Γιατί οι δρομείς δεν μπορούν να τρώνε ό,τι θέλουν

Σαν δρομέας των 10 μιλίων, ο Ντέιβ ΜακΓκίλιβρεϊ φανταζόταν ότι θα μπορούσε να τρώει ό,τι ήθελε χωρίς να ανησυχεί για την καρδιά του. «Σκέφτηκα, ότι αφού το σώμα μου είναι συνεχώς "ζεστό", θα μπορεί να "κάψει" τα πάντα», δήλωσε ο 59χρονος αθλητής.

Πριν από 6 μήνες όμως διαγνωστηκε ότι πάσχει από στεφανιαία νόσο, κάτι που τον συγκλόνισε. «Ένιωσα πραγματικά πάρα πολύ άσχημα όταν το έμαθα και ήταν κάτι που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα συμβεί σε εμένα. Έχω τρέξει χιλιάδες χιλιόμετρα στη ζωή μου, συμπεριλαμβανομένων 130 μαραθωνίων αλλά και 65 τριάθλων (κολύμβηση-ποδήλατο-τρέξιμο) και δεν πίστευα ότι τα μπισκότα σοκολάτας θα μου δημιουργούσαν τέτοιο πρόβλημα», δήλωσε ο ΜακΓκίλιβρει.

Ως διευθυντής του Μαραθωνίου της Βοστώνης, ο ΜακΓκίλιβρει είχε κηρύξει ουσιαστικά «πόλεμο» κατά των αθλητών που ακολουθούν αυστηρές δίαιτες. Η μείωση του βάρος τους, η χαμηλή αρτηριακή πίεση, αλλά και τα χαμηλά επίπεδα χοληστερόλης, ήταν για τον 59χρονο βετεράνο δρομέα, ο κύριος λόγος προβλημάτων υγείας των αθλητών μεγάλων αποστάσεων.

Μια νέα έρευνα όμως απέδειξε πόσο εσφαλμένη είναι αυτή η σκέψη. Μελέτη που δημοσιεύθηκε στην τρέχουσα έκδοση του «Missouri Medicine» έδειξε ότι οι 50 άνδρες που είχαν τρέξει τουλάχιστον ένα μαραθώνιο το χρόνο για 25 χρόνια είχαν υψηλότερα επίπεδα εμφάνισης πλάκας των στεφανιαίων αρτηριών απ' ό,τι μια ομάδα ανδρών που ήταν συνηθισμένη στην καθιστική ζωή.

Τα καρδιακά αυτά προβλήματα μπορεί να μην προκύψουν από τις ασκήσεις ακράιας αντοχής στην οποία υποβάλλονται για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αθλητές, πιέζοντας με αυτόν τον τρόπο τις καρδιές τους να φτάσουν στο όριο.

Αλλά πολλοί καρδιολόγοι είναι επιφυλακτικοί: «Η απόδειξη αιτιώδους συνδέσμου μεταξύ έντονης άσκησης και της στεφανιαίας νόσου είναι επισφαλής, στην καλύτερη περίπτωση», δήλωσε ο Άαρον Μπάγις , καρδιολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης που κάνει τρίαθλο και μαραθώνιους.

Πριν από έναν αγώνα ή πριν από μια έντονη προπόνηση, ο αθλητής πρέπει να τρώει σωστά, για να αποκτήσει την απαιτούμενη ενέργεια ώστε να αποδώσει το μάξιμουμ των δυνατοτήτων του. Το γεύμα πριν από την προπόνηση ή τον αγώνα, θα πρέπει να είναι: 

1. πλούσιο σε υδατάνθρακες για τη μεγαλύτερη δυνατή πλήρωση των μυϊκών και ηπατικών αποθηκών γλυκογόνου και να μεγιστοποιεί τη διατήρηση της γλυκόζης στο αίμα.
2. να περιέχει μέτρια ποσότητα πρωτεΐνης.
3. να παρέχει επαρκείς ποσότητες υγρών για την εξασφάλιση φυσιολογικού επιπέδου υδάτωσης
4.  να περιέχει χαμηλή περιεκτικότητα σε λίπος και φυτικές ίνες, ώστε να διευκολύνει τη γαστρική εκκένωση και να ελαχιστοποιεί τις γαστρεντερικές διαταραχές.

Το φαγητό πρέπει να καταναλώνεται περίπου τέσσερις ώρες πριν τον αγώνα. Έτσι και το συκώτι θα έχει αρκετό σάκχαρο για να προμηθεύσει τον αθλητή όταν το χρειαστεί και τα επίπεδα της ινσουλίνης θα είναι τόσο μικρά που δεν θα δημιουργήσουν εξάντληση (υπογλυκαιμία). Ο αθλητής πρέπει να γνωρίζει ότι ο συνδυασμός σωστής διατροφής, με το κατάλληλο προπονητικό πρόγραμμα, μπορεί να τον φέρει σε υψηλά επίπεδα απόδοσης διατηρώντας ακμαία και την υγεία του.