Μιχάλης Αδάμ, Ο Mr. Badminton στην Ελλάδα

Οι Αμερικανοί επισκέπτες που είχαν έρθει για να παρακολουθήσουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας είχαν προετοιμαστεί να παρακολουθήσουν ένα πιο θεαματικό άθλημα. Ηταν επομένως λογικό να ξαφνιαστούν όταν ο Ελληνας φίλος τους τούς πρότεινε να πάνε σε έναν αγώνα badminton. «Badminton;» αναφώνησαν έκπληκτοι, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν τις κρυφές σκέψεις του κ. Μιχάλη Αδάμ, που δεν σκοτιζόταν και πολύ για το άθλημα όσο ήθελε να περιεργαστεί τον χώρο διεξαγωγής του.

Η ιδέα να φέρει και στην Ελλάδα το πιο διάσημο μιούζικαλ όλων των εποχών («Cats») βασάνιζε από καιρό το μυαλό του, αλλά ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί ο κατάλληλος χώρος να το φιλοξενήσει. Ηξερε ότι δεν μπορούσε να ελπίζει σε σκηνές τύπου Γουέστ Εντ ή Μπρόντγουεϊ, στις οποίες έγραψαν Ιστορία οι φαντασμαγορικές γάτες του Aντριου Λόιντ Γουέμπερ, αλλά με 15 χρόνια... προϋπηρεσία στον χώρο του θεάματος στη Νέα Υόρκη, τα στάνταρτ του ήταν πολύ υψηλά.

Αρχικά είχε σκεφτεί το «Παλλάς», το οποίο τότε ανακατασκευαζόταν, και είχε οργώσει τα Μεσόγεια ψάχνοντας χώρους στην περιοχή της Κάντζας και της Παιανίας. Ωστόσο, η ολυμπιακή εγκατάσταση στο Γουδή ήταν ό,τι καλύτερο είχε φανταστεί. Ο ενθουσιασμός του δεν άργησε να εκδηλωθεί και το Badminton δεν άργησε να γίνει η σκηνή που φιλοξένησε τις πιο διάσημες γάτες του κόσμου, κόβοντας 100.000 εισιτήρια! Η επιτυχία της πρώτης παράστασης και το μέγεθος της αρένας θα αποτελέσουν το έναυσμα ώστε ο κ. Αδάμ να συμμετάσχει στον διεθνή διαγωνισμό για τη μακροχρόνια μίσθωση της ολυμπιακής εγκατάστασης, τον οποίο κέρδισε το 2006.

Αυτό ήταν το ξεκίνημα των θεατρικών επιχειρήσεων του κ. Αδάμ στο Γουδή και η αφετηρία για τη δημιουργία ενός κλειστού χώρου υψηλής αισθητικής και χωρητικότητας 2.500 θέσεων, τον οποίο τα τελευταία δύο χρόνια έχουν επισκεφτεί 500.000 θεατές παρακολουθώντας μερικές από τις πιο εντυπωσιακές μουσικοθεατρικές παραστάσεις («Mamma Mia», «Jesus Christ Superstar», «Rocky Horror Show» κ.ά.).

«Με αυτά που αντιμετωπίζω έχω μετανιώσει για την επένδυση»

Για την ανακατασκευή του χώρου δαπανήθηκαν 16 εκατ. ευρώ, ποσό-ρεκόρ και σχεδόν διπλάσιο από το αρχικό budget των 7 εκατ. ευρώ. «Πόνταραν στην τρέλα και στο πάθος μας να κάνουμε ένα θέατρο υψηλής αισθητικής που δεν θα είχε να ζηλέψει σε τίποτα τις μεγάλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές σκηνές. Δεν ήταν ορθολογική επένδυση. Εάν ήξερα τι θα αντιμετώπιζα, δεν θα έμπαινα σε αυτή την περιπέτεια», δηλώνει στο «business story» ο επικεφαλής της «Athens Badminton Cultural Development», της εταιρείας που διαχειρίζεται το θέατρο.

«Στην αρχή όλοι υπόσχονταν να μας βοηθήσουν για να τρέξει όσο γρηγορότερα γίνεται η επένδυση. Σήμερα μας έχουν αφήσει στο έλεος της τύχης μας. Καθυστερούν τις οικοδομικές άδειες για την ανάπτυξη του περιβάλλοντος χώρου, με αποτέλεσμα να λειτουργούμε ένα θέατρο που δεν έχει καν χώρο εστίασης για τους επισκέπτες», εξηγεί ο κ. Αδάμ, ο οποίος φαίνεται να ξεχνά ότι στην περιοχή του Υμηττού, όπου βρίσκεται η εγκατάσταση, υπάρχει αναστολή οικοδομικών εργασιών από το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τα εμπόδια δεν σταματούν εδώ. Κατά της σύμβασης με την οποία παραχωρήθηκε η εγκατάσταση του Badminton στην ιδιωτική κοινοπραξία έχει κατατεθεί προσφυγή από την Επιτροπή Κατοίκων για το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Γουδή από το 2006. Οι κάτοικοι υποστηρίζουν ότι οι εγκαταστάσεις της αθλητικής εγκατάστασης προβλεπόταν ότι θα κατεδαφιστούν με την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς βρίσκονται εντός της έκτασης των 965 στρεμμάτων στο Γουδή που προορίζεται για πάρκο.

Παρ’ όλα αυτά η «Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε.» προχώρησε στη μακροχρόνια μίσθωση του χώρου για 25 χρόνια. Η προσφυγή θα εκδικαστεί τον προσεχή Σεπτέμβριο, αλλά ο κ. Αδάμ δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα: «Αν αποδειχτεί ότι το ακίνητο μισθώθηκε παράνομα, ας μας αποζημιώσουν για τις επενδύσεις που έχουμε κάνει για να φύγουμε», είναι η απάντησή του.

«Στο ΥΠ.ΠΟ. ζήτησαν να με γνωρίσουν επειδή δεν τους είχα ζητήσει χρήματα»

«Ενας χώρος όπως το Badminton μπορεί να ζήσει χωρίς κρατική επιχορήγηση», υποστηρίζει ο κ. Αδάμ, ο οποίος εξοργίζεται όταν ακούει τους γνωστούς αφορισμούς περί εμπορικού και ποιοτικού θεάτρου. «Στην Ελλάδα ο χώρος του πολιτισμού έχει ταυτιστεί με την έννοια της κρατικής επιδότησης. Για να καταλάβετε τη σημασία αυτής της φράσης, θα σας πω ότι πρόσφατα μου ζήτησαν συνάντηση στο υπουργείο Πολιτισμού. Ο λόγος ήταν ότι ήθελαν να με γνωρίσουν από κοντά, γιατί, όπως μου εξήγησαν, είμαι ο μόνος άνθρωπος που ασχολείται με τον πολιτισμό που δεν τους έχει ζητήσει χρήματα»!

Ο κ. Αδάμ είναι περισσότερος Αμερικανός παρά Ελληνας όσον αφορά στην κουλτούρα και στη νοοτροπία. Η κουβέντα μας πηγαίνει στη φοροδιαφυγή και στα πρόσφατα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε η κυβέρνηση. «Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι εγώ θα πληρώνω φόρους και οι άλλοι θα κλέβουν το κράτος.

Στην Αμερική πήγε φυλακή σε ηλικία 85 ετών ένας εργολάβος που είχε χτίσει το μισό Μανχάταν, για φοροδιαφυγή 1 εκατ. δολαρίων. Θα γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;», αναρωτιέται.

Ο τομέας της ψυχαγωγίας έχει αρχίσει να επηρεάζεται από την κρίση και αυτό φαίνεται και στη μείωση εσόδων που εμφανίζει η εταιρεία. Ο λόγος είναι η στροφή των θεατών σε πολύ φθηνά εισιτήρια, γεγονός που επιτάσσει αναπροσαρμογή της τιμολογιακής πολιτικής με μείωση κατά 20% της αξίας των εισιτηρίων. «Πιστεύουμε ότι η διασκέδαση είναι από τα είδη πρώτης ανάγκης, που ο κόσμος τη χρειάζεται για να ξεδώσει και να χαλαρώσει. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Κατοχή τα θέατρα της Αθήνας ήταν όλα γεμάτα. Απλώς ο κόσμος έχει περιορίσει τα χρήματα που διαθέτει για την ψυχαγωγία», αναφέρει ο κ. Αδάμ.

Η κρίση και τα εμπόδια που έχουν ανακύψει λόγω της προσφυγής που έχει γίνει στο ΣτΕ αναβάλλουν και τις πρόσθετες επενδύσεις, ύψους 3-4 εκατ. ευρώ, που σχεδίαζε η εταιρεία. Πρόκειται για έργα που αφορούν στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του θεάτρου, μεταξύ των οποίων είναι η κατασκευή καφετέριας, εστιατορίου, μουσικής σκηνής, παιδότοπου ελεύθερης πρόσβασης για το κοινό και θερινού κινηματογράφου.

Ενας «ερωτικός μετανάστης» στις ΗΠΑ

Προτού ασχοληθεί με τον πολιτισμό ο 52χρονος κ. Μιχάλης Αδάμ πέρασε από διάφορα μετερίζια. Τελειώνοντας την Ανωτάτη Βιομηχανική στον Πειραιά και τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και εργάστηκε ως δάσκαλος και προπονητής μπάσκετ. Τελικά τον κέρδισε η δημοσιογραφία. Ενα ταξίδι στη Σαντορίνη το 1990 θα γίνει η αφορμή να επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη για μερικές μέρες. Μόνο που η μοίρα τού επιφύλασσε διαφορετική πορεία. Στις ΗΠΑ θα μείνει 15 ολόκληρα χρόνια!

Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται «ερωτικός μετανάστης» και αποκαλύπτει ότι η αιτία του μακρινού ταξιδιού ήταν η γνωριμία του στη Σαντορίνη με μια Αμερικανίδα, την οποία θα ερωτευτεί παράφορα. Η σχέση τους θα διαρκέσει τρία χρόνια, αλλά η Νέα Υόρκη είναι η πόλη που τον μαγεύει.

Στην αρχή εργάζεται σε ραδιόφωνα και εφημερίδες και στέλνει ανταποκρίσεις στην Ελλάδα και το 1994 μαζί με τη σύζυγό του, αρπίστρια Βανέσα Αδάμ, θα φτιάξουν την «ADaM Productions», μια εταιρεία παραγωγής η οποία θα ασχοληθεί με τη διοργάνωση εκδηλώσεων στις ΗΠΑ και sτην Ελλάδα. Από τις πρώτες δουλειές τους είναι το «Café Aman Amerika», μια συλλογή από ελληνοαμερικάνικα τραγούδια εποχής 1910 και 1950, τα οποία χρησιμοποιούσαν greeklish στίχους που τραγουδούσε μια ελληνοαμερικανική μπάντα που έχει δημιουργήσει ο κ. Αδάμ.

Ακολουθούν η συνεργασία με τον οργανισμό World Music Institute, για το Ελληνικό Φεστιβάλ Μουσικής και Χορού στη Νέα Υόρκη, και με το Φεστιβάλ Αθηνών, με το οποίο οργανώνουν διάφορες παραγωγές στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής και στη Θεσσαλονίκη (συναυλίες γκόσπελ μουσικής και παραγωγές όπως «Tango Passion», Preservation Hall Jazz Band κ.ά).

Η επιστροφή στην Ελλάδα είναι πάντα στο μυαλό του και η στενή επαφή που έχει με την πατρίδα λόγω δουλειάς τον φέρνουν πίσω πριν από έξι χρόνια. Είναι πεπεισμένος ότι εκτός από τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη θα μπορούσαν, εκτός από τις κλασικές συναυλίες, να φιλοξενήσουν και μουσικοθεατρικές παραγωγές υψηλών απαιτήσεων.

Το πείραμα θα γίνει το 2003, όταν μαζί με τους κυρίους Γιώργο και Παναγιώτη Γιώργα του «Half Note Jazz Club», θα στήσουν μια τέντα στο προαύλιο του Allou Fun Park στου Ρέντη. Ο χώρος θα φιλοξενήσει αρκετές παραστάσεις για περίπου έναν χρόνο και μετά θα ξεκινήσει να υλοποιείται η ιδέα του μεγάλου θεάτρου.