Μαρίνα Μπουτάρη: Συλλέγει γεύσεις, κερνάει κρασί και εξάγει Ελλάδα

Μικρή θυμάται τον εαυτό της να παίζει στους οικογενειακούς αμπελώνες της Νάουσας μαζί με τον ξάδελφό της, τον Μιχάλη. «Συνήθως ο ένας έπαιρνε θέση στην παλετοφόρο, στο μηχάνημα εκείνο που σηκώνει τις παλέτες με τα κιβώτια κρασιών, και ο άλλος τον πήγαινε βόλτα. Αλλες φορές πάλι παίζαμε κρυφτό γύρω από τα αμπέλια», λέει η Μαρίνα Μπουτάρη ξετυλίγοντας το κουβάρι των ευτυχισμένων παιδικών της αναμνήσεων. «Τα καλοκαίρια και οι αργίες ήταν στενά συνδεμένα με τους αμπελώνες, τα σταφύλια και όλες τις διαδικασίες της επεξεργασίας τους. Για εμάς το κρασί δεν ήταν ποτέ δουλειά - είναι μεράκι και τρόπος ζωής».

Πρωτότοκη κόρη του Κωνσταντίνου Μπουτάρη, μεγαλώνει με τις δύο μικρότερες αδελφές της στη Θεσσαλονίκη. «Λάτρεψα τη θάλασσα γιατί μεγάλωσα δίπλα της. Με θυμάμαι να παίρνω το ποδήλατο και να πηγαίνω στον Ναυτικό Ομιλο Θεσσαλονίκης για προπόνηση ιστιοπλοΐας. Φοίτησα στο Κολλέγιο Ανατόλια μέχρι την Α’ Λυκείου και μετά η οικογένειά μου λόγω των επιχειρήσεών μας κατέβηκε στην Αθήνα. Οταν μετακομίσαμε, και τα τρία παιδιά θα πηγαίναμε δευτέρα τάξη: εγώ Β’ Λυκείου, η Χριστίνα Β’ Γυμνασίου και η μικρούλα μας, η Λένια, Β’ Δημοτικού. Με τη Λένια είχαμε τέτοια διαφορά που ήμουν και κάπως σαν μαμά της. Στην ηλικία που τα άλλα κορίτσια έπαιζαν με τις Barbie τους, εγώ είχα συντροφιά την αδελφή μου».

Οι σπουδές

Τελειώνοντας το σχολείο αντιλαμβάνεται ότι η οικογενειακή σχέση με το κρασί, που κρατάει από το 1879, καθορίζει κατά κάποιον τρόπο την επαγγελματική της συνέχεια. Στο Πανεπιστήμιο Brown των Ηνωμένων Πολιτειών εγγράφεται στο τμήμα Organizational Behavior & Urban Studies και επιστρέφοντας εντάσσεται στο Μάρκετινγκ της εταιρείας Μπουτάρη. «Συνήθως λέω ότι αν δεν διέθετα αυτή τη σχέση με το κρασί, θα μπορούσα να γίνω αρχιτέκτονας αφού οτιδήποτε διαθέτει αισθητική ή βελτιώνει τη ζωή μας με αφορά. Επέλεξα όμως εντέλει να ασχοληθώ με το κρασί γιατί ανέκαθεν το αγαπούσα και συνδέεται με μια οικογενειακή παράδοση 135 ετών». Στην οικογενειακή επιχείρηση θα μείνει για 17 χρόνια. «Η οικογένειά μου πάντα λάτρευε το κρασί», λέει και συνεχίζει: «Το να ανοίξουμε ένα μπουκάλι και να πιούμε κρασί είναι για μας αγαπημένη ιεροτελεστία. Δεν υπάρχει περίπτωση να καθίσουμε στο τραπέζι και να μην υπάρχει κάποιο μπουκάλι με δικό μας κρασί».

Οσο για το πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον πατέρα σου, η απάντηση έρχεται αβίαστα: «Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει επιπλέον συναισθηματική φόρτιση γιατί εδώ δεν πρόκειται απλά για το “αφεντικό” αλλά για δεσμούς αίματος». Δεν ξεχνά ποτέ την πρώτη γευσιγνωσία κρασιού στην οποία τη μύησε ένα πολύ αγαπημένο της πρόσωπο: ο θείος και νονός της, σημερινός δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης.

«Ως οινολόγος ήταν ο πλέον αρμόδιος. Ο θείος μου είναι εξαιρετικός άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα και γνώση, αγαπητός σε όλους. Χάρηκα που βγήκε δήμαρχος Θεσσαλονίκης για δεύτερη φορά, γιατί αν έχεις καταφέρει πολλά πράγματα στην επαγγελματική σου ζωή είσαι ικανός και έτοιμος να προσφέρεις και στα κοινά. Ο Γιάννης Μπουτάρης διαθέτει εξαιρετικό background και επειδή δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, πρόταξε ένα διαφορετικό μοντέλο δημόσιου άνδρα που ο κόσμος αποδέχτηκε 100%».

Η πρωτότοκη κόρη του Κωνσταντίνου Μπουτάρη δεν συγκινείται μόνο από το καλό κρασί, αλλά και από τις ξεχωριστές ελληνικές γεύσεις. Δεινή μαγείρισσα και η ίδια, καταστρώνει από μικρή το μενού ολόκληρης της οικογένειας. Ως κόρη της Αλεξάνδρας Φλόκα των ομώνυμων ζαχαροπλαστείων, άλλωστε, μυείται και στην υψηλή γαστρονομία από μικρή. «Η γευσιγνωσία ήταν κάτι που από παιδί έβρισκα συναρπαστικό. Η προγιαγιά μου, Ρωσίδα στην καταγωγή, την οποία και γνώρισα, έφτιαχνε το ωραιότερο στέικ ταρτάρ που έχω ποτέ δοκιμάσει. Λόγω των συνθηκών μυήθηκα στη γαστρονομία από πολύ νωρίς. Εψαχνα περίεργες συνταγές και πολύ ιδιαίτερα εστιατόρια στα οποία μπορούσα να ταξιδέψω με τις μυρωδιές και τις γεύσεις. Ενα από τα πιο μαγικά μενού που έχω δοκιμάσει στη ζωή μου ήταν αυτό στο “Nobu”, όταν είχε πρωτοανοίξει στη Νέα Υόρκη. Το γεγονός ότι τότε δεν ήμουν και τόσο εξοικειωμένη με την ιαπωνική κουζίνα έκανε αυτή τη γευστική εμπειρία μοναδική».

Γεύση Ελλάδας

Παρά την επιτυχημένη πορεία της στο Τμήμα Μάρκετινγκ, Επικοινωνίας και Δημοσίων Σχέσεων της οικογενειακής τους εταιρείας, τον προηγούμενο Ιούλιο η Μαρίνα Μπουτάρη πήρε την απόφαση να τραβήξει τον δικό της ανεξάρτητο δρόμο. «Το περσινό καλοκαίρι ήταν καθοριστικό για την αλλαγή πλεύσης. Αισθανόμουν ότι ύστερα από τόσα χρόνια δουλειάς στην οικογενειακή επιχείρηση ήμουν έτοιμη να κάνω το επόμενο βήμα. Ο πατέρας μου στενοχωρήθηκε, αλλά δεν με εμπόδισε, καθότι του άρεσε το νέο μου εγχείρημα και άφηνε πάντα μεγάλη ελευθερία στις επιλογές μας», σημειώνει.

Με όπλο της την αισιοδοξία αλλά και την επιμονή που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα της, τον οποίο και θεωρεί μέντορά της, ιδρύει την εταιρεία Τrip2Taste. «Εβλεπα ότι για να βγουν τα ελληνικά προϊόντα στο εξωτερικό έπρεπε να ενωθούν. Δηλαδή, έπρεπε να προβληθούν μαζί σε μια συντονισμένη προσπάθεια που θα διέθετε μεράκι και οργανωμένο πλάνο. Οι καλύτερες γεύσεις της Ελλάδας όφειλαν να είναι η ισχύς εν τη ενώσει, αφού η χώρα μας αποτελεί χωρίς αμφιβολία έναν γευστικό παράδεισο», τονίζει.



Χειροποίητες γλυκόξινες μαρμελάδες κρεμμυδιού και κόκκινης πιπεριάς, φυσικό αλάτι από αλυκές, πατέ ελιάς και ντομάτας, το καλύτερο λάδι από την Καλαμάτα και την Κρήτη, υψηλής ποιότητας αυγοτάραχο Μεσολογγίου και αυστηρά επιλεγμένα κρασιά και αποστάγματα συστήνονται μέσω της Trip2Taste της Μαρίνας Μπουτάρη σ’ εκείνους που ψάχνουν τις γεύσεις τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

 Στο γαστρονομικό φεστιβάλ που οργανώθηκε την περασμένη εβδομάδα στο ξενοδοχείο «Marbella» της Κέρκυρας οι γευσιγνώστες έφυγαν με τις καλύτερες εντυπώσεις. «Εκτός του ότι μυούμε τους ξένους στην κουζίνα μας, γυρίζουμε όλη την Ελλάδα για να ανακαλύψουμε μικρούς γευστικούς θησαυρούς και να τους προβάλουμε στο εξωτερικό. Κάποια από τα προϊόντα αυτά μάλιστα είναι βραβευμένα, κάτι που σημαίνει ότι θέλουμε να περάσουμε και διεθνώς το μήνυμα ότι η Ελλάδα πλέον επιβραβεύεται για τη γεύση της. Η χώρα μας, σε ό,τι αφορά τη γεύση, δεν είναι κακοφτιαγμένος μουσακάς, τζατζίκι και κρασί χύμα. Ακόμη και σε επίπεδο κρασιού, οφείλουμε να αποποιηθούμε τη ρετσινιά της ρετσίνας...», λέει με έμφαση.