Γιάννης Μακρυγιάννης

Στη πραγματική όμως ζωή και ειδικά στην ελληνική ζωή, που όλα μοιάζουν, όχι σαν μαύρη κωμωδία, που είναι η συγκεκριμένη ταινία, αλλά σαν κανονικό μαύρο δράμα, είναι δύσκολο να υπάρξει «ευτυχές τέλος».

Κι αυτό διότι το έργο το έχουμε ξαναζήσει. Ή έστω ζούμε ένα έργο, που μοιάζει με τα παλιά έργα, που έχουμε ξαναζήσει. Το έργο με τα μνημόνια, τους δανειστές και τις διαπραγματεύσεις – που… εννοείται είναι πάντα «σκληρές».

Είναι δυνατόν το τέλος ετούτης της διαπραγμάτευσης να γραφτεί αλλιώς, όπως έκανε με την Διαθήκη η «αναιδέστατη» δεκάχρονη κόρη του θεού στην ταινία;

Δύσκολο, όσο κι αν ελπίζει η κυβέρνηση, ότι μπορεί να το πάει «αλλιώς» το έργο. Οι μνημονιακές δεσμεύσεις είναι σαν τον Κρόνο: τρώνε τα παιδιά τους ή ακριβέστερα αυτούς που τις υπέγραψαν – εννοείται ετούτη την πλευρά, όχι εκείνη των δανειστών.

Οι αριθμοί δεν βγαίνουν – μονίμως έτσι γίνεται με αυτούς τους αριθμούς -, η κοινωνία δεν αντέχει άλλα βάρη, όπως και να είναι αυτά (φόροι ή μειώσεις), ο χρόνος πιέζει. Τίποτα τόσο καινούργιο, που να μην μοιάζει με όλα τα παλιά, που έχουν συνηθίσει.

Μάλιστα η τωρινή διαπραγμάτευση μοιάζει αρκετά με εκείνη την περιβόητη, τελευταία, πέμπτη αξιολόγηση του προηγούμενου προγράμματος. Ανάμεσα στους δανειστές και την κυβέρνηση των Σαμαρά και Βενιζέλου. Οι οποίοι περίμεναν μάταια από τους δανειστές ένα θετικό νεύμα, που όμως δεν ήρθε ποτέ.

Η σημερινή κυβέρνηση πρέπει να απαντήσει, κυρίως μέσα της και μετά στους άλλους: γιατί οι δανειστές να αλλάξουν τώρα στάση και να μην ζητήσουν τα πάντα; Γιατί να χαλαρώσουν το πρόγραμμα; Και κυρίως γιατί να δώσουν τη παραμικρή βοήθεια σε μία αριστερή κυβέρνηση – ή έστω σε μία κυβέρνηση, που θέλει να γράφει στην ούγια της «αριστερή», έστω κι αν πολλοί το αμφισβητούν και η ίδια καταβάλλει προσπάθειες να πείσει ότι παραμένει έτσι; Γιατί να δώσει μία γενναία συμφωνία για το χρέος σε μία κυβέρνησης οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, μεγάλης κοινωνικής αμφισβήτησης και απρόβλεπτης για τις αυριανές της κινήσεις;

Μόλις καταφέρει να απαντήσει σε αυτές τις ερωτήσεις θα ξέρει και τι πρέπει ή θα θέλει όντως να κάνει. Αλλά τουλάχιστον να μην έχει ψευδαισθήσεις, ούτε υπερβολικές προσδοκίες για το τι επιφυλάσσει το μέλλον.