Ολγα Κεφαλογιάννη: «Δεν το παίζω γκόμενα, δεν είμαι νάρκισσος... Ο Σταύρος είναι!»

Τρεις οι απόλυτες αξίες κάθε αυθεντικού αριστερού. Ιδιαιτέρως της Κομμουνιστικής Αριστεράς. Ιεραρχικά. Η επανάσταση. Το προλεταριάτο. Και τα κορίτσια καλών οικογενειών. Δεξιών πεποιθήσεων. Τα ετερώνυμα έλκονται.

Το ραντεβού στις 2. Οχι τη νύχτα αλλά το μεσημέρι. Στην «Αίγλη» του Ζαππείου. Οι λεπτοδείκτες έδειχναν «και τέταρτο». Never mind. Μια Ολγα πρέπει πάντα να καθυστερεί στα ραντεβού της. Για να ροκανίσω χρόνο έκοβα βόλτες. Πάνω κάτω. «Να μας τραβήξεις μόλις εμφανιστεί από τη γωνία». Είπα στον Ουίλιαμ. Τον Φέιθφουλ. «Done» (έγινε), μου είπε. Με τη μηχανή εφ’ όπλου λόγχη.

Ακριβώς στις 14.17 η σκιά της έκρυψε το τοπίο. Ακόμα και τα κάγκελα που έφραζαν το Ζάππειο της ευρωπαϊκής προεδρίας. «Μα τι φοβούνται;» σκέφτηκα, «τον Χριστόδουλο να εφορμά με μπαζούκας;».

Εσπευσα. Με χαμόγελο. Την αγκάλιασα. Από τη μέση. Το ίδιο κι εκείνη. Εσκυψα στ’ αφτί και της ψιθύρισα. Σιγά τώρα που θα σας πω τι ακριβώς ψιθύρισα. Εσκασε στα γέλια. «Ετσι και το γράψεις θα με διαγράψουνε». Ορκίστηκα: «Ποτέ των ποτών. Ούτε με βασανιστήρια. Σαν αυτά στο Γκουαντάναμο».

- Ομως πες μου: ο Ομπάμα σού ρίχτηκε; (Με αφορμή την επίσκεψή της στην Ουάσινγκτον,  παρέα με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο του Πολιτισμού, για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου.)
- «Το κατέχει το σπορ. Είναι επιρρεπής» (δεν είπε σε τι επιρρεπής, τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται).

- Πες…
- «Συστήθηκα. “I am the minister of Tourism”».

- Ε, και;
- (γελώντας) «Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν “You are very beautiful”».

- Μόνο;
«Και συνέχισε: “You are the best thing for the pictures” (περίπου «είσαι η ευνοούμενη των φωτογράφων»).

- Και μετά και μετά;
- «Δεν έχει μετά. Αυτά!» (με συγκρατημένο χαμόγελο θηλυκής αυταρέσκειας και πονηρίας).

- Δεν σου ζήτησε να συναντηθείτε ιδιωτικά; Ετσι, για την προώθηση του ελληνικού τουρισμού;
- «Είπαμε. Μόνο αυτά. Φυσικά μίλησε για τις προσπάθειες της Ελλάδας προσθέτοντας ότι “όλοι θέλουν να επισκεφθούν την Ελλάδα”».

- Αφού του άρεσε η πρωθυπουργός της Δανίας, με σένα έπρεπε να λιποθυμήσει…
Τάχα μου το προσπέρασε. Και πρόσθεσε: «Η Μισέλ έχει δίκιο» (σαν να λέει, ο τύπος δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα).

«Δεν είμαι γκόμενα, ούτε το παίζω τέτοια»

Φορούσε σκούρο μπλε σουέτ ακούμπωτο κοντό σακάκι και στην ίδια απόχρωση κάτι σαν πουκάμισο. Με σεμνό ντεκολτέ. Πρόσεξε το βλέμμα μου. Οπως τότε στο Παρίσι. Μέσα στο ασανσέρ πεντάστερου ξενοδοχείου. Εγώ με την Εμανουέλ Μπεάρ. Πλούσια τα ελέη. Το βλέμμα μου καρφωμένο. Οχι στο πρόσωπο. Εκείνη αντέδρασε. Πικάντικα: «Σας ξέρω εσάς τους Ελληνες», είπε. Γιατί η γιαγιά της η Νέλλη είναι από την Κάλυμνο.

- «Τώρα μου θύμισες το περιστατικό που συνέβη στην Κωνσταντινούπολη. Με την ευκαιρία των εγκαινίων του Ελληνικού Γραφείου Τουρισμού. Οταν εμφανίστηκα με τολμηρό ντεκολτέ. Βούιξε ο τόπος. Το ίδιο συμβαίνει και όταν φοράω “κολάρο”. Αδύνατον να καταλάβεις τι ακριβώς τους αρέσει».



- Δηλαδή πόσο τολμηρό ήταν το ντεκολτέ; Δείξε μου…
Το προσπέρασε. Και τάχα μου αδιάφορα πόζαρε για τον φακό του Ουίλιαμ. Μου άρεσε. Οπως πάντα, μου αρέσει η γυναίκα, όλων των ηλικιών και των κοινωνικών ομάδων, να δείχνει την ομορφιά της. Την όποια γοητεία της. Αμ, πώς διαχωρίζονται το αρσενικό από το θηλυκό; Ελεος!
- «Πανικός είχε συμβεί και στην Ιαπωνία» (το είπε έτσι, πίνοντας μια γουλιά green tea).

- Είμαι όλος αφτιά (και μάτια).
- «Δεν προλάβαινα τις συνεντεύξεις και τις φωτογραφήσεις».

- Να σου πω τι πιστεύω; Αποσπάς το μάξιμουμ. Χωρίς να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι.
- «Τώρα αυτό να το εκλάβω ως ειρωνεία και σαρκασμό; Σαν να λες ότι δεν κάνω τίποτα».

- Χαζομάρες. Λίγο το ’χεις με την ανάσα σου να ανοίγεις όλες τις πόρτες; Σκέψου τους άλλους. Πόση προσπάθεια καταβάλλουν και στο τέλος βλέπουν πόρτα (στο μυαλό μου είχα -φέρ’ ειπείν- τον Χρήστο Παπουτσή).
- «Δεν είμαι γκόμενα, ούτε το παίζω τέτοια. Τελεία. Προσπάθεια και πάλι προσπάθεια».

- Και ο Μάνος; (Εννοούσα τον σύζυγό της, Μάνο Πενθερουδάκη.)
- «Είναι ανεξάρτητος, διακριτικός και πάντα απών από τις δημόσιες εμφανίσεις μου. Δεν γουστάρει να είναι ο κύριος της κυρίας. Κρητίκαρος με τα όλα του».

- Σωστός!
- «Ομως οι απουσίες του προκαλούν την περιέργεια των κακόβουλων κουτσομπόλων. Μπας και χώρισαν; Λένε».



- Ενας γάμος τεσσάρων ετών.
- «Και εννιά με τα πέντε χρόνια γνωριμίας. Και όταν καμιά φορά τον ρωτάω, μου λέει: “Πόσες φορές έχεις δει τον άντρα της Μέρκελ;”».

- Μάνο μου, να με συγχωρείς, αλλά Ολγα και Ανγκελα είναι τίτλος «Η πεντάμορφη και το τέρας»!
Οι πολυθρόνες μας ακουμπούσαν η μία την άλλη. Στη φαντασία μου στριφογύριζε ο μακαρίτης Λουί Μπουνιουέλ. Και δύο από τις κορυφαίες στιγμές του. «Η ωραία της ημέρας». Μόνο που η Κατρίν Ντενέβ ήταν κατάξανθη και «παγοκολόνα». Και μόλις 24 Μαΐων. Και «Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας».
- «Οι καημένοι οι Ιάπωνες!» (μονολόγησε)

- Τι εννοείς;
- «Να, είναι τόσο συνηθισμένοι στη νοσοκομειακή καθαριότητα που όταν έρχονται στην Ελλάδα παθαίνουν πολιτιστικό σοκ με τα σκουπίδια!». (Ηπιε μία ακόμα γουλιά, πόζαρε με την ίδια φιλαρέσκεια και συνέχισε.) «Ασε που τα μουσεία μετά τις 2.30 ήταν κλειστά» (και πετάχτηκε σαν να την τσίμπησε μύγα), «να πείτε κι εσείς οι δημοσιογράφοι έναν καλό λόγο για τον Σαμαρά που από την 1η Απριλίου είναι ανοιχτά 8 πρωί με 8 το βράδυ».

- Μπράβο. Το εννοώ. Ομως διόρισε καμιά πεντακοσαριά συγχωριανούς του στο Μουσείο της Ακρόπολης.
- «Το Μουσείο λειτουργεί άψογα και υποδειγματικά. Μάλιστα έχει αποσπάσει ύμνους και επαίνους από τους ξένους».
Η κατάσταση πήγε να ξεφύγει προς την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα. Δηλαδή, να έχεις απέναντί σου την Ελληνίδα Ολγα Κουριλένκο ή τη ρεπλίκα της Μόνικα Μπελούτσι, και ανάμεσά σας να σουλατσάρουν τα χρυσαυγίτικα «σκουπίδια». Εκείνη όμως εκεί.
- «Να ξέρεις, ο Σαμαράς τα έκοψε όλα. Ούτε μισό ευρώ δεν παίρνουμε για τα υπουργικά μας καθήκοντα. Μόνο τη βουλευτική μας αποζημίωση. Χωρίς τα επιπλέον από τις επιτροπές. Κάτι λιγότερο από 4.500 ευρώ».
Μετά το γύρισε. Επέστρεψε στη «φωτογραφία» της.
- «Με θεωρείς νάρκισσο; Κι όμως δεν είμαι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι».

- Πώς το λες αυτό;
- «Ελα τώρα. Δεν τον έχεις δει στις εκπομπές του; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι και καλός πολιτικός».
Με είδε που το σημείωσα.
- «Σε παρακαλώ, μην το γράψεις».

- Μα γιατί; Αυτές οι ατάκες σε κάνουν περισσότερο προσιτή και αυθεντική. Αυτό είναι σύγχρονος πολιτικός λόγος. Το αληθινό και αυθόρμητο και όχι οι εξαγγελίες και οι πέτσινες υποσχέσεις.
- «Θα το καταλάβουν; Αμφιβάλλω».

- Fuck them. Τέλος πάντων. Μια απορία έχει καρφωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τι διάολο ήθελες εσύ να ασχοληθείς με την ελληνική πολιτική; Βάζω στοίχημα ότι θα έκανες μεγάλη καριέρα ως ηθοποιός. Προφανώς ο πατέρας σου σε έσπρωξε.
- «Λάθος. Δεν ήθελε. Ούτε η μητέρα μου».

- Δεν έχεις παίξει ποτέ;
- «Μόνο στο σχολείο, στο κολέγιο. Και μερικές φορές σε αγγλόφωνα έργα».

- Σαίξπηρ;
- «Πλάκα κάνεις. Συνήθως παίζαμε κωμωδίες και κομεντί. Οπως, ας πούμε, του Νιλ Σάιμον».

- «Ξυπόλητοι στο πάρκο» με Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Τζέιν Φόντα!
Παραλίγο να γκρεμιστεί από τα γέλια. Ομως επανήλθε γρήγορα.
- «Η πορεία μου καθορίστηκε από τις σπουδές μου. Πρώτα Νομική Αθηνών. Και ύστερα δύο μεταπτυχιακά. Πρώτα Εμπορικό Δίκαιο στο King’s College του Λονδίνου και το δεύτερο στο Taft για τις Διεθνείς Σχέσεις».



- Και για πρώτη φορά εκλέγεσαι...
- «Το 2007. Και μάλιστα ήρθα πρώτη. Στη δύσκολη περιφέρεια Α' Αθηνών».

- Λογικό και αναμενόμενο. Πράγμα που σημαίνει ότι ο Σαμαράς διέπραξε μέγιστο ολίσθημα.
- «Τι εννοείς;».

- Που δεν σε κατέβασε για τον Δήμο της Αθήνας. Θα τον κατακτούσες από την πρώτη Κυριακή. Θα σε ψηφίζανε και οι πέτρες. Μπροστά σου ο Σπηλιωτόπουλος είναι κομπάρσος.
- «Να σου πω την αλήθεια, δεν μ’ ενδιέφερε. Αλλωστε δεν μου έγινε επίσημη πρόταση. Σημασία έχει να κάνεις αυτό που σου βγαίνει. Και να το κάνεις με τον δικό σου τρόπο. Κανείς και ποτέ δεν είναι δυνατόν ν’ αρέσει σε όλους».

«Με φλερτάρουν οι αριστεροί και όχι οι δεξιοί»

Τα ’χασα. Ειλικρινά. Για μια στιγμή την κοίταξα. Στο πρόσωπο. Πάντα φωτισμένο. Πάντα χαμογελαστό. Πάντα κοριτσίστικο. Ανάμεσα στα χείλη, στη μύτη και τα μάγουλα να αιωρείται αυτή η διάσημη, η μοναδική, η ανεπανάληπτη γυναικεία διακριτική ερωτική διάθεση. Χωρίς αυτή, η γυναίκα είναι μισή.

- Μα εσύ; Να μην αρέσεις σε όλους;
- «Θα το πιστέψεις ότι υπάρχουν συνάδελφοι που με μισούν;».

- Εννοείς σε ζηλεύουν. Εννοείς γυναίκες. Εννοείς, ας πούμε, την Παπακώστα…
- «Λάθος. Καθόλου δεν έχω εισπράξει ζήλεια και φθόνο από τις γυναίκες. Με μισούν άντρες. Που δεν χωνεύουν και δεν συμφιλιώνονται με την ιδέα ότι η γυναίκα μπορεί να παίξει τον ρόλο του πολιτικού. Σε κοιτούν με ύφος “τώρα, τι δουλειά έχει αυτή εδώ μέσα;”. Δεν πάει καλύτερα να πλύνει κάνα πιάτο;».

- Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, Ο Μπραντ Πιτ, ας πούμε, κερδίζει 20 εκατ. δολάρια ανά ταινία και η Ανζελίνα Ζολί 12.
- «Να το προεκτείνω και στην πολιτική. Ευκολότερα οι Αμερικανοί συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ενός Αφροαμερικανού προέδρου παρά με την υπερψήφιση μιας γυναίκας».



- Καλά, δεν σε φλερτάρουν; Δεν σου στέλνουν ραβασάκια; Δεν γράφουν ηλεκτρονικά μηνυματάκια;
- «Θα το πιστέψεις; Με φλερτάρουν οι αριστεροί και όχι οι δεξιοί».

- Επειδή έχουν γούστο! Λάθος παράταξη διάλεξες! Ολγα, είσαι υπερκομματική και διαπαραταξιακή.
- «Θα σου εκμυστηρευτώ τρία περιστατικά».

- Αντε, μπράβο. Καιρός ήταν!
- «Το πρώτο στο Οσλο. Η Νορβηγίδα δημοσιογράφος καθόταν ήσυχη χωρίς να κάνει ερωτήσεις. Η ώρα περνούσε. Εγώ βιαζόμουνα. Κάποια στιγμή η μεταφράστρια της λέει διακριτικά: “Μήπως έχετε να ρωτήσετε κάτι;”. Κι εκείνη απαντάει. Εντελώς φυσιολογικά: “Φυσικά. Αλλά περιμένω να έρθει η υπουργός”. Και τότε πετάγομαι με χαμόγελο και της λέω: “Hello, I am the minister”. Τα ’χασε!».

- Σ’ το είπα, δεν σ’ το είπα; Λογικό να μην ταιριάζεις καθόλου στην τυπική φωτογραφία ενός πολιτικού.
- «Το δεύτερο στη Σαουδική Αραβία. Πανικός. Αναγκάστηκα να φορέσω και να κυκλοφορώ με «αμπάγια» (ένα είδος μπούργκας). Ελα να σου δείξω φωτογραφίες (και άρχισε να παίζει με το κινητό). Το τρίτο με τον Τζέρεμι Αϊρονς».



- Ελα!
- «Τον παρακάλεσαν να γευματίσει με την υπουργό. Δεν ήθελε».

- Τον καταλαβαίνω. Βαρετό.
- «Εμείς επιμείναμε. OK είπε. Μόνο για 15 λεπτά. Και ήρθε. Και ήρθα. Και με κοιτούσε. Και του λέω το γνωστό: “Hello, I am the minister”. Παραλίγο να του ’ρθει κόλπος».

- Τον καταλαβαίνω.
- «Κάθισε πάνω από δύο ώρες».

«Ο Μαντς Μίκελσεν, το απόλυτο αρσενικό»

- Μεταξύ μας τώρα. Σου υπόσχομαι, αν το ζητήσεις, να μην το γράψω. Πες μου. Με ποιον αστέρα φαντασιώνεσαι; Με τον Μπραντ Πιτ;
«Μπρρρρ» (κάνει με συγκρατημένη αηδία)

- Με κανέναν;
«Με τον Μαντς Μίκελσεν. Αυτός είναι άντρας-άντρας. Περιμένω πώς και πώς την ταινία του (εννοεί το «Michael Kohlhaas» που προβάλλεται από την Πέμπτη). Με άφησε ξερή όταν τον είδα στον “Ερωτα της βασίλισσας”».



- Ετσι κλείνει ο κύκλος. Εσύ με τον Δανό star και ο Ομπάμα με την πρωθυπουργό της Δανίας!

«Αν ήμουν πρωταγωνίστρια, ευχαρίστως να παίξω σε ακραίες καταστάσεις»

Το ρολόι έδειχνε τρεις και κάτι. Ομως ουδείς ασχολήθηκε με τον χρόνο. Λεπτομέρειες. Ασήμαντες!

- Εγώ σε φαντάζομαι σε ακραίες καταστάσεις. Ιδιωτικές φυσικά.
- «Αν ήμουν πρωταγωνίστρια, ευχαρίστως να παίξω σε ακραίες καταστάσεις. Εκ φύσεως είμαι μετριοπαθής. Ομως λίγη αδρεναλίνη δεν κάνει κακό».

- Λίγη; Να μη σου πω μπόλικη.
Εκείνη τη στιγμή έλαμψε μέσα μου η λέξη «γκέι».



- Δεν είναι αντιφατικό και παράλογο ένας γκέι, που στα λόγια παριστάνει τον διαφορετικό και τον «επαναστάτη», να επιθυμεί γάμο; Δηλαδή να επιδιώκει τη σύμβαση και τον συντηρητισμό; Σαν τον κομμουνιστή που γουστάρει καπιταλισμό.
- «Α, ξέρω κάμποσους απ’ αυτούς τους κομμουνιστές».

- Πάντως τους ευγνωμονώ. Οσοι περισσότεροι γκέι τόσο μεγαλώνει η αναλογία των γυναικών.
- «Η αλήθεια είναι ότι οι άντρες-άντρες είναι ελάχιστοι στις μέρες μας. Με το σταγονόμετρο».

- Και η χυδαιότητα του Κοινοβουλίου δεν σε «λερώνει»;
- «Α, η Ολγα εκεί μέσα κυκλοφορεί με το εσωτερικό της αδιάβροχο».

- Μπόλικη χυδαιότητα;
- «Η χυδαιότητα είναι επιεικής χαρακτηρισμός. Ασε το άλλο. Τρομερή έλλειψη αισθητικής. Ενδυματολογικής. Τώρα, σε παρακαλώ. Να κυκλοφορείς με σχισμένο μπλου τζιν; Να σουλατσάρεις σαν ξέκωλο;».
Μετά το σκέφτηκε και με πρόλαβε.
- «Μην γράψεις “ξέκωλο”».

- Μα γιατί; Αφού έτσι το λέμε. Εσύ ό,τι λες στις παρέες σου το λες και δημόσια. Θα το εκτιμήσουν οι αναγνώστες.
- «Δεν με ρώτησες για τον τουρισμό».



- Μα ξέρω ότι φέτος πάμε για 20 εκατομμύρια επισκέπτες και για τζίρο 18 δισ. Αρκετά απ’ αυτά αφορολόγητα από τα λαμόγια.
- «Πρόσεξε κάτι, για μένα ο τουρισμός δεν είναι το άπαν. Πρώτα απ’ όλα η παραγωγή. Ο τουρισμός δεν είναι μόνο νούμερα, ήλιος και θάλασσα. Είναι ο πολλαπλασιασμός και η ποιοτική ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Ο αγροτοτουρισμός. Επιτέλους οι Ελληνες δεν προσφέρουν βούτυρο Ελβετίας. Κατάλαβαν ότι ο ξένος επιθυμεί να δοκιμάσει ελληνικά, αυθεντικά, προϊόντα. Με απλά λόγια, μακριά από το ομογενοποιημένο προϊόν».

Σκέφτηκα και το έκανα. Να της βάλω δύσκολα. Να τη φέρω αντιμέτωπη με την Εκκλησία, τις θεούσες και όλη αυτή τη συντηρητική υποκρισία. Και τη ρώτησα…

-Ο Ολιβερ Στόουν μου είχε πει ότι δεν γύρισε τον «Μεγαλέξαντρο» στην Ελλάδα επειδή ο Βενιζέλος διαφώνησε με το σενάριο. Να δείξουμε, σου λέει, τον αρχιστρατηλάτη, το καμάρι μας, ομοφυλόφιλο; Να τα βάλω με τα ράσα; Εσύ τι θα έκανες αν ο Σκορσέζε, φέρ’ ειπείν, πρότεινε να γυρίσει ταινία για τον Πλάτωνα και τους αρχαίους; Ερωτικές σκηνές με αγοράκια;
- «Θα διαφωνούσα και θα το απέρριπτα αν τους έδειχνε ως καρικατούρα».

- Σου είπα ότι πρόκειται για τον Σκορσέζε. Εγγύηση από μεγάλη υπογραφή.
- «Τα πράγματα δεν είναι μαύρο και άσπρο».

- Δεν απαντάς ευθέως.
- «Θα σου πω τι έγινε στα Μετέωρα όπου οι μοναχοί απαγόρευσαν ακόμα και την κινηματογράφηση του βράχου ως φόντο».

- Βλέπω ότι επισκέπτεσαι συχνά τον κινηματογράφο.
- «Συχνότατα. Μάλιστα, όταν ήμουν φοιτήτρια, είχα διαφωνήσει μαζί σου που είχες βάλει δέκα στην ταινία “Οικόπεδα με θέα”» («Glengarry Glen Ross» από το ομότιτλο θεατρικό του Ντέιβιντ Μάμετ με Αλ Πατσίνο και πλήθος από την αφρόκρεμα του America cinema).

- Μα είναι αριστούργημα!
- «Τελευταία δεν πηγαίνω τόσο συχνά στο σινεμά όσο στο θέατρο. Ας πούμε “Ιλιάδα” του Στάθη Λιβαθινού. Ας πούμε “Ευρυδίκη” του Τάρλοου. Με ανυπομονησία περιμένω την παράστασή του με το έργο της Σάρα Κέιν “Blusted”».

- Τόσο προχωρημένη; Δεν το περίμενα. Με επιβεβαιώνεις. Λάθος που κατέληξες στην πολιτική.
- «Δεν σου είπα το άλλο. Γεννήθηκα την ίδια μέρα με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις. Ταύρος και 29 Απριλίου. Οι γονείς μου έγραψαν ότι γεννήθηκα έναν μήνα νωρίτερα προκειμένου να κερδίσω χρόνο στο σχολείο».

Η ώρα έδειχνε 16.30. Πώς πέρασε ο χρόνος. Σα να είμαι πρωταγωνιστής ταινίας τύπου feel good. Φεύγοντας πήγα να πληρώσω. Τρία τσάγια. Green. Δύο δικά της, ένα δικό μου. Πρόλαβε ο διευθυντής της «Αίγλης». Ηταν κερασμένα. Η Ολγα συμπλήρωσε:
- «Και να ξέρεις, πάντα πληρώνω τα έξοδά μου και το ξενοδοχείο μου. Και μάλιστα πάντα ζητάω αποδείξεις».



Και ολοκλήρωσε:
- «Να ξέρεις, η κρίση τελείωσε»!

- Ουουουου!
- «Εσύ νομίζεις ότι το λέω ειρωνικά. Κι όμως το εννοώ».

- Αποκλείεται. Γιατί ξέρεις. Η απόφαση ήταν πολιτική. Και επίσης ξέρεις ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να υποστηρίξει το euro.
- «Εγώ επιμένω. Η κρίση τελείωσε».

Απομακρυνθήκαμε. Ο Ουίλιαμ παρακάλεσε για μερικές ακόμα πόζες. Μόνη της. Αλλο που δεν ήθελε. Στη θέση της το ίδιο θα έκανα. Μετά τις περιεργάστηκε. «Μην ανησυχείς, θα είναι εξαιρετικές. Ο φακός φλερτάρει διαρκώς μαζί σου». Χάρηκε. Η επιτομή του Θηλυκού. Με κεφαλαίο το «Θ». Μακάρι οι περισσότεροι να ήταν σαν την Ολγα. Αλλά πού τέτοιο πράγμα! Ελληνικό Κοινοβούλιο και ερωτισμός, δύο πράγματα αντίθετα και εντελώς εχθρικά!