Γιώργος Χρυσοστόμου: οι ρόλοι του ζεν πρεμιέ είναι ξενέρωτοι
Ξεκινώντας μια νέα ζωή μετά από 22 χρόνια στη νύχτα, στα 38 εκπαιδεύει τον εαυτό του στην ηρεμία. Μας εξηγεί γιατί προτιμά να είναι «ρολίστας» αλλά και πώς η συνταγή για καλό θέατρο βασίζεται στην ελευθερία με όρους.
Είθισται οι δημοσιογράφοι για να σπάσουν τον πάγο στις συνεντεύξεις να ευχαριστούν εκ των προτέρων τον καλλιτέχνη για τον χρόνο του. Ο Γιώργος Χρυσοστόμου, που συμπρωταγωνιστεί με τον Μάκη Παπαδημητρίου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στην παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του», ανταποδίδει με ένα «χαρά μου». «Αλήθεια χαίρονται οι ηθοποιοί να δίνουν συνεντεύξεις;» τον ρωτώ. «Εξαρτάται από τις ερωτήσεις...» αποκρίνεται.
Gala: Ποιο είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας αυτής της παράστασης που ανεβαίνει φέτος για τρίτη σεζόν; Γιώργος Χρυσοστόμου: Η χημεία μας με τον Μάκη Παπαδημητρίου πάνω στη σκηνή. Η εκτίμηση που τρέφουμε ο ένας για τον άλλο και η συμπάθεια χωρίς να είμαστε φίλοι κολλητοί. Η συνάντησή μας πάνω στη σκηνή μαγικά ανεβαίνει σε άλλο επίπεδο. Το άλλο «μυστικό» που προσωπικά δεν το θεωρώ μυστικό αλλά συστατικό κάθε καλής παράστασης είναι η απενοχοποίηση, να κλείσεις το μάτι στον θεατή και να του πεις «χαλάρωσε, δεν είναι κάτι σοβαρό». Σε αυτή την παράσταση του δείχνουμε τα λάθη που συμβαίνουν στο θέατρο. Το θέατρο δεν πρέπει να είναι συνώνυμο με τη σοβαροφάνεια. Είναι ένα παιχνίδι. Φυσικά, ένα πειθαρχημένο παιχνίδι. Απαραίτητο είναι και το ταλέντο στο θέατρο. Να χτίζεις μια ωραία αληθινή σχέση με το κοινό. Να γελάμε μαζί τους ενώ είμαστε αυστηροί μεταξύ μας.
G.: Αυτούς τους θεατρικούς κανόνες τούς μάθατε μέσα στη δουλειά; Γ.Χ.: Μας απελευθέρωσε επικοινωνιακά ο Θωμάς Μοσχόπουλος πριν από μερικά χρόνια στην παράσταση «Mistero Buffo». Μαζί του έμαθα πώς μπορείς να πεις μια ιστορία στο κοινό και οφείλω πολλά στον Θωμά. Βασανιστικά βέβαια μου το έμαθε όλο αυτό. Με αυστηρή μέθοδο. Κοντράρομαι με τους σκηνοθέτες στις πρόβες γιατί δεν είναι τόσο εύκολο να είσαι ελεύθερος σε πλαίσιο. Δεν εννοώ ότι δεν πηγαίνω στην ώρα μου στις πρόβες. Μου αρέσει η πειθαρχία στη δουλειά μου. Δεν μπορώ τις χαοτικές πρόβες, δεν γίνονται επιτυχημένες δουλειές σε πλαίσιο χαλαρότητας.
Θεωρώ ότι αν ο αρχηγός «κρατά το μαστίγιο με αγάπη» όλα θα πετύχουν στην παράσταση.
G.: Θέλετε να νιώθετε «ελεύθερος με όρους» και στη ζωή; Δίνετε την αίσθηση ενός ανένταχτου άντρα... Γ.Χ.: Θεωρώ ότι είναι ψευδαίσθηση αυτό. Αν πούμε ότι είμαι ένα ζωντανό, δεν πρέπει να με εκπαιδεύσεις πριν με αφήσεις ελεύθερο;
G.: Πού συναντηθήκατε πρώτη φορά με τον Μάκη Παπαδημητρίου; Γ.Χ.: Στη «Λυσιστράτη» το 2010 σε σκηνοθεσία Κακλέα. Από τότε είχαμε πει ότι πρέπει να δουλέψουμε μαζί. Εχουμε κοινό χιούμορ.
G.: Θεωρείτε ότι ζούμε σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας και ως άντρας πρέπει, πλέον, να αυτολογοκρίνεστε; Γ.Χ.: Είμαι με το #metoo. Είμαι μαζί με τις γυναίκες. Απαγορεύω ενστικτωδώς το ηλίθιο μυαλό μου να κοιτάει μια γυναίκα ως αντικείμενο πόθου. Εχω να σου πω όμως ότι έστησα αυτί σε γυναικεία κουβέντα που μιλούσαν για τους άντρες. Ηταν υπερπαραγωγή. Δεν θα πω όμως σεξιστικά αστεία, δεν θα κάνω σεξιστικά σχόλια. Δεν είμαι μα@#κας.
G.: Σας έχει δημιουργήσει η κρίση την ανάγκη να αποδέχεστε κάθε πρόταση για δουλειά; Γ.Χ.: Δεν είχαμε ποτέ χρήματα οι ηθοποιοί. Ολοι δουλεύουν πολύ. Την ιδρώνουμε τη φανέλα. Δούλεψα πάρα πολύ και δεν διαχειρίστηκα καθόλου καλά τα πολλά λεφτά που έβγαλα από την τηλεόραση. Εμαθα βέβαια στη συνέχεια να τα διαχειρίζομαι τα οικονομικά μου, αλλά έπρεπε να δουλέψω για λόγους επιβίωσης. Είμαι 38 χρονών και είχα προβλήματα με τον ύπνο γιατί δούλευα νύχτα 22 συναπτά έτη. Επαιζα μουσική, αλλά και σε άλλα πόστα. Δεν κάθεσαι έξι ώρες όρθιος κάθε βράδυ για μαγκιά. Για τα χρήματα το κάνεις. Σε παρασύρει η μπάλα των υποχρεώσεων. Οσο πιο πολλά χρήματα μαζεύεις, τόσο ανοίγεσαι. Αποφάσισα να φύγω από τη νύχτα. Είναι 23:30 και για πρώτη φορά κάθομαι σπίτι μου. Είναι ζόρικο να το διαχειριστώ γιατί δεν το έχω ξανακάνει. Να είμαι μόνος και να μη βγαίνω. Μπούχτισα. Επαθα overdose. Τα είδα όλα σε μία εικοσαετία. Δούλεψα από το πιο μικρό μπαρ μέχρι τεράστια μπουζούκια. Δεν με ενδιαφέρει πλέον να φλερτάρω με τη νύχτα. Με ρωτάνε φίλοι αν γεράσαμε. Οχι. Δεν έχω τίποτε άλλο να δω. Βαριέμαι. Ωρίμασα. Εβγαινα κάθε βράδυ. Τώρα εκπαιδεύω τον εαυτό μου να ηρεμεί. Σιγά-σιγά στρώνει και ο ύπνος μου και δεν νιώθω όλη την ώρα σε υπερένταση και εκνευρισμό. Ξυπνάω πλέον το πρωί. Γιατί έβγαινα κάθε βράδυ; Ηταν μια διαρκής αναζήτηση χαράς. Μια ψευδαίσθηση. Τώρα «πήγα το αυτοκίνητο για service»... Είμαι χορτασμένος.
G.: Το γνωρίζετε ότι κουβαλούσατε την ταμπέλα του ζεν πρεμιέ; Γ.Χ.: Ισως είναι και η φύση της δουλειάς αυτή. Να μας κολλάνε ταμπέλες. Μας διαλέγουν διαρκώς κάποιοι. Δεν πλασαρίστηκα ποτέ έτσι. Δε μου άρεσαν ποτέ οι ρόλοι του ζεν πρεμιέ γιατί είναι οι πιο ξενέρωτοι. Θέλω να δοκιμάζω τα πάντα και να εξελίσσομαι. Στις «Πέτρες» είμαι κωμικός ηθοποιός. Τώρα γυρίζω ένα επεισόδιο για το «Ου Φονεύσεις», όπου δεν κάνω τον ωραίο. Είναι μονοδιάστατο να είσαι μόνο «γκόμενος». Το καλύτερο το έχω ακούσει από τον Γιάννη Μπέζο. Με αποκάλεσε «ζεν κωμίκ». Και στη «Λυσιστράτη» είχα βάλει στοίχημα να κάνω κάτι άλλο μετά την έκθεση στο LAPD. Βγήκα ντυμένος όμορφη γυναίκα στην Επίδαυρο με γόβες και ο αείμνηστος Χατζησάββας έβαζε στοίχημα με τους διπλανούς του ποιος είμαι. Αυτό είναι τεράστιο κομπλιμέντο.
G.: Μαθαίνει να λειτουργεί ναρκισσιστικά ο ηθοποιός μετά το καθημερινό χειροκρότημα στο θέατρο; Γ.Χ.: Πιστεύω ότι αυτό είναι μια βάση, ένα παντεσπάνι. Η σχέση είναι πάρε-δώσε πάντα. Σου λέω μια ιστορία αλλά εσύ μου λες μπράβο. Δεν γίνεται διαφορετικά.
G.: Σας έχει ενοχλήσει ποτέ η στάση των media; Πώς αντιμετωπίζετε το γεγονός ότι πολλές φορές η δυσανασχέτηση ενός καλλιτέχνη σε ερώτηση δημοσιογράφου γίνεται θέμα σε τηλεοπτικές εκπομπές; Γ.Χ.: Δεν ζητώ να διαβάσω τις συνεντεύξεις που δίνω πριν δημοσιευτούν. Λειτουργώ με εμπιστοσύνη. Δεν μπορώ να λειτουργώ με τον φόβο του «τι θα πει ο κόσμος» ή αν γράψουν ότι είμαι ξινός. Δεν απολογούμαι για το βίντεο που κυκλοφορεί όταν αντέδρασα με απίστευτη δυσφορία απέναντι σε μια δημοσιογράφο που έβαλε το μικρόφωνο και με ρώτησε για τα πάντα εκτός από την παράσταση στην οποία παίζω. Είμαι τραγικά εκτεθειμένος, αλλά αντέδρασα φυσιολογικά για τα δεδομένα μου. Δεν την πέταξα έξω από το καμαρίνι μου. Με πείραξαν σχόλια που ακολούθησαν. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω την αισθητική των γύρω μου. Θα προσέχω στο μέλλον ποιον καλώ στο καμαρίνι μου. Από εκείνη την ημέρα, βέβαια, και μετά αποφεύγω τα μικρόφωνα. Δεν μπορώ τους αδιάκριτους ανθρώπους, που θέλουν να χώνονται. Δεν ασχολούμαι παραπάνω. Ξέρετε κάτι, όλοι μια μέρα θα πεθάνουμε και πραγματικά δεν έχουν καμία σημασία όλα αυτά.
G.: Εχετε αποφύγει τα «παπαρατσικά», τα οποία αποτελούν, ως ένα σημείο, κομμάτι της δουλειάς... Γ.Χ.: Για κάποιους είναι κομμάτι της δουλειάς. Δεν θα κατηγορήσω κανέναν για το πώς ζει τη ζωή του. Σε μένα δεν ταιριάζουν πολλά. Δεν μπορώ να πάρω 500 ευρώ και τσάμπα ρούχα για να ποστάρω μια φωτογραφία στο Instagram. Δεν έχω Facebook, ούτε Instagram. Δεν είναι το δικό μου στυλ. Εχω φίλους που το κάνουν. Γενικά, μου τη δίνει το στημένο.
G.: Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας σε κάποιον που δεν σας έχει δει ποτέ στο θέατρο ή στην τηλεόραση; Γ.Χ.: Είμαι ένας υπερευαίσθητος τύπος. Με όλα τα αρνητικά και τα θετικά που κρύβει αυτό. Δεν κάθομαι να απαντώ σε ανθρώπους που λένε «Α, από κάπου σε θυμάμαι». Με φέρνει σε αμηχανία.
