«Τέρμα η θερινή ώρα»: Τι έγραφαν το 1932 για τη χειμερινή ώρα

Στις 6 Ιουλίου 1932 η χώρα μας ακολουθώντας τις αποφάσεις της Αγγλίας εφάρμοσε κι’ αυτή την θερινή ώρα. Φαίνεται ότι έγιναν πολλά μπερδέματα στην καθημερινή ζωή των συντηρητικών προγόνων μας όλη εκείνη την περίοδο εφαρμογής, που με μεγάλη ανακούφιση, απ’ ότι φαίνεται στο χρονογράφημα που ακολουθεί, επανήλθαν στα παλιά…

«Πίσω πάλι τα ωρολόγια! Η «θερινή ώρα» εγκαταλείπεται. Αφού μας ανεστάτωσεν ένα μήνα τώρα, αφού μας έκαμε άλλην ώρα να βλέπουμε στα ωρολόγιά μας και άλλη να πιστεύουμε, αφού μας εχάλασε τις συνήθειές μας και μας υποχρέωσε να κοιμώμεθα με την παλιά ώρα, που ακολουθούν τα θέατρα, και να ξυπνούμε με τη νέα, που ακολουθούν τα γραφεία μας και τα καταστήματά μας, αφού, τέλος, μας έκανε άνω-κάτω, ξαναγυρίζουμε πάλι στα ίδια. Και έχει ο Θεός.

Ομολογώ ότι αυτό το παιγνίδι με τις ώρες δεν μου αρέσει καθόλου. Η ώρα ήτο κάτι σταθερό και βέβαιο, που το κυβερνούσαν αστρονομικοί νόμοι, απαρασάλευτοι και ανώτεροι από τη δύναμι των ανθρώπων. Και ήτο το μόνο πράγμα, στο οποίο μπορούσε κανείς να έχη πεποίθησι.

Μέσα στα αμέτρητα ψέμματα, που μας τριγυρίζουν, μόνο το ωρολόγι μας μάς έλεγε την αλήθεια. Δεν εννοούσε να χαρισθή σε κανένα. 

Άνθρωποι, που αγρυπνούσαν και περίμεναν με αγωνία να ξημερώση, μάταια εκύτταζαν το ωρολόγι τους, με την ελπίδα να τους πληροφορήση πως πλησιάζει η αυγή. Εκείνο εξακολουθούσε να τους λέη τη σκληρή αλήθεια.

Άνθρωποι, που περίμεναν να φτάση γρήγορα μια γλυκειά ώρα, μάταια παρακαλούσαν το ωρολόγι τους να τρέξη σύμφωνα με τον πόθο της ψυχής των. Εκείνο μετρούσε τις στιγμές του, αναίσθητο σε παρακάλια και ικεσίες. 

Άνθρωποι, που ποθούσαν από μια στιγμή να κάνουν μια αιωνιότητα, μάταια παρακαλούσαν το ωρολόγι τους ν’ αργήση να φτάση στην ώρα ενός σκληρού χωρισμού. Το ωρολόγι προχωρούσε με το σταθερό βήμα της αλήθειας, πιστό στις προσταγές των αιωνίων φυσικών νόμων. 

Η ώρα ήταν ανώτερη από τις αδυναμίες, τα πάθη, τα συμφέροντα και τις πονηρίες των ανθρώπων. Και ήταν κάτι ιερό και αξιοσέβαστο.

Σιγά-σιγά, αφού βάλαμε χέρι σε όλα τα ιερά και αξιοσέβαστα, βάλαμε χέρι και στην ώρα. Και παίζουμε με τον αιώνιο χρόνο.

Ας λείψη τουλάχιστον η ειρωνεία των ωρολογίων. Ας σπάσουμε όλα τα ωρολόγια μας και ας έχη καθένας την ώρα που του αρέσει. Έτσι τουλάχιστον θα είμαστε ειλικρινέστεροι». 

(«Πολιτεία», 1932, Παύλος Νιρβάνας)

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε κι άλλες ιστορίες για την Παλιά Αθήνα στην ιστοσελίδα www.paliaathina.com

Μη ξεχάσετε επίσης πως είστε προσκεκλημένοι στη διάλεξή μου με θέμα:


Η διάλεξη αυτή θα δοθεί με ελεύθερη είσοδο την ΔΕΥΤΕΡΑ 30 Οκτωβρίου 2017 στις 20.00  στους χώρους εκδηλώσεων της ΕΝΩΣΗΣ ΟΡΕΙΒΑΤΩΝ ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΩΝ Μαυροκορδάτου 7 (Α όροφος) δίπλα ακριβώς στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής στην Ακαδημίας.

Αντλώντας πολύτιμο υλικό από τις εφημερίδες και τα περιοδικά,  ανακαλύπτουμε πως πέρναγαν τις διακοπές τους οι πρόγονοί μας, πως οργάνωναν τις εκδρομές τους, τι μέσα χρησιμοποιούσαν, τι προβλήματα αντιμετώπιζαν και πως τα ξεπερνούσαν. Μέσα από σπάνιες φωτογραφίες, διαφημιστικές καταχωρήσεις, ακόμα και γελοιογραφίες εποχής, θα θαυμάσουμε τα μεταφορικά μέσα, θα επιμείνουμε στη συμπεριφορά ξενοδόχων και ταβερνιάρηδων και φυσικά δεν θα παραλείψουμε να αναφερθούμε στην τουριστική αστυνομία, στα ταξιδιωτικά γραφεία και στους πολυάριθμους φυσιολατρικούς συλλόγους και σωματεία αναδεικνύοντας τον ρόλο που έπαιξαν ώστε ο Αθηναίος να αφήσει τα καφενεία και να ανακαλύψει σιγά-σιγά την υπέροχη φύση που τον περιτριγύριζε…
… και βέβαια, όπως θα έγραφε ο Τύπος εκείνης της εποχής:

«Το περιεχόμενον της εκδήλωσης προβλέπεται ευφυές, τερπνόν, ευχερές, τερψίθυμον, διδακτικόν, όσον και πλήρες αττικού άλατος, υπόσχεται δε διασκέδασιν, ουχί του ωφελίμου αμέτοχον»