Τζουντ Λο: Το (μπλε) στοίχημα ενός τζέντλεμαν

Ο,τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια συνάντηση με τον Τζουντ Λο επιβεβαιώνεται περίτρανα το μαγικό αυτό πρωινό στη Βενετία: ανάμεσα στα κανάλια, σε ένα παραμυθένιο σκηνικό τόσο αιφνίδια τοποθετημένο στον πραγματικό χρόνο ο βραβευμένος ηθοποιός καταφθάνει με θαλάσσιο ταξί, σέρνοντας πίσω του την κινηματογραφική αύρα που τον περιβάλλει.

Αφορμή της άφιξης του στη Βενετία είναι η επίσημη προβολή της ταινίας μικρού μήκους «The Gentleman's Wager» για την πολυτελή μάρκα blended ουίσκι Johnnie Walker Blue Label στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον αειθαλή αστέρα του ιταλικού κινηματογράφου Τζιανκάρλο Τζιανίνι σε σκηνοθεσία Τζέικ Σκοτ (υιού του Ρίντλει Σκοτ ).

Το ταινιάκι που κυκλοφορεί και στο Internet παρουσιάζει τον Τζουντ Λο να κάθεται πάνω σε ένα εντυπωσιακό ιστιοφόρο -από ο,τι μάθαμε πρόκειται για ιδιοκτησία της οικογένειας Ανιέλι και είναι όντως από τα πιο μυθιστορηματικά και ιστορικά σκάφη που κυκλοφορούν στον κόσμο- το οποίο γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης ανάμεσα στους δυο άνδρες.

Με φόντο τη σμαραγδένια θάλασσα των Παρθένων Νήσων ο Τζουντ Λο βάζει με τον συνομιλητή του ένα παράδοξο στοίχημα: να διεκδικήσει την κατοχή του σκάφους όχι με χρήματα αλλά με κάτι πολύ πιο πολύτιμο: τον χορό. Ως εκ τούτου ο Βρετανός φτάνει να μας χαρίσει έναν χορό μοναδικού στυλ και επιδεξιότητας σε αρμονία με το class που επικαλείται το πολυτελές σκοτσέζικο ουίσκι.

Στην πρωινή παρουσίαση του φιλμ στη Βενετία έρχεται ντυμένος σε αρμονία με το Blue Johnnie φορώντας ένα όμορφο λινό σκούρο μπλε κουστούμι, μαυρισμένος και εύχαρις. Παρά τις φήμες που τον θέλουν να έχει εγκαταλείψει την εικόνα του είναι παραπάνω όμορφος απ ο,τι κανείς θα τον περίμενε.

Και παρόλες τις επισημότητες -το πανέμορφο περιβάλλον του ξενοδοχείου Ciprianni, μια grande belezza στο υπερθετικό, τη σκοτεινή αίθουσα όπου του παίρνουμε τη συνέντευξη με τους επιβλητικούς πολυελαίους- είναι απλός, άμεσος, δεν βάζει όρια στις ερωτήσεις, δεν δίνει δεκάρα για τις υπαγορεύσεις τύπου «παρακαλώ όχι φωτογραφίες, μην ξεπερνάτε τα όρια του χρόνου» και γενικότερα είναι έτοιμος να μοιραστεί μαζί μας όλα τα μυστικά των διακοπών του. Μετανιώνει λέει που φέτος δεν ήρθε στη Σίφνο, «επισκέφθηκα τους γονείς μου στη δυτική Γαλλία, ένα μέρος όπου ο καιρός δεν είναι ποτέ καλός το καλοκαίρι.

Ομολογεί πως η Ελλάδα είναι ο αγαπημένος του  προορισμός αφού «τα νερά της Σίφνου δεν τα βρίσκεις πραγματικά πουθενά. Για την ώρα πάντως απολαμβάνει το σπίτι του στο Λονδίνο «το οποίο αγόρασα πριν από έναν χρόνο και δεν έχω πραγματικά ακόμη προλάβω να το χαρώ. Ευτυχώς το έφτιαξα ακριβώς όπως το ήθελα». Δηλώνει χαρούμενος με τους ρόλους που έχει ερμηνεύσει τελευταία και με τη ζωή του γενικότερα: «αφού τα παιδιά μου είναι καλά και έχω ακόμη δουλειά δεν με στεναχωρεί τίποτα».

Το γεγονός και μόνο ότι έχει επίγνωση της κρίσης που μαστίζει το χώρο του, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν αφορά το πρόσωπο του αφού παραμένει από τους υψηλότερα αμειβόμενους του χώρου, αποδεικνύει ότι ο Τζουντ Λο είναι περισσότερο προσγειωμένος από ο,τι θα περίμενε κανείς από έναν σταρ.

Θα μπορούσες να συζητάς μαζί του με τις ώρες για τα ελληνικά εδέσματα, για τους εναλλακτικούς καλλιτέχνες με τους οποίους κάνει τελευταία παρέα, όπως με τον Πολωνό εικαστικό Πάβελ Αλτχαμερ και τους ανατρεπτικούς καλλιτέχνες με τους οποίους βρέθηκε να κάνει παρέα στο Αφγανιστάν, αφού όπως ομολογεί προέρχεται από καθαρόαιμα καλλιτεχνική οικογένεια.



Τον ρωτάω ευθέως πώς και δεν «νιώθει σταρ του Χόλυγουντ» και παραδέχεται ότι δεν ένιωθε ποτέ «μέρος της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Εγώ απλώς αισθάνομαι καλά που μπορώ και βρίσκω ακόμη ρόλους αφού ξέρω ότι η ανέμελη περίοδος του ζεν πρεμιέ κάποτε τελειώνει».

Βέβαια, αυτό δεν εμποδίζει τους παπαράτσι να την έχουν στημένη παντού στη Βενετία, κάτι που ενδεχομένως δεν τον απασχολεί τώρα που μπορεί και απολαμβάνει το “μπλε” του ουίσκι δίπλα στη λιμνοθάλασσα. Μου θυμίζει ότι είναι Βρετανός και όχι γηγενής χολιγουντιανός σταρ, όπερ σημαίνει ότι προτιμά να τα πίνει με φίλους στη γειτονική παμπ ή να παίζει με τα παιδιά του στο πάρκο από το να επιδίδεται σε κοσμικότητες. Ίσως όμως και να μην έχει επίγνωση της «μεγάλης» εικόνας του: απόδειξη ότι κάθε φορά που επιχειρεί να πάει στη Σίφνο με το πλοίο το μετανιώνει αφού ξεχνάει ότι το να σου ζητάνε κάθε δυο λεπτά αυτόγραφο «μπορεί να είναι εφιάλτης»-όπως είχε πει και σε παλαιότερη συνέντευξη του. Χαίρεται, πάντως, που οι ρόλοι που επιλέγει τελευταία είναι αυτοί που πάντα ονειρευόταν και χαμογελάει εγκάρδια όταν του θυμίζουμε τις ενθουσιώδεις κριτικές που απέσπασε τη θεατρική χρονιά που μας πέρασε παίζοντας τον Ερρίκο τον Ε' στο Noel Coward, στο Γουέστ Εντ σε σκηνοθεσία του Μάικλ Γκράντατζ.

Είχε προηγηθεί και πάλι ο δικός του Άμλετ το 2009-κι όπως ομολογεί τον Σαίξπηρ «δεν τον ξεπερνάς ποτέ».

«Από τους ρόλους του Σαίξπηρ καταλαβαίνεις πόσο έχεις "φάει τα ψωμιά σου"ως ηθοποιός», ομολογεί. «Ξεκινάς ως Αντόνιο στον "Έμπορο της Βενετίας"κι ως Ρωμαίος, απογειώνεσαι ως Άμλετ-ένδειξη ότι είσαι στο απόγειο της καριέρας σου. Όταν φτάνεις να ερμηνεύσεις Ριχάρδο ΙΙ και Ερρίκο όπως εγώ αρχίζεις και ανησυχείς ότι έχεις περάσει στην άλλη φάση: το επόμενο που σου μένει είναι να παίξεις τον Βασιλιά Ληρ-ένα βήμα πριν τη σύνταξη- και το φάντασμα του πατέρα του 'Άμλετ-ένα βήμα πριν τον τάφο. Ωστόσο ένας φίλος μου είχε πει ότι η καριέρα σου δεν τελειώνει με το φάντασμα αφού υπάρχει κι άλλος ρόλος-αυτή τη φορά τελειωτικός: αυτός του κρανίου” (παραπομπή στην περίφημη σκηνή του 'Να ζει κανείς ή να μην ζει”). Γελάει με το κυνικό του χιούμορ-άλλη μια απόδειξη της βρετανικής ταυτότητας του. Ως Άγγλος έχει άλλωστε υπάρξει το κατεξοχήν θύμα των εγχώριων ταμπλόιντ: τη μια με το παιδί εκτός γάμου, πριν από τέσσερα χρόνια με τη Σαμάνθα Μπερκ, την άλλη με το διαζύγιο και τα τρίγωνα με τη Σιέννα Μίλλερ και τον Ντάνιελ Γκρεγκ.



Ο ίδιος πάντως δεν χάνει τον αυθορμητισμό του παραμένοντας ένα κράμα στερεότητας και αδυναμιών, συναισθηματισμού και κυνισμού-φαίνεται από την ευαισθησία με την οποία μιλάει για την υποκριτική και τη σκηνοθεσία, την αγάπη με την οποία περιγράφει τους συναδέλφους.

«Περάσαμε υπέροχα στα γυρίσματα του φιλμ για το Johnnie Walkler Blue Label και πραγματικά νομίζω ότι οφείλω πολλά στον Τζιανκάρλο», τον τρομερό εκπρόσωπο της παλιάς σπουδαίας γεννάς των Ιταλών ηθοποιών. Με αντίστοιχα καλά λόγια μιλάει και για τον συμπατριώτη του σκηνοθέτη Τζέικ Σκοτ και ομολογεί ότι θεωρεί κάθε στιγμή που περνάει καλά στα γυρίσματα ως υπέρτατο δώρο.

Του επισημαίνω ότι διακρίνω μια ανησυχία για το μέλλον του-σάμπως να φοβάται ότι κάτι μπορεί να συμπαρασύρει την ξεχωριστή του θέση στο σύμπαν.

«Όντως δεν θεωρώ ότι τα πράγματα είναι δεδομένα. Ποτέ δεν το θεωρούσα. Μπορώ να σου πω ότι τώρα συνειδητοποιώ ότι αυτό που δεν νίκησα ποτέ είναι οι φοβίες μου. Και δεν μιλάω για απλές φοβίες-κλειστοφοβία ή αγοραφοβία αλλά για πιο βαθιές, πιο υπαρξιακές. Τώρα αρχίζω και συμβιβάζομαι με το γεγονός ότι δεν μπορώ να πετύχω τα πάντα, όπως νόμιζα παλαιότερα με την ορμητικότητα και τον αυθορμητισμό της ηλικίας. Τώρα ξέρω ότι πρέπει να δώσω ακόμη μεγαλύτερη μάχη αν θέλω να διατηρήσω όσα έχω». Γι' αυτό δηλώνει και φαίνεται πιο χαρούμενος-αν και «όχι και τόσο ισορροπημένος», όπως λέει γελώντας.

«Μαθαίνω τα πάντα από τα παιδιά μου, πώς να είμαι καλύτερος άνθρωπος. Δοκιμάζομαι σε κάθε μου βήμα. Είναι απίστευτο τι μπορεί κανείς να μάθει από τα παιδιά του. Απίστευτο».



Λίγες ώρες αργότερα θα ξαναβρεθούμε με τον Τζουντ Λο στο κλειστό πάρτυ του Johnnie Walker Blue στο Grand Canal στο επιβλητικό ξενοδοχείο Westin Europa & Regina πίνοντας ουίσκι στο υπέροχο μπαλκόνι δίπλα στο σταθμό από τις γόνδολες και με θέα την μπαρόκ εκκλησία της Σάντα Μαρία ντε Σαλούτε που κάποτε ενέπνευσε τον ιμπρεσιονιστικό πίνακα του Κλοντ Μονέ.

Στο πάρτι βρίσκονται κι ο γιος του Σαρκοζί και η Σιένα Γκιλόρι η οποία φοράει ένα εντυπωσιακό χρυσό φόρεμα και έχει ακόμη τον αέρα μιας γυναίκας που είναι σίγουρη για τον εαυτό της. Δεν ξέρω αν ο Τζουντ Λο είναι εξίσου σίγουρος-κι αυτό είναι ίσως το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό του-εκτός από το ομολογημένο ταλέντο και τον άμεσο χαρακτήρα του.