Θέμος Αναστασιάδης: Παλούκια - Πέραμα «σκλάβος»

Ενώ μπορώ να αποδείξω με επιχειρήματα που θα καταλάβει ο πάσα ένας ότι με το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ παταγωδώς, μέσα από την εφημερίδα μού λένε παλαβομάρες ότι πρέπει να πανηγυρίσουμε κι από πάνω τα εννιάχρονά μας! Σοβαρά μιλάμε τώρα; Το πιο εύκολο απ’ όλα θα ήταν, ως είθισται, να λέμε ότι από τότε που βγήκαμε είμαστε στην κορυφή των κυκλοφοριών, τις δημοσιογραφικές μας επιτυχίες, το ότι μας μιμούνται πια άπαντες στον κυριακάτικο Τύπο, ότι στο Ιντερνετ κατέχουμε δεσπόζουσα θέση και άλλα πολλά μπλα-μπλα-μπλα! OK, μας τα ’πες και πέρσι. Εγώ νιώθω αποτυχημένος γιατί ούτε… έναν σταθμό ΔΙΟΔΙΩΝ έχουμε σε ολόκληρη τη χώρα με τόσους αυτοκινητόδρομους. Και δεν μιλάμε για σταθμό στην Εθνική, αλλά ούτε καν σε έξοδο σε περιφερειακή διαδρομή του ενός ευρώ! Τι διόδια, δηλαδή, εδώ δεν έχουμε ούτε πορθμείο, μια λάντζα γραμμή Παλούκια - Πέραμα έστω!

Που θα ήταν όνειρο άπιαστο άπαξ και δεν αποκτήσαμε ούτε ποσοστό σε καζίνο, ούτε πήραμε κάτι από τα τόσα και τόσα σε προμήθειες του Δημοσίου. Τίποτα. Το απολύτως τίποτα. Με τι μούτρα να κοιτάξω τώρα εγώ τους δημοσιογράφους και όλους τους εργαζομένους στην εφημερίδα όταν βλέπω στα πρόσωπά τους ζωγραφισμένη την απογοήτευση από την καθημερινή απαξίωση; Διότι, σου λέει ο εργαζόμενος, ξέρεις, άμα πάρω τον δρόμο για Θεσσαλονίκη, γνωρίζω τουλάχιστον ότι ενισχύω την τάδε εφημερίδα. Για Πάτρα, το έτερο ΜΜΕ. Για Καλαμάτα, το δείνα κανάλι.

Εμείς... ποιοι είμαστε; Τι ακριβώς κάνουμε και γιατί; Εννέα χρόνια τώρα σκιζόμαστε και δεν έχουμε αναλάβει έστω υπεργολαβία την κατασκευή των τολ, του άλλου μεγαλοεκδότη, μεγαλοκατασκευαστή, ή κάτι από μεγαλοεφοπλιστή! Αλλος καημός κι αυτός... Βάζω κάτω όλους τους εμφανιζόμενους ως εκδότες και, όσο να ’ναι, κάτι πόντους σε μερικά τάνκερ τούς έχουν. Εστω ξηρού φορτίου. Εστω σε φορτηγίδες. Εστω τελικά σε υδροφόρες, που πάνε νερό στην άγονη γραμμή. Ή (ήμαρτον, πιο παρακάτω δεν πάει) μια γραμμή ΚΤΕΛ! Εισπράκτορες να κόβουμε εισιτήρια. Αλλά δεν είναι μόνο η «πίκρα» των εργαζομένων, η εύλογη απορία των αναγνωστών, αλλά και των ανταγωνιστών, που... δεν το χωνεύει ο νους τους ότι δεν έχουμε στήσει κάποια «παράλληλη δουλειά» και μας ψάχνουν σαν φαντάσματα εκεί που υποψιάζονται μπας κι έχουμε χωθεί.

Εχουμε να κάνουμε με την καχυποψία και συχνά με την εύλογη οργή του πολιτικού κόσμου, ο οποίος ψάχνει πρόθυμα να δώσει ένα αντάλλαγμα -ανάλογα με τις εποχές, πριν ή μετά την Τρόικα- για να αποκτήσει ένα στήριγμα. Τι να κάνουμε, έτσι έχει ανδρωθεί το πολιτικό μας σύστημα σε σχέση με τα ΜΜΕ: αντάλλαγμα - στήριγμα, στήριγμα - αντάλλαγμα. Εμείς; Ούτε αντάλλαγμα ζητάμε, ούτε στήριγμα δίνουμε. Στο εντελώς άσχετο δηλαδή. Ακόμη και με καλοπροαίρετο πολιτικό συνομιλητή να κάτσεις να μιλήσεις, βλέπεις την απορία να διαγράφεται στο πρόσωπό του. Το... «διά ταύτα»; Που πάει να πει... «να σε υπολογίζω ή όχι»; Με τα μούτρα κατεβασμένα φεύγουμε σαν μουσαφίρηδες που δεν έφεραν γλυκό, ενώ όλοι οι άλλοι έχουν πάει κι από κάτι. Ή έχουν πάρει κι από κάτι, από το τραπέζι του κάθε μαικήνα. Να πηγαίνεις και να μη θέλεις τίποτα απ’ το «Σύστημα» είναι σαν να επισκέπτεσαι εκπομπή με σεφ μαγειρικής ως κριτής και να λες: «Αχ, σόρι, εγώ δεν θα πάρω, είμαι σε δίαιτα». Δηλαδή, τι ακριβώς ήρθες να κάνεις; Οντως, δεν έχουμε την «πρέπουσα» απάντηση στο πολιτικό οικονομικό talk show του δημόσιου βίου, στο οποίο υποτίθεται ότι άπαξ και μπεις, πας για να «παίξεις».

Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δεν ήρθαμε για να παίξουμε. Ηρθαμε για να γράψουμε, να αποκαλύψουμε, να ξεσκεπάσουμε και να εξηγήσουμε... ΟΚ, μας λένε κάποιοι καλόβολοι, τέλος πάντων, ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ το δημοσιογραφικό σας έργο, να το χρηματοδοτήσουμε κι αυτό; Θέλετε να φτιάξετε κάνα γιοφύρι, ακόμη κι αν δεν υπάρχει ποτάμι; Να τρυπήσετε καμιά σήραγγα στον... κάμπο, ακόμα κι αν δεν υπάρχει βουνό, για να δικαιολογηθούν τα κονδύλια που εκταμιεύονται; Να στήσετε διόδια στα 5.000 πόδια πάνω από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» και να «τσακώνετε» έστω απογειώσεις - προσγειώσεις; Εσείς δεν λέτε ότι «πιάνετε πουλιά στον αέρα»; Ιδού ο αέρας, ιδού και η κονόμα. Εχουν δίκιο, όπως έδειξε η ζωή. Εχουμε άδικο, όπως αποδεικνύεται, αφού οι μεταμφιεσμένοι σε εκδότες μεγαλοεπιχειρηματίες είναι οι μόνοι που ακόμη ΠΑΙΡΝΟΥΝ, παίρνουν, παίρνουν, στην εποχή της κρίσης, ενώ εμείς εισπράττουμε μόνο καταδίκες και διώξεις. Οι κυβερνήσεις αλλάζουνε, οι διώξεις μένουν. Αλλοι στα έργα, άλλοι στα κάτεργα, πώς λέμε «9 χρόνια σκλάβοι»; Αλλά με τα δικά μας Οσκαρ.

Δυστυχώς, δεν έχει νόημα να ζητήσουμε συγγνώμη γι’ αυτό το μεγάλο μας λάθος, διότι, έτσι κι αλλιώς, προτιθέμεθα με τη δική σας συμπάθεια και βοήθεια να το συνεχίσουμε και με το παραπάνω. Δεν έχει νόημα να ζητήσουμε συγγνώμη ούτε από τους δημοσιογράφους εδώ μέσα, γιατί κυρίως αυτοί με τη δουλειά τους καταφέρνουν να διαλύσουν οποιαδήποτε... σχέση πάει, έτσι από μόνη της, λόγω χρόνου και χώρου να αναπτυχθεί με οποιοδήποτε σύστημα! Εξ ου και αν μας βρείτε σε οποιαδήποτε κρατική «κονόμα», να μας φτύσετε, να το καταλάβουμε, να μη φτύνουμε μόνοι τον εαυτό μας. Για ξεμάτιασμα-για ξεμάτιασμα! Εννέα χρόνια και είμαστε σε ακόμη μεγαλύτερη παρεκτροπή. Σκλάβοι στη δημοσιογραφία. Πιο καλά δεν γίνεται. Σαδομαζοχιστικό λειτούργημα, αγάπη μου.