Άνω-κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ από τη δήλωση Σταθάκη για το επαχθές χρέος

Ανεξέλεγκτη τείνει να γίνει η διαμάχη εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στους υπέρμαχους του ευρώ, που εμφανίζονται ως «ρεαλιστές» και την αριστερή πτέρυγα του κόμματος, που εμφατικά υποστηρίζει τη σύγκρουση με τους δανειστές, έως και την έξοδο από την ευρωζώνη.

Η σπίθα που άναψε τη φωτιά της νέας εσωκομματικής σύγκρουσης ήταν η αιφνίδια παρέμβαση του αρμόδιου για τον τομέα Ανάπτυξης Γιώργου Σταθάκη, ο οποίος εμφάνισε αφενός την έξοδο της χώρας από το ευρώ ως καταστροφική επιλογή και αφετέρου προσδιόρισε το ύψος του «επαχθούς χρέους», για το οποίο έχει κάνει πολύ λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ, μόλις στο 5% του συνολικού, που έχει στις πλάτες της η χώρας. Με τον προσδιορισμό αυτό αμφισβητείται πλέον εμμέσως ο στρατηγικής στόχος μίας αριστερής κυβέρνησης για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους», που είναι και συνεδριακή θέση του κόμματος.

Η παρέμβαση του κ. Σταθάκη, ο οποίος ανήκει στον στενό κύκλο των συνεργατών του κ. Τσίπρα, θεωρήθηκε από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος ως προανάκρουσμα μίας συνολικότερης στροφής της ηγεσίας προς μία υποχωρητική και συμβιβαστική στάση έναντι των δανειστών. Γι’ αυτό και η ιστοσελίδας iskra.gr, που παγίως εκφράζει τις απόψεις της αριστερής πλατφόρμας του Παναγιώτη Λαφαζάνη, φιλοξενεί σήμερα άρθρο της Σταυρούλας Συράκου, η οποία τάσσεται ανοιχτά υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, με το επιχείρημα ότι «ευρώ και ρευστότητα στην οικονομία είναι ασύμβατες έννοιες».

Την ίδια ώρα ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης προσπάθησε να χαμηλώσει του τόνους για την παρέμβαση του κ. Σταθάκη, σημειώνοντας ότι ο βουλευτής του κόμματος εξέφρασε την επίσημη θέση περί ανάγκης να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του χρέους και διευκρίνισε περί του χαρακτηρισμού «επαχθές»: «Ο κ. Σταθάκης αναφέρεται στο λεγόμενο επαχθές χρέος με βάση τη νομική προσέγγιση γύρω απ΄ αυτά τα θέματα που υπάρχει διεθνώς. Η δικιά μας πρόταση για διαγραφή του χρέους δεν είναι νομικού χαρακτήρα, νομικής φύσης. Δεν το προσεγγίζουμε νομικά το θέμα. Δεν λέμε δηλαδή ότι θα βγει επαχθές ένα μεγάλο μέρος του χρέους και άρα θα ζητήσουμε τη διαγραφή του. Πολιτικά και με βάση οικονομικούς και πραγματικούς όρους διεκδικούμε τη διαγραφή του. Η Γερμανία το ΄53, που διεγράφη το 50%, δεν έγινε επειδή  θεωρήθηκε ως επαχθές το χρέος της».

 

Το άρθρο κατά του ευρώ

Τις θέσεις που έχει εκφράζει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι μπορούν να βρεθούν λύσεις χρηματοδότησης μέσα στο ευρώ απορρίπτει συνολικά η Σταυρούλα Συράκου με το άρθρο της στην ιστοσελίδα iskra.gr. Απορρίπτει δε όλες τις σχετικές ιδέες, που έχουν εκφραστεί κατά καιρούς από ηγετικά στελέχη του κόμματος και τονίζει ότι η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι η εθνική νομισματική πολιτική. Το άρθρο φωτιά έχει ως εξής:

Πέρασε πολύς καιρός για να αρχίσουν να κατανοούν περισσότεροι κύκλοι και δυστυχώς με μεγάλη βραδυπορία και στο χώρο της Αριστεράς, ότι χωρίς ένα μεγάλο «τσουνάμι» ρευστότητας στην οικονομία είναι αδύνατη οποιαδήποτε διέξοδος από την κρίση.

Αυτό που χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ο τόπος, ως κλειδί διεξόδου, είναι ένα πραγματικά γιγάντιο, καλά σχεδιασμένο και στοχευμένο πρόγραμμα δημόσιων παραγωγικών, με την πλήρη σημασία του όρου, επενδύσεων, καθώς και μια ισχυρή ροή εξαιρετικά ευνοϊκής χρηματοδότησης στην ιδιωτική οικονομία, η οποία θα κατευθυνθεί πρώτα απ’ όλα στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, με ρήτρα απασχόλησης.

Με δύο λόγια, η ελληνική οικονομία χρειάζεται το ακριβώς αντίθετο απ’ ότι γίνεται σήμερα με τη διαρκή συρρίκνωση, σε πρωτοφανή χαμηλά επίπεδα, τόσο του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων όσο και της χρηματοδότησης της οικονομίας.

Η όψιμη ανακάλυψη της αδήριτης ανάγκης της ρευστότητας για τη μετάβαση από την ύφεση στη σταδιακή ανάκαμψη, αντί να απαντηθεί ευθέως μέσα από υπαρκτές εθνικές δυνατότητες με ότι αυτό συνεπάγεται, γίνεται η αφετηρία για κάθε λογής στρεψοδικίες.

Οι στρεψοδικίες

ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΕΨΟΔΙΚΙΑ: Η πρόταση για αθρόο δανεισμό με πολύ χαμηλά επιτόκια, κοντά στο μηδέν, του ελληνικού κράτους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η πρόταση αυτή, αν και ανεπαρκής να βοηθήσει τη χώρα, αφού δεν προσφέρει τα πολύπλευρα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες του εθνικού νομίσματος, είναι πρακτικά ανέφικτη, πολύ περισσότερο αφού σε μια τέτοια περίπτωση ο ρόλος της ΕΚΤ, ως μαζικού και ύστατου δανειστή, θα γενικευθεί σε όλα τα κράτη.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΤΡΕΨΟΔΙΚΙΑ: Η πρόταση για ένα ευρύ και μακρόχρονο πρόγραμμα ευνοϊκού δανεισμού της ΕΕ, μέσω π.χ. του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), προς την Ελλάδα, πράγμα που στην πράξη θα σημάνει γενίκευση αυτού του δανεισμού σε όσες ευρωζωνικές χώρες το έχουν ανάγκη. Και η πρόταση αυτή είναι όνειρο θερινής νυκτός, αφού η Γερμανία και άλλες βόρειες χώρες θεωρούν πολιτικά δυσβάσταχτο και οικονομικά αβέβαιο και επικίνδυνο ένα τέτοιο αθρόο δανεισμό.

ΤΡΙΤΗ ΣΤΡΕΨΟΔΙΚΙΑ: Η έκδοση ειδικών ομολόγων του Δημοσίου ως μέσου πληρωμής, αρχής γενομένης από την πληρωμή προμηθευτών και έργων του Δημοσίου. Η πρόταση αυτή για την αναζήτηση ρευστότητας ισοδυναμεί με την έκδοση δεύτερου νομίσματος, παράλληλου με το ευρώ και είναι μια μορφή υποκατάστασης, υποτίθεται, της ανάγκης του εθνικού νομίσματος. Η κατεύθυνση αυτή των ειδικών ομολόγων είναι ατελέσφορη και ιδιαίτερα επικίνδυνη, αφού θα διαιρέσει βαθύτερα την κοινωνία σε κατόχους ευρώ και σε αυτούς που θα διαθέτουν αναγκαστικά ανεπιθύμητα ομόλογα «σκουπίδια», άνευ ουσιαστικής αξίας.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΡΕΨΟΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ: Η διεκδίκηση ενός σχεδίου τύπου Μάρσαλ για τη χώρα μας, με τη «δωρεάν» προσφορά κεφαλαίων σε επαρκή ποσά, πράγμα που, φυσικά, οδηγεί στη γενίκευση ανάλογης οικονομικής βοήθειας και στις άλλες χώρες της ΕΕ, που την έχουν ανάγκη. Κατ’ αρχήν, η επίκληση του γνωστού σχεδίου Μάρσαλ ως ιστορικής αναφοράς είναι τουλάχιστον ατυχής, αφού το σχέδιο Μάρσαλ υπήρξε η οικονομική πλευρά του δόγματος Τρούμαν για την αναχαίτιση της «κομμουνιστικής απειλής» και το όχημα για την αμερικανική κηδεμονία επί της Δυτ. Ευρώπης και τον έλεγχο της οικονομίας της, ενώ για την Ελλάδα το σχέδιο Μάρσαλ είναι ποτισμένο με εμφυλιοπολεμικό αίμα, οικονομική υποδούλωση και πολιτική υποτέλεια. Εκτός αυτού, δωρεάν οικονομική βοήθεια πέραν των γνωστών πακέτων του ΕΣΠΑ, που φυσικά δεν είναι «δωρεάν», ενώ κι αυτά διαρκώς συρρικνώνονται με ημερομηνία λήξης, δεν πρόκειται να υπάρξει και αποτελεί μυθοπλασία και ονειροβασία η αναζήτησή της.

Αλλά και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να διεκδικούν «ουτοπίες» με την κακή έννοια, μπορούν κάλλιστα να το κάνουν, αρκεί να μη βασίζουν επ’ αυτών την προοπτική της χώρας.

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι προφανές.

ΜΟΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η ΕΘΝΙΚΗ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ !

Αν η ανάγκη μεγάλης ρευστότητας με προνομιακούς όρους συνιστά όρο διεξόδου της ελληνικής οικονομίας από τις σημερινές συμπληγάδες, τότε αυτή η ρευστότητα θα προκύψει από μία και μόνη ευθεία και τολμηρή απάντηση: το εθνικό νόμισμα και τη συγκρότηση μιας εθνικής νομισματικής πολιτικής προοδευτικού προσανατολισμού.

Άλλες επιλογές χρηματοδοτικής αναζωογόνησης της οικονομίας πρακτικά δεν υπάρχουν.

Μια εθνική νομισματική πολιτική μπορεί να διασφαλίσει την ικανή και αναγκαία αλλά και άκρως ευνοϊκή ρευστότητα σε δημόσιο και ιδιωτική οικονομία, ενώ με την ανάλογη ευελιξία θα ευνοήσει τις εξαγωγές, θα φρενάρει τις εισαγωγές, θα δώσει ανάσες θετικής προστασίας στους τομείς της οικονομίας που τη χρειάζονται για να στηριχθούν, θα προσφέρει ώθηση στην απασχόληση και θα υποβοηθήσει την ανάταξη της οικονομίας.

Φυσικά, ο δρόμος της μετάβασης από το ευρώ στο εθνικό νόμισμα βραχυχρόνια θα έχει δυσκολίες, πράγμα που θα καταστήσει αναγκαία ειδικά έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

Όμως αυτές οι προσωρινές δυσκολίες είναι χίλιες φορές προτιμότερες από τη μνημονιακή «νεοαποικιοκρατία», τη διαρκή, σχεδόν, οικονομική αποτελμάτωση και τη μονιμότερη απουσία ελπίδας και προοπτικής.