Roger Waters: Πολιτικό μανιφέστο σε (video) Wall

We don’t need no thought control. Οι επικοί στίχοι του The Wall γκρέμισαν, έστω και για μια νύχτα, το τείχος του φόβου και της απληστίας. Συνέβη χθες στο ΟΑΚΑ και συνέβη στ΄ αλήθεια…
«Γεια σου Αθήνα… Είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι εδώ» ήταν τα πρώτα λόγια με τα οποία μας υποδέχθηκε ο Roger Waters. Με σπαστά αλλά σωστά ελληνικά, δε στάθηκε μόνο στο καλωσόρισμα αλλά συμπλήρωσε: «Αφιερώνω τη συναυλία σε όλα τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας σε όλον τον κόσμο» και κατέληξε, γελώντας πλέον: «Είναι δύσκολο η γλώσσα σου, αλλά τι να κάνουμε!»

Το show είχε ξεκινήσει. Δεκάδες χέρια έχτισαν μπροστά μας το περίφημο Wall για να μείνουν κάποιες μικρές γεωμετρικές «τρύπες» και από κει μέσα να βλέπεις άλλοτε τον Waters να παίζει κιθάρα, άλλοτε τον ντράμερ να σολάρει, άλλοτε ξανά τον Waters να κάθεται σε loft με θέα και να τραγουδά ξαπλωμένος σε πολυθρόνα και άλλοτε να βγαίνουν live κούκλες που στη συνέχεια ενώνονταν με το εκπληκτικό animation του Wall ώσπου να γιγαντωθούν τελικά σε δύο διαστάσεις στην τεράστια οθόνη.

 Ένα ιδιόμορφο, σπαρακτικό τέτρις που άλλαζε συνεχώς σχήματα, χρώματα και συμβολισμούς.  Δυόμισι ώρες θέαμα που σε ανάγκαζε να καρφώσεις κυριολεκτικά το βλέμμα πάνω στην γιγαντο-οθόνη, πάνω στο κάθε ένα τουβλάκι που σε βομβάρδιζε με μηνύματα και συναισθήματα: Οργή, θλίψη, συγκίνηση, ξανά οργή. Τα γραφικά του «μάγου» Μπεν Ιμπ σε καθήλωναν, απογειώνοντας το αρχικό – τόσο τρομακτικό όσο και διαχρονικά συγκλονιστικό - animation του Τζέραλντ Σκάρφ, στην πρώτη εμφάνιση του The Wall, το 1982. Βέβαια, όπως έχει πει ο ίδιος ο Ιμπ «ο Roger Waters είχε τέλεια χαραγμένο στο μυαλό του το αποτέλεσμα. Μου εξηγούσε κι εγώ υλοποιούσα».
Οι εικόνες καθηλωτικές. Με γρήγορες εναλλαγές. Και πάντα, σαν κάποιο αόρατο σπρέϊ να γεμίζει με νέα – σκληρά graffiti το τείχος. Κάποια στιγμή οι οθόνες γέμισαν αεροπλάνα, που - ως άλλη «Αποκάλυψη τώρα»- πλησίαζαν επιθετικά. «Μother do you think they drop the bomb»…  Μόνο που όταν άνοιξαν οι «κοιλιές» τους, αντί για βόμβες έπεφταν σταυροί κατακόκκινοι, για να τους διαδεχθούν επίσης κατακόκκινα τα σήματα μεγάλων πολυεθνικών, όπως της Shell και της Mercedes και στη συνέχεια να «μπερδευτούν» με σφυροδρέπανα, εβραϊκά αστέρια, ερυθρές ημισελήνους, αγκυλωτούς σταυρούς, ευρώ και δολάρια… Παραλήρημα. Όπως παραλήρημα κατέβαλε το κοινό όταν εμφανίστηκε στην οθόνη η –γνωστή πλέον – ατάκα «Να γαμηθεί η κυβέρνηση». Ο Waters τη χρησιμοποιεί σε κάθε συναυλία του tour του The Wall, μεταφρασμένη στη γλώσσα του κάθε λαού που τον αποθεώνει, όλοι για τους δικούς τους λόγους – και για τη δική τους κυβέρνηση.

Και κει που σχολιάζαμε «μά, πού’ ναι το γουρούνι?», ένα τεράστιο αγριογούρουνο εμφανίστηκε μετέωρο πάνω από τη σκηνή. Κατάμαυρο, γεμάτο κι αυτό κόκκινα graffiti, επιθετικά, με πιο «ψαρωτικό» εκείνο που πρόσταζε «Trust Us». Από κάτω, τα χαρακτηριστικά  «σφυριά» του Wall παρελαύνουν σαν στρατιά SS στο video wall και με σήματα που παραπέμπουν ευθέως στα ναζιστικά σύμβολα, ο Waters ξεσήκωσε τον κόσμο. Αποκορύφωμα το φινάλε του τραγουδιού, όπου εμφανίστηκε με ένα τεράστιο πυροβόλο – το’λεγες και καλάσνικοφ- να πυροβολεί λυσσασμένα. Η μουσική σταματά και εκείνος ουρλιάζοντας «ευχαριστώ» – πάντα σε άπταιστα ελληνικά –προς το κοινό που καταχειροκροτούσε, αφιέρωσε το «Run like Hell» σε όλους τους παρανοϊκούς. Οι κιθάρες πήραν ξανά φωτιά, μέχρι που το κατάμαυρο αγριογούρουνο προσγειώθηκε και ξεφούσκωσε κυριολεκτικά πάνω στους θεατές της αρένας.

Οι τόνοι πέφτουν και με το λυρικό «Does anybody here remember Vera Lynn» το κοινό ηρεμεί  σιγοτραγουδώντας κάθε- μα κάθε-  στίχο, ενώ τις εικόνες του Βιετνάμ με τους αμερικανούς πεζοναύτες τις έχουν πλέον διαδεχθεί εικόνες από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, με «εμβόλιμους» αμερικανούς προέδρους να ανακατεύονται υπέροχα όσο και ανατριχιαστικά με μουλάδες και αγιατολάχ επί της οθόνης.  Στο ρεφρέν «Βring the boys back home» οι προβολές ξέφυγαν πλέον και ο φακός ζουμάρει σε εκατοντάδες πεινασμένα παιδιά του πλανήτη, με τα μηνύματα κατά της φτώχειας, της πείνας και του πολέμου να εναλλάσσονται και να κόβουν την ανάσα.

Η ώρα πήγε 11.30 και σήμανε το φινάλε. Ολοι οι μουσικοί επί σκηνής, μπροστά από το Τείχος. Παρουσίαση, χειροκρότημα, βαθιά υπόκλιση. Δεν υπήρξε encore. Ισως δε σήκωνε encore. Δεν ήταν συναυλία αυτό που είδαμε. Ηταν μια ροκ όπερα και συνάμα ένα πολιτικό μανιφέστο. Ένα must - seen - show για αυτούς που μεγάλωσαν με το The Wall αλλά και για αυτούς που τότε ήταν αγέννητοι, μα σήμερα το’ νιωσαν στο πετσί τους, επίκαιρο και αιχμηρό παρά ποτέ…


Μέγα πάθος, λίγο πλήθος…
Το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα ήταν οι άδειες κερκίδες… Ακόμα και στις θέσεις  των 18 ευρώ – τιμή που «επέβαλε» στους διοργανωτές ο ίδιος ο Roger Waters για το κοινό του στην Ελλάδα της κρίσης. Η αρένα μισοάδεια. Λίγο πιο πίσω, έπαιζες και ποδόσφαιρο. Τα VIP καθίσματα άδεια. Κερκίδα 1: Κ Α Ν Ε Ι Σ !


Και είναι πραγματικά κρίμα που δεν άνοιξαν οι πύλες, ή, έστω δεν διέθεσαν τα εισιτήρια της τελευταίας στιγμής στα 18 ευρώ. Όχι πως γινόταν καμιά κοσμοσυρροή απ’ έξω. Φθάνοντας λίγα λεπτά καθυστερημένη και με τον Waters κάτι παραπάνω από άγγλο στο ραντεβού του ΟΑΚΑ, καθώς ξεκίνησε στις 9.25 (η αναγγελία στο site έδινε ώρα έναρξης τις 9.30),  με εντυπωσίασε το άδειο στάδιο. Τα σουβλάκια, οι μπύρες και τα συλλεκτικά μπλουζάκια – σταθερές αξίες - ήταν στη θέση τους, μα την πιο μεγάλη ουρά (σκάρτα  διακόσια άτομα) την συναντούσες έξω από το box Office (sic), τα εκδοτήρια επί το ελληνικότερον, που δεν προλάβαιναν να απογοητεύουν όσους ζητούσαν απεγνωσμένα το εισιτήριο των 18 ευρώ. «Εχουν τελειώσει» ήταν η στερεότυπη απάντηση και ο περιβάλλον χώρος του ΟΑΚΑ γέμιζε απογοητευμένες φάτσες. Και τη μεγαλύτερη έκπληξη την βίωνες μόλις έμπαινες στο συναυλιακό χώρο. Πολύ δυνατό θέαμα για να το χαρούν μόνο τόσοι λίγοι… Φταίει η κρίση ή είναι που μπήκε ο Αύγουστος;