Ακόμη και ο πιο απαισιόδοξος οπαδός της Εθνικής Βραζιλίας δεν θα περίμενε ποτέ αυτόν τον διασυρμό. Αυτόν τον εξευτελισμό. Πόνεσε πολύ. Και ακόμη περισσότερο επειδή έγινε μέσα στο σπίτι τους. Αλλιώς το περίμεναν τα εκταομμύρια οπαδοί της Σελεσάο: Να πανηγυρίζουν το βράδυ της 13ης Ιουλίου την κατάκτηση του τροπαίου που τόσο πολύ ήθελαν.
Και αυτή η πίστη, αυτή η βεβαιότητα ότι δε θα μπορούσε κανείς να τους στερήσει αυτή τη χαρά, ήταν που έκανε το σοκ ακόμη μεγαλύτερο. 7-1. Δάκρυσε όλη η Βραζιλία. Παίκτες, τεχνικό τιμ, οπαδοί.
Πώς να το καταπιούν αυτό το σκορ; Πώς να δεχτούν τη μεγαλύετρη ήττα της ομάδας τους στην ιστορία της; Με κλάμα. Μόνο με κλάμα...
Όχι ότι αποτελεί παρηγοριά, αλλά τουλάχιστον η ομάδα του Σκολάρι δεν έσπασε το ρεκόρ με το μεγαλύτερο παθητικό στην ιστορία της σε έναν αγώνα, αφού εκεί… κρατάει ακόμα η ήττα με σκορ 8-4 απ’ τη Γιουγκοσλαβία, σε φιλικό το 1934.
Δακρυσμένος και «διαλυμένος» ψυχολογικά, ο Ζούλιο Σέζαρ απολογήθηκε για το διασυρμό της Βραζιλίας από τη Γερμανία με 7-1 στα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
«Είναι δύσκολο να εξηγήσω τι συνέβη. Είναι ανεξήγητο. Πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στη Γερμανία. Είναι μια σπουδαία ομάδα, με παίκτες που αγωνίζονται μαζί εδώ και χρόνια. Εμείς μετά το πρώτο γκολ πάθαμε μπλακ-άουτ. Καταρρεύσαμε και δεν αντιδράσαμε. Προτιμούσα να είχαμε χάσει με 1-0 και να είχα κάνει εγώ το λάθος, παρά αυτό το 7-1. Η ομάδα μας είναι δυνατή και οι παίκτες μας θα μάθουν από ό,τι έγινε σήμερα. Όλο το έθνος μάς υποστήριζε, αλλά δεν μπορούσαμε να υλοποιήσουμε το όνειρό τους. Ζητούμε συγγνώμη, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί», τόνισε ο γκολκίπερ της «σελεσάο».