“Τί θα φάω στο σχολείο Mama;” Η Θέμις Καρδιόλακα ξέρει!

Η Θέμις δεν είναι μια μαμά σαν όλες τις άλλες. Είναι η μαμά που πείθει τα παιδιά να δοκιμάσουν μπρόκολο, ν' αποθεώσουν τις φακές και να λατρέψουν το κουνουπίδι. Είναι η μαγείρισσα  που γεμίζει lunchboxes με μεξικάνικα muffins, μπάρες με ταχίνι και καραμελωμένα μήλα. Είναι η φίλη σου που πάντα έχει στην τσάντα της το “παυσίπονο” μιας εύκολης και νόστιμης συνταγής. Είναι η super woman που σερβίρει στα παιδιά γαβάθες με τσιπς γλυκοπατάτας και λαχανικών. Είναι η συγγραφέας της “βίβλου” “Τι θα φάω στο σχολείο Mama;” που εμείς οι υπόλοιπες μαμάδες μελετάμε και προσκυνάμε...



Μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο σου με τίτλο “Τι θα φάω στο σχολείο Mama;”. Πόσες φορές έχεις ακούσει αυτή την ερώτηση και πως αποφάσισες να γράψεις αυτό το βιβλίο;
Πόσες φορές έχεις ακούσει ΕΣΥ αυτήν την ερώτηση; Πόσες φορές την έχουμε ακούσει όλες οι μαμάδες αυτήν την ερώτηση; Αμέτρητες. Και τις περισσότερες φορές σε πιάνει μία απόγνωση, γιατί λες: “Θα φας τοστάκι, θα πάρεις ένα φρουτάκι, θα σου δώσω λίγο κέικ”. Δεν θέλω καθόλου να σχολιάσω το: “πάρε γαριδάκια”. Και έρχεται το παιδί σου κάποια στιγμή και σου λέει: “Ρε μάνα, πάλι τα ίδια;”. Και εκεί νιώθεις λίγο άσχημα, λίγο δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, λίγο σε πιάνει η απόγνωση του “τι άλλο να φτιάξω”. Το θέμα είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο. Και εσύ, η μαμά, γιατί δεν έχεις ιδέες, γιατί σκέφτεσαι ότι πρέπει να δώσεις στο παιδί κάτι διαφορετικό, αλλά τι θα μπορούσε να είναι αυτό (μιας και δουλεύεις και πρέπει πρωί πρωί να σκεφτείς τι  να είναι αυτό το “άλλο” που θα ευχαριστήσει το παιδί και το οποίο να μπορείς να ετοιμάσεις σε 10 λεπτά, γιατί δεν μπορείς να ξυπνάς και από τις 5 να ετοιμάζεις το lunchbox), αλλά και το παιδί το οποίο -πραγματικά- πόσα τοστάκια να φάει; Ε, κάπως έτσι αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο. Γιατί και εγώ, αλλά και όλες – μα όλες- οι φίλες μου τραβούσαν αυτόν τον Γολγοθά.

Πως έγινε η επιλογή των συνταγών; Βοήθησαν και τα παιδιά σου ή είναι αποκλειστικό έργο της μαμάς;
Να ξέρεις ότι τα παιδιά μου βοηθάνε πάντα. Σε ό,τι κάνω. Σε όλες μου τις συνταγές. Σε όλα μου τα βιβλία. Τα παιδιά μου (αλλά και τα παιδιά γενικότερα) είναι οι πιο αυστηροί κριτές. Τα παιδιά βλέπεις είναι τόσο αυθόρμητα και δεν έχουν κανένα τακτ. Αν δοκιμάσουν κάτι που τους αρέσει θα δεις ένα χαμόγελο ευτυχίας και ευχαρίστησης στο πρόσωπό τους. Αν από την άλλη δοκιμάσουν κάτι που δεν τους αρέσει, θα δεις μία γκριμάτσα αηδίας να ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους, η οποία θα συνοδεύεται με ένα “μπλιαχ” ή “είναι απαίσιο” ή ακόμα –όπου εκεί θέλεις να πεθάνεις- με το φτύσιμο της μπουκιάς στο πιάτο τους. Οπότε και σε αυτό το βιβλίο, και οι 80 συνταγές δοκιμάστηκαν επιτυχώς από τα παιδιά μου, αλλά και από άλλα παιδιά φίλους μας.

Γιατί είναι σημαντικό να τους ετοιμάζουμε εμείς τα γεύματα τους;
Γιατί ελέγχουμε ακριβώς τι είναι αυτό που θα τους δώσουμε. Γιατί ξέρουμε ότι τα υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε είναι αγνά υλικά, μιας και μόνο αυτά επιλέγουμε για τα παιδιά μας. Και γιατί, όσο και να σου ακούγεται περίεργο, τα παιδιά νιώθουν την αγάπη που βάζουμε όταν τους μαγειρεύουμε κάτι. Και υπάρχει κάτι καλύτερο από την αγάπη της μανούλας;  

Κάποια σχολεία έχουν και δικό τους φαγητό. Λες “όχι” σε αυτό;
Δεν λέω όχι σε αυτό. Και συνήθως, τα περισσότερα σχολεία που ετοιμάζουν δικό τους φαγητό, το φαγητό αυτό είναι προσεγμένο. Συνήθως σε αυτά τα σχολεία τα παιδιά μένουν μέχρι το απόγευμα, οπότε και οι μαμάδες, δικαίως, θέλουν να ξέρουν ότι το παιδί τους έχει φάει ένα “κανονικό” μεσημεριανό. Απλώς, μέχρι να φτάσει η ώρα του μεσημεριανού, τα παιδιά θα έχουν θελήσει πιο πριν να φάνε ένα σκαν, το οποίο πιστεύω ότι είναι καλύτερο να έρχεται από το σπίτι.

Ένα καθημερινό γεύμα στο σχολείο μπορεί να περιέχει και γλυκό;
Φυσικά. Δε μπορούμε να αποκλείσουμε το παιδί από το γλυκό. Καλό είναι βέβαια να μην υπάρχει σε καθημερινή βάση. Απλώς αυτό που λέω εγώ είναι ότι ένα σπιτικό γλυκό είναι πολύ καλύτερο από το οποιοδήποτε γλυκό αγοραστεί απ’ έξω. Και φυσικά υπάρχουν γλυκά τα οποία μπορούμε να φτιάξουμε χωρίς την προσθήκη ζάχαρης, χρησιμοποιώντας π.χ. μέλι, οπότε εκεί δεν έχουμε και καμία τύψη.  

Πόσο εφικτές είναι οι συνταγές αυτές για μια μαμά που εργάζεται μέχρι αργά;
Απόλυτα. Ένα βασικό κριτήριο επιλογής των συνταγών που συμπεριέλαβα στο βιβλίο ήταν αυτό. Το ότι δηλαδή μία μαμά δε μπορεί να αφιερώνει 2 ώρες στην κουζίνα για να ετοιμάζει το σχολικό κολατσιό. Το όλο μυστικό της επιτυχίας είναι ο προγραμματισμός. Το να καθίσεις δηλαδή το Σαββατοκύριακο και να δεις τι θα βάλεις στο παιδί σου να πάρει μέσα στην εβδομάδα στο σχολείο. Και μάλιστα να ετοιμάσεις μερικά εξ’ αυτών (π.χ. μπάρες). Μπορεί να σου ακούγεται αδύνατο, αλλά και αυτό είναι μία συνήθεια. Μετά από 2 εβδομάδες θα είναι μέρος της ρουτίνας σου και θα σου λύσει τα χέρια.

Πως μπορείς να πείσεις ένα παιδί που δεν τρώει συγκεκριμένες τροφές να τις δοκιμάσει;
Με την επιμονή, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα. Οι πιο πολλές μαμάδες παρατάμε την προσπάθειά μας στο να φάει το παιδί κάτι που αρνείται. Έρευνες έχουν δείξει ότι το παιδί πρέπει να έρθει σε επαφή με το συγκεκριμένο φαγητό 10 φορές για να πούμε ότι “δεν του αρέσει”. Εμείς τι κάνουμε; Του το δίνουμε μία, του το δίνουμε δύο και αυτό ήταν. Και δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να το δώσουμε σε διαφορετική μορφή, διαφορετικά μαγειρεμένο. Και κάτι εξίσου σημαντικό, ίσως ακόμα πιο σημαντικό, είναι να το τρώμε εμείς. Δε μπορούμε να έχουμε την απαίτηση το παιδί να τρώει φρούτα π.χ. κάθε απόγευμα όταν εμείς οι ίδιες δεν έχουμε ποτέ καθαρίσει να φάμε ένα μήλο μπροστά μου. Τα παιδιά μας έχουν ως πρότυπο και παίρνουν παραδείγματα από εμάς στα πάντα. Αν εμείς δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε να κάνει το παιδί μας, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.   

Τι κάνουμε όταν το παιδί επιστρέφει από το σχολείο με το ταπεράκι... γεμάτο;
Κλαίμε (πλάκα κάνω). Όταν το ταπεράκι επιστρέφει γεμάτο, αυτό μας δείχνει ότι αυτό που δίνουμε στο παιδί δεν του αρέσει. Οπότε τι κάνουμε; Δοκιμάζουμε άλλα φαγητά. Επίσης, μιλάμε στο παιδί μας και το ρωτάμε τι θα ήταν αυτό που θα ήθελε να πάρει στο σχολείο. Ξέρεις πόσες φορές έχουν έρθει τα παιδιά μου και μου έχουν πει: «Αυτός ο φίλος μου φέρνει αυτό. Το θέλω και εγώ!» Γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να μιλάμε στα παιδιά μας για τα πάντα και όχι για το φαγητό;

Ποια είναι η συνταγή σου που παίρνει άριστα απ' όσα παιδιά την έχουν δοκιμάσει;
Αν εννοείς από το βιβλίο, υπάρχουν αρκετές. Δε θα σου πω κάποιο σάντουιτς (γιατί αυτό θα ήταν εύκολο). Θα σου πω όμως ότι τα muffins ρυζιού τα εξαφανίζουν όλα τα παιδιά. Και είναι ένα φαγητό το οποίο περιέχει ρύζι, λαχανικά, τυρί, αυγό, είναι δηλαδή ένα πλήρες γεύμα. Και είναι ένα φαγητό επίσης το οποίο το δίνεις άνετα και για μεσημεριανό και είναι τέλειο και για πάρτυ.

Σε πατατάκια κι άλλα “απαγορευμένα” λέμε αυστηρά “όχι”;
Τώρα πιάνεις ένα πολύ ευαίσθητο σημείο μου. Εγώ λέω όχι. Φυσικά δε μπορώ να πω “όχι” όταν τα παιδιά τα βρίσκουν σε πάρτυ. Εκεί θα τα αφήσω και θα τα φάνε. Όμως δε μπαίνουν στο σπίτι μας. Μπορούμε όμως αυτά τα «απαγορευμένα» που λες να τα φτιάξουμε οι ίδιες και να τα δώσουμε με μεγάλη χαρά στα παιδιά. Στο βιβλίο έχω μία φοβερή συνταγή για τσιπς γλυκοπατάτας (βάση της οποίας μπορείς να φτιάξεις και άλλα τσιπς λαχανικών), για τα οποία τα παιδιά μου τρελαίνονται. Κι εγώ δεν έχω καμία τύψη ότι τρώνε το «τρας του περιπτέρου», όπως τα αποκαλώ εγώ.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ.
Η Θέμις Καρδιόλακα είναι και η δημιουργός του site: www.mamaknows.gr