Ποιες ευρω-συνιστώσες θέλουν τον Αλέξη στη Κομισιόν

Στις βασικές συνιστώσες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς -αν και όχι σε όλες- απευθύνεται ο κ. Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να φιλοτεχνήσει το προφίλ του Ευρωπαίου ηγέτη που θα του χρειαστεί στην εσωτερική πολιτική αντιπαράθεση. Η επίσημη ανακήρυξη του κ. Τσίπρα ως υποψηφίου για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναμένεται να γίνει στο Συνέδριο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στη Μαδρίτη στις 13-15 Δεκεμβρίου.

Ηδη ο κ. Τσίπρας είναι αντιπρόεδρος του εν λόγω κόμματος με πρόεδρο τον γ.γ. του Κομουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας κ. Πιερ Λοράν. Ο αντίλογος στο επιχείρημα ότι από μόνη της η υποψηφιότητα δουλεύει υπέρ του είναι ότι και ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν και παραμένει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ωστόσο αυτό δεν τον βοήθησε και τόσο πολύ στην εσωτερική πολιτική σκηνή.

Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που προτείνει τον κ. Τσίπρα ανήκει στην ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς (EUL), όπου μαζί με τη Βόρεια Πράσινη Αριστερά (NGL) -οικολογικά και αριστερά κόμματα της Βόρειας Ευρώπης- και ορισμένα ανεξάρτητα όπως το ΚΚΕ, το ιρλανδικό Sin Fein και το Λαϊκό Κίνημα ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση της Δανίας αποτελούν την GUE, την ευρύτερη ομάδα αριστερών που συμμετέχει στο Ευρωκοινοβούλιο. Πρόκειται ουσιαστικά για συνομοσπονδία που περιλαμβάνει από μετριοπαθή αριστερά κόμματα, μαοϊκούς και τροτσκιστές, ευρωσκεπτικιστές, μέχρι και κόμματα που μάχονται για τη διάλυση της Ε.Ε. Συνολικά, τα αριστερά κόμματα όλων των αποχρώσεων της GUE έχουν 34 βουλευτές στο Ευρωκοινοβούλιο σε σύνολο 736, ήτοι ποσοστό 4,62%. Δεν στηρίζουν φυσικά όλοι τον κ. Τσίπρα, όπως φρόντισε να ξεκαθαρίσει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Βασικοί υποστηρικτές του είναι τα αριστερά κόμματα της Γαλλίας και της Γερμανίας.

■ Γαλλία: Οι καλές σχέσεις με τον κ. Ζαν-Λικ Μελανσόν του γαλλικού Αριστερού Μετώπου (FdG) είναι γνωστές από την εποχή που ο κ. Τσίπρας υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό «Ολαντρέου» του Γάλλου πολιτικού, κάτι που του στοίχισε πριν από τις εκλογές του Ιουνίου 2012 την ψυχρότητα του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας. Ορισμένα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, δε, τον αποκαλούν «Ελληνα Μελανσόν». Το γαλλικό Αριστερό Μέτωπο ιδρύθηκε το 2009, ενώνοντας κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αλλά και οικολόγους, με σκοπό να κατέβει στις ευρωεκλογές, όπου συγκέντρωσε 6% και εξέλεξε πέντε ευρωβουλευτές.  
■ Γερμανία: Ετερο στήριγμα του κ. Τσίπρα είναι το Die Linke, η Αριστερά της Γερμανίας, που έχει και τις περισσότερες έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο. Το κόμμα αντλεί τη δύναμή του από την πρώην Ανατολική Γερμανία και εξακολουθεί να διατηρεί 8,6% σε εθνικό επίπεδο, από 11,9% που είχε στις εκλογές του 2009. Οι θέσεις του Die Linke δεν είναι οι πλέον φιλικές για τη χώρα μας, αφού στο παρελθόν είχε ζητήσει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, είχε ταχθεί κατά της δανειοδότησης, ενώ στην τελευταία επίσκεψη του κ. Τσίπρα ο επικεφαλής του κόμματος Μπερντ Ρίξινγκερ είχε δηλώσει καθαρά ότι δεν αποδέχεται τις απαιτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το κατοχικό δάνειο.
■ Τσεχία: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας (KSôM), με σύμβολό του δύο κερασάκια, στο παρελθόν είχε κατηγορηθεί για εξτρεμισμό, η δε νεολαία του κόμματος είχε τεθεί εκτός νόμου από το 2006 μέχρι το 2010, κατηγορούμενη από το υπουργείο Εσωτερικών ότι προωθούσε την κρατικοποίηση ιδιωτικών υπηρεσιών. Την ίδια ώρα δεν ήταν λίγοι εκείνοι που επιθυμούσαν το κόμμα να τεθεί εκτός νόμου. Επειτα από εσωτερικούς πολιτικούς τριγμούς και αλλαγές στην ηγεσία, από το 2005 επικεφαλής είναι ο Βόιτσεκ Φίλιπ και χάρισε 14,9% στο κόμμα.
■ Κροατία: Το Εργατικό Κόμμα (SRP) ιδρύθηκε το 1997 από ομάδα στελεχών της Αριστεράς που εργάζονταν στο περιοδικό «Κροατική Αριστερά». Από το 2013 επικεφαλής του κόμματος είναι ο πρώην συνδικαλιστής Βλάντιμιρ Καπουράλιν. Για τις εκλογές του 2007 συμμάχησε με την Αριστερά της Κροατίας φτάνοντας μόλις το 0,4%, ενώ στις εκλογές του 2011, όπου κατέβηκε χωρίς τη συνεργασία άλλου κόμματος, συγκέντρωσε 5.177 ψήφους (0,22%).
■ Δανία: Η Κόκκινη-Πράσινη Συμμαχία (DRG) ιδρύθηκε το 1989 από τη συγχώνευση των Αριστερών Σοσιαλιστών, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Δανίας και του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος. Στις εκλογές του 2011 συγκέντρωσε ποσοστό 6,7% και κατέχει 12 έδρες. Σταρ του κόμματος η φεμινίστρια και ακτιβίστρια 29χρονη κυρία Γιοχάνε Σμιντ-Νίλσεν, η οποία χαρακτηρίζεται, «νέα βασίλισσα της Κόκκινης-Πράσινης Συμμαχίας». Εγινε γνωστή πριν από χρόνια όταν σε διαδήλωση έξω από το υπουργείο Οικονομικών της Δανίας πέταξε 200 κιλά μακαρόνια και 40 λίτρα κέτσαπ στις σκάλες του κτιρίου προς ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάργηση των φοιτητικών επιχορηγήσεων, ενώ μαζί με ομάδα φεμινιστριών κρέμασε κόκκινες γυναικείες κάλτσες στην είσοδο του κτιρίου του υπουργείου.  
■ Ιρλανδία: Το ιστορικό Σιν Φέιν (Sinn Féin) της Ιρλανδίας ιδρύθηκε από τον πολιτικό και συγγραφέα Αρθουρ Γκρίφιθ το 1905, ενώ πήρε τη σύγχρονη μορφή του το 1970. Κατέχει στην Κάτω Βουλή 4 έδρες και μια έδρα στην Ανω Βουλή. Πρόεδρος είναι ο Τζέρι Ανταμς και αντιπρόεδρος η Μέρι-Λου ΜακΝτόναλντ, η οποία κατόρθωσε το 2004 να εκλεγεί στις ευρωεκλογές κατά την πρώτη απόπειρα του κόμματος να ενταχθεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Η 44χρονη πολιτικός προαλείφεται για την ηγεσία του κόμματος. Ο Ανταμς θεωρείται «γίγαντας» του κινήματος, ενώ η ΜακΝτόναλντ η Ιρλανδή Μάργκαρετ Θάτσερ.
■ Ολλανδία: Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας (Socialistische Partij, SP), παρότι συστήνεται ως «σοσιαλιστικό δημοκρατικό κόμμα», στο παρελθόν συνδέθηκε με τον μαοϊσμό και τον κομμουνισμό. Αντιτίθεται στην ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και στην παγκοσμιοποίηση, ενώ ονειρεύεται μία κοινωνική Ευρώπη και αντιστέκεται στις «συνεχείς απόπειρες της Ε.Ε. να υπονομεύσει τις εθνικές δημοκρατίες μας». Μετά τις εκλογές του 2006, είδε τη δύναμή του να γιγαντώνεται, κατακτώντας 26 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ από τις εκλογές του 2010 κατέχει 15 έδρες. Επικεφαλής είναι ο Εμίλ Γκεράρντους Μαρία Ρούμερ, ο οποίος ερωτηθείς αν η Ολλανδία είναι διατεθειμένη να πληρώσει το πρόστιμο που συνεπάγεται η αδυναμία της να καλύψει το δημοσιονομικό έλλειμμα (3% επί του ΑΕΠ), δήλωσε: «Μόνο πάνω από το πτώμα μου!».
■ Σουηδία: Το Αριστερό Κόμμα (Vänsterpartiet, V) αντιτίθεται στις ιδιωτικοποιήσεις, καθώς και στην είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. Το 2004 εξελέγη ο Λαρς Ολι στην ηγεσία του κόμματος, ο οποίος αρχικά είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του «κομμουνιστή». Το κόμμα έχει πτωτική πορεία ενώ από τον περασμένο Ιανουάριο επικεφαλής είναι ο Γιόνας Σιέστεντ.
■ Πορτογαλία: Το «Μπλόκο» της Πορτογαλίας (Bloco de Esquerda, BE) έχει μαρξιστικές και λενινιστικές επιρροές, ενώ θεωρείται ότι ανήκει στην Ακροαριστερά. Στις εκλογές του 2005 το κόμμα συγκέντρωσε 6,4% και 8 έδρες. Στις ευρωπαϊκές εκλογές του 2009 συγκέντρωσε 10,7%, εκλέγοντας τρεις βουλευτές. Επικεφαλής είναι η Καταρίνα Μάρτινς και ο Ζοάο Σεμέδο.  
■ Ρουμανία: Το Κόμμα της Σοσιαλιστικής Συμμαχίας που θεωρείται συνέχεια του κόμματος του Τσαουσέσκου πήρε κάτω από 1% στις εθνικές εκλογές, αλλά ο πρόεδρος του κόμματος Κονσταντίν Ροτάρου δηλώνει ότι προετοιμάζεται για τις ευρωεκλογές του 2014.
Στην ίδια συνομοσπονδία (GUE) ανήκει και το ΑΚΕΛ της Κύπρου, το οποίο όμως ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και οι σχέσεις τους δεν είναι στο καλύτερο σημείο μετά την παράδοση της χώρας στην τρόικα. Επίσης, η Φινλανδική Αριστερή Συμμαχία, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αυστρίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Λετονίας, η Ενωμένη Αριστερά της Ισπανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας, η Κομμουνιστική Επανίδρυση της Ιταλίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σλοβακίας, η Αριστερά του Λουξεμβούργου, το Ελβετικό Εργατικό Κόμμα.

Περιοδείες και ντιμπέιτ

Οι Ευρωπαίοι αριστεροί βλέπουν στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα έναν νεαρό ηγέτη που θα ήθελαν να επαναλάβει την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ανεβάζοντας τα ποσοστά τους. Ο κ. Τσίπρας, από την πλευρά του, θέλει να «αποδαιμονοποιηθεί» ως επικίνδυνος για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και να αφαιρέσει ένα όπλο από τους εσωτερικούς πολιτικούς του αντιπάλους, που του στοίχισε στις προηγούμενες εκλογές. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να τον ενισχύσουν για να έχουν στο μέλλον έναν δικό τους πρωθυπουργό. Εφόσον ανακηρυχθεί υποψήφιος, θα έχει δύσκολη δουλειά καθώς θα πρέπει να περιοδεύσει στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για να στηρίζει την υποψηφιότητά του και να μιλά σε συγκεντρώσεις και συνεντεύξεις. Φυσικά η διαδικασία τού εξασφαλίζει θετική δημοσιότητα και στο εσωτερικό της χώρας.

Στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας θα έχει και ντιμπέιτ με τους υποψηφίους των άλλων ευρωπαϊκών κομμάτων. Βέβαιη είναι η υποψηφιότητα εκ μέρους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών του νυν προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς. Τόσο στις ομιλίες όσο και στα ντιμπέιτ θα έχει μια τριπλή δυσκολία: αντιπάλους πολύ πιο έμπειρους σε ευρωπαϊκά θέματα, διαφορετικές μεταξύ τους τοποθετήσεις των κομμάτων που θα τον στηρίξουν τι οποίες θα πρέπει να εξισορροπήσει και, τέλος, να βρει χρυσή τομή ανάμεσα στις δικές του συνιστώσες, ορισμένες από τις οποίες θεωρούν τις Βρυξέλλες σύγχρονο κέντρο της Βέρμαχτ!  Γενικά, η Ε.Ε. όχι μόνον δεν απολαμβάνει την υψηλότερη δημοτικότητα μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών (ιδίως αριστερών), αλλά αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός. Κινδυνεύει ο κ. Τσίπρας, ενώ πέρυσι έχασε λέγοντας ότι «το ευρώ δεν είναι φετίχ», να προσχωρήσει «άνευ όρων στην Ευρώπη», σε μια εποχή που η τάση της κοινή γνώμης μεταστρέφεται.

η ταυτοτητα τησ GUE

Η ευρεία ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο αποτελείται από τους:
■ Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά (EUL)
■ Βόρεια Πράσινη Αριστερά (NGL, οικολογικά και αριστερά κόμματα της Βόρειας Ευρώπης)
Ανεξάρτητα αριστερά κόμματα όπως
■ Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας
■ Σιν Φέιν, Ιρλανδία
■ Λαϊκό Κίνημα ενάντια στην Ε.Ε., Δανία

Στη συνομοσπονδία συγκατοικούν μετριοπαθείς, ευρωσκεπτικιστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, αλλά και οι σκληροί κατά της ευρωζώνης και υπέρ της διάλυσης της Ε.Ε.

4,62%των δυνάμεων στο Ευρωκοινοβούλιο

34 βουλευτές στο σύνολο των 736 ευρωβουλευτών