Τα Εξάρχεια μέσα από τα μάτια της ψυχής

Στην οδό Στουρνάρη, στα Εξάρχεια, συναντήσαμε τον εκκεντρικό εικαστικό και καλλιτέχνη Θάνο Κυριακίδη. Ο Θάνος έχει μια κληρονομική πάθηση (μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια), η οποία είναι μια εκφυλιστική ασθένεια του αμφιβληστροειδούς. Το πρόβλημα στην όρασή του εμφανίστηκε όταν ήταν 20 ετών, αυτό όμως που αντιμετωπίζει δεν τον εμπόδισε να δημιουργεί εντυπωσιακά έργα τέχνης και να βλέπει με τα μάτια της ψυχής του.

Γεννήθηκε το 1971, μεγάλωσε στη Νέα Χαλκηδόνα και από το 2007 είναι εικαστικός. Πριν από την τρέχουσα ασχολία του εργαζόταν για 18 χρονιά ως fashion editor σε μεγάλα περιοδικά. Πήρε, όμως, την απόφαση να αφήσει τον χώρο, αφού θεωρούσε ότι δεν έχει προοπτικές. Σήμερα ο χώρος εργασίας του είναι το διαμέρισμά του: εδώ περνά τις περισσότερες ώρες, δίπλα στα ακρυλικά μαλλιά και στους τεράστιους καμβάδες.



Στην ερώτηση «τι είναι αυτό που κάνεις σήμερα;», η απάντηση που μου δίνει είναι «η αλήθεια μου». Τα τελευταία χρόνια πραγματοποιεί αρκετές εκθέσεις, ακολουθώντας διαδρομές όπως Παρίσι-Νέα Υόρκη-Λονδίνο-Μιλάνο-Όσλο-Αθήνα, λαμβάνοντας μάλιστα εντυπωσιακές κριτικές. Το υλικό που χρησιμοποιεί κάθε φόρα είναι το ακρυλικό μαλλί, το οποίο δουλεύει σε δυο στάδια: το πρώτο αφορά τη δημιουργία χειροποίητων κόμπων κατά μήκος τους νήματος και το δεύτερο την κατασκευή του έργου, που μπορεί να φτάνει έως και τα εκατό τετραγωνικά μέτρα.

Η ζωή του, όπως λέει, είναι τα Εξάρχεια, τα οποία αποτελούν μια συνειδητή επιλογή εδώ και δυο χρόνια. Στην περιοχή ζει συντροφιά με τον ειδικά εκπαιδευμένο σκύλο του, την Eύρηκα, που δεν την αποχωρίζεται πότε. «Είναι το κέντρο της τέχνης και του πολιτισμού εδώ», μου λέει και συνεχίζει: «εδώ θα συναντήσεις όλους τους ανθρώπους που υπηρετούν την τέχνη, από το θέατρο έως τα εικαστικά. Οι σχέσεις με τους ανθρώπους εδώ είναι πιο άμεσες, από τον φούρναρη έως τον περιπτερά, και αυτό δεν το συναντάς εύκολα σε μεγάλες περιοχές της Αθήνας».

Στην ερώτησή μου αν είναι μια ήσυχη περιοχή, η απάντηση που εισπράττω είναι καταφατική, «αν εξαίρεσεις τις ημέρες του Πολυτεχνείου και του Γρηγοροπουλου. Πρόκειται για μια περιοχή με ρετσινιά, και αυτό φοβίζει τον κόσμο. Περισσότερο θα έλεγα όμως ότι είναι μια σταθερή αξία σε ό,τι αφορά την τέχνη και τον πολιτισμό που παράγει». Υποστηρίζει, μάλιστα, ότι θα συμβούλευε κάποιον να έρθει να μείνει στα Εξάρχεια, αρκεί να είναι ένας άνθρωπος ζωντανός, χωρίς προκαταλήψεις και με ανοικτό μυαλό.

Συνεχίζοντας τον διάλογό μας, τον ρωτάω αν τον ενοχλεί που η μολότοφ και τα χημικά βρίσκονται κάτω από την πόρτα του. «Ναι, με ενοχλεί», απαντάει. «Θα σου πω ότι κάθε φορά βρίσκομαι αντιμέτωπος με αυτά τα παιδιά και αυτό που τους λέω είναι να σεβαστούν τις περιουσίες των κατοίκων εδώ». Γρήγορα, βέβαια, επιστρέφει στα πλεονεκτήματα: «Οι γεύσεις στην περιοχή είναι εξαιρετικές, τα εστιατόρια, αλλά και τα καφέ γύρω από την πλατεία συνθέτουν μια εικόνα μοναδική για τους κατοίκους, άλλα και για τους επισκέπτες».



Όταν η κουβέντα περνά στο κεφάλαιο κρίση, μου αναφέρει ότι δεν θεωρεί αυτό που ζούμε ως μια κρίση καθαρά οικονομική. «Αυτό όμως που πιστεύω είναι ότι μέσα από όλο αυτό θα ξεπηδήσουν νέα πράγματα, νέες ιδέες, και αυτό είναι το πιο βασικό από όλα! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αθήνα, που αλλάζει ραγδαία και γίνεται μια ενδιαφέρουσα ευρωπαϊκή πόλη. Δείτε το Μεταξουργείο, δείτε την Ομόνοια, πόσο έχουν αλλάξει. Η ζωή είναι δημιουργία, και μέσα από αυτό εκπαιδευόμαστε και ως άνθρωποι άλλα και ως καλλιτέχνες».