Φονικό όπλο: Η αστυνομία του Λος Άντζελες πληρώνει ακόμα ζημιές

Σκηνή πρώτη. Ο Μάρτιν Ριγκς, πράκτορας της Δίωξης Ναρκωτικών, κυνηγάει τους κακούς ναρκοέμπορους. Εν μέσω καταδίωξης τον παίρνει τηλέφωνο η έγκυος γυναίκα του και εν μέσω γλυκόλογων του λέει ότι πάει στο νοσοκομείο για να γεννήσει. Εκεί αρχίζεις και την ψυλλιάζεσαι τη δουλειά… Ο Ριγκς σταματάει, βγάζει το τυφέκιό του και εξουδετερώνει τον ύποπτο με βολή από τα 750 μέτρα. Την ίδια στιγμή, η κ. Ριγκς οδηγεί για το νοσοκομείο. Και μπαμ! Μία νταλίκα σκοτώνει μάνα και αγέννητο γιο. Και εσύ βλέπεις τη σκηνή και σκέφτεσαι: «Δεν ξεκινήσαμε καλά»…


Το καστ σε πλήρη σύνθεση

Κάπως έτσι αρχίζει το Φονικό όπλο

 να μας ξανασυστήνει τους κεντρικούς ήρωες που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε 30 χρόνια πριν χάρη στην ομότιτλη ταινία του Ρίτσαρντ Ντόνερ. «Γιατί να κάνει κάποιος reboot του Φονικού όπλου;», θα αναρωτηθείς. Γιατί πολύ απλά γίνεται reboot για σχεδόν κάθε ταινία. Ο Εξορκιστής πέρασε από reboot. Το σχετικά άσημο Frequency το ίδιο. Ακόμα και το Westworld, για το οποίο έχουμε πάθει ομαδική παράκρουση, reboot είναι. Επομένως γιατί όχι και το Φονικό όπλο; Μία σειρά ταινιών που έθεσε τα δικά της κριτήρια στις buddy movies που ακολούθησαν, από το Rush hour (το οποίο -έκπληξη!- έγινε reboot φέτος και κόπηκε άρον άρον) μέχρι τον Τελευταίο πρόσκοπο και το Κωδικό όνομα: Αλεξίσφαιρος (στα οποία πρωταγωνίστησε ο Ντέιμον Γουέιανς, που παίζει και στη νέα σειρά). Ήταν θέμα χρόνου.

Αμήχανες συγκρίσεις

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι οι ταινίες Φονικό όπλο ήταν τόσο επιτυχημένες στο ευρύ κοινό χάρη στην ανεπανάληπτη χημεία και το ταλέντο των δύο πρωταγωνιστών του: του Ντάνι Γκλόβερ στον ρόλο του οικογενειάρχη ντετέκτιβ Ρότζερ Μέρτο, που θέλει να περάσει ήσυχα τον υπόλοιπο επαγγελματικό του βίο μέχρι να βγει στη σύνταξη, και του Μελ Γκίμπσον, στον ρόλο του αυτοκαταστροφικού πρώην κομάντο συναδέλφου του, Μάρτιν Ριγκς, που έχασε τη γυναίκα του (ακολούθως και την κοπέλα του στη δεύτερη ταινία) και φαίνεται πως φλερτάρει συνέχεια με τον θάνατο. Η σκιά των δύο αρχικών πρωταγωνιστών στη νέα σειρά έχει πέσει βαριά, πολύ βαριά.


Μελ Γκίμπσον (αριστερά) και Ντάνι Γκλόβερ (δεξιά) έχουν ρίξει βαριά τη σκιά τους στη νέα σειρά

Και εκεί αναδύεται και ένα δεύτερο πρόβλημα. Πολλές ταινίες έσπευσαν να μιμηθούν το Φονικό όπλο. Μέσα στα 30 σχεδόν χρόνια που μεσολάβησαν έχουμε δει τόσες πολλές buddy movies, που το αταίριαστο ντουέτο Μέρτο-Ριγκς που βγαίνει στο Λος Άντζελες, τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά μέχρι να πιάσει τους κακούς, και κάνει και την πλακίτσα του στο ενδιάμεσο, καταντά κλισέ. Τρίτο πρόβλημα; Αυτό της υπερανάλυσης. Μία σειρά αναπόφευκτα θα πρέπει να «βουτήξει» περισσότερο στους χαρακτήρες των ηρώων. Και οι ήρωες του Φονικού όπλου δεν το χρειάζονται αυτό. Αντιθέτως, τους βλάπτει. Όταν βλέπεις να αναφέρεται συνέχεια ο θάνατος της εγκύου γυναίκας του Ριγκς, αρχίζεις και δυσαρεστείσαι. Όταν βλέπεις τον Μέρτο να περνά τόσο πολύ ανέμελο χρόνο με την οικογένειά του, ίσως και να βαρεθείς λίγο.

Μία δεύτερη ευκαιρία

Σκέφτηκα ότι ίσως είμαι πολύ αυστηρός με τη σειρά επειδή ευχαριστήθηκα τόσο πολύ τις ταινίες. Έτσι της έδωσα μία δεύτερη ευκαιρία βλέποντας λίγα επεισόδια παραπάνω. Άλλωστε ένας πιλότος δεν είναι πάντα αντιπροσωπευτικό δείγμα. Μπορείς να κατανοήσεις το άγχος των παραγωγών να κάνουν αρεστή τη σειρά τους από το πρώτο επεισόδιο. Άλλωστε, αν μία σειρά σε ένα ελεύθερο δίκτυο δεν κάνει καλά νούμερα με την πρώτη, δύσκολα επανέρχεται. Για αυτό, μάλλον, και προτίμησαν να δείξουν με το καλημέρα τη σκηνή του τραγικού θανάτου της Μιράντα Ριγκς. Να ταυτιστεί το κοινό με τον φτωχό Μάρτιν και να κατανοήσει τη συμπεριφορά του. Να ενεργοποιηθεί το θυμικό του.



Σταδιακά διαπίστωσα ότι η σειρά είναι καλή σε αυτό για το οποίο προορίζεται: ένα χωρίς βαθυστόχαστα νοήματα, εύπεπτο procedural σαν αυτά που έχουν καθιερωθεί ήδη στην αμερικανική τηλεόραση, από το NCIS μέχρι το Lucifer. Μοιράζεται, επομένως αρκετά βασικά υλικά της συνταγής: ένα απεχθές έγκλημα για το οποίο είναι ύποπτα τρία-τέσσερα άτομα (στο τέλος η αστυνομία θα φτάσει στον ένοχο αφού περάσει πρώτα από όλους τους υπόπτους), εκρήξεις και πυροβολισμοί και τουλάχιστον ένα κυνηγητό υπόπτου (για να επιβεβαιώσουμε τη φυσική κατάσταση των πρωταγωνιστών και να καλύψουμε λίγο τηλεοπτικό χρόνο). Και όλα αυτά με έναν τρόπο ευπρεπή, βάσει των αποστειρωμένων προτύπων που επιβάλλει επιλεκτικά η prime time: η ατάκα-σήμα κατατεθέν του «κινηματογραφικού» Μέρτο, “I’m too old for this shit” («είμαι πολύ μεγάλος για αυτές τις μαλακίες») ακούγεται κατά τα έξι έβδομα, για να μην ακουστεί η κακιά λέξη. Το λες και βλασφημία…

Μετά το τρίτο επεισόδιο οι δύο κεντρικοί ήρωες αρχίζουν να βελτιώνουν τη χημεία μεταξύ τους και ανεβάζουν κάπως τη σειρά. Το καστ είναι ούτως ή άλλως αξιοπρεπέστατο. Ο Ντέιμον Γουέιανς, είτε συνειδητά είτε όχι, έχει απομακρύνει κατά κάποιον τρόπο τον δικό του Ρότζερ Μέρτο από αυτόν του Ντάνι Γκλόβερ και έτσι καταφέρνει ως έναν βαθμό να αποφύγει τις δυσμενείς συγκρίσεις. Ο Ρότζερ του Γουέιανς είναι πιο «ελαφρύς», πιο αστείος και με περισσότερες γκριμάτσες - κάτι που είναι κατανοητό, μια και ο Ντέιμον είναι κωμικός. Το πιο απαιτητικό έργο έχει πέσει πάνω στους ώμους του Κλέιν Κρόφορντ, ο οποίος έχει κληθεί να γεμίσει τα παπούτσια του Μελ Γκίμπσον στον ρόλο του Ριγκς. Δυσκολεύεται. Σε ορισμένες σκηνές -ιδιαίτερα σε αυτές που ενέχουν ένταση- είναι περισσότερο πειστικός. Σε ορισμένες άλλες, όμως, τις πιο χαλαρές, φαίνεται περισσότερο «πλαστικός». Σε καμία, δε, περίπτωση δεν φτάνει στα επίπεδα Γκίμπσον. Και σίγουρα αυτό το αστείο μουστάκι δεν βοηθάει την κατάσταση…


Ο Ντέιμον Γουέιανς (αριστερά) σε μία από τις γκριμάτσες του

Οι δεύτεροι ρόλοι έχουν βρει επίσης τη σειρά τους. Ξεχωρίζει ο Κέβιν Ραμ (Mad men) στον ρόλο του αμήχανου διοικητή που δεν ξέρει τι να κάνει με τους δύο φασαριόζους υφισταμένους του. Στον ρόλο της ψυχολόγου -γιατί όπως φαίνεται αρχίζει και γίνεται κανόνας να έχεις στη σειρά σου έναν εκπρόσωπο του κλάδου (βλέπε Lucifer μεταξύ άλλων)- η Τζορντάνα Μπρούστερ (Fast and furious), που είναι μάλλον σπατάλη πόρων μια και η χρησιμότητά της στην ιστορία είναι αρκετά αμφίβολη.


Η δρ. Κέιχιλ (Τζορντάνα Μπρούστερ) παρέχει ψυχολογική στήριξη στον Μάρτιν Ριγκς

Η επιτυχία στα νούμερα

Παρά τις όποιες αδυναμίες του, το Φονικό όπλο δείχνει πως απέκτησε έρεισμα στο κοινό, μια και πρόκειται για την πιο επιτυχημένη νέα σειρά του FOX σε όρους τηλεθέασης φέτος (ο πιλότος ήταν επίσης η πρεμιέρα με την υψηλότερη τηλεθέαση ανάμεσα στις καινούργιες σειρές του φθινοπώρου για το FOX κατά την τελευταία διετία). Το αμερικανικό κανάλι, μάλιστα, παρήγγειλε επιπλέον επεισόδια πριν από δέκα ημέρες, αυξάνοντας τον αριθμό των επεισοδίων της πρώτης σεζόν σε 18.

Ως συμπέρασμα, αν σου αρέσουν οι σειρές με αυτοτελή επεισόδια και περιεχόμενο «βρες τον δολοφόνο» και έχεις βαρεθεί για παράδειγμα το NCIS: Λος Άντζελες ή περίμενες κάτι καλύτερο από το Lucifer, μπορείς να αντικαταστήσεις άνετα κάποια από αυτές τις σειρές με το Φονικό όπλο. Όχι όμως και να τη δεις συμπληρωματικά. Πόσα procedurals μπορεί να αντέξει κανείς πια; Για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά, η σειρά προβάλλεται στο Novacinema4HD.

ΥΓ: Από τη σειρά μου έλειψαν επίσης ο Λίο Γκετζ (τον υποδύθηκε Τζο Πέσι στις ταινίες) και το απίστευτο soundtrack των ταινιών. Θυμάσαι το τραγούδι Στινγκ-Έρικ Κλάπτον στους τίτλους αρχής της τρίτης ταινίας;