Ολα έγιναν όπως ο ίδιος τα ήθελε: λίγοι και εκλεκτοί καλεσμένοι, χαμηλοί τόνοι, σύντομοι λόγοι. Ο Ντέμης Ρούσσος παρασημοφορήθηκε από το γαλλικό κράτος με τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής, ύψιστη τιμή που αποδίδεται στο πρώτο τάγμα που όρισε ο ίδιος ο Ναπολέων Βοναπάρτης στις αρχές του 19ου αιώνα. Ηταν προφανές, για τους λίγους που ήμασταν παρόντες στη σεμνή τελετή, ότι ο διάσημος μουσικός και ερμηνευτής δεν νιώθει άνετα με τον πολύ κόσμο - άλλωστε έχει χορτάσει επισημότητες και άπειρα πλήθη στην πολύφερνη καριέρα του. Η συγκίνηση για το παράσημο που στόλιζε το πέτο του ήταν έκδηλη και φάνηκε και από την ελαφρώς τρεμάμενη βραχνή φωνή του όταν είπε ότι «το μετάλλιο αντιπροσωπεύει την πρώτη χώρα μου, την Ελλάδα, και τη δεύτερη τη Γαλλία. Ευχαριστώ και τις δύο. Ανήκω και στις δύο εξίσου». Εξάλλου, πίσω από τα μοβ διαφανή γυαλιά του διέκρινες ακόμη το ολοζώντανο βλέμμα ενός ανθρώπου που έχει ζήσει τα πάντα: από άγριες ροκ καταστάσεις και εκατομμύρια φαν μέχρι άφθονο χρήμα συνοδευόμενο από ασύγκριτη δόξα. Εννοιες που σήμερα δεν είναι προφανείς για τους τραγουδιστές, αφού η λέξη «είδωλο» -που αρκεί για να χαρακτηρίσει το φαινόμενο «Ρούσσος»- δεν είναι εύχρηστη πια. Και όχι τυχαία, τα μεγέθη που χαρακτηρίζουν τον Ρούσσο είναι τόσο απερίγραπτα που δεν χωράνε στις γραμμές ενός κειμένου - από το λιοντάρι που σεργιάνιζε στα πίσω δωμάτια του ιδιόκτητου πύργου του μέχρι τις αμέτρητες γυναίκες, τα κολλητιλίκια με τον Τσαρούχη ή τον Νταλί, τα χολιγουντιανά παιχνίδια, το γεγονός ότι έχει ζήσει από επιθέσεις λατρείας μέχρι αεροπειρατεία.
Σήμερα όλα αυτά υποδηλώνονται πίσω από τα λόγια σεβασμού που απευθύνει ο Γάλλος πρεσβευτής Ζαν Λου Κυν-Ντελφόρζ στον Αρτέμιο Βεντούρη-Ρούσσο κάνοντας μια αναδρομή στην εντυπωσιακή καριέρα του. Φαίνονται επίσης και στο απαράμιλλο στυλ που διατηρείται ζωντανό ακόμη και στο μπαστούνι που κρατάει ο 68χρονος πλέον Ρούσσος, στο εκλεπτυσμένο μανικετόκουμπο, τον μετρημένο τρόπο που αρθρώνει τις καλοδιατυπωμένες λέξεις. Μου κάνει εντύπωση που στην ερώτηση για το τι είναι τελικά πιο σημαντικό σε αυτό τον εντυπωσιακό βίο, η λέξη που επαναλαμβάνει είναι «εμπιστοσύνη». Και όχι μόνο, όπως λέει, προς το γαλλικό κράτος που τον τίμησε και σήμερα του δίνει και το παράσημο, αλλά και προς τους φίλους που είναι στο πλάι του και κάποιοι από αυτούς ήρθαν κατευθείαν από το Παρίσι για να τον τιμήσουν. Οι φωτογράφοι τον ενοχλούν, αλλά όχι οι καλεσμένοι του που ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί του. Τα πάντα περνούν από τα χέρια της όμορφης κόρης του Εμιλι, η οποία μας μιλάει γεμάτη περηφάνια για το ντοκιμαντέρ που έχει κάνει για τον πατέρα της και την καριέρα του. Παρόντες είναι επίσης η σύζυγος και ο γιος του, ωστόσο όλα δείχνουν ότι στην κόρη έχει τη μεγαλύτερη αδυναμία. Εξομολογείται ότι αγαπάει την Ελλάδα, τα καλοκαίρια, τους φίλους του -μεταξύ των οποίων καταγράφονται ο Λάκης Λαζόπουλος, με τον οποίο ενδέχεται να ετοιμάσουν κάτι μαζί, και η Χαρούλα Αλεξίου-, τα ηλιοβασιλέματα από το εντυπωσιακό σπίτι του στο Πανόραμα της Βούλας. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε που ο 22χρονος Ντέμης έφευγε από την Ελλάδα εν μέσω χούντας για να χτίσει καριέρα στο εξωτερικό. «Παρότι φάνηκε αρχικά να τον ελκύει η Αγγλία, αυτός τελικά έμεινε στο Παρίσι», λέει με χιούμορ και νόημα ο ίδιος ο Γάλλος πρεσβευτής για τη μοίρα -και ο Ντέμης πιστεύει πολύ σε αυτήν- που τον κράτησε στη Γαλλία αντί για την Αγγλία. «Ημασταν πιτσιρίκια τότε μαζί με τον Βαγγέλη (Παπαθανασίου) και είχαμε την αίσθηση ότι θα σκίσουμε, θα κατακτήσουμε τον κόσμο», εξομολογείται ο ίδιος και συνεχίζει: «Υποτίθεται ότι είχαμε βρει κάποιον που θα έπαιζε τον ρόλο μάνατζερ στην Αγγλία, όπου επικρατούσε μουσικός οργασμός τότε. Ωστόσο ήταν πολύ δύσκολο για Ελληνες σαν κι εμάς, χωρίς βίζα και χρήματα, να μπουν στην Αγγλία. Και ευτυχώς μείναμε στο Παρίσι. Τότε έτυχε η σημερινή Universal και αλλοτινή Philips να κάνει μίτινγκ και ο διευθυντής να είναι Ελληνας. Ακουσε το ντέμο μας ο ίδιος ο παραγωγός των Who, ο Lou Resine, και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα».
Live sex για τις ανάγκες του δίσκου
Η επιτυχία ήταν ανέλπιστα μεγάλη και τα νούμερα μιλούν από μόνα τους: εκατομμύρια αντίτυπα, επιτυχίες και ένας δίσκος -το «666»- που ο ίδιος τον χαρακτηρίζει vintage, «ένα άλμπουμ που είχε ο Γουόρχολ στη δισκοθήκη του» και το ανέφερε ως τον πλέον αγαπημένο. Ο δίσκος βασιζόταν σε μια ιδέα του Κώστα Φέρρη, ο οποίος είχε γράψει τους στίχους με βάση την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, ενώ για την ηχογράφησή του είχαν συμβάλει άπαντες - από τον Τσαρούχη μέχρι την Ειρήνη Παππά στα φωνητικά. Σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο Βασίλη Τσακίρογλου ο ίδιος είχε εξομολογηθεί όλο το παρασκήνιο της ηχογράφησης: «Κάποια στιγμή μάς ήρθε η ιδέα: ο Βαγγέλης είχε σοφέρ. Του είπαμε “πήγαινε έξω στον δρόμο και βρες μια πόρνη”. Οντως, εκείνος υπάκουσε και σε λίγο γύρισε με το κορίτσι. Στήσαμε τα μικρόφωνα σε μια γωνιά και του ζητήσαμε να την πηδήξει. Κι αυτό έγινε. Live sex. Εκείνη ούρλιαζε - όπως όφειλε εφόσον την είχαμε πληρώσει κι εμείς παίζαμε από πάνω σαν τρελοί. Το συγκεκριμένο κομμάτι μπήκε στο άλμπουμ, αλλά μας ζήτησαν να το καμουφλάρουμε λίγο. Υπάρχει όμως ένα μιξ αυτού του μέρους που ακούς κανονικά την γκόμενα, τις κιθάρες, τα πάντα. Τρέλα. Αυτό είναι από τα πιο άγρια πράγματα που έχουν συμβεί ποτέ. Λοιπόν, ποιος θα μου πει εμένα τι είναι ροκ;». Και, πραγματικά, ελάχιστοι μπορούν να πουν κάτι στον άνθρωπο που ακόμη γεμίζει στάδια - η συναυλία του στο Ηρώδειο πριν από δύο χρόνια είχε γίνει sold out από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια, ενώ είχε αναγκάσει και τον ίδιο τον πρόεδρο Πούτιν να μαζέψει τα σύννεφα από τον ουρανό με ειδικά αεροπλάνα για να μη βρέξει στη συναυλία που θα έδινε στα μέρη του. Εχει, επίσης, αναγκάσει τον Νταλί να κουβαλήσει λεκάνη τουαλέτας για να μπορέσει να παρακολουθήσει άνετα κάποια συναυλία του -τα γνωστά σουρεαλιστικά πλάνα- ή τις σεμνές συνήθως γαλλικές εφημερίδες να γράφουν σελίδες για τον μυστικό του πύργο όπου γίνονταν όργια και «οι γάτες τρώγανε χαβιάρι». Ο ίδιος παραδέχεται ότι έχει δοκιμάσει κάθε λογής ακρότητες, εκτός από ναρκωτικά, ότι έχει πάει με εκατοντάδες γυναίκες και έχει ξοδέψει χρήματα σε ανήκουστα πράγματα. Αλλά η υπερβολή ήταν μέρος της extra large καλλιτεχνικής περσόνας του, που έζησε τα πάντα στον υπερθετικό: από τα κιλά του μέχρι τις τεράστιες κελεμπίες που ο ίδιος λάνσαρε και τις πούλησε κάποια στιγμή σε δημοπρασία αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Παρότι ο Ρούσσος γνώρισε νωρίς τη διασημότητα, κατάφερε να επιβιώσει άνετα σε αυτήν - «από ένστικτο», όπως δηλώνει ο ίδιος. Για την ακρίβεια, κολυμπούσε στη σούπα της διασημότητας όπως το ψάρι στο νερό: είχε διαίσθηση, εφευρετικότητα και αντανακλαστικά. Εκτός ίσως από την περίπτωση των πολιτικών που ποτέ δεν τον ενδιέφεραν, γι’ αυτό και κάποιοι τον είχαν κατηγορήσει για παράδοξη ανοχή προς τη χούντα, καθώς και για δηλώσεις του τύπου: «Εμένα δεν με απασχολεί η πολιτική, αλλά οι μπριζόλες». Εκείνος παραδέχεται ότι πάντα εκνευριζόταν από τέτοιου είδους ερωτήσεις και από την κακεντρέχεια για την τεράστια διασημότητα που είχε αποκτήσει στο εξωτερικό.
Οσο όμως κι αν οι κακεντρεχείς ξαναφτύνουν κατά καιρούς γλυκερό δηλητήριο, ο ίδιος δεν πτοείται: μιλάει από μόνη της η καριέρα του. Και ίσως επιφυλάσσεται να απαντήσει σε κάποια άλλη ζωή, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι τα έργα και οι ημέρες μας δεν εξαντλούνται στο εφήμερο κάρμα μας. Σ’ αυτή τη ζωή, πάντως, είναι σίγουρο ότι ελάχιστες είναι οι εμπειρίες που δεν έχει βιώσει ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια που έβγαλε ποτέ η χώρα μας και ότι παραμένει από τους λίγους που ακόμη γράφουν με χρυσά γράμματα το ελληνικό τους όνομα σε διαφορετικές πλευρές του πλανήτη.
