“Vinyl”: New York was a rolling stone

Βγαίνοντας από την πρεμιέρα του “Vinyl” στο Γκάζι, την οποία οργάνωσαν τα κανάλια Novacinema, το μυαλό μου συνέχισε να ταξιδεύει για αρκετή ώρα στη Νέα Υόρκη του 1973, με τον… δίσκο να παίζει αξέχαστα τραγούδια όπως το “Papa was a rolling stone”, αλλά και το “Something else” σε εκτέλεση Led Zeppelin. Μετά το “Boardwalk Empire”, ο Μάρτιν Σκορσέζε και ο Τέρενς Γουίντερ έκαναν και πάλι το θαύμα τους, σκέφτηκα. Στη συνέχεια άρχισαν να δημοσιεύονται διάφορες κριτικές και κατάλαβα ότι η νέα σειρά του HBO πέτυχε τον αρχικό της στόχο: να γίνει αμφιλεγόμενη.

Ένας κριτικός τη χαρακτήρισε «κενή», σπεύδοντας, ωστόσο, να συμπληρώσει ότι αξίζει να τη δεις. Μία αρθρογράφος του “Guardian” την απαξίωσε τελείως

, χαρακτηρίζοντάς την ήδη από τον τίτλο του άρθρου της, «μία μάπα του Τζάγκερ και του Σκορσέζε». Επιχείρημά της; Ότι η σειρά εστιάζει αποκλειστικά στο rock ‘n’ roll και όχι σε άλλα μουσικά είδη που άρχισαν να αναδύονται εκείνη την περίοδο. Αποτέλεσμα; Τα άκουσε για τα καλά από τους αναγνώστες. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί να υποβαθμίσει το γεγονός ότι το “Vinyl” είναι μία από τις καλύτερες σειρές αυτής της σεζόν!



Η νέα παραγωγή του HBO ακολουθεί τη ζωή του καπάτσου Ρίτσι Φινέστρα (Μπόμπι Καναβάλε), του προέδρου της πάλαι ποτέ επιτυχημένης δισκογραφικής εταιρείας American Century, η οποία τη στιγμή που τη συναντούμε (Νέα Υόρκη, 1973) πνέει τα λοίσθια. Ο ίδιος την περιγράφει ως νεκροταφείο, εκεί όπου πηγαίνουν οι καλλιτέχνες για να πεθάνουν. Σε αυτό δεν είναι άμοιρος ευθυνών ούτε ο ίδιος, ο οποίος έχει χάσει το ενδιαφέρον του και θέλει απλά να πουλήσει την επιχείρηση στους φραγκάτους Ευρωπαίους της PolyGram. Και εκεί, ενώ βρίσκεται σε ένα στενό της Νέας Υόρκης και γλύφει και σνιφάρει με μανία την κόκα του, βλέπει ένα τσούρμο από ενθουσιασμένους πιτσιρικάδες. Ακολουθώντας τους, καταλήγει σε ένα κτίριο όπου τραγουδούν οι New York Dolls. Και αλληλούια! Σε μία σκηνή που με τραγικό τρόπο οδηγεί από την έκσταση σε μία μορφή αναβάπτισης, ο Ρίτσι φαίνεται να βρίσκει αυτό που γύρευε: τον επόμενο σπουδαίο ήχο που θα του δώσει ένα σωσίβιο.


Κοστούμια και σκηνικά δημιουργούν μία μοναδική ατμόσφαιρα

Οι δημιουργοί έχουν καταφέρει να αναπαραστήσουν με μεγάλη πειστικότητα την αμερικανική μεγαλούπολη των ‘70s, η οποία αποκτά δικό της χαρακτήρα και μοιάζει με μία πανέμορφη κοπέλα με αυτοκαταστροφικές τάσεις (σήμα κατατεθέν για τους ήρωες του Σκορσέζε). Για να το καταφέρουν αυτό, αξιοποιούν πλήρως την παλέτα sex and drugs and rock ‘n’ roll. Από τη μία άκρη έχουμε τα ναρκωτικά σε… χονδρική που αγοράζει η Τζέιμι Βάιν (Τζούνο Τεμπλ) για να εφοδιάσει τα στελέχη της δισκογραφικής και την κόκα που κάνει όπου βρει ο Ρίτσι («Θα είσαι σαν τον εκπρόσωπο της κοκαΐνης», θυμάται ο Καναβάλε να του λέει ο Τέρενς Γουίντερ). Σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες «φτιάχνονται» -σε μία εποχή που ο Πρόεδρος Νίξον είχε ήδη κηρύξει τον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών- σε σημείο που μπορείς να αλλάξεις το μότο της σειράς από «Δεν είδε το μέλλον. Το άκουσε» σε «Δεν είδε το μέλλον. Την άκουσε».


Ο Μικ Τζάγκερ είναι ένας από τους παραγωγούς της σειράς

Από την άλλη μεριά έχεις το μαζικό όργιο που έχει οργανώσει ο ραδιοφωνικός παραγωγός Μπακ Ρότζερς. Όλα αυτά «ντύνονται» με ένα απίστευτο soundtrack, που περιέχει από Slade μέχρι Zeppelin και Edgar Winter. Ούτως ή άλλως, κατά τη συγκεκριμένη περίοδο η Νέα Υόρκη αποτελεί ένα εργαστήριο πειραματισμού πάνω σε νέα μουσικά είδη. Σύντομα θα ξεπηδήσουν τα πρώτα κλωνάρια της πανκ, της ντίσκο και της χιπ-χοπ. Τέλος, ιδιαίτερο ρόλο στη διαμόρφωση της ατμόσφαιρας έχουν και τα κοστούμια, τα οποία κυκλοφορούν συνήθως σε εξωφρενικούς χρωματικούς συνδυασμούς και σχέδια.

Αυτό το άρτιο αποτέλεσμα προέκυψε χάρη στην… ευθυγράμμιση λαμπρών αστεριών. Πρώτα από όλα, στο τιμόνι βρίσκονται τέσσερα σημαντικά ονόματα του χώρου. Ο Μάρτιν Σκορσέζε εκτός από παραγωγός, κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη για τον χορταστικό δίωρο πιλότο, αναδεικνύοντάς τον σε μία παραγωγή κινηματογραφικών προδιαγραφών. Ορισμένα στοιχεία της πρεμιέρας ενδεχομένως να σας φανούν γνώριμα. Η βιαιότητα των «Καλών παιδιών» και η ασωτία του «Λύκου της Wall Street» είναι εκεί. Ο Μικ Τζάγκερ από τη θέση επίσης του παραγωγού έδωσε τα φώτα του για το τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο ως insider.


Ο Μάρτιν Σκορσέζε σκηνοθέτησε το πρώτο επεισόδιο και είναι και παραγωγός της σειράς

«Αυτό το πρότζεκτ ξεκίνησε σχεδόν πριν από 20 χρόνια όταν ο Μικ Τζάγκερ με προσέγγισε για να κάνουμε μία ταινία σχετικά με τη βιομηχανία του rock ‘n’ roll με σκηνικό τον κόσμο του rock ‘n’ roll», θυμάται ο Σκορσέζε, με τον Τζάγκερ να συμπληρώνει: «Είχα αυτή την ιδέα για μία ταινία. Πήγα να δω τον Μάρτι [Σκορσέζε] που γνώριζα ήδη, τη συζητήσαμε και αρχίσαμε να την αναπτύσσουμε». Σταδιακά, όμως, κατάλαβαν ότι η ιδέα τους δεν μπορούσε να χωρέσει μέσα σε μία ταινία. «Προσπαθήσαμε για μία σειρά ετών να κάνουμε την ταινία. Τελικά αναμίχθηκε ο Τέρι Γουίντερ και πρότεινε να κάνουμε μία τηλεοπτική σειρά, επειδή ήταν τόσο πλούσια [ιδέα]».

Ο Τέρενς Γουίντερ είναι ο τρίτος του κουαρτέτου των παραγωγών (το οποίο συμπληρώνεται από τον Ριτς Κοέν). Ο ίδιος είναι μία ιδιοφυΐα της μικρής οθόνης. Έχει υπογράψει το μία από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών, το “Sopranos” (η κρίση ταυτότητας του Ρίτσι Φινέστρα θυμίζει κάτι από Τόνι Σοπράνο), ενώ με τον Σκορσέζε συνεργάστηκε και για την παραγωγή “Boardwalk Empire” (και τα δύο ανήκουν στο χαρτοφυλάκιο του HBO).


Η Ολίβια Γουάιλντ στον ρόλο της δυναμικής Ντέβον Φινέστρα

Το καστ κινείται επίσης σε υψηλό επίπεδο, με τον Μπόμπι Καναβάλε να σε μαγνητίζει, ενσαρκώνοντας έναν Ρίτσι Φινέστρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και προσπαθεί να βγάλει μία άκρη, προκειμένου να μη χάσει ό,τι έχει χτίσει έως τώρα. Ένα ακόμα σπουδαίο στοιχείο της σειράς είναι, ωστόσο, ο χώρος που αφήνει στους υπόλοιπους χαρακτήρες να «ανθίσουν». Θα ήταν κρίμα, άλλωστε, να μη γινόταν κάτι τέτοιο, καθώς οι ηθοποιοί που τους υποδύονται μπορούν να σταθούν άνετα στο ύψος τους. Έτσι έχουμε την αιθέρια, δυναμική Ολίβια Γουάιλντ στον ρόλο της κυρίας Φινέστρα που αποτελεί τη μόνη πραγματική σταθερά στη ζωή του Ρίτσι, τον απολαυστικό Ρέι Ρομάνο στον ρόλο του Ζακ Γιάνκοβιτς -δεξιού χεριού του Ρίτσι- και τον Μαξ Κασέλα ως τον κοινωνικά αμήχανο Τζούλι Σίλβερ (επικεφαλής του τμήματος καλλιτεχνών και ρεπερτορίου της εταιρείας).

Ξεχωρίζουν επίσης η Τζούνο Τεμπλ ως η φιλόδοξη υπάλληλος Τζέιμι Βάιν που θέλει να ανελιχθεί στην επιχείρηση και ο Άτο Έσαντο ως ο χαρισματικός τραγουδιστής Λέστερ Γκράιμς τον οποίο πρόδωσε ο Ρίτσι για να ικανοποιήσει τα σχέδιά του στις αρχές της σταδιοδρομίας του. Σημαντικό ρόλο έχει και ο γιος του Μικ Τζάγκερ, Τζέιμς, ο οποίος υποδύεται τον frontman ενός πανκ συγκροτήματος με οικτρό ήχο, τους οποίους έχει αναλάβει να προμοτάρει στην American Century η Τζέιμι, βλέποντας σε αυτούς το εισιτήριο για την προαγωγή της.


Ο γιος του Μικ Τζάγκερ, Τζέιμς, υποδύεται τον frontman των Nasty Bits

Παρ’ όλα αυτά, μόνο «ζεστή» δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς την υποδοχή του “Vinyl” από τους τηλεθεατές. Η πρεμιέρα του ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου προσέλκυσε μόλις 764.000 άτομα. Η χλιαρή επίδοση μπορεί να αποδοθεί, βέβαια, στην ισοπεδωτική επιστροφή του “The walking dead”, αλλά και στην προβολή του All-Star Game του NBA. Όπως και να έχει, δεν φάνηκε να ιδρώνει το αυτί της ηγεσίας του HBO. Την περασμένη Πέμπτη ανακοινώθηκε ότι η σειρά θα έχει και δεύτερο κύκλο. Με τόσο δυνατά χαρτιά στη διάθεσή του, δεν αποκλείεται άλλωστε το “Vinyl” να αποκτήσει μεγαλύτερη δυναμική στη συνέχεια.