Μόνικα: «Έζησα ένα τρελό όνειρο» 

Ανεπιτήδευτα απλή, ρομαντική και αισιόδοξα μελαγχολική, Το μεγαλύτερο success story της ελληνικής δισκογραφίας επιστρεφει Με νέο άλμπουμ και δύο μεγάλες συναυλίες. Το μόνο που μένει τώρα είναι τα επτά μαθήματα που χρωστά για το πτυχίο.

Συνέντευξη: Ζωή Δημητρίου 

Μόλις έκλεισες τα 25. Σε έχει πιάσει κρίση ηλικίας;

Κάθε άλλο. Βιώνω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου. Στα 20 ζούσα τη φάση «γουστάρω τρελά» αλλά με είχε πιάσει και η μανία να μεγαλώσω. Τώρα χαίρομαι την ηλικία μου, χαλάρωσα. Νιώθω πιο ώριμη, δεν ενθουσιάζομαι εύκολα, μπορεί να φαίνομαι εξωστρεφής, αλλά μέσα μου είμαι ισοπεδωτική. Φέτος ένιωσα την ανάγκη να ξεδώσω, να γίνω η ψυχή του πάρτι. Κράτησε δυο μήνες και είπα «αρκετά».
 
Η Monika του «Avatar» και η Monika του «Exit» έχουν διαφορές;

Είναι ακριβώς το ίδιο πρόσωπο. Η μουσική μου πηγάζει από προσωπικά βιώματα, αφηγούμαι τις εμπειρίες που ζω, μεγαλώνοντας. Τεχνικά, το «Exit» κουβαλά τον χαρακτηριστικό ήχο μου, αλλά από την πρώτη μέρα που μπήκα στο στούντιο έβγαλα τελείως από το μυαλό μου την ύπαρξη του «Avatar». Ηθελα να ζήσω με τον ίδιο ενθουσιασμό και ειλικρίνεια την ηχογράφηση. Προσπάθησα να μη σκέφτομαι ότι κάνω τον δίσκο για το κοινό που αγόρασε το «Avatar» ώστε να μην αγχωθώ. Ηταν σαν να ηχογραφούσα πρώτη φορά για να τα ακούσει ένα μόνο άτομο. Ο δικός μου άνθρωπος.

Το «Avatar» έγινε δύο φορές πλατινένιο. Μετά από αυτήν την επιτυχία, σε τρομάζει πώς θα υποδεχτούν κοινό και κριτικοί τη δεύτερη δουλειά σου; Περιμένεις την ίδια απήχηση;

Φαντάσου ότι δεν βγήκα καν στην τηλεόραση και ο δίσκος είχε απρόσμενες πωλήσεις. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τον αντίκτυπο. Από εκεί που έπαιζα στα υπόγεια των Εξαρχείων βλέπω το Θέατρο Βράχων ασφυκτικά γεμάτο και τρόμαξα. Βγαίνοντας στη σκηνή, λέω: «Οπα, πού βρέθηκαν όλοι αυτοί»;

Το Θέατρο Βράχων ήταν όνειρο. Εφόσον λοιπόν βίωσα την εμπειρία του «Avatar» χωρίς να περιμένω και πολλά, έτσι θα πράξω και με το «Exit». Πάντα λέω πως οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν μεγάλες απογοητεύσεις. Οσο για την κριτική, με είχαν προειδοποιήσει εξαρχής ότι θα ακούσω πολλά: σε πολλές συνεντεύξεις έχουν παρερμηνεύσει τα λεγόμενά μου.

Για παράδειγμα όταν ειπώθηκε πως δεν σηκώνω το τηλέφωνο στη Γαλάνη. Αρχικά ήθελα να κλειστώ στο σπίτι και να μην κάνω τίποτα, να τα παρατήσω. Αλλά η μαγκιά είναι να μπορείς να σταθείς στο ύψος σου ακόμα κι όταν σε κατηγορούν χωρίς λόγο, να βρεις τη δύναμη να τα προσπεράσεις όλα για να κάνεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο. Αποφεύγω πλέον να ακούω κατηγορίες αλλά και επαίνους. Καλύτερα να περπατάς στον δρόμο σου.

Αλλαξε η καθημερινότητά σου;

Δεν νομίζω. Ημουν πάντα αγοροκόριτσο, προτιμούσα να πηγαίνω στις συναυλίες παρά για ψώνια. Συνεχίζω να πηγαίνω στη σχολή (σ.σ.: σπουδάζει στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών) και να βρίσκομαι με τους φίλους μου. Στα προσωπικά είναι λίγο περίεργη η ισορροπία, αλλά οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν περνάς τον ίδιο χρόνο μαζί τους γιατί κάνεις αυτό που αγαπάς. Οι φίλοι μου χαίρονται για μένα. Γενικά υπάρχει και η «οικογένεια» της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής, τα παιδιά που παίζαμε μαζί στο «Αν» και τώρα βγάζουν όλοι άλμπουμ. Ξεκινήσαμε γεμάτοι ενθουσιασμό, τα βλέπαμε μαγικά. 

Hype, alternative, indie, mainstream. Σε ενοχλούν όλες αυτές οι ταμπέλες;

Κάπως πρέπει να το ονομάσεις. Εγώ ξεκίνησα ροκ π.χ. και θεωρητικά κατέληξα mainstream. Νιώθω ότι δικαιώνομαι, γιατί όταν ήμουν το κοριτσάκι στα συγκροτήματα και έλεγα «μήπως να βάλουμε και έγχορδα;», με κοιτούσαν με το βλέμμα «είσαι χαζή;». Οταν κάθισα μόνη μου κι έκανα ό,τι ήθελα με τη μουσική, έφτιαξα κάτι που ήθελα πάρα πολύ να φτιάξω και κατά κάποιο τρόπο δεν με άφηναν. Και γέμισα το «Gagarin», ενώ μου είχαν πει κάποτε: «Πώς νιώθεις που δεν θα παίξεις ποτέ στο “Gagarin”»; 

Γιατί τα τραγούδια σου είναι μέσα στη μαυρίλα ενώ εσύ είσαι πάντα μες στην τρελή χαρά;

Είναι ο άλλος μου εαυτός, αυτός που βγαίνει στη μουσική. Αν είσαι η ψυχή του πάρτι, χρειάζεται όταν γυρνάς στο σπίτι να αποφορτιστείς, να αδειάσεις. Εγώ αυτό μετατρέπω σε μουσική και δεν το θεωρώ «μαυρίλα», αλλά μια αισιόδοξη μελαγχολία. 

Στο πρώτο live στο «Gagarin» είχες τρομερό άγχος. Εχεις συνηθίσει πλέον τα live;

Από μικρή είχα μια κιθάρα στα χέρια μου και έπαιζα σε παραλίες και εκδρομές με φίλους για κοινό. Οπότε τώρα αισθάνομαι να παίζω σε μια μεγάλη παρέα, κάνω αστειάκια, δεν μπορώ να μπω στον ρόλο του απόμακρου επαγγελματία, θα νιώθω γελοία. Κατά τη διάρκεια του live χάνομαι λίγο στον κόσμο μου, ξεχνιέμαι, κάνω λάθη, ξεχνάω στίχους, «υπερχαλαρώνω».

Αυτόγραφα σου ζητούν μετά;

Ναι, είναι πολύ ωραίο συναίσθημα. Κόσμος κάθε ηλικίας, από τους νεότερους που έρχονται για το hype μέχρι 60άρηδες που έχουν μεγαλώσει με Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, Ξαρχάκο. Αυτό είναι το ωραίο με τη μουσική, είναι ένα δώρο για όλους. 

Η διαδικασία με τις φωτογραφήσεις και τις συνεντεύξεις είναι κάτι που γουστάρεις;

Αυτά τα σκέφτηκα από την αρχή, μόλις υπέγραψα με την εταιρεία. Αυτοί μου είπαν ξεκάθαρα: «Βάζουμε αυτό κι αυτό, εσύ τι βάζεις»; Και απάντησα: «Την ψυχή μου, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να ζήσω το όνειρό μου». Είναι κομμάτι της δουλειάς οι συνεντεύξεις. Δεν επέλεξα να υπογράψω με εκείνες τις δισκογραφικές-μεγαθήρια που στις κουβέντες δεν μιλούσαν ποτέ για τη μουσική μου. Δεν είχα σκοπό να βγάλω δίσκο. Δεν είχα φάει απορρίψεις, κι έχω δεχτεί χτυπήματα γι' αυτό, ότι και καλά πέρασα τη γραμμή του mainstream και αλλοιώθηκα. Είναι κουραστικό να πρέπει να αποδεικνύω κάτι επειδή πέτυχε η δουλειά μου. 

Θα μπορούσες να εμφανιστείς για μια σεζόν σε ένα μαγαζί;

Οχι, δεν μου αρέσει να είναι κάτι τυποποιημένο, προβλέψιμο. Αν παίξεις μια Τετάρτη σε ένα μαγαζί, την επόμενη Τετάρτη θα είναι το ίδιο μαγαζί, τα ίδια τραπέζια, «πακεταρισμένο». Αφού έχεις το CD έτσι, γιατί να έχεις και το live; Ετσι το σκέφτομαι, προς το παρόν. Αλλωστε του χρόνου μπορεί να μη με θυμάται και κανένας. Αυτό που έζησα με τον πρώτο δίσκο, τη γιορτή, με την περιοδεία, τις συναυλίες, τις πωλήσεις ήταν μια φοβερή εμπειρία που με έκανε να νιώθω τόσο ευτυχισμένη και γεμάτη που δεν θέλω να είμαι άπληστη. Σε μια τόσο νεαρή ηλικία, αντί να πηγαίνω για καφέ ή να παρακολουθώ τη σχολή, έζησα ένα τρελό όνειρο. Είμαι ευγνώμων. Δεν μου χρειάζεται να το ξαναζώ συνέχεια. Ας ζήσω κάτι διαφορετικό με το «Exit». 

Εχεις βγάλει λεφτά με τη μουσική; Είσαι οικονομικά ανεξάρτητη;

Εχω βγάλει, αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαι οικονομικά ανεξάρτητη. 

Μετά το «Exit» τι θα κάνεις;

Υπάρχει μια τάση προς το εξωτερικό. Ολοι οι γύρω μου φεύγουν και η εταιρεία θέλει να με προωθήσει, γιατί υπάρχει ενδιαφέρον. Αλλά ακόμα έχω πολλά να μάθω. Η Ελλάδα για μένα δεν έχει τελειώσει. Χρωστάω επτά μαθήματα για το πτυχίο. Οταν το πάρω, ίσως πάω για μεταπτυχιακά να το συνδυάσω. Ας έρθει ανεπιτήδευτα το κεφάλαιο «εξωτερικό». 

Μόλις έγινες 25 ετών. Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου στα 30;

Θα έχω άντρα και παιδί (σκάει στα γέλια). Δεν θέλω να είμαι πάντα νέα και να ζω ένα ξέφρενο πάρτι.