Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στις 7 Ιουλίου πέτυχε κάτι παραπάνω από μια εκλογική νίκη.
Κώστας Τσαούσης
Διαβάζοντας τον κατάλογο των μελών της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορώ με σχετική ασφάλεια να διατυπώσω μια σκέψη: Ορισμένα από τα ονόματα των νέων υφυπουργών – που δεν προέρχονται από τις τάξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας- «διαβάζονται» μόνο σε αντιστοιχία με μεγάλα ανοικτά θέματα που θα αφορούν την επόμενη μέρας της χώρας μας και των πολιτών της.
Θέλουμε άμεσα οικονομική ανάκαμψη και γερές βάσεις για υγιή αναπτυξιακή προοπτική; Αν ναι, οι οδηγοί στην πορεία της χώρας δεν μπορούν να είναι άλλοι από δύο βασικούς παράγοντες: Ο ένας, μια συγκροτημένη εξ αρχής πολιτική προσέλκυσης ξένων άμεσων επενδύσεων σε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας όπου η χώρα διαθέτει – έστω και εν υπνώσει- συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Τι μπορεί να μάθει κανείς σε ένα συνέδριο για τις υποδομές… Θέλετε ένα παράδειγμα; Ο (υπηρεσιακών καθηκόντων) υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και πρώην πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητήριου (ΤΕΕ) Χρήστος Σπίρτζης μας αποκάλυψε κάτι που αγνοούσαμε: « (…)οι παραχωρήσεις και τα ΣΔΙΤ, (…)κοστίζουν το εικοσαπλάσιο από όσο πρέπει».
Δεν θα ήθελα επ΄ουδενί να σας ταράξω αλλά ο υπουργός ΨΗΠΤΕ Νίκος Παππάς υπέγραψε απόφαση για την τροποποίηση της υπ’αρ. 7663/2019/16.5.2019 απόφασης «Συγκρότηση τριμελούς Επιτροπής Παρακολούθησης και Παραλαβής για το έργο «Ψηφιακός Μετασχηματισμός Ελληνικού Ποδοσφαίρου με σύγχρονα Ψηφιακά Μέσα ΤΠΕ».
Μ’ αρέσει να επαναλαμβάνω συχνά τα λόγια ενός πρώην Πρωθυπουργού. Τα λόγια ενός ανθρώπου που έγινε Πρωθυπουργός μόλις στα 36 του χρόνια και ο οποίος μετά την ολοκλήρωση της θητείας του προτίμησε να συνεχίσει να δουλεύει σε Πανεπιστήμια, Δεξαμενές Ιδεών και Μεγάλες Επιχειρήσεις. Τα λόγια του Έσκο Άχο, που διετέλεσε Πρωθυπουργός της Φινλανδίας από το 1991 έως το 1995.
Λίγα μόλις 24ωρα μετά τον 2ο γύρο των εκλογών της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης μπορεί η δημόσια συζήτηση να επικεντρώνεται στις συνέπειες που θα προκύψουν από την εφαρμογή στη πράξη του συστήματος της απλής αναλογικής αλλά σε κάθε περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει την πραγματική μεγάλη εικόνα.
Το διαρκές αίτημα των πολιτών – προερχόμενο κυρίως από τη δημοκρατική/μεταρρυθμιστική πλευρά του πολιτικού φάσματος για ένα άλλο, διαφορετικό «ύφος & ήθος της εξουσίας» έχει αποκτήσει ένα ζωτικό χώρο με βαθιές ρίζες – με άλλα λόγια, διεκδικεί την εκπροσώπηση μιας παράδοσης στα ελληνικά πολιτικά πράγματα που ήρθε εξ αρχής σε κόντρα με κάθε είδους λαϊκισμό…