Αντώνης Πανούτσος

Στα πάνελ της περασμένης Κυριακής όποιος δεν είχε να πει κάτι έλεγε ένα «πρέπει να μας προβληματίσει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής» και ήξερε ότι όλα τα κεφάλια θα κουνιόντουσαν σκεπτικά. Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, πάντως, από τις πρώτες εκλογές, όπου η Χρυσή Αυγή εμφανίστηκε ως υπαρκτή δύναμη, ελπίζω να ήταν αρκετά για προβληματισμούς.

Οπως αυτός ότι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή ήταν ψήφος αγανάκτησης. Στην αρχή πιθανότατα να ίσχυε αυτό, αλλά μετά είναι τόσο συνειδητή όσο και η ψήφος σε οποιοδήποτε κόμμα.

Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις εκλογές του 2012 ο κόσμος είδε πώς μοιάζουν και πώς συμπεριφέρονται τα στελέχη και οι βουλευτές της Χ.Α., είδε τα βίντεο της εκπαίδευσης με τα όπλα και τις στολές παραλλαγής, διάβασε τα ρεπορτάζ από τη δολοφονία του Φύσσα, έμαθε τι είχαν στα σπίτια τους ο Παππάς και ο Παναγιώταρος και πώς κλαίει ο Μπούκουρας.

Και στις αυτοδιοικητικές εκλογές συνέχισε να την ψηφίζει, ως απόλυτα συνειδητή επιλογή, αφού στη Β’ Πειραιά, όπου δολοφονήθηκε ο Φύσσας, έπιασε το 11%, και στο 22ο Δημοτικό, όπου είχε πάει ο μακαρίτης, το 10,53%.

Μιλάμε λοιπόν για κάποιες ακραίες ανάγκες των συγκεκριμένων ψηφοφόρων που καλύπτει η Χ.Α. και άλλο κόμμα δεν διατίθεται ή δεν μπορεί να καλύψει. Στη δημοκρατία άλλωστε είναι αποδεκτό ότι κάθε κόμμα δεν είναι για όλους. Ιδιαίτερα όταν είναι κόμμα αρχών. Εκτός αν χρειάζεται ψήφους.

Το βράδυ της περασμένης Τετάρτης ο Αλέξης Τσίπρας βγήκε στον ΣΚΑΪ και, ανάμεσα σε άλλα, είπε για τους οπαδούς της Χ.Α.: «Προφανώς και έχουν ευθύνη αλλά και εμείς έχουμε ευθύνη να τους ξανακερδίσουμε». Επειδή λοιπόν σε οποιαδήποτε φράση που στη μέση της έχει το «αλλά» πετάς ό,τι είναι πριν από αυτό και κρατάς την υπόλοιπη, που είναι η πραγματική γνώμη αυτού που μιλά, η έμφαση πρέπει να δοθεί στο να «ξανακερδίσουμε». Και για να το πούμε ειλικρινά, «κερδίσουμε».

Η δήλωση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη «εμείς δεν ζητάμε την ψήφο νεοναζί και εγκληματιών και κανείς δεν μπορεί να λέει ότι δεν γνώριζε» θα ήταν σκληρή αν στη συνέχεια δεν προσέθετε: «Δεν είναι νεοναζί το 16% των Αθηναίων που ψήφισαν τον Ηλία Κασιδιάρη». Αυτοί λοιπόν που δεν μπορούν να λένε ότι δεν γνώριζαν αλλά δεν είναι και νεοναζί ξέρουν στον δεύτερο γύρο τι πρέπει να ψηφίσουν...

A la guerre comme a la guerre. «Στον πόλεμο όπως στον πόλεμο», που λένε οι Γάλλοι. Δηλαδή στον πόλεμο όλα επιτρέπονται. Οπως και στις εκλογικές αναμετρήσεις. Μόνο που όταν τελειώσουν οι εκλογές, για να μην ξανακουστούν τα ίδια κλισέ για τη Χ.Α. που πρέπει να μας προβληματίσει, ας προβληματιστούν όλοι πραγματικά για τις ανάγκες που δημιουργήθηκαν μετά το 2008 και τις οποίες η Χ.Α. υποσχέθηκε να καλύψει.

Το 2014 ούτε παραπλανημένοι μπορεί να είναι πια, ούτε ο Τσίπρας να γίνει ο Πάπας και να τους δώσει συγχωροχάρτι επειδή τη δεύτερη Κυριακή, αντί για Κασιδιάρη, είδαν το φως το αληθινό.

To δημοψήφισμα
Αντίθετα με τις δημοτικές και λιγότερο τις περιφερειακές, οι ευρωεκλογές είναι κατεξοχήν πολιτικές. Ενα δημοψήφισμα στη μέση της κυβερνητικής θητείας. Μόνο που το αποτέλεσμα είναι τόσο σοβαρό όσο και ενός δημοψηφίσματος. Οι πολίτες ψηφίζουν επιδοκιμάζοντας ή αποδοκιμάζοντας την κυβέρνηση, έχοντας όμως την ασφάλεια ότι το κόμμα που ψηφίζουν δεν πρόκειται να τους κυβερνήσει. Επίσης, παρόλο που ψηφίζουν κόμμα, δεν έχουν συνηθίσει να ψηφίζουν πρόσωπα, καθώς στο παρελθόν οι υποψήφιοι έμπαιναν με λίστα.

Η δράση
Οσοι λοιπόν αναρωτιούνται τι κάνουν οι Ελληνες που εκλέγονται ευρωβουλευτές, να αναφέρω ότι υπάρχει κάτι που λέγεται MEPranking.eu και καταγράφει τις δράσεις των ευρωβουλευτών. Δηλαδή ποιοι έδιναν το «παρών» στις δράσεις του Ευρωκοινοβουλίου και ποιοι ήταν κοπανατζήδες. Πρώτος λοιπόν σπασίκλας στο MEPranking είναι ο Γιώργος Παπανικολάου της Ν.Δ. με 1.505 δράσεις, με δεύτερο τον Νίκο Χουντή του ΣΥΡΙΖΑ με 1.409 δράσεις και τρίτο τον Νίκο Σαλαβράκο του ΛΑΟΣ με 1.201. Τελευταίοι έρχονται η Συλβάνα Ράπτη με 180, η Χρυσούλα Παλιαδέλη με 115 και ο Δημήτρης Δρούτσας με 74. Ολοι του ΠΑΣΟΚ.