Σε καθεστώς πλήρους παράλυσης τα κόμματα στη Γερμανία

Τα πολιτικά κόμματα στη Γερμανία βρίσκονται σε καθεστώς πλήρους παράλυσης.

Η αποτυχία σχηματισμού συγκυβέρνησης «Τζαμάικα» όπως ονομάζεται από τα χρώματα των κομμάτων (μαύρο - πράσινο - κίτρινο) δίνει για πρώτη φορά στη Γερμανία μια γεύση της ιταλικής και ελληνικής πραγματικότητας, την ίδια στιγμή που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κρατούν την ανάσα τους. Μια παρατεταμένη περίοδος ακυβερνησίας θα έχει σημαντικές επιπτώσεις σε ολόκληρη την Ε.Ε. Ωστόσο, είναι η  Γερμανία. Η χώρα που η οικονομική και η πολιτική σταθερότητα αποτελεί συνταγματική υποχρέωση.

Το Σύνταγμα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας φροντίζει να μην επαναληφθούν τα σφάλματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Σταθερότητα, σταθερότητα και πάλι σταθερότητα. Κυρίως πολιτική, δευτερευόντως οικονομική. 

Μετά την αποχώρηση των Ελεύθερων Δημοκρατών από τις διεργασίες για την πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης «Τζαμάικα» για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορίας της Γερμανίας, οι επιλογές δεν είναι πολλές.

Παρόλο που ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως πρόσεδρος της γερμανικής Κάτω Βουλής (Bundestag) κάλεσε όλα τα κόμματα να συμβιβαστούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης, οι εξελίξεις τον ξεπερνούν. Ο πρώην πανίσχυρος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, από την νέα του θέση, διατηρεί την τεράστια επιρροή του στα στελέχη της Χριστιανικής Ένωσης (CDU/CSU), αλλά δεν διαθέτει κανέναν θεσμικό ρόλο. Η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια του Προέδρου της Γερμανίας, Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ.

Τι θα συμβεί στη μεγαλύτερη οικονομία της Ε.Ε  

Η εύκολη απάντηση είναι «κανείς δεν ξέρει». Στην πραγματικότητα, το Σύνταγμα της χώρας είναι σαφέστατο. Σε αντίθεση με τη Γαλλία, όπου ο Πρόεδρος είναι ουσιαστικά ένας «Βασιλιάς» που εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια, στη Γερμανία η εξουσία δεν βρίσκεται ούτε στον ή στην Καγκελάριο, αλλά ούτε και στον ή στην Πρόεδρο. Η Bundesrtag, δηλαδή η Κάτω Βουλή, μαζί με το Bundesrat, Άνω Βουλή, είναι αυτοί που αποφασίζουν. 

Μετά την αποχώρηση του FDP, οι πιθανότητες είναι οι εξής: 

1. Τα κόμματα ξεπερνούν τις τεράστιες διαφορές τους και σχηματίζουν συγκυβέρνηση. Δύσκολο. Ίσως απίθανο. Αλλά κανείς δεν γνωρίζει  

2. Ο Πρόεδρος Φρανκ - Βάλτερ Σταϊνμάιερ ακολουθεί τις επιταγές του Συντάγματος. Προτείνει ο ίδιος (για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία) υποψήφιο Καγκελάριο. Θα ακολουθήσουν τρεις ψηφοφορίες στη γερμανική Κάτω Βουλή. Οι δύο πρώτες -με διαφορά 14 ημερών- απαιτούν αυξημένη πλειονοψηφία. Η τρίτη και τελευταία, απλή πλειονοψηφία.

3. Αν η Bundestag δεν καταφέρει να εκλέξει Καγκελάριο, ο Πρόεδρος προκηρύσσει εκλογές

4. Κυβέρνηση μειοψηφίας, ελάχιστων ημερών,  μόνο για την απόφαση του προϋπολογισμού

Σε περίπτωση που δεν υπάρξει κυβέρνηση, δεν υπάρχει και προϋπολογισμός.    
 
Η Γερμανία δεν θα μπορέσει να ψηφίσει νέες δημόσιες επενδύσεις, ούτε να αυξήσει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και τις συντάξεις, κάτι που ζητεί επίμονα η Ε.Ε. 

Η Γερμανία έχει ένα τεράστιο πλεόνασμα το οποίο απειλεί την βιωσιμότητα της ΟΝΕ, όσο και τα τεράστια ελλείμματα που είχαν χώρες του Νότου. Στην Κομισιόν, δεν υπάρχει κανείς που θα κινούσε διαδικασίες παραπομπής της Γερμανίας στο Δικαστήριο της Ε.Ε.. Δεν γίνεται να τιμωρήσεις τον «καλό μαθητή» και να τον αναγκάσεις να δίνει λευκή κόλλα, ώστε να πέσει η απόδοσή του 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητεί από το Βερολίνο να αυξήσει μισθούς δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις όλων των Γερμανών. Με αυτόν τον τρόπο η Κομισιόν υπολογίζει ότι οι ασθενέστερες οικονομίες της Ευρωζώνης θα επωφεληθούν σημαντικά από την αυξημένη ζήτηση από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. 

Στη Γερμανία γράφεται πολιτική ιστορία. Η μοναδική βεβαιότητα, είναι ότι δεν υπάρχει βεβαιότητα.