Και ξαφνικά ο Τσίπρας απέκτησε… εσωκομματική αντιπολίτευση στο μέτωπο Σκουρλέτη και «53»

Με τόσες φορές που πήγε η κυβερνητική στάμνα στην… μνημονιακή πηγή, τον τελευταίο χρόνο, ήταν περίεργο που δεν έσπασε ούτε μία φορά – υπέστη μόνο ένα ρήγμα όταν αποχώρησε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο Στάθης Παναγούλης. Φαίνεται ότι πλέον αρχίζει να κινδυνεύει για τα καλά η συνοχή και η συντεταγμένη πορεία του κυβερνώντος κόμματος και αιτία είναι η πολιτική στις ιδιωτικοποιήσεις, η διάθεση πλήρους ταύτισης με τους δανειστές σε αυτό το θέμα και η αποτυχία του Μεγάρου Μαξίμου να διαχειριστεί τις εσωκομματικές διαφωνίες επί του θέματος.

Παρότι λοιπόν το συνέδριο δεν ανέδειξε σοβαρές διαφωνίες για την κεντρική στρατηγική του κόμματος, παρά μόνον επιμέρους επιφυλάξεις και διαφωνίες, η εξέλιξη των πραγμάτων, με επίκεντρο τη δεύτερη αξιολόγηση και τον ανασχηματισμό έφερε τα πάνω κάτω στην κυβέρνηση.

Το Μέγαρο Μαξίμου απέτυχε να διαχειριστεί το θέμα που έχει προκύψει με τον Πάνο Σκουρλέτη και αυτό προκάλεσε μία απροσδόκητη κρίση, που εξελίσσεται σε μεγάλη πληγή για την κυβέρνηση. Η τρόικα ζήτησε την απομάκρυνση του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας, εξαιτίας των διαφωνιών που έχει στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, κυρίως της ΔΕΗ – είναι γνωστές οι προστριβές του με την ηγεσία του ΤΑΙΠΕΔ – ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε το αίτημα, αντιλαμβανόμενος ότι σε διαφορετική περίπτωση δύσκολα θα κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση και ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με τον άλλοτε στενό του συνεργάτη. Ο κ. Σκουρλέτης απέρριψε τα σενάρια να μετακομίσει στη θέση του γραμματέα του κόμματος ή σε άλλο υπουργείο – είναι αμφίβολο πάντως εάν του έγινε ποτέ συγκεκριμένη και επίσημη πρόταση από τον πρωθυπουργό – διαφοροποιήθηκε στο συνέδριο από τις κυβερνητικές επιλογές και… αποθεώθηκε, καθώς αποδείχθηκε ότι χτύπησε την ευαίσθητη φλέβα της κομματικής βάσης, που βλέπει ανήμπορη να αντιδράσει τη μνημονιακή διολίσθηση της ηγεσίας να μην έχει τέλος.

Ο πρωθυπουργός επέλεξε, υιοθετώντας, λένε οι εκτιμήσεις, εισηγήσεις στενών συνεργατών του για σκληρή στάση απέναντί του, αν μην τον συμπεριλάβει καν στην πρόταση για την πολιτική γραμματεία του κόμματος. Ο ίδιος επέλεξε να μην κοντράρει ευθέως την επιλογή αυτή, όμως η κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε. Στον αποκλεισμό του κ. Σκουρλέτη, όπως και σε εκείνο του Θόδωρου Δρίτσα, που είναι μέλος της τάσης των «53+» και έχει επίσης εκφράσει ως υπουργός Ναυτιλίας την αντίθεσή του στις ιδιωτικοποιήσεις (με αιχμή το λιμάνι του Πειραιά), απάντησε επιφέροντας ισχυρό πλήγμα στο Μαξίμου: δεν εξέλεξε την Όλγα Γεροβασίλη και τον Αριστείδη Μπαλτά, που ήταν προτάσεις του πρωθυπουργού, στην πολιτική γραμματεία του κόμματος, ενώ μετά βίας πέρασε από τη συγκεκριμένη ψηφοφορία ο Νίκος Παππάς – εκλέχθηκε οριακά!

Η δραματική αυτή υπόγεια αναμέτρηση στην κεντρική επιτροπή της περασμένης Κυριακής εξόργισε τον κ. Τσίπρα,

που δεν περίμενε τέτοιου είδους αντίδραση από το κόμμα του. Εκείνο όμως που έπεσε σαν βόμβα στο πρωθυπουργικό επιτελείο ήταν η απόφαση των «53+» να συμμαχήσουν με το Πάνο Σκουρλέτη, τασσόμενοι ευθέως και δημοσίως υπέρ της παραμονής του στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Λέγεται ότι οι «53+» δεν είναι οι μόνοι που έκαναν τέτοια επιλογή. Ανάλογα δεκάδες μηνύματα φτάνουν από την οργανωμένη βάση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την Ελλάδα, που βρίσκουν πλέον ένα σημείο αναφοράς και μία μορφή έκφρασης των διαφωνιών τους επί κυβερνητικών πολιτικών, που ταυτίζονται με τις απαιτήσεις των δανειστών.

Το μεγάλο ζητούμενο είναι τώρα εάν αυτό το εσωκομματικό κύμα αμφισβήτησης ποια έκφραση θα πάρει στη συνέχεια. Για παράδειγμα η συμμαχία που χτίζεται ανάμεσα στους «53+» και το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει ο κ. Σκουρλέτης είναι μεν ισχυρό, αλλά θα αποκτήσει νέα δυναμική εφόσον τα στελέχη που συνομιλούν και έχουν τις ίδιες ανησυχίες για διάφορα θέματα με τον υπό διωγμό υπουργό, θα κινηθούν δραστήρια. Και δεν είναι στελέχη με αμελητέα δύναμη, καθώς στην ίδια γραμμή των διαφωνιών τουλάχιστον ως προς τη λειτουργία της κυβέρνησης και τις ισορροπίες εξουσίας που έχουν διαμορφωθεί στο Μαξίμου, βρίσκονται παράγοντες όπως ο (ενισχυμένος και αποδεκτός από όλες τις πλευρές) πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης ή ο πληθωρικός και θεαματικά ανερχόμενος με βάση τις προτιμήσεις του συνεδρίου υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης. Πρόκειται δηλαδή για μία εν δυνάμει συμμαχία ισχυρών δυνάμεων του… κανονικού ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να κινηθεί ως εσωκομματική αντιπολίτευση σε δύο άξονες: πρώτον στην αμφισβήτηση ακραίων πολιτικών (σε Ενέργεια, σε Παιδεία ή και αλλού) που επιβάλλει η τρόικα και το σημερινό Μαξίμου δεν έχει κανένα ενδοιασμό να αποδεχθεί και δεύτερον στην διαφωνία ως προς τη μη συλλογική, τελικά και ουσιαστικά διαμόρφωση της συνολικής κυβερνητικής πορείας.