Survivor: Άναψαν τα αίματα μετά την ήττα της ελληνικής ομάδας από τους Τούρκους

Την ώρα που στη Βουλή η χώρα έτρωγε στο κεφάλι άλλο ένα μνημόνιο από τους Δυτικούς (4-0 μας έκαναν πλέον το σκορ οι δανειστές), στη Δομινικανή Δημοκρατία μας πλάκωναν και οι Ανατολικοί, καθώς η τουρκική ομάδα του Survivor επικρατούσε άνετα της δικής μας, σε ένα αγώνα μάλλον προκαθορισμένου αποτελέσματος!

Η μικτή ελληνική ομάδα (επίλεκτοι παίκτες από τους Μαχητές και τους Διάσημους), έχασε με 10-7 σε μία σύγκρουση που φαινόταν από την αρχή ότι ήταν πολύ δύσκολη. Σήμερα είναι ο επαναληπτικός, αλλά είναι σαφές ότι με τόσους και τόσο καλούς παίκτες που διαθέτει η τουρκική ομάδα, η αποστολή των δικών μας απαιτεί έναν άθλο.

Γύρω από τον αγώνα και την ιδέα αυτή του Τούρκου παραγωγού Ατζούν, να διοργανώσει δηλαδή εκτάκτως αγώνα των δύο ομάδων, σε μία ημερομηνία που είναι ιερή για τον ελληνισμό (η 19η Μαίου είναι Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ποντίων), υπήρξαν αρνητικά σχόλια και δυσάρεστοι συνειρμοί.  

Ανεξάρτητα από το εάν όντως μπορεί να θεωρηθεί τουλάχιστον ατυχής η συγκεκριμένη πρωτοβουλία (που βαπτίστηκε κιόλας ενέργεια ελληνοτουρκικής φιλίας), το όλο θέμα δεν παύει να αφορά σε ένα παιχνίδι, που φυσικά δεν μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τίποτα περισσότερο από τους δείκτες της τηλεθέασης. Όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν και μένουν ως έχουν, είτε πρόκειται για τη συλλογική συνείδηση ενός ολόκληρου λαού, είτε για τη στάση του καθενός χωριστά, είτε πολύ περισσότερο για την ίδια την ιστορία.  

Η Βουλή σε ρυθμούς Survivor!

Ότι το Survivor έχει ξεπεράσει τα στενά όρια ενός απλού τηλεοπτικού προϊόντος και έχει γίνει talk of the town είναι αντιληπτό εδώ και καιρό. Ότι θα έφτανε να γίνει και αντικείμενο οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης και να καθορίζει το πρόγραμμα της Βουλής, δεν το περιμέναμε πάντως.   

Λένε ότι ο Τσίπρας προτίμησε να μιλήσει στις 8 το βράδυ στην Ολομέλεια του κοινοβουλίου για το τέταρτο μνημόνιο, αλλάζοντας τη σειρά των ομιλητών (και καταπατώντας τα κοινοβουλευτικά ήθη, που θέλουν τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης να παίρνουν πρώτοι το λόγο και μετά ο πρωθυπουργός), ώστε να προλάβει πριν αρχίσει η μετάδοση του Survivor και δεν τον δουν ούτε τα μέλη της τοπικής οργάνωσης στα Τζουμέρκα, που τον αγαπούν λόγω καταγωγής και δεν τον απαρνούνται ποτέ.

Η μισή αλήθεια είναι αυτή. Η άλλη μισή είναι ότι μάλλον ήθελε κι ο ίδιος να δει το χθεσινό έκτακτο επεισόδιο, μήπως και πάρει καμιά ιδέα για την ελληνική στρατηγική έναντι των τουρκικών προκλήσεων, γιατί αν περιμένει από το επιτελείο του συμβουλές επί των ελληνοτουρκικών θεμάτων, μπορεί να χάσουμε και τον Κορινθιακό κόλπο στο τέλος.

Τρομερή και… τρομακτική ομάδα

Με το που εμφανίστηκε στις οθόνες η ομάδα του τουρκικού Survivor πρέπει να έπεσε τρόμος. Κανονικά όφειλαν να ειδοποιήσουν το τηλεοπτικό κοινό να αποσύρει τουλάχιστον τα παιδιά.

Φάτσες άγριες, σαν να ήλθαν μόλις τώρα από τα βάθη της ανατολής, να κατέφτασαν από τη Μογγολία και την νοτιοανατολική Σιβηρία με μερικές εκατοντάδες χρόνια διαφορά από τις πρώτες φυλές Τούρκων, που έκαναν τη διαδρομή προς τη Μεσόγειο. Πρωτόγονες, άγριες φιγούρες, έτοιμες να… κατασπαράξουν οτιδήποτε στο διάβα τους – στο πλαίσιο του παιχνιδιού πάντα. Ορισμένοι εξ αυτών ήταν βγαλμένοι από το κάστινγκ του «Apokalypto» του Μελ Γκίμπσον. Με αρπακτικά βλέμματα, που μαρτυρούν ανθρώπους αποφασισμένους να πέσουν στο πεδίο της μάχης, παρά να χάσουν. Μυώδεις και γυμνασμένοι, όσο δεν παίρνει. Διψασμένοι για μάχη, οι απόγονοι του Μωάμεθ του Β’, κατέβηκαν στο στίβο για να νικήσουν πάση θυσία. Φανατισμένοι σουλτανόσποροι πρόθυμοι να αφήσουν τα κορμιά τους στην άμμο μόνο και μόνο για να τριγυρνάνε δωρεάν και σαν… «αρχοντόμπιχλες» στα στενά της Μυκόνου επί μία εβδομάδα – αυτό ήταν το έπαθλο γι’ αυτούς. Οι δικοί μας θα πάνε στο Μπόντρουμ αν κερδίσουν. Τα σημάδια της ταλαιπωρίας από την πολύμηνη συμμετοχή τους στο παιχνίδι, φαινόταν πάνω τους σαν να είναι η δεύτερη φύση τους και τους είχαν μετατρέψει σε θηρία ανήμερα. Άνδρες και γυναίκες.



Απέναντι σε αυτό το λυσσασμένο (με την καλή έννοια πάντα) «στρατό», κατέβηκε αθώα και ανυποψίαστη η ελληνική ομάδα, σαν να πηγαίνει για πικνίκ στην παραλία. Όλη η δυτική «φλωριά» αποτυπωμένη πάνω τους – με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η άλλη πλευρά κατέβηκε στο στίβο με τα «κτήνη» και μεις με τα… «λιμά»: αυτή ήταν η πρώτη εντύπωση που έδιναν οι δυο ομάδες δίπλα δίπλα. Τους περισσότερους από τους έλληνες παίκτες θα ντρεπόταν να τους πάρει μαζί του ο Κολοκοτρώνης, όταν μάζευε ακόμα και παιδιά για την επανάσταση και θα τους άφηνε να τινάζουν κουρελούδες στην Τριπολιτσά.

Είναι χαρακτηριστικό της χαριτωμενίστικης διάθεσης, που εμφιλοχώρησε στις τάξεις των δικών μας, η ελαφρότητα με την οποία σκεφτόταν ο Σπαλιάρας. Μόλις τον σύστησε ο τούρκος παρουσιαστής ως μοντέλο και με υπαινιγμούς για τις κατακτήσεις του, («είναι δημοφιλής» είπε με νόημα), ο αιώνια έφηβος Γιάννης σκέφτηκε να πει την εξυπνάδα «χαιρετώ τα κορίτσια»!!! Άγνοια κινδύνου, αλλά και καμία επαφή με την πραγματικότητα: όπως ήταν αυτές θέλανε δυο τρεις Σπαλιάρες στην καθισιά τους μόνο…

Η εικόνα της ελληνικής ομάδας – σαν σύνολο πάντα, όχι μεμονωμένα – πρόδιδε την καλοπέραση, το αραλίκι, τη χαλαρότητα με την οποία μεγάλωσε αυτή ακριβώς η γενιά των ράθυμων και ανέμελων δεκαετιών του 1990 και του 2000. Της ευδαιμονίας και των υπερπροστατευτικότητας. Πριν πλακώσει η κρίση δηλαδή και δούμε τα αβγά και τα πασχάλια. 

Ξύπνιοι, προσαρμοστικοί, φιλότιμοι, ικανοί, συνεργάσιμοι και δημιουργικά εγωιστές όταν στριμωχτούμε, αλλά και στη λογική «όσα πάνε κι όσα έρθουν», «κάτι θα βρεθεί και για μας», «κανείς δεν πάει χαμένος» και γενικώς της σχολής των «ανέμελων καβαλάρηδων». Δεν είναι προφανώς κακό να έχεις εξελιχθεί ως κοινωνία και να έχεις κατακτήσει ένα επίπεδο ζωής και έναν πολιτισμό, που σε ξεχωρίζει από την ανατολίτικη βαρβαρότητα. Απλώς να μην προκαλεί όλη αυτή η εξέλιξη μία μαλθακότητα, που σε απομακρύνει από τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, στον οποίο βρίσκεται πάντα η διατήρηση της ικανότητας επιβίωσης ακόμη και στις πιο άγριες συνθήκες.

Η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική ομάδα, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο και σε πρώτη ματιά φαινόταν εξ αρχής. Ο δε στίβος ήταν κομμένος και ραμμένος στα προσόντα των Τούρκων, που οι περισσότεροι φαίνονταν γρήγοροι και ευέλικτοι. Πολύ τρέξιμο, δύσκολα περάσματα, ισορροπία, ευελιξία, ήταν τα στοιχεία που απαιτούνταν, καθώς και μία στοιχειώδης ευστοχία. Το θέμα ήταν πόσο γρήγορα θα προσαρμόζονταν η ελληνική ομάδα στις απαιτήσεις του παιχνιδιού.

Οι αγώνες

Οι δύο ομάδες, με ρόστερ δέκα παικτών η καθεμιά, επέλεξαν και αγωνίστηκαν με επτάδες – πέντε άνδρες, δύο γυναίκες. Η ελληνική ομάδα κατέβηκε με Αγγελόπουλο, Μάριο, Αναγνωστόπουλο, Βασάλο, Χρανιώτη, Ευρυδίκη και Σάρα.

Η πρώτη αναμέτρηση έγινε ανάμεσα στους δύο γενειοφόρους: τον Αναγνωστόπουλο και τον Φουρκάν, έναν κοκκινοτρίχη ηθοποιό, που έμοιαζε περισσότερο με μπάρμαν από τη Σκωτία, παρά με Τούρκο. Αν είχε βέβαια μαύρα γένια και μαλλιά θα έφερνε στον Σουλεϊμάν τον μεγαλοπρεπή. Ο Φουρκάν ήταν σίφουνας και παρότι ο Μισθοφόρος κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια, κέρδισε μάλλον άνετα τον αγώνα, αφού αποδείχθηκε και εκνευριστικά εύστοχος. Πανηγύρισε δε αρκετά έντονα, χωρίς πάντως να προκαλέσει την αντίδραση του Αγγελόπουλου ή του Κοκκινάκη!



Μετά προσφέρθηκε η Σάρα, απέναντι στην Ελίφ, μία 25χρονη πέρσοναλ τρέινερ, που είναι και body builder – συνάδελφος του Βασάλου! Η Ελίφ έφυγε σαν λύκος της Στέπας, αφήνοντας τη δικιά μας να μπερδεύεται σε διάφορα σημεία του στίβου. Στο τέλος, αφού νίκησε άνετα, έκανε και μία τούμπα στον αέρα – ατάραχοι και πάλι Αγγελόπουλος και Κοκκινάκης, μόνο στον Σπαλιάρα ξέρουν να κάνουν παρατηρήσεις!     

Στη συνέχεια όμως ξεκίνησε το σόου του Αγγελόπουλου, ο οποίος καίτοι λίγο πιο αργός από τον παγκόσμιο πρωταθλητή κωπηλασίας Ογκεντάι, ήταν απόλυτα εύστοχος και πήρε το παιχνίδι. Πώς πανηγύρισε; Με βλοσυρό βλέμμα επιβεβαίωσης και κάνοντας το σταυρό του!



Μετά όμως ήρθαν τέσσερις απανωτές ήττες. Ο Βασάλος δεν πρόλαβε να ρίξει ούτε βολή, απέναντι στον μποξέρ Αντέμ, η δε Ευρυδίκη, που στο μεταξύ πέταξε κοιλίτσα, περιέργως πώς, έχασε από το άλλο ανήμερο θηλυκό θεριό, την ολυμπιονίκη στα 400 μέτρα, Σεμά.



Πήγε καλά, αλλά δεν ήταν αρκετά εύστοχη στις βολές. Ο Μάριος είχε πολλά γλιστρήματα σε κάτι περάσματα ισορροπίας και έχασε από τον Σερχάτ, ένας ποδοσφαιριστή πρώτης διαλογής, με μεγάλη διεθνή καριέρα!

Ο Χρανιώτης πήγε να κάνει την έκπληξη, καθώς κινούνταν σαν μπαλαρίνα πάνω στα σχοινιά της ισορροπίας, απέναντι στον μονοκόμματο καραβανά Βολκάν, όμως έχασε στο τσακ στις βολές – και έκανε εμάς… ηφαίστειο!

Με το σκορ 1-6 τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν, σαν την κατάσταση μετά την πτώση του Μεσολογγίου. Και επειδή Φιλέλληνες δεν μπορούσαν να φτάσουν χθες βράδυ στην Καραϊβική, ούτε και ο… Κόδρινγκτον, που είναι πλέον μόνο δρόμος στην Αθήνα, αναγκάστηκαν οι δικοί μας να υπερβούν εαυτούς.  

Βασάλος και Ευρυδίκη σήμαναν αντεπίθεση και ψαλίδισαν τη διαφορά. Παρότι έφτασαν και οι δύο, κόντρα σε Ογκεντάι και Ελίφ, με καθυστέρηση στις βολές, ήταν πιο εύστοχοι και έδωσαν κάποιες ελπίδες ανάκαμψης.

Ήρθε όμως μετά η διασταύρωση σκωτσέζου τσοπάνου με τούρκο μπακλαβατζή, του Φουρκάν δηλαδή, που καθάρισε τον αγώνα με τον Μάριο, όπως ο Κιουταχής την Αθήνα το 1827 και έκοψε κάπως τον αέρα των Ελλήνων. Η φτερωτή Σέμα νίκησε την Σάρα, η οποία έπεφτε όπου έβρισκε και παραλίγο να χτυπήσει μάλιστα στην πισίνα, δίνοντας προβάδισμα και πάλι 5 νικών στα τουρκικά φουσάτα.



Ο  Αγγελόπουλος όμως δεν είχε πει την τελευταία κουβέντα του. Μουστάκι δεν έχει, αλλά σαν άλλος Καραϊσκάκης, που είδε μπροστά του τον Μουστάμπεη να απειλεί τα σαλέ έξω από τον Αράχωβα, πέτυχε και νέα νίκη, καθότι ήταν ψύχραιμος και εύστοχος. Αμέσως μετά ο Αναγνωστόπουλος, είχε μία… στρατιωτική αναμέτρηση με τον Βολκάν. Πρώην στρατιωτικός ο Τούρκος, πρώην μισθοφόρος ο δικός μας, άφησαν να μιλήσει η στρατιωτική τέχνη – αν τους έβλεπε ο Σουν Τσου θα πέταγε την «Τέχνη του Πολέμου» στη φωτιά! Αργός μεν ο δικός μας, αλλά εντελώς άστοχος ο Τούρκος (το χέρι του θέλει… μπλάνισμα, είναι απορίας άξιον πώς μπορεί να κρατήσει όπλο και να σημαδέψει αυτός ο τύπος), έδωσε την ευκαιρία στον Αναγνωστόπουλο να πάρει τη νίκη. Μέχρι κι ο Σπαλιάρας δεν κρατήθηκε και χαρακτήρισε τον Βολκάν ως τον «πιο άμπαλο» της τουρκικής ομάδας. Κι ο Σπαλιάρας ξέρει τι λέει σε αυτά τα θέματα – να φέρνει νίκες στους αγώνες του μην έχουμε απαιτήσεις, αλλά στις σοφίες είναι πρώτος.

Στο 3-8 χρειαζόταν μία καλή κίνηση, για να μην περικυκλωθεί κι άλλο η ελληνική ομάδα. Όμως ο Χρανιώτης δεν μπόρεσε να σταματήσει τον Αντέμ, που σαν άλλος Μωάμεθ Β’, έσυρε τα καράβια του στον Κεράτιο κόλπο, αποκόπτοντας τον ελληνικό σχηματισμό και διαμορφώνοντας τις συνθήκες για την τελική επίθεση.  

Ο Μάριος όμως πέτυχε μπροστά του τον αδύναμο χθες Ογκεντάι, που σαν παράστημα φέρνει και λίγο στον Σπαλιάρα (τυχαίο; Δεν νομίζω) και τον νίκησε. Απελπισμένος εκείνος και μην αντέχοντας το γεγονός ότι έγινε πελάτης της ελληνικής ομάδας (έχασε και τα τρία ματς που έδωσε) έπαθε… Ντάνο και Χρανιώτη μαζί. Μέσα στα νεύρα έφυγε προς τη θάλασσα και άρχισε να κλωτσάει τα… κύματα. Πήγε η μισή ομάδα του για να τον συνεφέρει, μη χτυπήσει πουθενά, ή χάσει κάνα μαγιό, όπως ο Χρανιώτης και γελάει όλη η Άγκυρα και η Καππαδοκία μαζί.

Μετά ο Αγγελόπουλος πέτυχε την τρίτη νίκη του επί των Τούρκων και μάλιστα επί του κοκκινοτρίχη Φουρκάν, που την είχε δει κάπως. Ο Ντάνος είχε βρει τρόπο και ήταν πιο εύστοχος. Ο Φουρκάν έμεινε με τον πανηγυρισμό στο χέρι.

Η Βαλαβάνη στη συνέχεια ξεκίνησε με την προτροπή του Σπαλιάρα «σφάξε Ευρυδίκη». Την γκαντέμιασε από την αρχή. Ήταν πιο αργή, όμως είχε την ευκαιρία στις βολές να κερδίσει το ματς. Δεν τα κατάφερε. Η ήττα με 7-10 ήρθε μάλλον φυσιολογικά. Η ελληνική ομάδα προσπάθησε κι αν ήταν πιο καλά οργανωμένη στην αρχή ίσως να διεκδικούσε κάτι παραπάνω.

Με τέτοια δυναμικότητα όμως που είχε η τουρκική ομάδα, μόνο με ένα τρόπο είχαμε ελπίδες τελικά: να παρέμενε στο παιχνίδι η Λάουρα και να την κατεβάζαμε στον στίβο. Θα τη βλέπανε οι άλλοι, θα βάζανε τα γέλια και εκεί πάνω στο χαβαλέ, να τους τη φέρναμε και να «κλέβαμε» το ματς. Αλλιώς δεν γινόταν…

 

Τελειωμένο το ματς από την αρχή

Μετά την ήττα οι δικοί μας κάθισαν ήρεμοι, αν και στεναχωρημένοι και συζητούσαν πώς έχασαν και τι μπορούν να κάνουν στο σημερινό παιχνίδι. Αν το κάνανε αυτό και οι οπλαρχηγοί του ‘21 δεν θα φτάναμε να παρακαλάγαμε τους ξένους να μας σώσουν – μας έμεινε η συνήθεια από τότε ίδια κι απαράλλακτη μέχρι σήμερα.

Μάλιστα είδαμε και παίκτες να αναγνωρίζουν την αξία του άλλου, όπως ο Μάριος που εξήρε την προσφορά του Αγγελόπουλου. Όπως πάντα φυσικά υπήρξαν και οι γκρίνιες. Ο Σπαλιάρας τα έριξε στον Μάριο, λέγοντας ότι η ομάδα περίμενε περισσότερα από εκείνον. Ο Σπαλιάρας βέβαια ξεχνά ότι ο ίδιος μπορεί να προσφέρει στην ομάδα μόνο εάν ο Ατζούν βάλει στα παιχνίδια και διαγωνισμό σφαξίματος καρύδας – στο οποίο διαπρέπει καθώς φαίνεται!

Πάντως το κλίμα στην ελληνική παραλία είναι πολύ θερμό. Οι παίκτες δεν θέλουν να χάσουν και σήμερα και δηλώνουν έτοιμοι να τα δώσουν όλα. Μέσα τους φαίνεται να υπάρχει η πικρία ότι δεν ήταν προετοιμασμένοι γενικώς για μία τέτοια αναμέτρηση. Και ψάχνουν τρόπους, ομαδικά και ατομικά να πάρουν τη ρεβάνς – πράγμα δύσκολο, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη πρόκληση.



Είναι όμως και εμφανές ότι διαπιστώνουν πως ο χθεσινός αγώνας ήταν χαμένος από χέρι κι αυτό τους πεισμώνει ακόμα περισσότερο. Χαμένος για  πέντε λόγους:

1. Οι Τούρκοι παίκτες ήταν γενικά πιο καλοί παίκτες. Κορυφαίοι αθλητές και σε καλές ηλικίες (όχι στα 42 του Κοκκινάκη για παράδειγμα). Πρώην ή και νυν επαγγελματίες σε δυναμικά αθλήματα.

2. Οι Τούρκοι είναι γενικά πιο προετοιμασμένοι για το Survivor, ψυχολογικά και σωματικά. Πάνε εκεί με άλλο σκεπτικό από το χαβαλετζίδικο το δικό μας. Αφιονισμένοι και φιλόδοξοι. Το τουρκικό Survivor παίζεται επί σειρά ετών και έτσι αντιμετωπίζεται εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι εδώ.

3. Πολλοί δυνατοί παίκτες από το ελληνικό Survivor αποχώρησαν στο μεταξύ. Για παράδειγμα ο Χούτος, που ήταν επιπέδου των Τούρκων ποδοσφαιριστών του παιχνιδιού, ο Χανταμπάκης, που πήγαινε καλά αγωνιστικά, αλλά και τα κορίτσια Κολιδά και Παπαδοπούλου θα μπορούσαν να σταθούν απέναντι στις «Ζίνες» των Τούρκων. Όμως το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό επέλεξε με βάση τους «χαρακτήρες» και τις «συμπεριφορές» - καλώς ή κακώς. Στο τουρκικό έμειναν οι πιο δυνατοί, αν και μάλλον όλοι είναι δυνατοί. Κατά πώς φαίνεται δηλαδή «παίκτες» τύπου Σπαλιάρα θα συλλαμβάνονταν αν πήγαιναν να κάνουν αίτηση και περιπτώσεις σαν της Λάουρας, εάν εκδήλωναν ενδιαφέρον θα φωνάζανε οι Τούρκοι τον γιατρό για να τις κοιτάξει – καλώς ή κακώς πάντα.

4. Ο στίβος ευνοούσε τους Τούρκους, οι οποίοι ήταν πλήρης ομάδα και είχαν εναλλακτικές. Παίκτες γρήγορους, ευέλικτους και δυνατούς. Από τους δικούς μας ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα εκείνοι που μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Σε ένα πιο σύνθετο παιχνίδι όμως είναι μάλλον πιθανόν να έχουμε περισσότερες ελπίδες...