Το όνομά του, Theodore

Γυρνάς την πλάτη σε ένα 2014 που δεν είχε και πολλά να σου προσφέρει, για να ανοίξεις το κουτί με τις υποσχέσεις του νέου χρόνου. Πέρασε ήδη ένας μήνας και πολλά από αυτά που είχαμε στον νου μας ότι θα συμβούν, όντως συνέβησαν. Αλλα όχι. Φυσικά, πάντα θα υπάρχει και μία κατηγορία ευχών που αναμένουν στο stand-by μέχρι να επιβεβαιωθούν (ή όχι).

«Ζούμε σε μια ιδιαίτερη και πιθανά σπουδαία στιγμή της ελληνικής μουσικής σκηνής, στην οποία νέοι δημιουργοί βρίσκουν τα μέσα για να παράξουν, αλλά και να προωθήσουν τη μουσική τους και ευτυχώς υπάρχει κοινό που θέλει να την ακούσει. Σήμερα υπάρχουν αρκετές μονάδες και ομάδες καλλιτεχνών που αφιερώνουν ό,τι πνευματικό και υλικό πλούτο διαθέτουν στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν και να επικοινωνήσουν κάτι όμορφο. Αν αποφασίσουμε να δούμε και να στηρίξουμε το ωραίο, τότε τα υπόλοιπα θα είναι σαν μερικές παραφωνίες σε μια κατά τα άλλα αρμονική μουσική». Τα λόγια αυτά χάραξαν το πιο αισιόδοξο ξεκίνημά μου για τη νέα χρονιά. Και δεν είναι λόγια δικά μου. Ο πολιτισμός που αγαπάμε έχει πλέον ανθρώπους που μπορούν να τον υπερασπιστούν, αλλά και να τον πρεσβεύσουν.

Εχουμε αναφερθεί πολλές φορές στον νεαρό τραγουδοποιό Theodore, αν και λίγα είναι αυτά που πραγματικά γνωρίζουμε για εκείνον. Είναι νέος. Πολύ. Και ταλαντούχος. Επίσης πολύ. Του αρέσει η δουλειά του ως μουσικός και το αποδεικνύει καθημερινά, μια και οι συνεργασίες, τα πρότζεκτ και οι live εμφανίσεις που μετράει μέσα στα δύο περίπου ενεργά χρόνια μουσικής του πορείας, είναι τρομακτικά πολλές.

Τον έχεις ακούσει να παίζει σε μικρές σκηνές, πλάι στο Vassiliko, στο Μέγαρο Μουσικής, στην «Τεχνόπολις», σε φεστιβάλ του εξωτερικού, ακόμα και στο ίδιο του το σαλόνι. Αν έχει τύχει να ήσουν κάπου εκεί, τότε ξέρεις πως διαφέρει. Γιατί; Γιατί είναι σκοτεινός και φωτεινός. Μαζί. Δύο δρόμοι παράλληλοι που συμπληρώνονται τόσο υπέροχα, δημιουργώντας μια μουσική συλλογή, αμιγώς πρωτόγνωρη για τη σύγχρονη ελληνική μουσική σκηνή. Είτε λόγω ηλικίας, είτε λόγω της μη προσωπικής του προσπάθειας για ένταξη σε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό ρεύμα, η θέση του ήταν εξαρχής στον γενικότερο χώρο της εναλλακτικής. Θεωρούσα ωστόσο, και θεωρώ ακόμα, πως τα ακούσματα και οι επιρροές του Theodore είναι εμφανώς κλασικές. Για αυτό ίσως και να τον αγαπώ λίγο παραπάνω από ό,τι έχει τύχει να ακούσω τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.

Αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η εσωτερική του ανάγκη για δημιουργία, επικοινωνώντας με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του. Αυτό ήταν και το πρώτο πράγμα που μου έδωσε ως απάντηση στις σκέψεις μου περί καλλιτεχνικής του ταυτότητας. Θα το ζει για πάντα ή όλο αυτό που ζει στα 22 χρόνια ζωής του είναι ένα ευχάριστο στάδιο της ζωής του; «Το όνειρό μου είναι να ζω το συναίσθημα εκείνο που προκύπτει τη στιγμή που προσπαθώ να δημιουργήσω εικόνες μέσα από τον ήχο. Αυτές οι στιγμές είναι από μόνες τους εξαιρετικά δυνατές, ενώ η παρουσία του κόσμου λειτουργεί σαν ένας μαγικός πολλαπλασιαστής. Θέλω να ζήσω έτσι, χωρίς να θεωρώ πως είναι ένα στάδιο το οποίο απλά θα παρέλθει». Ταξιδεύει και παίζει μουσική. Εμπνέεται από το ταξίδι και τραγουδάει για αυτό. Μακάρι να το κάνει για πάντα. Είναι μια ευχή που δίνει και ο ίδιος στον εαυτό του.

Κάτι το οποίο νιώθω πολλές φορές την ανάγκη να ρωτήσω έναν καλλιτέχνη που νιώθω ότι κρύβει ποίηση μέσα του έχει να κάνει με την πεμπτουσία των στίχων και της μουσικής του. Ή αλλιώς, αν είχε σκοπό να μεταφέρει ένα μόνο μήνυμα μέσα από την δημιουργία του, τότε ποιο θα ήταν αυτό. Και η απάντηση του Θοδωρή Πολυχρονόπουλου είναι κάτι το οποίο περίμενα και μου φάνηκε απόλυτα ειλικρινές. Πρόκειται για έναν μουσικό που γράφει και συνθέτει για την ελευθερία της μουσικής. Ενα παιδί που τραγουδάει για την ελευθερία αυτή και ανατροφοδοτείται από την δυνατότητά του να την εκφράζει σε όλες της πτυχές της ζωής του. Είναι πολύ όμορφο. Μια επιτακτική εσωτερική ανάγκη που καταφέρνει και παίρνει ζωή. Γίνεται σχεδόν ύλη.



Συνειδητά δεν ανέφερα ότι το μεγαλύτερο μέρος της συνθετικής του πορείας, όσο σύντομη κι αν είναι αυτή, δεν έχει γίνει στην Ελλάδα, αλλά στο Λονδίνο. Ηθελα να εκφράσω στο τελείωμα της συζήτησής μας την απορία του κατά πόσο η καθημερινότητα στη δική μας πόλη, αλλά και η ζωή του στο εξωτερικό συνετέλεσαν σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο και ζοφερό συναίσθημα που αποπνέουν οι ενορχηστρώσεις και οι στίχοι του. «Την Αθήνα την αγαπώ. Το συνειδητοποιώ κάθε φορά που βγαίνω από το αεροδρόμιο ή κάτι πρωινά που έχει όμορφο ουρανό και ήλιο. Βρίσκομαι ακόμα σε μια κατάσταση που το παραμικρό και σε ελάχιστη ποσότητα μου δημιουργεί εικόνες και ήχους και ο αστικός πολιτισμός της Αθήνας, αλλά και του Λονδίνου αναδεικνύει πολλές τέτοιες στιγμές έμπνευσης».

Τερματικός σταθμός, οι στόχοι. Αυτοί που επιτεύχθηκαν, εκείνοι που έμειναν ανεκπλήρωτοι και αυτή η τρίτη κατηγορία που ακούει στο όνομα «όνειρο». Ο Theodore θεωρεί πως η υπερβατικότητα είναι συνυφασμένη με τη φύση του ανθρώπου. Πιστεύει πως όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και τα πιο δύσκολα όνειρα. Χρειάζεται, ωστόσο, πολλή δουλειά για να καταφέρεις να περάσεις από το «αδιανόητο» στο «πιθανό» και από τον σχεδιασμό στην υλοποίηση. Τι έχει καταφέρει μέχρι στιγμής; Τι όχι; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως όταν σε ένα ξεκίνημα υπάρχει η λέξη «δουλειά», η λέξη «μέλλον» και ένα αδιαμφισβήτητο ταλέντο σαν το πιο ισχυρό εφόδιο, τότε το αποτέλεσμα είναι βέβαιο.

Φωτογραφίες: Πέτρος Κουλόπουλος