Το απόλυτο viral video: Η Χίλαρι πρόεδρος των ΗΠΑ και η κρίση Βρετανίας-Ηνωμένου Βασιλείου μετά το Brexit

Πετάει ο γάιδαρος; Ποιος εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών: Η Χίλαρι Κλίντον ή ο Ντόναλντ Τραμπ; Έφτασαν κοσμοναύτες από τη Ρωσία στον Άρη; Το Brexit θα επηρεάσει τις σχέσεις Βρετανίας-Ηνωμένου Βασιλείου; Πότε ήρθε στην Ελλάδα ο πρώτος έγχρωμος ηγέτης Κιμ Γιονγκ Ουν;

Ορισμένοι μπορεί να θεωρείτε τα ερωτήματα αυτά τρελά, αδιανόητα, ίσως και απαράδεκτα.
Άλλοι ίσως σκεφτείτε ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Κάποιοι σίγουρα θα δικαιολογήσετε τους πολίτες που εκστόμισαν τα απίστευτα γλωσσικά μαργαριτάρια που θα κάνουν κάθε άνθρωπο με ιδιοσυγκρασία... Βρετανού Σέρλοκ Χολμς να αποδοκιμάσει με ένταση ότι μπορεί να αιφνιδιάστηκαν ή να ήταν «η κακιά η ώρα».

Κι όμως. Πέρα απ' όλα αυτά το ζήτημα είναι ένα. Το γκάλοπ που έκανε δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ σε ανυποψίαστους Έλληνες θα σας αφήσει με το στόμα ανοιχτό. Ίσως ακόμη και η διαπίστωση πως οι ερωτηθέντες ήταν παντελώς απληροφόρητοι για γεγονότα-ορόσημα του 2016 να είναι ήπια.

Ο ρεπόρτερ Πάνος Σακκάς έκανε ερωτήσεις σχετικά με την υποτιθέμενη εκλογή της Χίλαρι Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ, μια συναυλία που αναμένεται να δώσει ο αποθανών Λέοναρντ Κοέν στη χώρα μας, την παραμονή των Βρετανών στην Ευρώπη, την «ψυχούλα» Βλαντιμίρ Πούτιν που θα χαρίσει την Κριμαία στους Ουκρανούς, αλλά και την επίσκεψη του «δημοκρατικού» Κιμ Γιονγκ Ουν στην Ελλάδα. 

Οι απαντήσεις των πολιτών απέδειξαν περίτρανα την άγνοια των ερωτηθέντων, καθώς φάνηκε πως δεν είχαν ιδέα για ποιο πράγμα ήταν τα ερωτήματα που έθετε ο δημοσιογράφος.

Δείτε το απίστευτο βίντεο:

Πάνος Σακκάς: Θα βάζω μωσαϊκό σε κάθε χριστιανό που πλησιάζω

Ο ίδιος ο δημοσιογράφος, μετά την έκταση που πήρε το θέμα και τη δημοσιότητα που έλαβε το βίντεο, με επικριτικά σχόλια για όσους εμφανίζονται σε αυτό, θέλησε να «απολογηθεί», μέσα από μια μακροσκελή του ανάρτηση στο προφίλ του στο Facebook.

Σε αυτήν αναφέρει τα εξής:

Στ' αστεία ισχύει ο απλός κανόνας του τραπεζώματος: αν δεν τρώνε όλοι ή δε μαγείρεψες καλά ή μαγείρεψες καλά για τα δικά σου γούστα, χωρίς να σκεφτείς τους καλεσμένους σου.
Αντίστοιχα, αν έστω κι ένας νιώσει άσχημα με το αστείο που του σερβίρεις, τότε κακώς του το μαγείρεψες ή κακώς τον κάλεσες.

Γι' αυτό από μικρός προτιμούσα τον αυτοσαρκασμό, επειδή σου δίνει το ελεύθερο να γίνεις όσο οξύς, πιπεράτος και σκληρός επιθυμείς, αλλά πάνω στο δικό σου μόνο δέρμα.

Φυσικά, στην τηλεόραση, αυτός ο κανόνας πετάει απ' το παράθυρο αφού, ό,τι κι αν σχεδιάσεις να κάνεις, θα βρεθεί κόσμος να παρεξηγηθεί, να εκνευριστεί και να σε καταραστεί σε βάθος τριών γενεών. Είναι, αν θέλετε, σαν ένα τραπέζι μ' εκατομμύρια συγγενείς αλλά ένα μόνο κυρίως πιάτο - μοιραία κάποιοι θα προτιμήσουν να μείνουν νηστικοί.

Μέχρι χθες πίστευα πως, σ' αυτές τις περιπτώσεις, οφείλεις να μένεις πιστός στην προσωπική σου μαγειρική, χωρίς ν' αφήνεις τις γλώσσες των άλλων να καθορίσουν τις αναλογίες - σεβόμενος τα όρια της προσωπικής σου ηθικής.

Αλλά μετά ήρθαν τα σχόλια.

Σχόλια χαιρέκακα που καταδίκαζαν, ερήμην, τους υποφαινόμενους για ειδησεογραφικό αυτισμό ή χαμηλό IQ και άλλες τέτοιες αστειότητες.

Λες και το διακύβευμα δεν ήταν πόσο εύκολα μπορεί να την πατήσει ο οποιοσδήποτε, όταν αφηρημένος τρέχει στη δουλειά του ή επιστρέφει κουρασμένος απ' τα ψώνια ή έχει αγχωθεί από την κάμερα και το μικρόφωνο που τον καταγράφουν.

Στην προηγούμενη έκθεση που είχαμε βρεθεί, η κοινότητα είχε αντιδράσει ψύχραιμα σχολιάζοντας τη διαδικασία και όχι τα πρόσωπα - το πως δλδ κάποιος που ντρέπεται να πει "δεν γνωρίζω, άνθρωπέ μου, τι είναι αυτές οι μαλακίες που μου λες", θα προτιμήσει να προσποιηθεί ότι έχει στο σαλόνι του έναν πίνακα του Πήτερ Οφορίκουε.

Όμως χθες, το ίντερνετ έβγαλε τα νύχια του και στράφηκε στα πρόσωπα αντί για το φαινόμενο - στα άτομα κι όχι στο πόσο «ελαφριά» απαντούν στις ερωτήσεις οι περαστικοί, δίνοντας από ελάχιστη έως και καθόλου σημασία (ειρήσθω εν παρόδω ότι δεν ήταν cherry picking από 5.000 άτομα - ρωτήσαμε 25 κι από αυτούς τσίμπησαν οι 12 - το 48% δλδ).

Και δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ θα την πατούσα αν με συναντούσα στον δρόμο - είτε από βιασύνη είτε από αδιαφορία - και σε καμία περίπτωση δε θα ένιωθα ότι αυτή η στιγμή απροσεξίας με καθορίζει ή με αντιπροσωπεύει ως άτομο καθ΄ολοκληρία.

Αυτό που προκύπτει λοιπόν είναι ότι, για την ώρα τουλάχιστον, δεν μπορούμε να γελάσουμε καλοπροαίρετα με ένα «γλίστρημα» του άλλου και δεν είμαστε αρκετά ακομπλεξάριστοι ή αρκετά αθώοι για να γελάσουμε καλόκαρδα, ακόμα κι όταν το αστείο στρέφεται προς εμάς.

Κι ενώ το βιντεάκι "ταξιδεύει", πιάνω τον εαυτό μου να μη θέλει να βγεί ποτέ ξανά, ή έστω μέχρι να σταματήσουμε να είμαστε Κολοσσαίο και ναι, ok, ίσως με τον καιρό ξεπεράσω το σοκ και ξαναποπειραθώ, αλλά δεσμεύομαι πως τότε θα βάλω μωσαϊκό σε κάθε χριστιανό που θα πλησιάζω, γιατί στις θέσεις αυτών των προσώπων θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο του καθενός, όπως έχει βρεθεί στο παρελθόν και το δικό μου πρόσωπο.