Καλαμάτα: Δεκαετής δικαστική μάχη για... σπασμένα δόντια

Το Εφετείο Καλαμάτας, στο οποίο αναπέμφθηκε η υπόθεσή από τους αρεοπαγίτες, θα αποφανθεί για το ποιος θα πληρώσει τελικά  το ποσό των 54.116 ευρώ που έχει επιδικαστεί για τον  τραυματισμό στο πρόσωπο ανηλίκου από πέτρα που του πέταξε άλλος φίλος του -επίσης ανήλικος.

Ειδικότερα, το δεύτερο δεκαήμερο του  Ιουλίου του 2003 τρεις φίλοι, εκ των οποίων οι δύο ήταν τότε 17 ετών πήγαν στην παραλία για μπάνιο και άρχισαν να παίζουν πετώντας ο ένας στον άλλο μικρά βοτσαλάκια. Το παιχνίδι σταμάτησε ξαφνικά όταν ο ένας από τους τρεις εκνευρίστηκε επειδή  δεχόταν πέτρες μεγαλύτερου μεγέθους. Ο ένας 17χρόνος μπήκε στη θάλασσα  προκειμένου να πιάσει τη μπάλα, την οποία ο τρίτος φίλος κλώτσησε εκνευρισμένος, όταν διακόπηκε το παιχνίδι.

Τότε και ενώ ο ένας ανήλικος βρισκόταν στη θάλασσα και σε απόσταση δέκα περίπου μέτρων από τον δεύτερο φίλο, ο τελευταίος πήρε μια πέτρα μεγάλου μεγέθους και την πέταξε προς αυτόν. Η πέτρα τον βρήκε  στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα να  σπάσουν τέσσερα δόντια της άνω γνάθου, να υποστεί «κατάγματα της φατνιακής απόφυσης στη σύστοιχη περιοχή, μερική απώλεια της μύλης των πρόσθιων οδόντων της κάτω γνάθου και θλαστικό τραύμα κάτω χείλους».

Όπως ήταν φυσικό η υπόθεση οδηγήθηκε από τους γονείς του τραυματία ανηλίκου στη Δικαιοσύνη, οι οποίο διεκδίκησαν από τους γονείς του δεύτερου ανήλικου αποζημίωση τόσο για ηθική βλάβη, όσο και αποζημίωση για τις υλικές ζημιές (αποκατάσταση οδόντων, ιατρικές αμοιβές, κ.λπ.).

Πράγματι τα δικαστήρια έκριναν ότι αποκλειστικά υπεύθυνος για ζημία που δέχθηκε στο πρόσωπο και τα δόντια ο ανήλικος  ήταν ο φίλος του  που πέταξε την πέτρα. Οι δικαστές έκριναν ότι ο τραυματιστείς ανήλικος δεν ήταν συνυπεύθυνος, καθώς δεν αποδείχθηκε η συνυπαιτιότητα του  στην πρόκληση του ατυχήματος και αυτό γιατί το παιχνίδι στο οποίο συμμετείχε (πέταγμα βοτσάλων), «αναλαμβάνοντας τους κινδύνους που αυτό εγκυμονούσε, είχε τελειώσει κατά το χρόνο του τραυματισμού του».

Όμως, από εκεί και πέρα αρχίζει ο γρίφος ποιος θα πληρώσει το ποσό των  54.116 ευρώ, καθώς ο «δράστης» ήταν ανήλικος τότε και την επιμέλεια του την είχαν οι γονείς του.

Το Εφετείο αναφέρει στην απόφασή του ότι ο γάμος των γονέων του ανήλικου που τραυμάτισε το φίλο του είχε λυθεί συναινετικά το 1989 με απόφαση  του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας, που επικύρωσε το από 21.11.1988 ιδιωτικό συμφωνητικό τους. Με το συμφωνητικό αυτό οι σύζυγοι συμφώνησαν να ασκεί αποκλειστικά την επιμέλεια του παιδιού τους η μητέρα του. Έτσι, ο πατέρας του, σύμφωνα με τους εφέτες, δεν είχε την εποπτεία, άρα και την επιμέλεια  του ανήλικου τότε γιου του και συνεπώς δεν ευθύνεται την αποκατάσταση της ζημιάς που προκάλεσε το παιδί του.

Σύμφωνα με την εφετειακή απόφαση η μητέρα του ανηλίκου που τραυμάτισε το φίλο του «ευθύνεται για τη ζημία που προξένησε το ανήλικο τέκνο της, καθόσον αυτή, εν όψει του συνόλου των περιστάσεων και ιδίως της ηλικίας, της ωριμότητας και της μόρφωσης του εποπτευομένου, που ήταν μαθητής Λυκείου, και της δικής της μόρφωσης, που ήταν αρχιτέκτων μηχανικός, δεν άσκησε την προσήκουσα εποπτεία, η παραμέληση της οποίας τελεί σε αιτιώδη συνάφεια με τη ζημιογόνο συμπεριφορά του εποπτευομένου και την  ζημία» που προκάλεσε.

Ειδικότερα, η επίμαχη μητέρα, κατά τους εφέτες, «δεν ασκούσε πάντοτε και ανά πάσα στιγμή τον προσήκοντα έλεγχο και την εποπτεία του τρόπου, με τον οποίο ο υιός της έπαιζε με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι αυτός ήταν μόλις 17 ετών και δεν του είχε επιστήσει την προσοχή να μην χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια του οποιουδήποτε παιχνιδιού επικίνδυνα αντικείμενα και δη πέτρες μεγάλου μεγέθους προς αποφυγή ατυχημάτων».

Επομένως, προσθέτει το Εφετείο, η μητέρα  «δεν έλαβε όλα εκείνα τα αναγκαία προληπτικά μέτρα για την προσήκουσα άσκηση της εποπτείας του υιού της και δεν κατηύθυνε την προσοχή του στους κινδύνους που απορρέουν από ορισμένα αντικείμενα και ούτε τον καθοδήγησε σε συμπεριφορά σύμφωνη με τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς».

Ο Άρειος Πάγος είχε αντίθετη γνώμη με αυτή του Εφετείου ως προς την ευθύνη της μητέρας. Οι αρεοπαγίτες αποφάνθηκαν ότι έτσι που έκρινε το Εφετείο ως προς την ύπαρξη ευθύνης της μητέρας για τις ενέργειες του παιδιού της «εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο ως προς την εξειδίκευση της αόριστης νομικής έννοιας της προσήκουσας εποπτείας ανηλίκου».

Σε όλα αυτά ο Άρειος Πάγος λαμβάνει υπόψη του ότι τα παιδιά ήταν «ηλικίας 17 ετών και μαθητές της τρίτης τάξης του Λυκείου, δηλαδή άτομα σημαντικής ωριμότητας και πνευματικής συγκρότησης». Κάτι που  σημαίνει ότι η μητέρα δεν είχε την υποχρέωση ειδικής επισήμανσης προς το παιδί της, ότι το να πετά στο πλαίσιο  παιχνιδιού  πέτρες συνιστά επικίνδυνη ενέργεια, που θα πρέπει να αποφεύγεται. Άρα, προσθέτουν οι αρεοπαγίτες, δεν τίθεται θέμα ελλείμματος εποπτείας του ανήλικου γιου της και ούτε θεμελιώνει ευθύνη για την συγκεκριμένη συμπεριφορά του ανήλικου.

Κατόπιν αυτών, ο Άρειος Πάγος κατέληξε ότι η εφετειακή απόφαση είναι πλημμελής και αναιτιολόγητη και ανέπεμψε την υπόθεση στο Εφετείο για νέα κρίση.