Ο Ιρανός σκηνοθέτης Ασκάρ Φαραντί, μας είχε συγκλονίσει με την ταινία του «Ο χωρισμός» μια πάρα πολύ σκληρή αλλά ενδιαφέρουσα ματιά στην δυναμική του ζευγαριού και των “τρίτων” που μπορούν να διαταράξουν την ισσοροπία τους.
Στο «Παρελθόν» ο Φαραντί χρησιμοποιεί τον τρίτο ως καταλύτη για εξελίξεις πάσης φύσεως. 'Ενας Ιρανός επιστρέφει στο Παρίσι, για να ξαναβρεθεί με τη γυναίκα του, με την οποία δεν ζει εδώ και τέσσερα χρόνια, ώστε να υπογράψει τα έγγραφα του διαζυγίου τους.
Τα πράγματα όμως δεν είναι και τόσο εύκολα μεταξύ τους. Ενώ υπάρχει η φαινομενική ευγένεια και αλληλοεκτίμηση, οι εντάσεις αρχίζουν να δημιουργούνται ιδιαίτερα όταν αυτός συναντά τον υποψήφιο νέο σύζυγο της γυναίκας του κι όταν, μάλιστα, αυτή του ζητά να βοηθήσει την κόρη της, από προηγούμενο σύζυγο, να δεχτεί τη νέα αλλαγή στη ζωές τους.
Οι δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις, οι ανώριμες συμπεριφορές, η δικαιοσύνη αλλά και η συγχώρεση διαπραγματεύονται σε αυτή την ταινία.
Ο Φαραντί χρησιμοποιεί τον Ιρανό ως καταλύτη για όσα συμβαίνουν στο παράξενο αυτό ζευγάρι και τα παιδιά τους, καταγράφοντας τις επιδράσεις αλλά και τις αλλαγές που προκαλούν τα κρυμμένα συναισθήματα, οι ζήλειες και η θλίψη.
Με ένα ωραίο σενάριο, με έξοχες ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του και ειδικότερα τα παιδιά της οικογένειας, ο Φαραντί έφτιαξε μια τανία που αγγίζει σε επίπεδο την προηγούμενη του. Παρ' ότι έχασε στις Κάννες από την Ζωή της Αντέλ, είναι μια ταινία που καθρεφτίζει την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων και «βγάζει» στην επιφάνεια πράγματα που όλοι μας φοβόμαστε να παραδεχτούμε για τις σχέσεις μας.