Η δασκάλα με τα χρυσά κουπιά

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου κρέμασε στο στέρνο της το χάλκινο μετάλλιο ενώ στο πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κωπηλασίας ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Το κορίτσι που κάποτε απομακρύνθηκε από την ενόργανη γυμναστική ως «ακατάλληλο» προτίμησε να εγκαταλείψει τη θέση της δασκάλας παρά να αφήσει τα κουπιά

Οι Ευρωπαίοι αθλητικοί συντάκτες που την είδαν να τερματίζει πρώτη στο πρόσφατο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κωπηλασίας διαβάζοντας το βιογραφικό της έψαχναν στον χάρτη της Ελλάδας κατά πού πέφτουν οι Φιλιάτες.

«Κάποιοι βλέπουν τις επιδόσεις μας και νομίζουν ότι προερχόμαστε από τις μεγάλες αστικές περιοχές», εξομολογείται με αυθορμητισμό η Αλεξάνδρα Τσιάβου και συνεχίζει: «Διαθέτω καταγωγή από τη Βρυσέλλα των Φιλιατών, αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ηγουμενίτσα. Ακόμη θυμάμαι τα ανέμελα παιδικά χρόνια με παιχνίδι στη γειτονιά, τις σκανδαλιές που σκαρώναμε μαζί με τα άλλα  παιδιά και τις αυθεντικές σχέσεις με τους ανθρώπους της περιοχής που εξελίχτηκαν σε σχέσεις ζωής».

Για την παγκόσμια πρωταθλήτρια του διπλού σκιφ Αλεξάνδρα Τσιάβου η ζωή επεφύλαξε τις δικές της δυσκολίες. Μικρό κοριτσάκι μυείται στον αθλητισμό από τους γονείς της -τη δασκάλα μητέρα της και τον πατέρα της που εργάζεται στον Αγροτικό Συνεταιρισμό-, οι οποίοι και τη γράφουν σε σωματείο της περιοχής. Παρά την επιτυχημένη ενασχόληση των πρώτων χρόνων με την ενόργανη γυμναστική, οι προπονητές την κρίνουν εντέλει ακατάλληλη μόνο και μόνο λόγω ύψους. Ευτυχώς δεν θυμάται τα χρόνια εκείνα με πικρία: «Οταν εγκατέλειψα τη γυμναστική, ουσιαστικά είχα βαρεθεί το άθλημα και έψαχνα κάτι καινούριο. Ημουν τυχερή γιατί την εποχή που άφησα τη δοκό και τις ασκήσεις εδάφους γνώρισα τον άνθρωπο που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου: τον προπονητή μου, που με παρότρυνε να ασχοληθώ με τα κουπιά. Ο άνθρωπος αυτός μου έδωσε να καταλάβω ότι διαθέτω τον σωματότυπο και την ιδιοσυγκρασία που προϋποθέτει η κωπηλασία».

Το 2001 το κορίτσι από τους Φιλιάτες φαίνεται να παίρνει φόρα για την ανοδική του πορεία. Μετέχει για πρώτη φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο και τερματίζει δωδέκατη. Λίγα χρόνια αργότερα, το βιογραφικό της γεμίζει διακρίσεις και μετάλλια. Κατακτά τρεις φορές το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κερδίζει την έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, ενώ φέτος αποδεικνύει ότι βρίσκεται στην καλύτερη φάση της: στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου μαζί με τη Χριστίνα Γιαζιτζίδου κρεμάει στον λαιμό της το χάλκινο μετάλλιο, ενώ λίγες ημέρες αργότερα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιείται στην πόλη Πλόβντιβ της Βουλγαρίας επιβεβαιώνει την υψηλή της κλάση ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.







«Στους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε πεισμώσει», παραδέχεται σήμερα και συνεχίζει: «Τα τελευταία μέτρα της διαδρομής νιώσαμε έντονη κόπωση, αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Ξέραμε ότι οι Ελληνες φίλαθλοι είχαν έρθει για να μας δουν δίνοντας χρήματα από το υστέρημά τους, σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία. Βλέπαμε τη δίψα για διάκριση στα μάτια των συμπατριωτών μας, γι’ αυτό και κινητοποιήσαμε όλες μας τις δυνάμεις. Το ολυμπιακό μας μετάλλιο είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς!».

Οι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το άθλημα της κωπηλασίας τα χάνουν όταν πληροφορούνται ότι  μια Ολυμπιονίκης προτιμά αντί για την καλοκαιρινή ραστώνη τη συμμετοχή της σε ένα ακόμη παγκόσμιο πρωτάθλημα. «Πήρα την απόφαση να κατέβω στους αγώνες μία μόλις ημέρα μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Ημουν τόσο ενθουσιασμένη από αυτό που μου συνέβη στο Λονδίνο που ούτε κούραση καταλάβαινα, ούτε τίποτα», εξιστορεί στο «ΘΕΜΑ people» και συνεχίζει:
«Γυρίζοντας στην ιδιαίτερη πατρίδα μου είχα μια πρωτόγνωρη υποδοχή. Οι συντοπίτες μου με υποδέχτηκαν πάνω σ’ ένα ανοιχτό αυτοκίνητο που με γύρισε στην πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη. Θα μου μείνει αξέχαστη η εικόνα με τις χιλιάδες κόσμου στους δρόμους να φωνάζουν το όνομά μου και να με χειροκροτούν. Αλλά και στον όμιλό μου η υποδοχή ήταν μοναδική. Εφτασα στις εγκαταστάσεις κωπηλατώντας μαζί με τη Χρυσάνθη Κώνστα, την πρώτη μου παρτενέρ στο άθλημα. Εξελίχθηκαν συγκινητικές στιγμές, γι’ αυτό και έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου ότι όχι μόνο θα πάω στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά θα τα δώσω όλα. Μετέθεσα λοιπόν τις διακοπές στην Κάρπαθο για τον Σεπτέμβριο».

Μάλιστα στους συγκεκριμένους αγώνες προτίμησε να συμμετάσχει στο απλό σκιφ.

«Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είχα την ανάγκη να βρεθώ μόνη μου. Τις ημέρες που διήρκεσαν οι αγώνες αισθάνθηκα ότι έκανα ένα είδος ψυχοθεραπείας». Τα γούρια της, που δεν είναι άλλα από ένα ρολόι χειρός, δώρο του πρώτου προπονητή της, και ένα αρκουδάκι που της έδωσε εν είδει δώρου κάποιος καρδιακός της φίλος, έκαναν πάλι το θαύμα τους και η Ελληνίδα πρωταθλήτρια έγινε χρυσή για μία ακόμη φορά. «Παρόλο που κάθε φορά που ανεβαίνω στο βάθρο αισθάνομαι λόγω της προσπάθειας εξαιρετικά κουρασμένη, εντέλει όταν βλέπεις τη σημαία σου να ανεβαίνει αργά-αργά τον ιστό αισθάνεσαι μια ανατριχίλα να διαπερνά το κορμί σου. Λες και συγκινείται και το τελευταίο σου κύτταρο. Το σώμα σου πονά, αλλά, κακά τα ψέματα, νιώθεις μια γλυκιά ανακούφιση».

Τη ρωτάμε για τη δυσκολότερη στιγμή της καριέρας της και εκείνη αναφέρεται στα πέτρινα χρόνια του 2008. «Είχα τελειώσει την Παιδαγωγική Ακαδημία και είχα διοριστεί αναπληρώτρια σε σχολείο της Αιτωλοακαρνανίας», θυμάται και συνεχίζει: «Καθότι κόρη εκπαιδευτικού, λάτρευα αυτό το επάγγελμα και ήθελα να συνεχίσω ζητώντας από το κράτος να με διευκολύνει, αφού ήμουν σε χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων και οι προπονήσεις ήταν πολλές και κοπιαστικές. Δυστυχώς, οι εκκλήσεις μου δεν εισακούστηκαν. Αντ’ αυτού βρήκα κλειστές πόρτες και καθότι δεν μου άρεσαν ποτέ τα μισά πράγματα δήλωσα παραίτηση. Εγκατέλειψα  τους μαθητές μου αναζητώντας τον δρόμο των… μεταλλίων».