Μιχάλης Σεΐτης: «O άνθρωπος-σαΐτα»

Στους αγώνες στίβου, τα 200 μ. είναι πάντα ένα αγώνισμα που κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού. Η ταχύτητα, η δύναμη των αθλητών κάνουν τις κούρσες συναρπαστικές. Ο Μιχάλης Σεΐτης στην τρίτη του συμμετοχή στους Πανελλήνιους Αγώνες κερδίζει τις εντυπώσεις. Περνάει στον τελικό, τερματίζει 11ος, αγωνίζεται, όμως, με ένα προσθετικό πόδι. «Προπονούμαι με αρτιμελείς αθλητές, γιατί να μην τρέχω και σε αγώνες μαζί τους;» εξηγεί καθώς κάθεται αναπαυτικά σταυροπόδι στην πολυθρόνα που υπάρχει έξω από τους βοηθητικούς χώρους του ΟΑΚΑ. «Δεν έχω κάποιο πλεονέκτημα. Αν έκανα άλμα εις μήκος και πατούσα με το έλασμα, ίσως να θεωρούνταν πλεονέκτημα. Εγώ, όμως, τρέχω με ένα πόδι κανονικό και με ένα έλασμα, που είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Ακόμα και το τρέξιμο με δύο ελάσματα είναι πιο εύκολο. Εγώ χρειάζεται να ισορροπήσω ένα τεχνητό και ένα κανονικό μέλος που κάνουν εντελώς διαφορετικές κινήσεις» εξηγεί στο People.

Δεν μιλάει με έπαρση, αλλά με σιγουριά. Τη σιγουριά που έχουν οι αθλητές που συνεχώς βάζουν όλο και δυσκολότερους στόχους, την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων που δεν τους αφορούν οι περιορισμοί.

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, το καλοκαίρι, έκανε απίστευτα πράγματα. Αγωνίστηκε σε τέσσερα αγωνίσματα: 100μ., 200μ., 400μ., μήκος, σκυταλοδρομία και έκανε δυο παγκόσμια ρεκόρ. Το τελευταίο μετά από έξι κούρσες. Κι όμως, μετάλλιο δεν πήρε. Ας όψεται η αστοχία της Διεθνούς Παραολυμπιακής Επιτροπής, που έχει ενώσει δύο κατηγορίες, την Τ44 (που αγωνίζεται ο Μιχάλης) και την Τ43 (που αγωνίζονται αθλητές όπως ο Oscar Pistorius), κατηγορίες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. «Είμαι, όμως, ο πιο γρήγορος άνθρωπος που έχει τρέξει τη διαδρομή στην κατηγορία μου. Είμαι ο πιο γρήγορος αθλητής στον κόσμο στα 400μ. με επίδοση 49,66» λέει ο 29χρονος Μιχάλης Σεΐτης, που επιλέγει να στέκεται στα θετικά της ζωής και του στίβου.

Η επίδοση αυτή δεν ήταν έκπληξη. «Έκανα παγκόσμιο ρεκόρ και στον προκριματικό με 49,81. Ήξερα από τις προπονήσεις πως είχα το χρόνο. Βέβαια, από να το πιστεύεις μέχρι να το κάνεις υπάρχει μια απόσταση. Για να το πετύχεις, χρειάζεται να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος και ήρεμος στον αγώνα. Ήξερα, λοιπόν, ναι, πως μπορώ να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά δεν ήξερα πως μπορώ να το κάνω δύο φορές, και μάλιστα σε έναν πολύ δύσκολο διάδρομο, τον πρώτο, που έχει πολύ κλειστές στροφές, που δεν βοηθούν τον αθλητή να πετύχει καλές επιδόσεις. Κάτι που σημαίνει πως μπορώ και καλύτερα». Οι κλειστές στροφές δεν ήταν η μόνη δυσκολία που αντιμετώπισε. Ο Μιχάλης βρέθηκε στο Ρίο να αγωνίζεται σε τέσσερα αγωνίσματα χωρίς τον προπονητή του, Γιώργο Παναγιωτόπουλο. «Για την ακρίβεια, δεν έχω αγωνιστεί ποτέ με την παρουσία του προπονητή. Ούτε στο Πανευρωπαϊκό, όπου ήρθα 3ος στα 200μ., ούτε στο Παγκόσμιο, όπου ήρθα 4ος στα 200μ. Μιλάμε στο τηλέφωνο αλλά δεν γίνεται να κατεβαίνεις σε Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς προπονητή. Ούτε το ρεκόρ μου δεν είχα να πανηγυρίσω με κάποιον. Ελπίζω από εδώ και πέρα να είναι μαζί μου».

Ίσως είναι και για το μόνο θέμα που θα ακούσεις τον Μιχάλη Σεΐτη να παραπονιέται. Δεν εκφράζει δυσαρέσκεια ούτε για την έλλειψη κρατικής ενίσχυσης (τα μνημόνια αναθεώρησαν τις κλίμακες αναπηρίας και ο Μιχάλης με 50% αναπηρία δεν δικαιούται επίδομα) ούτε για την επικριτική ελληνική κοινωνία ούτε ακόμα για το γεγονός πως τα τελευταία τρία χρόνια ζει με ένα πόδι.

Ένα βράδυ του Ιουνίου του 2013, μια σειρά από συμπτώσεις οδήγησαν τον Μιχάλη Σεΐτη στο χειρουργικό τραπέζι. Επέστρεφε από την προπόνησή του στο νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε, τη Ρόδο. Διάλεξε έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της πόλης, που, όμως, ήταν υποφωτισμένος. Ταυτόχρονα, μικροπωλητές είχαν αυθαίρετα στήσει τους πάγκους τους, για να είναι έτοιμοι για την επόμενη μέρα, εκεί που γινόταν η λαϊκή. Καμία πινακίδα ή σήμανση δεν ειδοποιούσε για τα εμπόδια. Ο ίδιος, αν και παλιός και έμπειρος μοτοσικλετιστής, πλέον οδηγούσε τζιπ, που όμως εκείνες τις ημέρες βρισκόταν στο συνεργείο. Έτσι, κυκλοφορούσε με ένα δανεικό XT, που, στη θέα ενός φορτηγού στο αντίθετο ρεύμα, ολίσθησε στα πεταμένα στο δρόμο λάδια, για να συρθεί στην άσφαλτο και, τελικά, να προσγειωθεί στους πάγκους. Κι ενώ τριγύρω του υπήρχαν άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, κατέληξε να καλεί το ασθενοφόρο μόνος του.

«Κάπως έτσι έγινε» λέει ο Μιχάλης «θα μιλήσουμε πολύ για το ατύχημα;». Δεν είναι οι σκοτεινές αναμνήσεις που τον ενοχλούν, είναι που όλα αυτά είναι παρελθόν. Έτσι, ψύχραιμος και κυρίαρχος του εαυτού του, ήταν και τον ένα μήνα που νοσηλεύτηκε. «Ήξερα πως έπρεπε να φύγει το πόδι μου, το είχα δει, το αισθανόμουν, έτσι, δεν με σόκαρε η απόφαση των γιατρών. Το πόδι μου ήταν διαλυμένο, ήξερα πως θα το χάσω. Δύο σκέψεις έγιναν στο ατύχημα: Ή θα πεθάνω ή θα ζήσω και θα χάσω το πόδι μου. Χρειάστηκα 19 φιάλες αίματος, είχα 42 πυρετό, μου χορηγούσαν ενδοφλέβια κορτιζόνη. Ήταν ήδη ξένο σώμα πάνω μου αυτό το πόδι, δεν αισθάνθηκα πως έχανα κάτι. Για αυτό και η αυτοπεποίθησή μου δεν χάθηκε, αν και άργησα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Γενικά, όμως, δεν έπεσα ποτέ ψυχολογικά. Πώς το εξηγώ; Δεν το εξηγώ. Δεν ξέρω… νιώθω σαν να ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Από τη στιγμή που έπαθα μόνο αυτό, είδα την καλή μεριά».

Και θετική μεριά υπήρχε. Αφού πέρασαν οι πρώτες εβδομάδες, ο Μιχάλης χωρίς δεύτερες σκέψεις αποφάσισε να επιστρέψει στα κουλουάρ. «Περπάτησα αμέσως, δεν σκέφτηκα πως δεν μπορώ να το κάνω. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι είχα καλό χειρουργείο, ότι ήμουν σε καλή φυσική κατάσταση. Πρέπει να σου πω ότι, πριν ακόμα βάλω το πρόσθετο πόδι, πήγαινα με πατερίτσες στο γυμναστήριο και έκανα ενδυνάμωση, για να είμαι έτοιμος. Όμως, εγώ ήθελα να τρέξω από την αρχή, δεν ήθελα να περπατήσω απλά. Δεν πιστεύω στις δυσκολίες. Δεν βλέπω δυσκολίες μπροστά μου, αν και στην αρχή ήταν σαν να ισορροπούσα πάνω σε ένα μπαλάκι του τένις. Ήμουν τυχερός γιατί βρήκα τους προσθετικούς Κωνσταντίνο και Δημήτρη Χρονόπουλο. Είναι απίστευτοι, σαν επιστήμονες και σαν άνθρωποι. Μου έκαναν χορηγία το αγωνιστικό μέλος και μέσα σε λίγους μήνες ήμουν και πάλι έτοιμος να αγωνιστώ». Ο Γιώργος Παναγιωτόπουλος υπήρξε προπονητής του Μιχάλη Σεΐτη τον ένα χρόνο που δοκίμασε εκείνος να μείνει στην Αθήνα. Οι δυο τους πλέον είναι σαν οικογένεια. «Ο κόουτς δεν είχε αναλάβει ποτέ τέτοιου είδους αθλητή, αλλά δεν δίστασε λεπτό» λέει ο Μιχάλης.

Και αν οι άνθρωποι του στίβου έχουν την ευγενή παιδεία να αναγνωρίζουν ως συναθλητή τους όποιον ιδρώνει μαζί τους στους ίδιους διαδρόμους, τι γίνεται με τα περίεργα βλέμματα εκεί όπου το διαφορετικό είναι περίεργο; Ανούσια ερώτηση σε έναν άνθρωπο που επιμένει να φοράει βερμούδες. «Ναι, με κοιτάνε στο δρόμο, αλλά το πόσο θα σε επηρεάσουν ή θα επιτρέψεις σε αυτά τα βλέμματα να εισβάλουν στο χώρο σου εξαρτάται από εσένα. Με κοιτάνε; Ε, και; Δεν τους κοιτάω εγώ. Στην αρχή γελούσα που με έδειχναν, τώρα δεν τους κοιτάω καν. Το καλύτερο, πάντως, είναι το καλοκαίρι, όταν πρέπει να αλλάξω πόδι, για να βάλω εκείνο για το κολύμπι. Και, φυσικά, τα παιδάκια που θέλουν να το ακουμπήσουν, που νομίζουν πως είμαι σούπερ ήρωας…».

Κι είναι ένα είδος σούπερ ήρωας ο Μιχάλης Σεΐτης. Σούπερ ήρωας θετικής ενέργειας, γι’ αυτό δεν σκέφτεται ποτέ πώς θα ήταν η ζωή του σήμερα αν είχε ακόμα και τα δύο του πόδια και τι δεν μπορεί να κάνει. «Μα τι να σκεφτώ; Πάει αυτό. Τελείωσε. Δεν με ενδιαφέρει τι δεν μπορώ να κάνω, αλλά τι μπορώ να κάνω». Ανάμεσά τους κι ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αυτό που του στέρησε φέτος μια λάθος εκτίμηση.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.