Τέχνη από... γιούτα

Λόγω της στρατηγικής τοποθεσίας της μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, η πλατεία Συντάγματος, η κεντρική πλατεία της Αθήνας, χρησιμεύει παλαιόθεν ως αφετηρία και τέρμα πολλών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων. Η αρχική της ονομασία ήταν πλατεία Ανακτόρων, αλλά μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, όταν μια στρατιωτική εξέγερση με την υποστήριξη του λαού ανάγκασε τον Όθωνα να παραχωρήσει σύνταγμα, μετονομάστηκε σε πλατεία Συντάγματος. Έκτοτε, η πλατεία έχει καταληφθεί πάμπολλες φορές από διάφορα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα που διαδήλωναν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις συνθήκες διαβίωσης. 

Με στόχο να ξεσκεπάσει τις ιστορικές και πολιτικές πραγματικότητες, τους οικονομικούς δεσμούς και τις κοινωνικές σχέσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους χώρους, ο Ibrahim Mahama κάνει μια παρέμβαση στην πλατεία Συντάγματος παίρνοντας σακιά από γιούτα, που κάποτε χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά αγαθών, ώστε να αποκαλύψει μέσα από τη νέα τους χρήση τα πολλά επίπεδα της πολιτικής δράσης που επιτελέστηκαν σε αυτή την πλατεία όλα ετούτα τα χρόνια.

Ο Mahama, που γεννήθηκε το 1987 στο Ταµάλε της Γκάνας, καλύπτει συχνά κτίρια -θέατρα, µουσεία, κατοικίες, υπουργεία- στην Άκρα και στο Κουµάσι.



Η επιλογή από τον Mahama της γιούτας ως υλικού για την τέχνη του και η κάλυψη µε αυτή κτιρίων µε τρόπο που να αποκρύπτονται τα χαρακτηριστικά τους αποτελεί συνέχεια µιας µακράς ιστορίας της χρήσης της ως υφάσµατος στη δυτική Αφρική, όπου τη χρησιµοποιούσαν για να φτιάχνουν κουρτίνες, παραδοσιακά ενδύµατα αλλά και ως διακοσµητικό υλικό. Μετά τη συλλογή των σάκων, µια οµάδα ανθρώπων, που ο καλλιτέχνης αποκαλεί συνεργάτες -κατά κύριο λόγο εσωτερικοί µετανάστες από αγροτικές ή αστικές περιοχές της χώρας-, ράβει τα τεράστια γλυπτά από γιούτα σε συντροφικό κλίµα. 

Οι χώροι όπου πραγµατοποιείται αυτή η εργασία, κάποιος εγκαταλειµµένος σιδηροδροµικός σταθµός, ένα σιλό ή η αυλή του πατρικού σπιτιού του καλλιτέχνη, διαµορφώνουν το έργο: το γλυπτό παίρνει το σχήµα του χώρου στον οποίο παράγεται, καθώς ενσωµατώνει το πνεύµα αυτού του χώρου. Το αποτέλεσµα είναι η δηµιουργία µιας νέας χαρτογραφίας αυτών των πόλεων, η χαρτογράφηση και η δικτύωση χώρων µε βάση τα κίνητρα και τους σκοπούς που ο Mahama επινοεί µεταξύ τους.

Μπορούµε να διαταράξουµε και να υπονοµεύσουµε τις πολιτικές των χώρων χορηγώντας τους νέες δοµές, επιβάλλοντας νέα νοήµατα σε αυτούς ή απεκδύοντάς τους από την επιδιωκόµενη σηµασία τους. Η πρακτική του Ibrahim Mahama να τυλίγει κτίρια µε ύφασµα πρέπει να ερµηνεύεται υπό αυτό το πρίσµα.