Τζέρεμι Ρένερ: Ο «εκδικητής» στο κυνήγι με τα σκάνδαλα

Υπάρχουν αλήθειες που παραείναι... αληθινές; Που ενδέχεται να προκαλέσουν τέτοιο πανικό ώστε καλύτερα να παραμείνουν κρυφές; Ο δημοσιογράφος Γκάρι Γουέμπ πίστευε στην αναζήτηση της αλήθειας χωρίς να λογαριάζει τις συνέπειες. Ο Αμερικανός ηθοποιός Τζέρεμι Ρένερ συμφώνησε απόλυτα, γι’ αυτό και όταν τον προσέγγισαν προκειμένου να αναλάβει τον ρόλο του, αποφάσισε να ιδρύσει ακόμα και τη δική του εταιρεία παραγωγής για να γυριστεί η ταινία.

Γνωστός στο ευρύ κοινό περισσότερο για τον ρόλο του Hawkeye στους «Εκδικητές», ο Τζέρεμι Ρένερ δεν είναι πολύ καλός στις συνεντεύξεις - ιδίως τις τηλεοπτικές. Οποτε δεν υπάρχει κάμερα μπροστά του μιλάει μια χαρά. Παρατηρώντας τον καθώς περνούν τα χρόνια, συνειδητοποιεί κανείς πως ο ηθοποιός δεν έχει πρόβλημα να μιλάει, αλλά να παίζει το παιχνίδι των δημοσίων σχέσεων. Η ιστορία του Γκάρι Γουέμπ όμως άγγιξε προσωπικές χορδές. «Το ταξίδι του Γκάρι ήταν συναισθηματικό, συναρπαστικό και εξαιρετικά επίκαιρο σε ό,τι έχει να κάνει με την επίδραση που έχουν στη ζωή μας οι κάμερες παρακολούθησης και τα social media», σημειώνει και συνεχίζει: «Μόνο όταν υπάρχει ηθική, ελεύθερη δημοσιογραφία μπορεί να θεωρηθεί μια κυβέρνηση υπεύθυνη. Ο Γκάρι έκανε το σωστό με προσωπικό και επαγγελματικό βάρος και οι δοκιμασίες του με συγκίνησαν».

Λίγο μετά τον Ο Τζ. Σίμπσον και ανάσες μόνο πριν το σκάνδαλο Κλίντον/Λεβίνσκι, ο Γουέμπ έγραψε ένα άρθρο για τη διαπλοκή της CIA στο λαθρεμπόριο κοκαΐνης στο Λος Αντζελες - και εννοείται ότι βρήκε στη συνέχεια τον μπελά του. «Οι αντιδράσεις στο άρθρο του “Dark Alliance” απέδειξαν ότι ο Γκάρι έκανε κάτι σωστό. Το να ταράζεις τα νερά, αυτό είναι καλή διερευνητική δημοσιογραφία, όπως έλεγε ο ίδιος. Αλλά όταν ακόμα και ο ίδιος του ο όμιλος, το Mercury News, δεν τον υποστήριξε, αυτή η απόλυτη προδοσία τον τσάκισε. Στην ιστορία του Γουότεργκεϊτ, οι Γούντγουορντ και Μπέρνστιν είχαν τουλάχιστον την υποστήριξη του αρχισυντάκτη τους Μπεν Μπράντλι στη “Washington Post”. Ο Γκάρι δεν είχε κανέναν Μπεν Μπράντλι να τον στηρίζει».

Αν ήταν ο ίδιος δημοσιογράφος θα έψαχνε πάνω κάτω τα ίδια θέματα με τα οποία ασχολείται στο σινεμά: τους αουτσάιντερ, όσους παραβλέπει η κοινωνία, τους πραγματικούς ήρωες του πλανήτη, την κακοποίηση των παιδιών και των γυναικών. Ισως γιατί κι ο ίδιος νιώθει πάντα αουτσάιντερ. Μεγαλώνοντας, ένιωθε πάντα ότι ήταν «απέξω. Ημουν εκείνος που παρατηρούσε, ήμουν πάντα ήσυχος. Μου άρεσε να παρατηρώ το καθετί».

Ο Ρένερ γεννήθηκε το 1971 στο Μοντέστο της Καλιφόρνια και αφού πειραματίστηκε με διαφορετικά είδη σπουδών, αποφάσισε να αφοσιωθεί στην ηθοποιία. Ξεκινώντας με το θέατρο, πήρε τον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο στο «Τρελό θηριοτροφείο: Το ταξίδι της αποφοίτησης». Ταξιδεύοντας ανάμεσα στο σινεμά και την τηλεόραση, πέρασε ένα φεγγάρι και από το «Angel» όπου γνώρισε τον Τζος Γουίντον, τον σκηνοθέτη που μερικά χρόνια μετά θα τον καθοδηγούσε στους «Εκδικητές». Καθοριστική ήταν η συμμετοχή του στην ανεξάρτητη ταινία «Dahmer» για τον διαβόητο κατά συρροή δολοφόνο. Εκεί ήταν που τράβηξε την προσοχή της Κάθριν Μπίγκελοου, η οποία εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε να του προσφέρει έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στο «Hurt Locker». Ο Ρένερ εκείνη τη χρονιά προτάθηκε για Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Μόλις έναν χρόνο μετά θα επέστρεφε και πάλι ως υποψήφιος στα Οσκαρ (Β’ Ανδρικού αυτή τη φορά) για τον ρόλο του στο «Town» του Μπεν Αφλεκ. Εκτοτε ο Ρένερ έχει γοητευτεί από περισσότερο αβανταδόρικες χολιγουντιανές συμμετοχές σε ταινίες όπως «Επικίνδυνη αποστολή - Πρωτόκολλο: Φάντασμα» και «Η κληρονομιά του Μπορν». Ευτυχώς, τον τελευταίο καιρό έχει αφήσει κάπως στην άκρη το σκληροπυρηνικό στήσιμο: ο ρόλος του δημάρχου στον «Οδηγό διαπλοκής» του Ντέιβιντ Ο’Ράσελ του έδωσε την ευκαιρία να επιδείξει την εσωτερική δύναμή του σε έναν ιδιαίτερο ρόλο που απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς.

Μια μάλλον άγνωστη πλευρά του είναι εκείνη του μουσικού. Ο Ρένερ είναι τραγουδιστής και συνθέτης, παίζει κιθάρα, πλήκτρα και ντραμς. «Πιστεύω ότι υπάρχει ρυθμός και μουσική στα πάντα, ακόμα και στα σπορ, στον τρόπο που κινούμαστε. Η μουσική είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Για κάθε χαρακτήρα που παίζω φτιάχνω κι από ένα playlist». Οι μουσικές αναφορές του, δε, ποικίλλουν από τον Μότσαρτ και τον Μπέτοβεν ως τους Muse, τους Radiohead και τους Queen (ο συναυλιακός συνδυασμός των ονείρων του).

Ενας από τους λόγους που το δημόσιο προφίλ του Ρένερ ξεχωρίζει από εκείνο των περισσότερων συναδέλφων του είναι το ότι του πήρε μερικά χρόνια για να γίνει γνωστός. «Το ότι έγινα γνωστός σε σχετικά μεγάλη ηλικία είναι ίσως το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να είχα δεχτεί», ομολογεί και συνεχίζει: «Εκεί είναι που θεωρώ πως ήμουν τυχερός στην καριέρα μου και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Μπορώ να απολαμβάνω πλήρως τις εμπειρίες που βιώνω, με τα πόδια προσγειωμένα και το κεφάλι ψηλά, γνωρίζοντας ότι έχω κερδίσει με την αξία μου όσα έχω κατακτήσει».