Μάρω Βερλή: Μια Αθηναία στη Μιανμάρ

Είναι από τις ιστορίες που συνήθως διαβάζουμε σε διεθνή περιοδικά ή βλέπουμε στον κινηματογράφο. Συνήθως, προϋπάρχει ερωτική απογοήτευση ή εργασιακό αδιέξοδο. Στην περίπτωση, όμως, της Μάρως Βερλή δεν επαληθεύεται κανένα χολιγουντιανό κλισέ. Στα 30 της, με θέση στο τμήμα μάρκετινγκ μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας για δέκα χρόνια, αποφάσισε πως απλώς χρειάζεται χρόνο για τον εαυτό της. Χρόνο για να κυνηγήσει το πάθος της στη φωτογραφία, να γράψει, να γνωρίσει άγνωστους πολιτισμούς, να σκεφτεί. «Αρχικά συμμετείχα σε ένα πρόγραμμα της WWF, το 2008, για την προστασία της caretta caretta. Μετά, ήθελα το επόμενο εθελοντικό μου ταξίδι να είναι στον ανθρώπινο τομέα. Ένα βράδυ, είδα στο Facebook φωτογραφίες του ομαδάρχη, με τον οποίο ήμασταν μαζί στη WWF, από ένα ταξίδι του στην Αιθιοπία. Ζήτησα λεπτομέρειες και λίγο αργότερα έστελνα τα χαρτιά μου στην ActionAid» διηγείται στο People.



Η ActionAid Ελλάδας διοργάνωσε ένα ταξίδι στο Λάι Τσάο, με βασικό σκοπό την κατασκευή του προαύλιου χώρου και της περίφραξης του νηπιαγωγείου στην κοινότητα, όπου κατά τις περιόδους έντονης βροχόπτωσης τα παιδιά δεν είχαν πρόσβαση. Η Μάρω συμμετείχε στην αποστολή. «Ο προσωπικός στόχος του ταξιδιού ήταν για τον καθένα διαφορετικός, όμως είχε έναν κοινό άξονα: το νηπιαγωγείο. Θέλαμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και να προσφέρουμε. Για μένα, τελικά, ήταν ένα “ταξίδι ΑΝΑ-ψυχής”». Οι εμπειρίες πολύτιμες, ξεχωριστές. «Κατά την παραμονή μας εκεί ασχοληθήκαμε με τη συλλογή ρυζιού και τσαγιού, το χτίσιμο της αυλής στο νηπιαγωγείο και το μαγείρεμα στο σπίτι του κοινοτάρχη. Επισκεφτήκαμε σχολεία σε διαφορετικές περιοχές της κοινότητας. Τους προσφέραμε όσα δώρα (μαρκαδόρους, μπάλες, μπαλόνια κ.λπ.) είχαμε καταφέρει να κουβαλήσουμε από την Ελλάδα, παίξαμε με τα παιδιά, μιλήσαμε με τους δασκάλους και κάποιοι από εμάς συναντήσαμε τα παιδιά των οποίων είμαστε ανάδοχοι. Επισκεφτήκαμε φτωχά σπίτια, που στα δικά μας μάτια ήταν απλά λασπωμένες, ξύλινες καλύβες. Κι όμως, εκεί έμεναν οικογένειες που μεγάλωναν παιδιά. Το παράλογο ήταν πως στα περισσότερα από αυτά τα φτωχικά σπίτια υπήρχε μια τηλεόραση πλάσμα. Καταλάβαμε τελικά πως το κράτος τους επιδοτεί την αγορά προκειμένου να παρακολουθούν το (κατευθυνόμενο, όπως είναι προφανές) δελτίο ειδήσεων».

Εικόνες σκληρές, ωστόσο δεν θυμάται μόνο αυτά. «Δεν μπορώ να ξεχάσω τις εικόνες των παιδιών που έκλαιγαν όταν φεύγαμε: μια μικρή μού πρόσφερε το μοναδικό μπαλόνι που της είχαμε χαρίσει εμείς λίγο νωρίτερα, ενώ ένα άλλο μικρό έτρεξε να μας κόψει λουλούδια. Και ξέρεις, με κανένα από αυτά δεν είχαμε καταφέρει να μιλήσουμε σε κάποια γλώσσα. Με δυσκολία μάθαμε τα ονόματά τους. Όμως, η αγάπη, και από τις δύο πλευρές, αρκούσε για να επικοινωνήσουμε εκείνη τη στιγμή». Τον Αύγουστο του 2014, παραιτήθηκε από την εργασία της και από τον Οκτώβριο βρίσκεται στη Μιανμάρ της Βιρμανίας, αυτή τη φορά ως Μάρω και όχι υπό την ομπρέλα κάποιας διεθνούς μη κερδοσκοπικής οργάνωσης. Πώς είναι για μια Ευρωπαία να ζει σε μια υπανάπτυκτη ασιατική χώρα; Το λεγόμενο culture gap είναι χαώδες; «Μιλούσα με ένα Βιρμανό δάσκαλο. Του έλεγα ότι, παρότι η Βιρμανία είναι από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο, δεν βλέπω άστεγους, ζητιάνους, αλλά χαρούμενους ανθρώπους, σε αντίθεση με την Ελλάδα, όπου τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα. Προσπαθήσαμε και οι δύο να καταλάβουμε. Στο Βιετνάμ υπήρχαν ντόπιοι που έβλεπαν το πρόσωπό τους στις κάμερές μας και ξαφνιάζονταν, αφού κάποιοι μπορεί να μην το είχαν δει ποτέ, γιατί δεν είχαν καθρέφτη. Και κάπως έτσι, παρατηρώντας, εκτιμάς, περιορίζεις, βάζεις άλλες προτεραιότητες, έχεις πιο ανοιχτές ιδέες, προσφέρεις πιο ουσιαστικά και χαμογελάς πιο συχνά».



Ένιωσε θυμό για τη φτώχεια που αντίκρισε, αισθάνεται πως ζούμε εις βάρος του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου ή λιγότερο αναπτυγμένων πολιτισμών; « Έχει πολλές διαστάσεις η συγκεκριμένη ερώτηση και μία από αυτές είναι πολιτική. Δυστυχώς, δεν είμαι σε θέση να την αναλύσω. Ξεκάθαρα, όμως, ισχύει αυτό. Προσωπικά, δεν μπορώ να κάνω πολλά για να το αλλάξω. Αυτό, όμως, που περνάει από το χέρι μου το προσπαθώ, μέχρι εκεί που αντέχω, με ό,τι σημαίνει αυτό. Προσπαθώ να αξιολογώ καλύτερα πού προσφέρω τα χρήματα από τις αγορές μου, τα προϊόντα που χρησιμοποιώ. Αλλά δυστυχώς, ό,τι και αν κάνεις, πάντα θα ζεις εις βάρος κάποιου που μένει σε λιγότερο αναπτυσσόμενη χώρα και είχε λιγότερες ευκαιρίες στη ζωή του». Και ο εθελοντισμός; Ορισμένοι ισχυρίζονται πως είναι επικίνδυνος, υπό την έννοια πως αντικαθιστά τις υποχρεώσεις της πολιτείας. «Συμφωνώ απόλυτα, αλλά μέχρι να λύσει η πολιτεία τα υπόλοιπα θέματα και να ασχοληθεί και με αυτά μπορούμε να προσφέρουμε. Ίσως αν συνειδητοποιούσαμε ότι η πολιτεία είναι οι πολίτες της και επομένως όλοι εμείς, να ζούσαμε σε μια καλύτερη κοινωνία, η οποία να μη χρειάζεται εθελοντικές κινητοποιήσεις».



Η Μάρω, βέβαια, έχει αφήσει πίσω της, προς το παρόν, τις ημέρες εθελοντισμού. Στη Βιρμανία προσπαθεί να ζήσει, να μάθει, όχι ως ταξιδιώτισσα ή εθελόντρια με συγκεκριμένη ημερομηνία επιστροφής. «Στις 3 Δεκεμβρίου του 2014 πραγματοποιήθηκε φιλανθρωπική φωτογραφική έκθεση με θέμα “Από τη Mιανμάρ με αγάπη”. Είναι το αποτέλεσμα ενός προσωπικού πρότζεκτ. Εξήντα μέρες, τέσσερις πόλεις, εκατό άνθρωποι που μου απάντησαν “Τι σημαίνει αγάπη”. Το πρότζεκτ έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί μπόρεσα να δω τον τρόπο που ορίζουν την αγάπη οι Βιρμανοί, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο και την πόλη στην οποία μένουν. Για παράδειγμα, στην επαρχία έχουν άλλη λέξη για τη μητρική αγάπη. Τα έσοδα, βεβαίως, στάλθηκαν σε μια οργάνωση που προσφέρει εκπαίδευση και γεύματα κάθε μέρα σε παιδιά φτωχών οικογενειών». Η Αθήνα τής λείπει; «Τα πάντα μού λείπουν. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, οι δρόμοι της. Η οικειότητα που μπορείς να νιώσεις μόνο στην πόλη σου. Σκοπός μου είναι να επιστρέψω. Όχι, όμως, τώρα. Προς το παρόν, νιώθω το λιγότερο ευλογημένη για αυτά που έχω νιώσει και έχω κερδίσει από τις εμπειρίες που ζω».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ