Γιάννης Αντύπας

 Δύο γκολ με δύο πέναλτι που δεν ήτανε. Δύο πέναλτι που δεν δόθηκαν. Ένα γκολ στο τρίτο λεπτό, ένα αυτογκόλ και τρία γκολ στις... καθυστερήσεις. Με παίχτες της Παρί να χάνουν άλλος τον προσανατολισμό του, άλλος την ισορροπία του, άλλος τον κόσμο ολόκληρο. 

Δε θα τολμούσα ποτέ να μιλήσω για στημένο. Δεν έχω στοιχεία, δεν τους γνωρίζω τους ανθρώπους, δε θέλω να θίξω κανέναν. Αλλά, αχ αυτό το αλλά, το ακούω πολύ γύρω μου. Από νέα παιδιά. Από οπαδούς της Μπάρτσα που δεν το χάρηκαν. Κάτι δεν τους πήγαινε καλά. Πολύ καλό για να είναι αληθινό; Ίσως. Η ουσία είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο έγινε η «ανατροπή» του 4-0, με το οποίο είχε φύγει η Μπάρτσα από το Παρίσι, έχει κενά.

Σαν η τύχη να συνωμότησε για να της κλέψει τη δόξα. «Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής έζησε, αλλά η επιστήμη βγήκε χαμένη» μου είχε πει πριν από χρόνια ένας φίλος μου γιατρός που ένιωθε τύψεις για ένα φακελάκι που είχε δει να παίρνει ένας συνάδελφός του και δεν είχε αντιδράσει. «Δεν το χάρηκα το χειρουργείο» μου είχε πει με το κεφάλι κατεβασμένο. Του έλειπε η αίσθηση της προσφοράς.  

Στη Γαλλία οι οπαδοί της Παρί επιτέθηκαν στους παίχτες της ομάδας τους, που αποχωρούσαν από το αεροδρόμιο με τα πολυτελή τους αυτοκίνητα. Η απόσταση οπαδού που πληρώνει και παίχτη που πληρώνεται έγινε μεγαλύτερη από τη στιγμή που έληξε το ματς στο Καμπ Νου. Οι παίχτες της Μπάρτσα γνώρισαν την αποθέωση. Οι παίχτες της Παρί την οργή. Όλοι τους, όμως, νιώθουν σίγουρα την καχυποψία. 

Μια καχυποψία που δρα διαλυτικά. Διώχνει τον κόσμο από τα γήπεδα. Θολώνει τα είδωλα της νεολαίας και περνά την αίσθηση, που σταδιακά γίνεται πεποίθηση, πως όλα είναι θέμα χρημάτων. Ότι όλα μπορούν να συμβούν αν έχεις τα λεφτά. Όχι κατ' ανάγκην για να στήσεις ένα ματς, αλλά για να το «αγοράσεις» με τη δύναμη της επένδυσης και της φήμης που αυτή προκαλεί. 

Αλλά, αχ αυτό το αλλά, τα πληρωμένα είδωλα συνήθως καταλήγουν σπασμένα είδωλα. Οι άνθρωποι τα αποκαθηλώνουν με βία. Τα κόμματα μένουν χωρίς οπαδούς. Τα γήπεδα αδειάζουν. Οι πλατείες αδειάζουν. Τα καφενεία αδειάζουν. Πρέπει όλοι να το θυμούνται αυτό. Δεν ξέρω αν το ματς στο Καμπ Νου θα διώξει κόσμο από τα γήπεδα. Φαντάζομαι ότι σχετικά γρήγορα οι λεπτομέρειες θα ξεχαστούν. Είμαι όμως σίγουρος ότι δε θα φέρει και κόσμο. Κόσμο που άλλος γελάει πονηρά και άλλος κουνάει το κεφάλι με μια αίσθηση... απόστασης.