Επιζήσασα της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους περιγράφει την φρίκη που έζησε

Ήταν παιδί του Πρώτου Μεγάλου Πολέμου, γεννήθηκε σε ένα μακρινό μέρος στα βάθη της Τουρκίας και είναι μια από τις τελευταίες εν ζωή μάρτυρες της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Αρμένιοι από τους Τούρκους στις δύο πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.

Ο λόγος για την Γιεβνιγκέ Σαλιμπιάν η οποία στα 105 της χρόνια απολαμβάνει πλέον το ζεστό αεράκι και την υπέροχη θέα του Μίσιον Χιλς της Καλιφόρνια, σε αντίθεση με την φρίκη που έζησε στα παιδικά της χρόνια, στην πόλη Αιντάμπ, στην οποία γεννήθηκε.

Μια τεράστια ουλή στον μηρό του δεξιού της ποδιού και σημάδια από βουρδουλιές στην πλάτη της, είναι τα σημάδια που της άφησε ο τουρκικός στρατός και η αστυνομία της Τουρκίας στα παιδικά της χρόνια.

Γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου 1909 και ήταν κόρη του Απος Σαλιμπιάν, Αρμένιου έμπορου χαλκού. Ήταν - όπως τόσοι πολλοί Αρμένιοι - μια οικογένεια της μεσαίας τάξης και ο πατέρας της είχε αρκετούς Τούρκους φίλους. Όταν άρχισαν οι πρώτες απελάσεις, οι Σαλιμπιάνς έμειναν στο σπίτι τους, αλλά η γενοκτονία διήρκεσε μέχρι τις τελευταίους μήνες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου - είχε αρχίσει μέσα σε λίγες εβδομάδες από την Καλλίπολη - και το 1917 έφτασαν στο αποκορύφωμά τους. Η οκτάχρονη τότε Γιεβνιγκέ βρέθηκε με την οικογένειά της, έξω από το σπίτι της.

«Υπήρχαν πολλά παιδιά έξω χωρίς παπούτσια και οι Τούρκοι χωροφύλακες χρησιμοποιώντας μαστίγια, τα οδηγούσαν στο δρόμο. Λίγα είχαν γονείς. Ήταν απαγορευμένο επίσης να λάβουν τροφή. Οι ήχοι των παιδιών ουρλιάζοντας για να αποφύγουν την απέλαση, με τρυπάνε ακόμα και σήμερα. Ακούω αυτές τις φωνές ακόμα και τώρα», τόνισε η 105χρονη.

Για αυτήν, τα αποτελέσματα του αρμενικού ολοκαυτώματος είναι παραπλήσια με αυτό του εβραϊκού. «Θυμάμαι παιδιά να τρέχουν να σωθούν, να τα αρπάζουν οι Τούρκοι από τα χέρια των μανάδων, να αποκεφαλίζουν μάνες και να πετάνε τους άντρες στη θάλασσα.Οι σφαίρες περνάγανε δίπλα από το κεφάλι μας. Όσοι είχαν την τύχη με το μέρος τους, οδηγήθηκαν στο λιμάνι περιμένοντας τα καράβια που θα μας έπαιρνε μακριά από το σπίτι μας. Οι πιο άτυχοι πιάνονταν αιχμάλωτοι και οδηγούνταν στα βάθη της Τουρκίας, όσοι κατάφερναν να επιβιώσουν δηλαδή, γιατί κάποιοι από αυτούς μεταφέρονταν με τρένα τα οποία είχαν ειδικά βαγόνια τα οποία είχαν διαμορφωθεί σε θαλάμους αερίων», δηλώνει στον «The Indepedent» η Σαλιμπιάν.

Έτσι, πολλοί γονείς σκοτώθηκαν κατά το πρώτο έτος της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1917 και τα ορφανά (δεκάδες χιλιάδες «άγριων παιδιών»), αργότερα εκδιώχθηκαν από τους Τούρκους. 

Τα περισσότερα από αυτά κατέληξαν σε χώρες της Μέσης Ανατολής και η Γιεβνιγκέ, έφτασε μετά από Οδύσσεια 2 ετών στον Λίβανο.

«Θυμάμαι το 1920 όταν μπήκα στον Λίβανο, ήταν λες και βρέθηκα στον παράδεισο. Έμεινα για οκτώ χρόνια σε ένα ειδικό άσυλο για παιδιά. Είχα την ευλογία και την ευτυχία να παντρευτώ μικρή, όμως πάντα ένα κομμάτι μου ήταν κενό. Μου έλειπαν οι γονείς μου και τα αδέρφια μου. Αυτοί (οι Τούρκοι), μου τα πήραν χωρίς λόγο.1.500.000 άνθρωποι χάθηκαν χωρίς λόγο», συμπλήρωσε η υπέργηρη γυναίκα.