Οι συνάδελφοί του Μπενουά Βιολιέ αποκαλύπτουν τι μπορεί να τον ώθησε στην αυτοκτονία

Την ημέρα που κόπηκε απότομα το νήμα της ζωής του, ο γαλλοελβετός Μπενουά Βιολιέ, θα έπαιρνε το αεροπλάνο για να πάει στο Παρίσι σε εκδήλωση του «Oδηγού Michelin», της βίβλου των καλοφαγάδων. Η εκδήλωση ξεκίνησε τηρώντας ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του...

Με τις γαλλικές αρχές να προσπαθούν να διερευνήσουν τα αίτια του θανάτου του - κι αν πράγματι αυτοκτόνησε με μία σφαίρα στο κεφάλι - μεγάλα ονόματα από τον κόσμο της γαστρονομίας δίνουν την δική τους εκδοχή. Για τους περισσότερους, η εμμονή του για την τελειότητα , για να είναι «νούμερο ένα» στον ιδιαίτερο ανταγωνιστικό αυτό χώρο, είχε πιθανότατα καταστήσει ευεπίφορο τον συναισθηματικό του χώρο. Ο Βιολιέ είχε στο... αίμα του την τέχνη της κουζίνας. Ως Γάλλος ήξερε τι θα πει καλό φαγητό και πιθανόν είχε επιφορτιστεί με το άγχος να είναι ο καλύτερος στο είδος του κατατροπώνοντας τους ξένους συναδέλφους του, όπως αναφέρουν οι «New York Times».
 
«Οι σεφ παλεύουν στην κουζίνα... Δέχονται ασφυκτικές πιέσεις και βάζουν όλη τους την ψυχική και σωματική δύναμη για να ανταποκριθούν σε μία ιδιαίτερα απαιτητική δουλειά η οποία είναι δέσμια της βαθμολογίας και των κριτικών», σχολιάζει η εφημερίδα και προσθέτει: «Η ...ανδρεία των μαγείρων δοκιμάζεται συνεχώς.... Από την έπαρση των μέσων ενημέρωσης , τα οποία ως ένα μεγάλο βαθμό, χτίζουν την εικόνα και την αυτοκρατορία τους».
 
Ο Βιολιέ, πάντως, έδειχνε ότι μπορούσε να διαχειριστεί την φήμη του. Όταν του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο από την «La Liste», την κορυφαία διάκριση στο χώρο της γαστρονομίας τον περασμένο Δεκέμβριο, έδειξε σεμνότητα σπεύδοντας να ευχαριστήσει όλη την ομάδα του.

«Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη που είμαι νούμερο 1», είχε πει τότε σε συνέντευξή του στους «New York Times». «Το κλειδί της επιτυχίας είναι η επιμονή, αυτή η κατάταξη είναι η αναγνώριση της σοβαρότητας να παρέχουμε την ίδια πίστη,  το ίδιο επίπεδο της τελειότητας από τον Ιανουάριο έως τον Δεκέμβριο», είχε προσθέσει. 

«Εάν υπήρχε τέταρτο αστέρι Michelin, θα το είχε λάβει ο Βιολιέ», επισημαίνει ο Ζεράρ Ραμπάι, πρώην Γάλλος σεφ. 
«Ήταν ένας ένας άνθρωπος αληθινός, πιστός στον εαυτό του και στις πεποιθήσεις του» 
 Ο Γκάμπριελ Γουότερχαους, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν σεφ στο Λονδίνο στο Galvin La Chapelle, υποστηρίζει πως, σεφ σαν τον Βιολιέ, εργάζονται υπό εξαιρετικά ανταγωνιστικές συνθήκες και το να εκφράζει κανείς τους φόβους του είναι  ταμπού. Αν κάποιος ήθελε να μιλήσει, θα θεωρηθεί ως σημάδι αδυναμίας. και βεβαίως όσο πιο πετυχημένος είναι κανείς , τόσο μεγαλύτερη ανασφάλεια θα έδειχνε αν παραπονιόταν.
  
Η Πατρίσια Ζίζα που έχει εργαστεί στο πλευρό πολλών σεφ, επισημαίνει ότι η προσδοκία τους να δημιουργήσουν ένα έργο τέχνης στην κουζίνα σε καθημερινή βάση, σπρώχνει πολλούς απ΄αυτούς στην κατάθλιψη, την εξάντληση, ακόμα και στην αυτοκτονία...