Όλο το χρόνο έχει το καρδιοχτύπι μήπως του κάνει κανείς γρουσούζης «ποδαρικό» την Πρωτοχρονιά. Κι’ όταν πια ζυγώνουν οι μέρες ανησυχεί ολόκληρος η οικογένεια:
-Πρόσεξε Μαρία, ποιος θα μας κάνει ποδαρικό!
-Το νου σου Μαρία!
-Τα μάτια σου δεκατέσσερα!
Από το πρωί της παραμονής εφιστάται η προσοχή της υπηρετρίας. Και αρχίζει το «αναμνηστικόν» να δίδη πολυτίμους πληροφορίας:
-Ο γαλατάς είνε πολύ γρουσούζης. Πέρυσι μπήκε πρώτος στο σπίτι και μας πήγαν όλα τύφλα και μούντζα!
-Αμ’ ο καρβουνιάρης πρόπερσι; Φοβερό πράμμα!
-Μωρ’ καλά λες! Πρόπερσι δεν ήτανε που έκανε την κατάχρησι ο Νίκος και τον διώξανε απ’ την Τράπεζα;
-Πρόπερσι, πρόπερσι!
-Το νου σου Μαρία τον καρβουνιάρη!
-Και το γαλατά!... Θυμόσαστε πέρυσι που χάναμε όλο το χρόνο στις κούρσες;
-Ναι, ναι, και το γαλατά Μαρία !... Μην τον αφήσης να μπη γιατί καήκαμε! Κλείστου την πόρτα στα μούτρα!
Οι εντολές δίδονται λεπτομερώς και σοβαρώτατα. Η οικογένεια πιστεύει ακραδάντως ότι η αιτία που εδιώχτηκε από την Τράπεζα ο Νίκος, ο οποίος είχε κάνη κατάχρησι ήταν ο ατυχής καρβουνιάρης! Και ακόμη ότι έφταιγε ο αθωότατος πλανόδιος γαλατάς επειδή πέρυσι δεν εκέρδιζαν στις κούρσες!
Ξέρω μια κυρία που εχώρισε με τον άντρα της διότι συνελήφθη επ’ αυτοφώρω απιστούσα. Το απέδωσε σ’ ένα φίλο του σπιτιού που της είχε κάνη ποδαρικό την Πρωτοχρονιά! Γνωρίζω επίσης άνθρωπον ο οποίος ανέβαλε όλες τις σοβαρές δουλειές του και μεταξύ αυτών και τον γάμον του για έναν ολόκληρο χρόνο επειδή του έκανε ποδαρικό κάποιος γνωστός του θεωρούμενος «γρουσούζης».
Ξέρω ακόμη άλλον ο οποίος επερίμενε έξω από την πόρτα του σπιτιού του ολόκληρη νύχτα για να ξημερώση και να περάση κανένα παιδάκι να το μπάση μέσα, επειδή φοβότανε ότι ο εαυτός του είχε κακό ποδαρικό! Ξέρω τέλος άλλον που έφερνε την ξαδέρφη του απ’ τηΘεσσαλονίκη κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς ειδικώς για να μπή πρώτη στο σπίτι μόλις αλλάξη ο χρόνος επειδή τη θεωρούσε «γουρλίδισσα»!
Ο προληπτικός είνε δυστυχής θνητός την Πρωτοχρονιά. Ακούει κουδουνι και πάει η ψυχή του στην Κούλουρη! Τρέμει ακόμη μήπως του χυθή λάδι, αλάτι ή μελάνη, μήπως δη μαύρη γάτα, ή μήπως δεν του πή «καλημέρα» και «χρόνια πολλά» ο πρώτος άνθρωπος που θα συναντήση.Και είνε ικανός αν δή το πρωί της Πρωτοχρονιάς κανένα παπά να δέση κόμπο στο μαντήλι του!».
(«ΕΘΝΟΣ», 1939 «ΕΥ»)
Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε κι άλλες ιστορίες για την Παλιά Αθήνα στην ιστοσελίδα www.paliaathina.com
