Lucianno Galleti: «Ζω με το νεφρό του πατέρα μου»

Στο τελευταίο μου παιχνίδι κόντρα στη Λάρισα (10/1/2010) οι γιατροί είπαν ότι έπαιξα έχοντας 20 πίεση. Εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα». Ο γιατρός, όμως, που πήρε στα χέρια του τις εξετάσεις δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα. «Luci, μπορείς να ζήσεις κανονικά, αλλά δεν μπορείς να ξαναπαίξεις ποδόσφαιρο». Ο Galletti απογοητεύτηκε, οργίστηκε, πείσμωσε και βάλθηκε να βγάλει τρελούς όσους τον θεωρούσαν –όχι άδικα–ξοφλημένο από τα γήπεδα. «Δεν μπορούσα να φύγω από το ποδόσφαιρο με αυτό τον τρόπο» λέει στο People. «Θέλω να γράψω το τέλος μου στο γήπεδο, όχι στα νοσοκομεία. Πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια, αλλά να που είμαι εδώ ξανά, χάρη στη βοήθεια του πατέρα μου και της οικογένειάς μου».



Ο πατέρας του, Μartin, 61, έκανε την απόλυτη θυσία. «Ο γιατρός μού είχε πει πως, αν έβρισκα συμβατό δότη, θα μπορούσα να ξαναπαίξω. Όπως έκανε ο Klasnic της Βέρντερ Βρέμης και στο μπάσκετ ο Alonzo Mourning και ο Sean Elliott. Είχα ψάξει και είχα μάθει ότι μπορούσα! Όλα τα μέλη της οικογένειάς μου έκαναν εξετάσεις και τα όργανά τους ήταν συμβατά. Τότε ο πατέρας μου, που έπαιξε σπουδαία μπάλα τη δεκαετία του ’70 και ήξερε τι σημαίνει για μένα να βρεθώ πάλι στα γήπεδα, αποφάσισε ότι θα δώσει εκείνος το νεφρό του. Μπήκαμε μαζί σε κλινική του Μπουένος Άιρες τον Οκτώβριο του 2012. Εκείνος πρώτος, για να του αφαιρέσουν το όργανο, κι εγώ στη συνέχεια, για να γίνει η μεταμόσχευση» .

Πώς ένιωθε πριν από την επέμβαση; «Ήμουν βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά. Την τελευταία μισή ώρα, όμως, φοβήθηκα. Πέρασαν όλα από το μυαλό μου. Οι κόρες μου, η γυναίκα μου, ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, η μπάλα. Όταν συνήλθα όμως από την εγχείρηση, ήμουν άλλος άνθρωπος. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα το γιατρό ήταν πότε θα ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Ένα μήνα μετά έτρεχα στα γήπεδα».

 Ο Galletti αγναντεύει από την παραλία της Αγίας Πελαγίας την κρητική θάλασσα και μοιάζει να μετράει στο μυαλό του τα κύματα, όπως αυτά που συνάντησε από τότε που ξεκίνησε η περιπέτειά του. «Ναι, νιώθω σαν να ξύπνησα από ένα κακό όνειρο. Σκεφτείτε πώς ένιωσα όταν τη μία μέρα σκόραρα απέναντι στη Λάρισα και την επομένη, χωρίς να χτυπήσω, μου έλεγαν ότι δεν θα ξαναπαίξω μπάλα. Με έτρωγε το “γιατί; και τελικά ούτε οι γιατροί δεν μπόρεσαν ποτέ να μου εξηγήσουν τι το προκάλεσε. Έκανα τόσες εξετάσεις και δεν έμαθα τελικά πώς προέκυψε αυτό το πρόβλημα».

Η ιστορία που κυκλοφορεί για το πώς ξεκίνησε το πρόβλημά του είναι η εξής: Το 1997, ο 17χρονος Luciano βρίσκεται με την Εθνική Νέων Αργεντινής στο Μεξικό. Ρίχνει πάγο στη σόδα του, όμως το νερό αποδεικνύεται μολυσμένο. Έπαθε στρεπτοκοκκική αμυγδαλίτιδα,
που κατέληξε σε νεφρική ανεπάρκεια. «Ναι, κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά μου» λέει και αφήνει έκπληκτο ακόμα και τον παλιό άσο και σήμερα γενικό αρχηγό του ΟΦΗ, Πέτρο Μαρινάκη, ο οποίος μιλώντας άριστα τα ισπανικά συμβάλλει στη μετάφραση. Για δεκατρία
χρόνια ο οργανισμός του Galletti θύμιζε ανενεργό ηφαίστειο, μέχρι που η έκρηξή
του έκοψε την καριέρα του στη μέση.



Άπαντες αναρωτιούνται αν μπορεί να ξαναγίνει ο καλλιτέχνης της μπάλας που όλοι γνώριζαν. Εκείνος που θα καταπίνει χιλιόμετρα, θα βγάζει σέντρες ακριβείας, θα σκοράρει. «Κι εγώ αναρωτιέμαι και περιμένω... Περιμένω τόσο καιρό, οπότε θέλω να δω κι εγώ πού θα φτάσω. Είμαι αισιόδοξος, αλλά όχι σίγουρος. Και δεν θέλω να κοροϊδέψω κανέναν. Δεν είναι εύκολο να ξαναγίνω αυτός που λες, αλλά θα προσπαθήσω πολύ για να το πετύχω. Να ξέρετε πάντως ότι δεν νιώθω κανένα φόβο. Θα μπω στη μάχη όπως παλιά». Σηκώνει την μπλούζα και δείχνει τη βαθιά τομή στο κάτω δεξί μέρος της κοιλιακής χώρας, εκεί όπου του μεταμοσχεύθηκε ο νεφρός του πατέρα του. «Στην επέμβαση τοποθετήθηκε εσωτερικά μια ζώνη που με προστατεύει, ενώ φοράω και μία εξωτερικά. Οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας».

Ο Galletti νιώθει ευλογημένος που ξαναπαίζει ποδόσφαιρο κι ας μη φορά τη φανέλα της ομάδας που αγάπησε και αγαπήθηκε. «Δεν είναι ψέματα ότι στο μυαλό μου είχα τον Ολυμπιακό. Ήξερα, όμως, ότι δεν γινόταν» λέει με πίκρα. Η σχέση αγάπης Ολυμπιακού - Galletti ταρακουνήθηκε συθέμελα μετά τη διάγνωση της ασθένειάς του. «Ο κόσμος του Ολυμπιακού ήταν κοντά μου και δεν έχω κανένα παράπονο. Εκείνοι που ποτέ δεν μπόρεσα να βρω ήταν από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Εξαφανίστηκαν. Κανένας δεν με πήρε τηλέφωνο, κανένας δεν απαντούσε στα δικά μου τηλεφωνήματα. Προσπάθησα πολλές φορές να τους βρω, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ενδιαφέρθηκαν για μένα και νιώθω θυμό γι’ αυτό. Τη μια μέρα ήμουν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας και την επόμενη έγινα ένα τίποτα» λέει με παράπονο.



Ο Galletti δικαιώθηκε από υλικής άποψης στο δικαστήριο, καθώς τον Ιανουάριο του 2013 κέρδισε 1,5 εκατ. ευρώ από τη διαμάχη του με τον Ολυμπιακό, αλλά ηθικά δεν έχει νιώσει το αίσθημα της δικαίωσης και το περιμένει ακόμα. «Για μένα δεν είναι σημαντική η νίκη
μου στο δικαστήριο. Δεν ήθελα να πάω στο δικαστήριο με τον Ολυμπιακό! Το σοβαρό είναι ότι με άφησαν και μου φέρθηκαν με αυτό τον τρόπο. Δεν έχω βρει καμία εξήγηση γι’ αυτό. Μόνο να μιλήσω με τον πρόεδρο ήθελα – κι αυτό θέλω ακόμα και τώρα. Να μιλήσω μια φορά μαζί του. Για όλα. Ο κύριος Μαρινάκης κι εγώ. Δε θέλω να υπάρχει σκιά στη σχέση μου με τον Ολυμπιακό, γιατί η καρδιά μου ανήκει ακόμα εκεί. Και φυσικά σκέφτομαι την ημέρα που θα επιστρέψω στο Καραϊσκάκη, αλλά το πιο σημαντικό παιχνίδι της καριέρας μου ήταν το πρώτο του πρωταθλήματος στο Γεντί Κουλέ, την έδρα του ΟΦΗ. Περίμενα χρόνια αυτή την ημέρα».

Η συζήτηση περιστρέφεται πια γύρω από τον Ολυμπιακό του Valverde και του Galletti και το πού θα μπορούσε να φτάσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο. «Όσο ήταν ο Κόκκαλης στην ομάδα, αγόραζε ποδοσφαιριστές που διακρίνονταν σε μεγάλα ξένα πρωταθλήματα. Αν ο Ολυμπιακός συνέχιζε με την ίδια φιλοσοφία, τότε θα μπορούσε –γιατί όχι;– να φτάσει και σε έναν ευρωπαϊκό τελικό. Δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις παίζουν ομάδες με απεριόριστο μπάτζετ, όπως η Ρεάλ, η Τσέλσι. Ωστόσο στο ποδόσφαιρο, με συνεχή προσπάθεια, όλα γίνονται». Όσο για την εντός συνόρων κυριαρχία του Ολυμπιακού, ο Galletti, μιλώντας για το διάστημα που φορούσε την ερυθρόλευκη φανέλα, αρνείται την εξωαγωνιστική βοήθεια. «Ξεκινώντας κάθε παιχνίδι ξέραμε ότι είχαμε περισσότερες πιθανότητες από κάθε άλλη ομάδα για να νικήσουμε. Γιατί; Επειδή είχαμε την καλύτερη ομάδα. Δεν έχει να κάνει με εύνοια αυτό. Εξάλλου σε κάθε πρωτάθλημα συμβαίνει αυτό λίγο με τις μεγάλες ομάδες» λέει χαμογελώντας.

Το «7» είναι ο αριθμός που σημάδεψε τη ζωή του Galletti. Αυτόν φορούσε ο πατέρας του, τον ίδιο αριθμό κουβαλούσε στην πλάτη ο «Luci», από την «7» λατρεύτηκε σαν θεός. Το «7» χτύπησε και στο χέρι τατουάζ. Το επόμενο τατουάζ του, απ’ ό,τι φαίνεται, θα είναι η δεύτερη πατρίδα του, η Ελλάδα. Ή μήπως είναι η πρώτη; «Όταν ανάρρωσα, η Εστουντιάντες, η ομάδα όπου μεγάλωσα ποδοσφαιρικά και έκανα έξι μήνες προπόνηση μαζί της, μου πρότεινε να μείνω. Αλλά στο κεφάλι μου υπήρχε μόνο μια ιδέα: Να παίξω στην Ελλάδα. Γιατί μου αρέσει η χώρα, η ζωή και η οικογένειά μου λατρεύει αυτό το μέρος. Νιώθω το σεβασμό των ανθρώπων εδώ κι αυτό είναι το σπουδαιότερο έπαθλο που κέρδισα στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να φύγω από εδώ. Ούτε όταν τελειώσω την καριέρα μου. Αν όλα πάνε καλά, θέλω να μείνω για πάντα στην Ελλάδα. Δεν θέλω να γυρίσω στην Αργεντινή. Εδώ το μέρος έχει κάτι ξεχωριστό, δεν μπορώ να το εξηγήσω».

Μέχρι τότε έχει στην Κρήτη ένα στόχο. «Χρωστάω στον ΟΦΗ που με εμπιστεύτηκε και ειδικά στον πρόεδρο, Μάνθο Πουλινάκη. Είχα μιλήσει με κάποιες ελληνικές ομάδες πριν τον ΟΦΗ και με τον κύριο Λεμονή, που μπορώ ναπω ότι είναι σπουδαίος άνθρωπος. Όταν όμως μίλησα με τον κύριο Πουλινάκη, δεν υπήρχε άλλη ομάδα για μένα. Με έπεισε με το πλάνο του – η συνεργασία μας δεν θα περιοριστεί μόνο στο να παίξω ποδόσφαιρο. Θέλω να βοηθήσω στο μέλλον να έρθουν κι άλλοι μεγάλοι παίκτες. Προς το παρόν, ο ΟΦΗ μού δίνει την ευκαιρία να πάρω εγώ την απόφαση για το τέλος μου» λέει ο Galletti στο People. «Αυτό που έμαθα από την περιπέτειά μου είναι ότι κανείς δεν πρέπει να το βάζει κάτω. Πέρασα δύσκολα αυτά τα τρία χρόνια. Είμαι, όμως, τυχερός που έχω αυτή την οικογένεια και αυτό τον πατέρα. Όταν ξύπνησα από την επέμβαση και τον είδα δίπλα μου, ένιωσα τόσο ευτυχισμένος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Είχα όνειρο να αγωνιστώ ξανά μπροστά στις κόρες μου. Τη Μαρτίνα, 12, την Παουλίνα, 9, και κυρίως την Ιουλιέτα, 3, που ήταν η μόνη που δεν με είχε δει να παίζω. Τώρα θα με δει. Και είμαι σίγουρος ότι θα με καμαρώνει κι ο πατέρας μου. Το πρώτο γκολ που θα βάλω θα είναι αφιερωμένο σε εκείνον και σε όλη την οικογένειά μου».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ