Όταν ο Βύρων Κοκκαλάνης συνάντησε τον «Γιό του Ανέμου»

Από τις 13 Μαΐου 2017, ο Βύρων Κοκκαλάνης δικαιούται να αναφέρει στο βιογραφικό του ότι κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ιστιοσανίδας, στην ολυμπιακή κατηγορία RSX. Αυτό όμως είναι απλώς η επίσημη, τυπική αποτύπωση, η πιστοποίηση μιας μεγάλης επιστροφής ύστερα από μια περίοδο εσωτερικής κρίσης, αποπροσανατολισμού και αυτο-αμφισβήτησης. Μετά από την Ολυμπιάδα του Ρίο ντε Τζανέιρο όπου είχε τερματίσει πέμπτος στο αγώνισμά του, ο Βύρων Κοκκαλάνης ήταν τόσο απογοητευμένος από τον εαυτό του (παρά το επίτευγμα της, απολύτως αξιοσημείωτης 5ης θέσης), ώστε άλλαξε σπορ: Έστω και προσωρινά, απομακρύνθηκε από το φυσικό του περιβάλλον, τη θάλασσα, άφησε σανίδες, πανιά, μάτσες και άλμπουρα κλειδωμένα στον Ναυτικό Ομιλο Βάρκιζας και αφοσιώθηκε στην ποδηλασία.

Χωρίς προπονητή, χωρίς υποστήριξη, με πεσμένη ψυχολογία και άδειος από θέληση να ξεκινήσει από την αρχή, ο καλύτερος σέρφερ της Ελλάδας βγήκε από το νερό -και επ' αόριστον. Ξαφνικά, όμως, εκπλήσσοντας ακόμη και τον εαυτό του, έφτασε να διεκδικεί τη νίκη στη Γαλλία, τρέχοντας με ανανεωμένα ψυχικά αποθέματα -αλλά και δύο σημαντικά νέα δεδομένα: Προπονητής του  -ή μάλλον γκουρού για ψυχή-πνεύμα-σώμα- είναι πλέον ο Νικόλας Κακλαμανάκης. Και χορηγός του Βύρωνα είναι στο εξής η Εθνική Ασφαλιστική. Γι' αυτό και πίσω από τους τύπους, στην ουσία που αφορά έναν αθλητή που αποτελεί σταθερή ελπίδα για διακρίσεις παγκοσμίου επιπέδου με τα χρώματα της Ελλάδας, οι αγώνες της Μασσαλίας ήταν για τον Βύρωνα Κοκκαλάνη η αφετηρία για την ολική του επαναφορά, για το ξεκίνημα μιας νέας πορείας στα 32 του χρόνια.

Αυτή η πορεία ιδανικά για εκείνον θα καταλήξει στο ψηλότερο σκαλοπάτι του Ολυμπιακού βάθρου, δηλαδή στο χρυσό μετάλλιο, το 2020 στο Τόκιο. Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ο Κοκκαλάνης θα μπορούσε να έχει τερματίσει πρώτος, αλλά αυτό ίσως δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο το γεγονός ότι ανέκτησε την αυτοπεποίθησή του -και το χαρακτηριστικό του χαμόγελο. Και όσο για εκείνο το βιογραφικό του σημείωμα, όπως μπορεί κάποιος να το διαβάσει στο αρχείο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας, εδώ και λίγο καιρό ως προπονητής του Βύρωνα Κοκκαλάνη αναφέρεται ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους στην ιστορία του γουίντσερφ: O Νίκος Κακλαμανάκης.

Σύμφωνα με τα κλισέ, ο Κακλαμανάκης είναι «ο γιός του ανέμου». Σύμφωνα με τους αντιπάλους του, η περίπτωσή του λίγο απέχει από τον χαρακτηρισμό «φαινόμενο». Σύμφωνα με όσους που μπορούν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους εκείνη την ηρωική επιστροφή του από την Ατλάντα το 1996 μαζί με τους υπόλοιπους Ολυμπιονίκες, ήταν εκείνος που, φορώντας το χρυσό μετάλλιο στο λαιμό του χαιρέτισε τον λαό που τον αποθέωνε φωνάζοντας «γειά σας περήφανοι Ελληνες».

Ο Βύρων Κοκκαλάνης, σε προπόνησή του στη Βάρκιζα

Μια εξαιρετική συνεργασία

Ο Νίκος Κακλαμανάκης δεν είναι προπονητής -διότι είναι κάτι πολύ περισσότερο από προπονητής. Είναι χρυσός και αργυρός Ολυμπιονίκης, τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής, ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος στην Αθήνα το 2004, αυτός που ανέβηκε ως τον Ολυμπιακό Βωμό και έστειλε τη φλόγα των αγώνων στον ουρανό. Κυρίως όμως ο Νίκος, ο «Νικόλας» Κακλαμανάκης είναι κάποιος που αναζήτησε την τελειότητα, την αναζήτησε με πάθος, με σχεδόν ψυχαναγκαστικό πείσμα, πολύ πέρα από τα όρια του απλού αθλητή ή ακόμη και του πρωταθλητή.

Κυνηγώντας τα όνειρά του, ο Κακλαμανάκης δεν συμβιβάστηκε ποτέ και ποτέ δεν αποδέχτηκε φραγμούς ή εμπόδια, εξωτερικά ή εσωτερικά. Έγινε ένα με το γουίντσερφ, σχεδίασε μόνος του το προπονητικό του πρόγραμμα και βασανίστηκε όσο ελάχιστοι στο γυμναστήριο, ενώ ταυτόχρονα μελέτησε σε απίστευτο βάθος φυσιολογία, προπονητική, μετεωρολογία, αεροδυναμική, υδροδυναμική, έσκαψε μέσα στο μυαλό και την ψυχή του να βρει πλεονεκτήματα και να εξαφανίσει μειονεξίες. Επιδίωξε να ξεκλειδώσει κάθε μυστικό, σε κάθε δυνατή πτυχή του αθλήματός του. Κατέθεσε σώμα και ψυχή, δόθηκε ολόκληρος και χωρίς αναστολές στον στόχο του ώσπου έφτασε -και ξανάφτασε, πάλι και πάλι- κυριολεκτικά στην κορυφή του κόσμου.
  
Στην ιστορία του γουίντσερφ δεν υπάρχει προηγούμενο ενός χρυσού Ολυμπιονίκη ο οποίος να «παίρνει από το χέρι» τον επόμενο δυνάμει Ολυμπιονίκη συμπατριώτη του και να τον οδηγεί ως την υπέρτατη διάκριση. Επίσης, δεν υπάρχει κανένα προηγούμενο όπου δύο πρωταθλητές στο ίδιο άθλημα, με τον μεγαλύτερο να παραδίδει τη σκυτάλη στον νεότερο, των οποίων το πεπρωμένο να διασταυρώνεται με τόσο φαντασμαγορικό τρόπο: Ο Νικόλας Κακλαμανάκης είναι γεννημένος στις 19 Αυγούστου του 1968. Ο Βύρων Κοκκαλάνης στις 19 Αυγούστου του 1985.

Σχεδόν περιττεύει να ρωτήσει κανείς πώς ο Νίκος Κακλαμανάκης είναι πλέον ο προπονητής του Βύρωνα Κοκκαλάνη. Παρόλ' όλα αυτά, τι σημαίνει για τον καθένα σας αυτή η συνεργασία;
Νίκος Κακλαμανάκης: Για εμένα ο Βύρωνας δεν είναι απλώς ένας αθλητής που προπονώ, αλλά κάτι σαν συνέχειά μου. Γιατί εγώ μπορεί πια να μην έχω πια τη μέση που να αντέχει στις καταπονήσεις, σε αυτού του επιπέδου τον συναγωνισμό, όμως το μυαλό μου και η ψυχή μου είναι εκεί και αγωνίζεται. Είναι μια προέκτασή μου ο Βύρωνας, υπό την έννοια ότι μπορεί να υλοποιεί μέσα σε μια κούρσα αυτά που εγώ φαντάζομαι και επιθυμώ. Οπότε, συμπλέω κυριολεκτικά με τον Βύρωνα και πηγαίνουμε μαζί προς το δικό του Ολυμπιακό όνειρο.
  
Βύρων Κοκκαλάνης: Με πόνεσε πολύ που δεν έκανα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ύστερα από αυτό ήταν σαν να μίσησα το άθλημά μου, γι' αυτό και στράφηκα αλλού, στην ποδηλασία. Δεν ήθελα να ξαναπιάσω μάτσα, μέχρι να μου έρθει και πάλι η όρεξη. Ας πούμε ότι μετά από την Ολυμπιάδα του Ρίο το 2016 έφτασα πολύ χαμηλά -ως προς την ψυχολογία μου- και τώρα ξεκινάω μια νέα πορεία, έχοντας κάνει reset. Και έχω δίπλα μου τον Νίκο, που δεν θα με αφήσει να ξαναπέσω. Εκείνος έχει τη γνώση να με οδηγήσει -αν και δεν ξέρω πού μπορεί να φτάσω, δεν θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Ο Νίκος Κακλαμανάκης είναι ένα φαινόμενο, επομένως και μόνο το γεγονός ότι είναι δίπλα μου ένας άνθρωπος με πέντε Ολυμπιάδες, δύο ολυμπιακά μετάλλια, τρία παγκόσμια και τόσες διακρίσεις, αυτόματα η ψυχολογία μου «ανεβαίνει» αφάνταστα. Είναι τιμή μου που συνεργαζόμαστε. Και με τιμά ακόμη περισσότερο το ότι, όπως μου έχει πει και ο ίδιος, θα ήθελε να έχουμε συνεργαστεί νωρίτερα.

Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στη Γαλλία ήταν ουσιαστικά ο πρώτος σας αγώνας ως δίδυμο αθλητή και κόουτς. Πώς εξελίχθηκε η συνεργασία σας στην πράξη;
Βύρων Κοκκαλάνης: Ηταν ο πρώτος μεγάλος, επίσημος αγώνας για εμένα μετά από την Ολυμπιάδα. Έχει μεγάλο συντελεστή στην παγκόσμια κατάταξη και είναι ο δεύτερος πιο σημαντικός της χρονιάς, μετά από το παγκόσμιο. Το ότι τερμάτισα δεύτερος σε μια τέτοια διοργάνωση, ύστερα από μια «κοιλιά» στην απόδοσή μου που διάρκεσε περίπου τέσσερα χρόνια, στη διάρκεια των οποίων δεν είχα κάνει μετάλλιο σε ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο, ήταν καταπληκτικό. Το ότι δεν κατάφερα να κερδίσω το χρυσό δεν με στεναχώρησε καθόλου, αντιθέτως ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος που κατέκτησα το αργυρό μετάλλιο. Θεωρώ ότι ήταν επίσης μια ωραία αρχή στη συνεργασία με τον νέο μου χορηγό, την Εθνική Ασφαλιστική.

Νίκος Κακλαμανάκης: Η προετοιμασία μας για αυτούς τους αγώνες απαρτίστηκε από τρία πενθήμερα training camp, αν και τον γενικότερο στρατηγικό σχεδιασμό, τη μεθοδολογία μας κ.ο.κ. την επεξεργαζόμουν περίπου από τον Δεκέμβριο του 2016. Στη Μασσαλία ο Βύρωνας κέρδισε το αργυρό μετάλλιο και έλαμπε. Εγώ χάρηκα μεν πάρα πολύ, συγκινήθηκα, αλλά μέσα μου ήμουν και λίγο τσαντισμένος, γιατί θα μπορούσαμε να έχουμε τερματίσει πρώτοι. Ο Βύρωνας έκανε ένα λάθος στην τελευταία κούρσα που του στέρησε το χρυσό -αλλά αυτή είναι η δική μου νοοτροπία, που δεν ικανοποιούμαι με τίποτα. Ο Βύρωνας, ωστόσο, τρέχει με λιγότερο βάρος. Δεν «τρώγεται με τις σάρκες του» όπως έκανα εγώ όταν αγωνιζόμουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τα δίνει όλα για τη νίκη. Απλώς έχει διαφορετική φιλοσοφία από εμένα. Και η ηρεμία του πριν από τον αγώνα είναι καταπληκτική. Είναι η προσωποποίηση της ψυχραιμίας.


Στον πίνακα που κρατά ο «καθηγητής» Νικόλας Κακλαμανάκης έχει σημειώσει μερικές από τις πολυάριθμες μεταβλητές που πρέπει να λαμβάνει υπόψιν του ο Βύρων Κοκκαλάνης την ώρα του αγώνα


Βύρωνα, τι ήταν αυτό που πιστεύεις πως έκανε τη διαφορά στη Γαλλία;
Βύρων Κοκκαλάνης: Πέρα από όλα αυτά που συζητούσαμε διαρκώς με τον Νίκο, για την στρατηγική και την τακτική μας, την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν αγωνιστώ για το μετάλλιο, μού είπε κάτι που τα άλλαξε όλα μέσα μου. Μου είπε «Βύρωνα, εφέτος είναι η χρονιά σου. Γιατί σε μερικούς μήνες θα γίνεις πατέρας. Δεν θα σου άρεσε να υποδεχτείς αυτό το μοναδικό γεγονός έχοντας κερδίσει κάποια μετάλλια;» Αυτή η ατάκα του Νικόλα με γέμισε με τρομερή χαρά και μπήκα στην κούρσα με τρομερά ανεβασμένη ψυχολογία. Γιατί είναι αλήθεια: Το Σεπτέμβριο θα γεννηθεί η κόρη μου.

Ποια θεωρείς πως είναι η βασική διαφορά σας ως αθλητές;
Βύρων Κοκκαλάνης: Ο Νικόλας είναι επιστήμονας, έχει μελετήσει, σε απίθανο βάθος και με πάθος οτιδήποτε έχει να κάνει με το γουίντσερφ. Έχει απίστευτες γνώσεις. Μαζί του μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα, κάποια εκ των οποίων δεν είναι ακριβώς καινούργια για εμένα, απλώς εγώ έως τώρα τα έκανα ενστικτωδώς, χωρίς να ξέρω γιατί γίνονται. Εκείνος μού εξηγεί με ιστιοπλοϊκούς, μετεωρολογικούς όρους, κ.λπ, οπότε είναι σαν να ξεκινάω πάλι από το δημοτικό. Να μαθαίνω όλα όσα πρέπει για να είμαι σωστός ιστιοπλόος, όλα αυτά που εγώ τα έκανα με τη διαίσθηση και την εμπειρία που έχω συσσωρεύσει τρέχοντας από τα 16 μου χρόνια.



Η προετοιμασία ενός σέρφερ κορυφαίου επιπέδου όπως ο Βύρωνας Κοκκαλάνης προϋποθέτει επαγγελματική ενασχόληση και απόλυτη αφοσίωση

Νίκος Κακλαμανάκης: Εκτιμώ και σέβομαι την διαίσθηση και το ένστικτο, αλλά για να πας ένα στάδιο μπροστά χρειάζεται επαναληψιμότητα. Και αυτό προϋποθέτει γνώση και κατανόηση. Για παράδειγμα, εάν αλλάξει η διατομή των πτερυγίων, το σκάφος παράγει περισσότερη δύναμη από κάτω. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να καταλάβεις πώς θα αξιοποιήσεις αυτό το χαρακτηριστικό, να καταλάβεις από πού προέρχεται και πώς θα προσαρμόσεις τις κινήσεις σου. Όσο και εάν δεν φαίνεται, το γουίντσερφ είναι ένα πάρα πολύ σύνθετο άθλημα, με πάρα πολλές μεταβλητές, τις οποίες πρέπει να ελέγχεις διαρκώς και να ρυθμίζεις αναλόγως τις ενέργειές σου. Αναφέρω επιγραμματικά μερικούς από τους βασικούς τομείς που κάνουν τη διαφορά: Η ένταση και η διεύθυνση του ανέμου, η υγρασία, ο κυματισμός, η σωματική και ψυχική κατάσταση του αθλητή, η τεχνική του σε σχέση με το σκάφος του, η τακτική και η στρατηγική σε σχέση με τους αντιπάλους κ.λπ.

Νικόλα, ποια είναι η δική σου στρατηγική ως προπονητή ενός αθλητή με κορυφαίες δυνατότητες, όπως ο Βύρωνας;
Νίκος Κακλαμανάκης: Έχω πλήρη συναίσθηση ότι όλες οι επιλογές είναι τελικά του Βύρωνα. Εγώ δεν του σερβίρω έτοιμη τροφή, ούτε «αποφασίζω και διατάσσω». Ο στόχος μου δεν είναι να του φέρω το ψάρι στο πιάτο, αλλά να του μάθω πώς να ψαρεύει ο ίδιος καλύτερα. Οπότε συζητάμε πολύ, αναλύουμε μαζί τα εκάστοτε δεδομένα και συναποφασίζουμε -έως και την τελευταία στιγμή που επιτρέπεται να είμαι κοντά του στο φουσκωτό, πριν από τον αγώνα. Μετά από την εκκίνηση, όμως, ο Βύρωνας είναι μόνος του, η κούρσα είναι δική του υπόθεση. Εγώ είμαι δίπλα του για να φτάσουμε μαζί στο δικό του όνειρο, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να σκέφτομαι «τι θα έκανα εάν ήμουν εγώ στη θέση του». Ο δικός μου ρόλος είναι να γίνω ο βράχος πάνω στον οποίον θα σκάνε τα κύματα. Και με αυτό εννοώ τα κάθε είδους προβλήματα, όλα εκείνα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν στο παρασκήνιο των αγώνων, πολλά από τα οποία έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται το γουίντσερφ στην Ελλάδα. Αλλά ο δικός μου ρόλος είναι να γίνω κι εγώ δυσάρεστος ώστε να είμαι πραγματικά χρήσιμος στον αθλητή μου, γι' αυτό και θεωρώ πως τα καθήκοντά μου δεν περιγράφονται ακριβώς από την ιδιότητα του απλού «προπονητή». Αναλαμβάνω ευρύτερες ευθύνες για λογαριασμό του. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο Βύρωνας υπήρξε πρωταθλητής και πριν ξεκινήσει η δική μας συνεργασία, επομένως θα πρέπει να έχω ως προτεραιότητα όχι τόσο το πού θέλει να φτάσει, όσο το από πού προέρχεται. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία όταν ένας αθλητής έχει περάσει μια τόσο δύσκολη φάση στην καριέρα του, όσο ήταν η προηγούμενη χρονιά για τον Βύρωνα. Στόχος μας τώρα είναι να βρεθεί στην καλύτερή δυνατή κατάσταση στα 35 του, στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, όχι να «καεί» πριν φτάσουμε στον στόχο. Στην προπόνησή του αναζητούμε βελτίωση σε κάποια πολύ ιδιαίτερα πράγματα, βαδίζουμε πολύ προσεκτικά, γιατί και η κορυφή που έχουμε βαλθεί να κατακτήσουμε είναι και η πιο δύσκολη. Γενικότερα, το δικό μου στοίχημα είναι να εμφυσήσω στον Βύρωνα τη νοοτροπία του θριαμβευτή, να ανακαλύψει τα δικά του όρια και τα δικά του μέτρα. Δεν με ενδιαφέρει εάν τερματίζει πρώτος ή πέμπτος, αρκεί να είναι βέβαιος ότι εξάντλησε όλες του τις δυνατότητες. 



Ο άνεμος και η θάλασσα είναι δωρεάν, ο εξοπλισμός όμως του γουίντσερφ έχει πολύ μεγάλο κόστος, το οποίο δεν καλύπτεται από την αρμόδια Ομοσπονδία


Ποια είναι τα ιδιαίτερα «θεσμικά» προβλήματα στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά το άθλημα της ιστιοσανίδας;
Νίκος Κακλαμανάκης: Αθλήματα όπως το γουίντσερφ, για τα ΜΜΕ υπάρχουν μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, δηλαδή εάν και εφόσον επιτευχθεί κάποια διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όμως, η ανύπαρκτη προβολή έχει ως αποτέλεσμα την αμελητέα αναγνώριση, κι αυτή την μηδενική στήριξη (από ομοσπονδίες, χορηγούς κ.λπ), εφόσον το γουίντσερω δεν «πουλάει» όσο πχ το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Και επίσης ισχύει το οξύμωρο, ότι από τους αθλητές απαιτείται αφοσίωση και επαγγελματισμός, ενώ οι απολαβές τους είναι ενός ερασιτέχνη. Το γουίντσερφ είναι ένα ακριβό σπορ, κυρίως διότι έχουμε υλικά μέσα, μετακινήσεις, υπέρβαρο στο αεροπλάνο, ενοικιάσεις σκαφών στον εκάστοτε προορισμό κ.λπ. Η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία επιμένει να καλύπτει μόνο τα οδοιπορικά, ενώ τα σοβαρά έξοδα, που είναι και τα πάγια, τα αφήνει φορτωμένα στον αθλητή. Πώς, λοιπόν, υπ' αυτές τις συνθήκες ο Βύρωνας Κοκκαλάνης πηγαίνοντας πχ στο Τόκιο το 2020 θα αγωνιστεί επί ίσοις όροις, όπως είναι το δίκαιο, με τους κορυφαίους σέρφερ του κόσμου, οι οποίοι απολαμβάνουν πλήρους στήριξης από τις εθνικές τους ομοσπονδίες; Εκτός αυτού, ακόμη και σε λεπτομέρειες, όπως πχ το να μου χορηγηθεί άδεια από τις Ένοπλες Δυνάμεις στις οποίες υπηρετώ για να βρίσκομαι δίπλα στον αθλητή μου, στη Γαλλία, υπήρξε μια δυσκαμψία. Τελικά μου χορηγήθηκε η άδεια, χάρη και στην βοήθεια της 133 Σμηναρχίας Μάχης, αλλά το σημαντικό είναι να μην νιώθουν σαν «παιδιά ενός κατώτερου θεού» οι αθλητές σε σπορ εκτός ποδοσφαίρου και μπάσκετ. Η αρμόδια αρχή εκ μέρους της πολιτείας δεν πρέπει να λειτουργεί μόνο σαν «υφυπουργείο ποδοσφαίρου», αλλά ως υφυπουργείο αθλητισμού. Προ μηνών είχαμε μια πολύ ελπιδοφόρο συζήτηση με τον νυν υφυπουργό στο πλαίσιο μιας ημερίδας για την πάταξη της απάτης στον αθλητισμό. Έμεινα με την εντύπωση ότι υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την εξυγίανση του χώρου εκ μέρους της πολιτείας. Ελπίζω ο υφυπουργός σύντομα να βρει το χρόνο να ασχοληθεί και με τα υπόλοιπα αθλήματα, εκτός από το «ελληνικό ποδόσφαιρο που νοσεί» κ.λπ.

Ποιες είναι οι προτεραιότητες για την Ολυμπιακή προετοιμασία και για να κατακτηθεί ο στόχος της διάκρισης στο Τόκιο το 2020;
Νίκος Κακλαμανάκης: Προτεραιότητά μας είναι ο Βύρωνας να ανακτήσει την πίστη στον εαυτό του, την όρεξη για το σερφ και το χαμόγελο του. Ιδανικά θα πρέπει να συνδυάσουμε τα καλύτερα στοιχεία των δυο μας, δηλαδή τη δική του ηρεμία, τη διαίσθησή του από τη μία και από την άλλη τη δική μου τεχνογνωσία. Ο στόχος μου για τον Βύρωνα είναι να μαθαίνει τόσα όσα του επιτρέπουν να κοιμάται ήσυχος το βράδι. Γιατί εγώ στη διάρκεια της ολυμπιακής προετοιμασίας μου, ξυπνούσα μέσα στον ύπνο μου και έγραφα σημειώσεις για το τάδε ή το δείνα πρόβλημα που προσπαθούσα να λύσω, για όλα αυτά που με έτρωγαν. Γενικώς, πάντως, οι τομείς στους οποίους έχουμε να δουλέψουμε είναι τέσσερις: Η φυσική κατάσταση του Βύρωνα, η τεχνική του, η τακτική και η στρατηγική στον αγώνα και η ψυχολογία. Ήδη, όπως φάνηκε στην Γαλλία, παρά την ελάχιστη προετοιμασία, ο Βύρωνας είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, οπότε εγώ πρέπει να κάνω μικρές παρεμβάσεις. Και με δεδομένο ότι είναι πολύ εύπλαστος και πολύ δεκτικός, στη θέση των αντιπάλων του θα είχα αρχίσει να ανησυχώ πολύ. Γιατί τα καλύτερα έρχονται.


Ο μεγάλος στόχος του Βύρωνα Κοκκαλάνη είναι να διεκδικήσει τη διάκριση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, το 2020