Το γυναικείο πρόσωπο των ευπώλητων

Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας ή μάλλον καλύτερα έρωτας, δάκρυα και ιδρώτας είναι τα τρία συστατικά υλικά που διέπουν τα βιβλία της ασυναγώνιστης κυριολεκτικά!- γυναικείας λογοτεχνίας στην Ελλάδα. Γιατί, όσο κι αν οι κριτικοί και μυθιστοριογράφοι προτιμούν να σηκώνουν ψηλά το φρύδι μόνο και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «γυναίκα-συγγραφέας» και «γυναικείο best seller», η βιομηχανία του βιβλίου ζει και βασιλεύει χάρη στις υψηλές πωλήσεις τους.

Ολοένα και περισσότερες γυναίκες καταθέτουν τον οβολό τους στην απέραντη βιομηχανία του γυναικείου ονείρου φτιαγμένου από νοσταλγικορομαντικά ενσταντανέ και χαμένες ψευδαισθήσεις και όλο και περισσότεροι εκδότες αναζητούν τα μυστικά ενός ακόμη θηλυκού φαινομένου. Στη μετά Αρλεκιν εποχή οι γυναίκες που γράφουν για γυναίκες έχουν τον δικό τους λόγο και υψώνουν δυναμικά την καλοζωισμένη και ανεξάρτητη γροθιά τους απέναντι στο λογοτεχνικό κατεστημένο των ανδρών, αποδεικνύοντας πως, αν μη τι άλλο, όχι μόνο μπορούν και σκέφτονται αλλά και γράφουν.

Οι Αγγλοσάξονες ονόμασαν το διεθνές αυτό φαινόμενο «chik-lit» - μόνο που αυτό εξαπλώνεται δυναμικά σε κάθε γωνιά του πλανήτη και διαθέτει διαφορετικό χαρακτήρα(ανάλογα με τη δυναμική του γυναικείου πληθυσμού) σε κάθε χώρα. Το «Big Fish» ανέκρινε από κοινού μερικές από τις πιο πετυχημένες συγγραφείς της Ελλάδας με διαφορετικό στυλ, άποψη και τρόπο γραφής και προσπάθησε να ανιχνεύσει τα βασικά χαρακτηριστικά, τον τρόπο σκέψης τους και φυσικά τα μυστικά τους.




ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ

Κατάγεται από τις Σέρρες και εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1997 Αποτέλεσε την πολυσυζητημένη -και ακριβοπληρωμένης, όπως λέγεται- μεταγραφής στον χώρο του βιβλίου από τον Λιβάνη στον Ψυχογιό

«Δεν έγινα συγγραφέας, γεννήθηκα συγγραφέας. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έπλαθα ιστορίες και σενάρια. Στην πορεία έγινα αεροσυνοδός για να γνωρίσω όλο τον κόσμο, να αλητέψω, να εμπλουτίσω τις γνώσεις και τις εμπειρίες μου ώστε να γράφω καλύτερα… Τώρα πια η συγγραφή είναι όλη μου η ζωή και της έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά, παραμελώντας ακόμη και την προσωπική και κοινωνική μου ζωή, που έτσι κι αλλιώς την έζησα πλουσιοπάροχα ως αεροσυνοδός…

Η πένα μόνο βάσανα δεν μου προκαλεί. Αντίθετα, με αγαλλιάζει, με ξεκουράζει και με ανανεώνει μέσα από τους ήρωές μου. Ακόμη κι αν κάποιες στιγμές η ζωή δεν είναι ευχάριστη, ο συγγραφέας μπορεί να καταφύγει στον κόσμο των ηρώων του και να ξεχαστεί, κάνοντας τη δική τους ζωή όμορφη ή άσχημη, ανάλογα με τα κέφια του και εξορκίζοντας τα δικά του προβλήματα.

Δεν έχω κανέναν λόγο να φοβάμαι την ταμπέλα της εύκολης λογοτεχνίας, όπως με ρωτάτε, γιατί όποιος πιστεύει ότι γράφω εύκολη ρομαντική λογοτεχνία απλώς δεν έχει διαβάσει το έργο μου ή τρέφει εμπάθεια προς το πρόσωπό μου ή έχει χαμηλό δείκτη νοημοσύνης. Εχω γράψει δραματικό μυθιστόρημα, κωμωδίες, ιστορικοφιλοσοφική έρευνα, αστυνομικό, παιδικά, ποίηση, μεταφυσικό και τώρα επιστημονική φαντασία. Αυτή την ετικέτα μπορείτε να την κολλήσετε όπου θέλετε, εκτός από το δικό μου μέτωπο».



ΛΕΝΑ ΜΑΝΤΑ
Κατάγεται από την Πόλη και είναι παντρεμένη με δύο παιδιά Το περιοδικό «Life & Style» την ανακήρυξε συγγραφέα της (περασμένης) χρονιάς Το «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι» έχει φτάσει τα 200.000 αντίτυπα

«Πρέπει να τονίσω ότι το αναγνωστικό μου κοινό δεν είναι αποκλειστικά γυναίκες! Μπορεί αριθμητικά να υπερτερούν, αλλά σε γενικές γραμμές οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο. Πάντως οι αναγνώστες μου γενικά βρίσκουν ταξίδια ψυχής στις σελίδες των βιβλίων μου, γι’ αυτό και τα επιλέγουν. Είναι η ανθρώπινη ανάγκη που όλοι έχουμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και μετά το ταξίδι να επιστρέψουμε ξεκούραστοι και δυνατοί για να αντιμετωπίσουμε τα όποια μας προβλήματα.

Παρόλο που πίστευα ότι η λογοτεχνία είναι ένας χώρος όπου δεν ταιριάζουν οι ταμπέλες, όπου τα μυαλά θα ήταν ανοιχτά και η ψυχή βαθιά, γρήγορα διαπίστωσα ότι έκανα λάθος… Κάποιοι φρόντισαν δηλαδή να μου το κάνουν ξεκάθαρο και να μου φορέσουν την ταμπέλα της ροζ, της εύκολης λογοτεχνίας. Οχι, δεν μπορώ να φοβηθώ, αφού με ρωτάτε αν φοβάμαι μια τέτοια ταμπέλα, ούτε να θυμώσω.

Όχι, όταν κάθε μέρα και μέσα από το Διαδίκτυο διαβάσω όσα διαβάζω από τους αναγνώστες μου. Μηνύματα γεμάτα από την αγάπη τους. Θα ήμουν αχάριστη λοιπόν με τέτοια ασπίδα να φοβόμουν κιόλας! Δεν υπάρχει ποτέ εξήγηση για την επιτυχία ούτε συνταγή. Κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων ποιο βιβλίο θα είναι αυτό που θα αγγίξει τις καρδιές των αναγνωστών κι αυτό θα μετακυλήσει στις πωλήσεις. Διαφορετικά, όλοι οι εκδότες θα είχαν σαφή προτίμηση στα ευπώλητα! Αγαπημένο μου μότο; “Να μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις!”».



ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΝΑΝΕΔΑΚΗ
Εκτός από συγγραφέας είναι και γνωστή δημοσιογράφος Τα βιβλία της χαρακτηρίζονται από χιούμορ - το όπλο των ημερών! Το νέο της βιβλίο μιλάει για γυναίκες σε κρίση, την εποχή της κρίσης

«Δεν πιστεύω σε συνταγές επιτυχίας και τα συναφή. Το μόνο που υπάρχει είναι το να θέλεις να μοιραστείς μια ιστορία για όσα αστεία και τρελά συμβαίνουν στη ζωή μας και να ανακαλύπτεις τελικά πως υπάρχουν πολλοί που θέλουν να μπουν στην παρέα και να ξεχάσουν γελώντας… Γιατί νομίζω ότι έρχονται σε μένα οι γυναίκες αναγνώστριες; Θα σας αποκαλύψω την αλήθεια. Πρόκειται για μια οργανωμένη συνωμοσία. Αγοράζουν μεν τα βιβλία μου γυναίκες, αλλά βάζουν τους αγαπημένους τους να τα διαβάσουν με το ζόρι!

Νύχτα με πανσέληνο για να τα εμπεδώσουν, οι άντρες ζουν άγρια βασανιστήρια, όπως εκμάθηση κεντήματος σταυροβελονιά! Στο τέλος οι άντρες αναγνώστες μου ανακαλύπτουν πως είναι παιχνιδάκι να κάνεις μια γυναίκα ευτυχισμένη, ενώ οι γυναίκες εκτός από ικανοποίηση έχουν κερδίσει κι ένα ωραιότατο σεμέν για το τραπεζάκι του χολ! Είμαι δημοσιογράφος.

Το να γράφω βιβλία, παραφράζοντας λίγο τον Γούντι Αλεν, είναι μια…βρόμικη δουλειά, αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει! Μου αρέσει να γράφω για τις σχέσεις μας στους ρυθμούς της ξέφρενης καθημερινότητας, ενώ με ωθούν να συνεχίσω τα χαμόγελα συνενοχής που εισπράττω! Αγαπημένο μου μότο “να λες ουρανός κι ας μην είναι”. Καλό καλοκαίρι, με πολλά χαμόγελα!»

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Τα βιβλία της -best sellers από «κούνια- κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καλέντη. Το βιβλίο της «Χειμωνιάτικη λιακάδα» έγινε σίριαλ με πρωταγωνιστές τη Βάνα Μπάρμπα, τον Απόστολο Γκλέτσο και την Ντίνα Κώνστα

«Από παιδί είχα τάση να πλάθω στο μυαλό μου ιστορίες. Η επιθυμία μου να μοιράζομαι με τους άλλους τα συναισθήματά μου ήταν ένας λόγος που με έκανε συγγραφέα, όπως και το γεγονός ότι έβαλα το κεφάλι μου με όποιο ρίσκο εκεί που δεν χωρούσε προκειμένου να ανακαλύψω πράγματα. Ολα αυτά μπορεί να με έκαναν συγγραφέα. Ισως όμως και τίποτε ακριβώς από όλα αυτά... Με ρωτάτε τι με οδήγησε από την “άνεση του καναπέ στα βάσανα της πένας”. Δεν ξέρω, ίσως γιατί από την άνεση του καναπέ εγώ ξέφυγα νωρίς. Κι επειδή είμαι αρκούντως καταστροφική, τα βάσανα της πένας είναι ένα καλό βοήθημα. Δεν φοβάμαι τις ταμπέλες περί “γυναικείας” ή “εύκολης” λογοτεχνίας. Στην πραγματικότητα,δεν φοβάμαι καμία ταμπέλα. Κάνω αυτό που ξέρω, όσο πιο καλά μπορώ. Δεν έκανα ποτέ κανέναν συμβιβασμό σε αυτό το θέμα και έχω την εντύπωση ότι υπηρετώ με συνέπεια τη λογοτεχνία. Τα υπόλοιπα δεν με αφορούν… Αν δεν γίνει η ταύτιση του συγγραφέα με τους ήρωες, τότε αυτοί παραμένουν χάρτινοι. Δεν πείθουν κανέναν. Είναι σαν να γράφεις έκθεση ιδεών. Το αγαπημένο μου μότο είναι πάντα το ίδιο: “Κι αυτό, θα περάσει”».



ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Έχει γράψει δέκα μοσχοπουλημένα βιβλία, όλα από τις εκδόσεις Λιβάνη. Το αγαπημένο της θέμα -τι άλλο;- ο έρωτας τα χέρια της πιάνουν για τα καλά: εκτός από τη συγγραφή, ιδιαίτερη έφεση έχει και στη ζωγραφική και στην κεραμοπλαστική

«Γράφω γιατί είμαι γυναίκα και γράφω σαν γυναίκα. Γιατί οι γυναίκες ηρωίδες μου τους μοιάζουν όχι απαραίτητα στη σκέψη, στα βιώματα ή τις καταστάσεις, αλλά στον τρόπο που διάλεξαν να αντισταθούν, να αγαπήσουν, να πάθουν ή και να εκδικηθούν. Το μυθιστόρημα είναι άλλωστε ένα όχημα που προκαλεί ταξίδια. Ο λόγος που μια γυναίκα φτάνει στη συγγραφή είναι είτε λόγω κλειστού χαρακτήρα είτε μιας ανάγκης να πει όσα δεν μπόρεσε να πει στην καθημερινότητά της...

Για μένα η επιτυχία στη γραφή είναι συνώνυμη πρώτα με τη δική μου διέξοδο από την αναζήτηση και κατόπιν -μακάρι!- με το ενδιαφέρον, την ταύτιση ή το μοίρασμα των σκέψεών μου με όσους αναγνώστες τιμήσουν τα βιβλία μου. Γράφω από μικρό παιδί και η συγγραφή ήρθε φυσικά.

Αλλά το γιατί έγινα συγγραφέας δεν το ξέρω, γιατί αν το δεχτώ, θα βάλω τον εαυτό μου στο ίδιο ράφι με τους συγγραφείς που σέβομαι και θαυμάζω. Δέκα βιβλία μετά νιώθω ακόμη υπό δοκιμή, αμήχανη και σχεδόν φοβισμένη μπροστά στον τίτλο που μου αποδίδουν. Για μένα η συγγραφή είναι ανάγκη, διέξοδος και κρυφή υποκειμενική ευτυχία».