Ν. Κορέα: Πόνος και οργή από τους συγγενείς των αγνοουμένων - Επιτέθηκαν στον πρωθυπουργό

Ανείπωτος είναι ο πόνος των συγγενών των αγνοουμένων επιβαινόντων του κρουαζιερόπλοιου Sewol που βυθίστηκε χθες ανοιχτά της Νοτίου Κορέας. Επισήμως, μέχρι στιγμής οι νεκροί είναι εννιά και οι τραυματίες δεκάδες, ενώ έχουν διασωθεί 179 άτομα. Όσο για τις 287 ψυχές που αγνοούνται, προς το παρόν δεν έχει υπάρξει κανένα σημάδι ζωής. Οι ελπίδες σιγά-σιγά λιγοστεύουν και ενώ ο χρόνος που περνά είναι ο χειρότερος εχθρός των διασωστών που κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες ώστε να βρουν οτιδήποτε που θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε κάποιον από τους εγκλωβισμένους.

Οδύνη και πόνος

Η νεκρική σιωπή που βασιλεύει στο γυμναστήριο όπου έχουν συγκεντρωθεί οι οικογένειες των αγνοουμένων του ναυαγίου του νοτιοκορεατικού οχηματαγωγού σπάει όταν ανακοινώνεται η ταυτότητα του έκτου διαπιστωμένου νεκρού: είναι μία μαθήτρια του λυκείου και οι γονείς της βγάζουν μία σπαρακτική κραυγή.

Η ανακοίνωση έγινε τα ξημερώματα της Πέμπτης, έπειτα από μία νύχτα αγωνίας για τους συγγενείς των αγνοουμένων, πολλοί από τους οποίους είναι οι γονείς των μαθητών που επέβαιναν στο πλοίο που βυθίστηκε ανοικτά των ακτών της Νότιας Κορέας.

Το γυμναστήριο του νησιού Τζίντο, κοντά στον τόπο του ναυαγίου, μοιάζει με καταυλισμό προσφύγων. Κάνει κρύο, οι άνθρωποι είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες και ορισμένοι, εξαντλημένοι και σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς τις αισθήσεις του από την πολύωρη αγωνία βοηθούνται με ορούς.

Ένας πατέρας κλαίει σιωπηλά, με το πρόσωπο κρυμμένο στα χέρια του, ενώ μία γυναίκα προσπαθεί να τον παρηγορήσει.

Γονείς μιλούν για τα τελευταία μηνύματα που έλαβαν από τα παιδιά τους.

«Μου είπε: φοράμε τα σωσίβια. Μας λένε να περιμένουμε και να μην κινούμαστε, μαμά. Βλέπω ένα ελικόπτερο», λέει η Παρκ Γιού-Σιν, μητέρα μίας μαθήτριας.

«Μπαμπά, το πλοίο βυθίζεται. Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, φοράω σωσίβιο. Τι πρέπει να κάνω;» είπε κλαίγοντας στο τηλέφωνο ο Κιμ Μπουμ-Σου.«Θέλω να ξαναβρεθούμε ζωντανοί», έλεγε ένα αγόρι στον πατέρα του όταν κόπηκε η σύνδεση.

Γονείς πέρασαν τη νύχτα στην αποβάθρα με τα μάτια στραμμένα στη θάλασσα, προς το σημείο όπου συνεχίζονταν υπό το φως των προβολέων οι έρευνες.

Ορισμένοι βεβαιώνουν ότι έλαβαν μηνύματα από τα παιδιά τους, που ήταν παγιδευμένα στο εσωτερικό του πλοίου μετά το ναυάγιο, αλλά αυτές οι πληροφορίες δεν έχουν διασταυρωθεί.

Στην απελπισία των συγγενών προστίθεται η οργή απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, που κατηγορούνται για αδιακρισία, και απέναντι στις αρχές.

Ο πρωθυπουργός Τσουνγκ Χονγκ-Γουόν, που ήρθε στο νησί για να συμπαρασταθεί στους συγγενείς, βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή των ανθρώπων που τον τραβούσαν από το σακάκι και του πετούσαν νερό και μπουκάλια.

Μία μητέρα του έκοψε τον δρόμο όταν προσπάθησε να φύγει από το γυμναστήριο. «Μην φεύγετε έτσι κ. πρωθυπουργέ. Πείτε μας τι σκοπεύετε να κάνετε», του είπε.

Η οργή κατευθύνεται και προς το πλήρωμα που έδωσε την εντολή στους επιβάτες να παραμείνουν στις θέσεις τους ή στις κουκέτες τους μετά το τράνταγμα που ακινητοποίησε το πλοίο.

Το σοκ των επιζώντων

Ένας από τους διασωθέντες, ο Κιμ Σουνγκ-Μουκ, διηγήθηκε στην νοτιοκορεατική τηλεόραση ότι είδε μία ομάδα τριάντα ανθρώπων που ήταν παγιδευμένοι σε αίθουσα του τετάρτου ορόφου.

«Δεν μπορούσα να φτάσω σε αυτή την αίθουσα διότι το πλοίο είχε γείρει. Δεν μπορούσα να πιαστώ από πουθενά», είπε ο Κιμ Σουνγκ-Μουκ.

Όταν έφθασαν οι διασώστες, ο άντρας τούς βοήθησε να απεγκλωβίσουν κάποιους από τους μαθητές μέσω ενός σωλήνα του συστήματος πυρόσβεσης που χρησιμοποιήθηκε για να κρεμαστούν και να βγουν από την αίθουσα. Όμως, πολλοί ήταν πολύ αδύναμοι για να το καταφέρουν.

«Έπρεπε να πιαστούν από τον σωλήνα και να σκαρφαλώσουν στο δάπεδο που είχε γείρει τελείως. Υπήρχαν τόσα παιδιά στο διάδρομο... και αυτό το νερό... δεν μπόρεσα να τους σώσω όλους», διηγήθηκε με λυγμούς.