Όταν ο Θέμης συνάντησε τη Γιώτα

«Την αγαπώ, γιατί είναι αυτό που λέμε χρυσός άνθρωπος. Εχει καλή καρδιά, ξέρει τι σημαίνει αγάπη, μπορεί να δώσει αγάπη», μου λέει ο Θέμης Καραμουρατίδης για τη Γιώτα Νέγκα. «Εγώ τον αγαπώ για την καθαρή του ψυχή. Για το ότι λέει πάντα τη γνώμη του με αγάπη, το ότι με καταλαβαίνει και ότι είναι πάντα ειλικρινής μαζί μου. Με λίγα λόγια αγαπάω που με αγαπάει», μου εξομολογείται η Γιώτα.

Με όρκους αγάπης θέλησα να ξεκινήσω αυτό το άρθρο μου για τη Γιώτα Νέγκα και τον Θέμη Καραμουρατίδη. Γιατί είναι πολύ όμορφο να βλέπεις πώς δύο άνθρωποι γίνονται από συνεργάτες που εκτιμούν ο ένας τον άλλον, φίλοι καρδιάς. Και όταν τους ζητάς να σου πουν τι αγαπούν ο ένας στον άλλον δεν σου λένε τίποτα που να αφορά το ταλέντο τους και την επαγγελματική τους συνεργασία, αλλά τα πιο ανθρώπινα, τα πιο ουσιώδη.



Φυσικά σε μία... οικογένεια δεν κοιτάς πάντα τον άλλον και λιώνεις. «Με εκνευρίζει που αργεί στα ραντεβού, που δεν σηκώνει τα τηλέφωνα, που κάνει χίλιες δουλειές και δεν τον βρίσκω όταν τον θέλω», παραπονιέται η Γιώτα. «Εμένα μου έρχεται να τη στραγγαλίσω, επειδή δεν έχει μάθει να διεκδικεί για τον εαυτό της όπως πρέπει τα πράγματα και τα διεκδικεί τσαπατσούλικα. Δεν θα διεκδικήσει στην ώρα του ένα δικαίωμά της με αποτέλεσμα να συσσωρεύει όλη την ένταση και όταν φτάσει να το κάνει έχει λίγο αυτό το “άντε γ... κι εσύ και ο γρύλος σου!”», αποκαλύπτει ο Θέμης. «Ναι, είμαι λίγο γρύλος! Αλλά έχω βελτιωθεί πολύ!» σχολιάζει η Γιώτα και μας πιάνουν τα γέλια.

Τρέφουν απεριόριστη εκτίμηση ο ένας για τον άλλον. Το καταλαβαίνεις αυτό κλέβοντας στιγμές τους. Εκείνη τον συμβουλεύεται για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη μεταξύ τους συνεργασία. Κι εκείνος θα της στείλει να ακούσει ένα καινούργιο του τραγούδι που δεν προορίζεται για εκείνη, για να του πει τη γνώμη της. «Εχουμε μία αποδοχή ο ένας στη διαφορετικότητα του άλλου. Λέω πάντα αυτό που θέλω, με πιάνουν τα γέλια όταν γίνεται κι αυτός πολύ ο εαυτός του, αλλά όλα αυτά είναι που μας ενώνουν. Είναι μια σχέση ζωής», μου εξομολογείται η Γιώτα.

«Θυμάμαι μία συμφοιτήτριά μου στο Πάντειο που μου έλεγε για ένα τραγούδι που άκουσε στο ραδιόφωνο και για μία φοβερή φωνή που δεν ήξερε ποια είναι», λέει ο Θέμης, γυρίζοντας δώδεκα χρόνια πίσω. Το τραγούδι ήταν το «Με τα μάτια κλειστά» και η φοβερή φωνή δεν ήταν άλλη φυσικά από τη Γιώτα Νέγκα. «Μου έκαναν τρομερή εντύπωση οι κορώνες της που είχαν ένα θράσος. Την άκουγα με δυναμισμό, χωρίς καμία δειλία, χωρίς καμία απώλεια του χρώματός της να ανοίγει μία τεράστια φωνή και να κάνει αυτές τις κορώνες και αναρωτιόμουν: Κοίτα να δεις τι γίνεται στον κόσμο!» αναφέρει για τα συναισθήματά του όταν την πρωτάκουσε στο ραδιόφωνο. «Αργότερα την είδα στο Χάραμα και τη θυμάμαι να λέει τα “Ξένα χέρια”. Τρία συναρπαστικά λεπτά. Ηταν αυτό που νιώθεις ότι δεν πατάς στη γη, ότι ίπτασαι λίγο πάνω από το έδαφος. Ηταν μυσταγωγικό, μαγικό και διονυσιακό ταυτόχρονα. Από εκεί και πέρα την καψουρεύτηκα».

Η Γιώτα, πάλι, τον ερωτεύτηκε μόλις άκουσε το «Εν λευκώ». «Οταν το πρωτάκουσα η αναπνοή μου και η ψυχή μου δεν άντεχε αυτή την εξέλιξη που ένιωθα, αυτό το φόρτωμα συναισθηματικά και μουσικά. Φαίνονται απλές οι γραμμές, αλλά είναι πολύ βαθιά η σύλληψη. Φανταζόμουν ότι το έχει γράψει ένας άνθρωπος πάρα πολύ ώριμος. Και βλέπω τον Θέμη και λέω: “Είναι δυνατόν ένα τέτοιο νέο πλάσμα να έχει αυτή την ωριμότητα, αυτή την καθαρή ματιά, αυτό το ταλέντο, αυτή τη μουσικότητα;”» μου εκμυστηρεύεται και συνεχίζει: «Aρχισα να τον ερωτεύομαι μέσα από αυτή τη φοβερή παρέα. Αρχισα να λαχταράω μια αντίστοιχη παρέα. Είναι ωραίο να σε ακούει καμιά φορά το σύμπαν».



Το σύμπαν την άκουσε και μερικά χρόνια αργότερα η Γιώτα τραγούδησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο το «Θρυψαλάκι» του Θέμη και του Γεράσιμου. Η αρχή είχε γίνει. Ακολούθησε η πρώτη ολοκληρωμένη τους δισκογραφική συνεργασία με το «Καινούριο φιλί» και τώρα ήρθε η στιγμή και για τη δεύτερη, το άλμπουμ «Τελευταίος εαυτός», που κυκλοφορεί ήδη στα δισκοπωλεία από τη Feelgood Records και αποτελεί δημιούργημα μίας νέας, πολλά υποσχόμενης τριπλέτας (Θέμης Καραμουρατίδης, Οδυσσέας Ιωάννου και Γιώτα Νέγκα).

«Ο νέος αυτός δίσκος γεννήθηκε από την αίσθηση που μας άφησε η πρώτη κοινή επαφή μας με τους στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου μέσα από τα τραγούδια “Το δίκαιο” και το “Σερί”. Νιώσαμε ότι θέλαμε να το πάμε παρακάτω, αφού μιλάμε μία κοινή γλώσσα», μου εξηγεί η Γιώτα. «Η ειδοποιός διαφορά του “Τελευταίου εαυτού” με το “Καινούριο φιλί” είναι ότι είναι ένας δίσκος φίλων. Τα υλικά με τα οποία φτιάχνεται είναι πιο προσωπικά. Οι εμπειρίες είναι πιο κοινές. Δεν είμαστε πια τρεις άνθρωποι που αλληλοεκτιμούνται απλώς. Έχουμε περάσει πράγματα μαζί. Έχουμε γελάσει, έχουμε φάει, έχουμε μαλώσει..» παρατηρεί ο Θέμης. «Έχουμε ζήσει κανονικά δηλαδή. Σε μένα αυτό στη δουλειά μου πρώτη φορά μου συμβαίνει με τέτοια ένταση. Και το χαίρομαι αφάνταστα» συμπληρώνει η Γιώτα.

«Τι καινούργιο κομίζει αυτός ο δίσκος;» τους ρωτάω. «Ε, εντάξει, δεν είναι και η ανακάλυψη της Αμερικής», σχολιάζει ο Θέμης με το γνωστό του χιούμορ. «Είμαστε άνθρωποι συγκινησιακοί και συναισθηματικοί. Κάθε δημιουργία μας έχει να κάνει με τη δική μας καλλιτεχνική διάθεση τη δεδομένη στιγμή. Μπορεί να μην προσφέρει κάτι πρωτότυπο απαραίτητα αυτός ο νέος δίσκος - χωρίς να αποκλείεται κι αυτό-, αλλά ο βασικός στόχος μας είναι να προσφέρει κάτι συγκινητικό και αληθινό»

«Εγώ νιώθω ότι με αυτόν τον δίσκο πήγαμε και οι τρεις ένα βήμα παραπέρα με στόχο να ανιχνεύσουμε τα όριά μας, να μοιραστούμε πράγματα και να γνωριστούμε καλύτερα», επισημαίνει η Γιώτα. «Αν στο “Καινούριο φιλί” η λαϊκότητα μας ήταν ίσως υπαινικτική, εδώ πια δεν φοβάται να αρθρώσει λόγο. Κι εγώ ως ερμηνεύτρια αισθάνομαι ελεύθερη και ολόκληρη. Η λαϊκότητά μου και η λυρικότητά μου έχουν βρει τρόπο να φυτρώσουν και νιώθω ολόκληρη».



Είχα την τιμή και τη χαρά να συμμετέχω στιχουργικά με ένα τραγούδι μου στο «Καινούριο φιλί». Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι ο «Τελευταίος εαυτός» είναι πράγματι μία πολύ πιο ολοκληρωμένη δουλειά. Ο πήχης έχει ανέβει εντυπωσιακά και από τους τρεις. Τους αρέσει να τον χαρακτηρίζουν έναν σύγχρονο δίσκο παλαιάς κοπής. «Οπως παλιά: ένας συνθέτης, ένας στιχουργός και μία ερμηνεύτρια. Προσπαθήσαμε να έχουμε την απλότητα αυτού που λέμε παλαιάς κοπής. Απλά, λαϊκά τραγούδια ερμηνευμένα με λιτότητα και δωρικότητα», μου εξηγεί ο Θέμης.

Δέκα έντεχνα λαϊκά τραγούδια, που είναι βέβαιο -ειδικά ορισμένα από αυτά- ότι θα μείνουν στο πέρασμα των χρόνων. Αλλωστε και ο Θέμης και η Γιώτα το αγαπάνε με πάθος το λαϊκό τραγούδι. Κι επειδή ακριβώς το αγαπάνε έχουν μάθει και να το σέβονται. «Το λαϊκό είναι για μένα πολύ βαριά λέξη όταν μιλάμε για μουσική και τραγούδια. Οταν τον χρησιμοποιείς τον όρο πρέπει λίγο να τον “νερώνεις”. Είναι πολύ σπουδαίος για να τον χρησιμοποιήσεις χωρίς φειδώ», μου λέει ο Θέμης και η Γιώτα συμφωνεί απόλυτα: «Τα τελευταία χρόνια πολλά πράγματα βαφτίστηκαν λαϊκά με μία ευκολία, χωρίς να έχουν στον πυρήνα τους τον κώδικα αυτόν. Εγώ το “έντεχνο λαϊκό” το καταλαβαίνω ως εξής: υπάρχει ένας λαϊκός κώδικας, μία μνήμη και μία σύνδεση με το DNA του λαϊκού τραγουδιού, αλλά την ίδια στιγμή δεν έχει σαν σκοπό του όλο αυτό αμιγώς την εκτόνωση. Είναι πιο πολύ ακρόαμα χωρίς να χάνει τον πυρήνα του».

Τους ζητάω να μου πουν το αγαπημένο τους τραγούδι από τον δίσκο και ενώ είμαι σίγουρος ότι θα μου αρχίσουν αυτά τα κλασικά «είναι όλα τους παιδιά μου» και τέτοια. Ωστόσο με εκπλήσσουν ευχάριστα. «Εμένα το αγαπημένο μου είναι το “Σ’ εσένα τρέχω”», ομολογεί ο Θέμης. «Δεν το χορταίνω να το ακούω αυτό το τραγούδι. Είναι όπως θα ήθελα να είναι όλα τα τραγούδια μου. Κυλάει σαν νεράκι, ρέει σωστά σε όλα τα επίπεδα. Και πιστεύω ότι είναι από τα τραγούδια που έρχεται μία στιγμή που σε πιάνει. Μπορεί να μη σου μιλήσει με την πρώτη ή τη δεύτερη φορά και μια μέρα εκεί που οδηγείς να σε τσιμπήσει και να σε μαχαιρώσει».

Η Γιώτα, πάλι, δεν μπορεί να ξεχάσει την πρώτη φορά που ερμήνευσε το «Τα τραγούδια που λες». «Δεν ξέρω τι συνέβη και στο τέλος του έσπασα. Αυτό τώρα έχει φωλιάσει με έναν τρόπο πολύ δικό μου μέσα μου. Είναι το πρώτο πράγμα που με συνδέει ψυχικά με όλο αυτό», μου εξομολογείται, σημειώνοντας ότι αγαπά πολύ και το «Και καλά κάνω».



Στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου -και προτού κυκλοφορήσει ο δίσκος- η Γιώτα και ο Θέμης παρουσίασαν στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο τη μουσική παράσταση «Τελευταίος εαυτός», που περιελάμβανε σε πρώτη ακρόαση όλα τα τραγούδια του δίσκου. Ηταν μία εξαιρετική παράσταση, σκηνοθετημένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια, που σε έκανε να μη θέλεις να αγγίξεις το ποτό δίπλα σου. «Θεωρώ ότι ήταν από τα πιο ολοκληρωμένα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου, για το οποίο αισθάνομαι περήφανος», μου λέει ο Θέμης. «Αυτή την παράσταση δεν αισθάνθηκα ούτε μία στιγμή να τη βαριέμαι. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι η σφραγίδα της συνεργασίας μας μέχρι να έρθει η επόμενη».

Είναι βέβαιο ότι θα τη δούμε να επιστρέφει προσεχώς και στην Αθήνα και στην περιφέρεια. Οπως, άλλωστε, μου εκμυστηρεύεται η Γιώτα, της λείπει. «Ηταν κάτι πολύ προκλητικό και απαιτητικό για μένα. Στην πρώτη και τη δεύτερη παράσταση είχα την αγωνία να τα θυμηθώ όλα και να οργανώσω την ψυχή μου, τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου αρμονικά με τις απαιτήσεις της σκηνής. Πολύ γρήγορα το οικειοποιήθηκα και ενσωματώθηκα σε όλο αυτό. Δεν μου άφηναν άλλωστε περιθώριο τα τραγούδια και όλο αυτό το υπέροχο πράγμα που είχε στήσει ο Θέμης μουσικά».

Προς ώρας οι δρόμοι τους επαγγελματικά θα χωρίσουν αυτό το διάστημα - τουλάχιστον όσον αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις. Η Γιώτα συναντάει κάθε Σάββατο και Κυριακή στη σκηνή του Passport Κεραμεικός δύο αγαπημένες της φίλες και σπουδαίες ερμηνεύτριες, τη Δήμητρα Γαλάνη και την Ελένη Τσαλιγοπούλου. «Είναι τεράστια η χαρά μου και η τιμή που νιώθω. Είμαστε τρεις γυναίκες που αγαπάμε στα ίσα και σεβόμαστε το λαϊκό τραγούδι, έχοντας η κάθε μια τη δική της απόχρωση. Ο πυρήνας μας είναι κοινός. Οπως και το ζητούμενο. Είναι μία παράσταση με λαϊκά τραγούδια. Θυμόμαστε και τραγουδάμε σπουδαία λαϊκά τραγούδια μαζί και οι τρεις επί σκηνής. Είναι πολύ μαζί το “μαζί”», μου λέει.

Ο Θέμης, πάλι, ανεβάζει αυτή την περίοδο με τη Νατάσσα Μποφίλιου και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο τη νέα μουσική τους παράσταση «Βαβέλ» στον Βοτανικό. Σε αυτήν παρουσιάζουν και τον νέο τους ομότιτλο δίσκο πέντε χρόνια μετά τις «Μέρες του φωτός».

«Βαβέλ, γιατί θεωρούμε ότι ταιριάζει με την πολυχρωμία, την πολυφωνία και την ασυμφωνία που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Ο καθένας μιλάει τη δική του γλώσσα και προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε όχι πάντα με επιτυχία. Βαβέλ και γιατί μουσικά είναι ένας δίσκος-μωσαϊκό αυτών που χαρακτηρίζουν τους τρεις μας μαζί με πράγματα που δεν έχετε ξανακούσει από εμάς», σχολιάζει.

Οι αλλαγές είναι πολλές και οι εκπλήξεις που μας επιφυλάσσουν ακόμα μεγαλύτερες. Ο ήχος είναι πιο Balkan, η ορχήστρα ανανεώθηκε ριζικά, έχοντας αποκτήσει πνευστά και μεγαλώνοντας και σε σύνθεση, οι ενορχηστρώσεις  κινούνται σε πιο εξωστρεφή μονοπάτια, πάντα όμως με τον τρόπο των τριών τους, ενώ οι στίχοι του Γεράσιμου γίνονται πιο κοινωνικοί, με έναν πιο απλό και άμεσο τρόπο, χωρίς να χάνουν το στίγμα τους. «Είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τις “Μέρες του φωτός” και απ’ ό,τι έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνεται η συνέχεια. Εμάς θα ακούσετε, αλλά θα καταλάβετε ότι είναι κάτι άλλο αυτό που έχουμε να πούμε τώρα», μου λέει ο Θέμης.

Οσο για τη μουσική τους παράσταση, και αυτή είναι διαφορετική από τις άλλες. Είναι χαρακτηριστική η συνεργασία στο σκηνοθετικό κομμάτι με τον Αγγελο Τριανταφύλλου, αλλά και την Ελλη Παπαγεωργακοπούλου στα σκηνικά και τα κοστούμια. Δύο ανθρώπους που δραστηριοποιούνται κυρίως στο θέατρο. «Η παράσταση θέλουμε να έχει μία αίσθηση της Βαβέλ. Αυτό θα εκφραστεί και σκηνογραφικά. Θα είναι όμως κάτι που θα ενισχύει το μουσικό. Θα παραμένει ένα live με στοιχεία που θα ενισχύει τους κόσμους που θέλουμε να φτιάξουμε», μου εξηγεί ο Θέμης.

«Ακόμα κι αυτοί που θεωρούν τη Βαβέλ κάτι αρνητικό νομίζω ότι μέσα από αυτόν τον δίσκο και αυτή την παράσταση θα κοιτάξουν τη θετική της πλευρά», μου λέει η Γιώτα, που είχε κρυφοκοιτάξει πρόβα τους. Γιατί έτσι συμβαίνει με τους φίλους, είναι πάντα δίπλα ο ένας στον άλλον.