He's got the look

Κείμενο: Τάσοσ Θεοδωρόπουλοσ (ttheodoropoulos@mnm.gr)


Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ τυλιγμένος με μια καμπαρντίνα χάνεται στην ομίχλη του αεροδρομίου της Καζαμπλάνκα. Ο Κλιντ Ιστγουντ μασώντας ένα λεπτό πουράκι, αξύριστος, ρίχνει πάνω του ένα τριμμένο πόντσο και απονέμει απρόθυμα δικαιοσύνη στο Φαρ Ουέστ. Ο Σον Κόνερι, ντυμένος στην πένα από ράφτες της Σάβιλ Ρόου, πετά σαν δισκοβόλος το καπέλο του που προσγειώνεται στον καλόγηρο του γραφείου της Μανιπένι. Ο,τι ξέρουμε για το αντρικό στυλ το μάθαμε βλέποντας ταινίες. Αντιγράψαμε πόζες, υιοθετήσαμε τάσεις, αγοράσαμε αξεσουάρ, μάθαμε σχεδιαστές και αναγνωρίσαμε τα πρότυπά μας στα πρόσωπα εμβληματικών σταρ που καθόρισαν με την εικόνα τους τη διαχρονική κινηματογραφική αισθητική.

MAΡΤΣΕΛΟ ΜΑΣΤΡΟΓΙΑΝΙ - 8 1/2
(1963, σκ. Φεντερίκο Φελίνι)
Πολύ απλά, ο πιο «μαγνητικός» σταρ της δεκαετίας του ’60, κάτι σαν την ευρωπαϊκή απάντηση στον Κάρι Γκραντ, ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι ως κινηματογραφικό alter ego του Φεντερίκο Φελίνι φοράει ένα κατάμαυρο κοστούμι Brioni, που τον κάνει να ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση εν μέσω δημιουργικής κρίσης, το τονίζει επιτηδευμένα με μια λευκή γραβάτα και κρύβει κάθε υπόνοια καλλιτεχνικής ανασφάλειας πίσω από ένα ζευγάρι μαύρα γυαλιά ηλίου. Η Ιταλία δεν θα έβρισκε καλύτερο promoter για τους σχεδιαστές μόδας της.

ΤΖΕΪΜΣ ΝΤΙΝ - ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ
(1955, σκ. Νίκολας Ρέι)
Υπήρξε μια εποχή που η επανάσταση κόστιζε πολύ λιγότερα όσον αφορά στην ενδυματολογική της σημειολογία, και δήλωνε πολύ περισσότερα. Ισως  σε ένα αυτοφλεγόμενο αγόρι, για το οποίο αρκούσε ένα τζιν, ένα λευκό εφαρμοστό T-shirt κι ένα κόκκινο αντιανεμικό τζάκετ (η λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά) για να πιστέψεις ότι ανά πάσα στιγμή το μονίμως αναμμένο τσιγάρο στα χείλη του θα δημιουργούσε τη φλόγα που θα τον αποθέωνε και εν τέλει
θα τον κατανάλωνε. Κι αυτό το αγόρι ήταν ο Τζέιμς Ντιν, το οποίο ένα χρόνο αργότερα κορύφωσε την εικόνα του στο «Γίγαντα» (πάνω).




ΜΑΡΛΟΝ ΜΠΡΑΝΤΟ - Ο ΑΤΙΘΑΣΟΣ
(1953, σκ. Λάζλο Μπένεντεκ)
Οχι, δεν είναι Χάρλεϊ η θρυλική μηχανή της ταινίας που έκανε
το δερμάτινο τζάκετ απαραίτητο αξεσουάρ της μάτσο αγριάδας, αλλά μια Triumph Thunderbird 6T. Και το στυλ Perfecto δερμάτινο μπουφάν από μόνο του, χωρίς δηλαδή τα μαύρα γάντια, το λευκό  T-shirt με τη μαύρη λαιμόκοψη, το Baron Hat καπέλο (που φόρεσε και ο Σία Λα Μπεφ ως γιος του Ιντιάνα Τζόουνς), τα γυαλιά ηλίου και ασφαλώς τη φαβορίτα, εννοείται πως δεν αρκεί για να σου εξασφαλίσει την κυρίαρχη αρσενική θέση του αρχηγού της συμμορίας, εκτός κι αν λέγεσαι Μάρλον Μπράντο, που δεν το νομίζω.




ΣΤΙΒ ΜΑΚ ΚΟΥΙΝ - ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΜΑΣ ΚΡΑΟΥΝ
(1968, σκ. Νόρμαν Τζιούισον)
Στα λεξικά της μόδας, ο μυθοπλαστικός χαρακτήρας του εκατομμυριούχου μπον βιβέρ κλέφτη έργων τέχνης «Τόμας Κράουν» είναι ένας από τους λίγους που έχει το δικό του λήμμα, ενώ ακόμα και σήμερα σχεδιαστές όπως ο Τομ Φορντ και ο Ραλφ Λόρεν τον αναφέρουν σαν μια από τις κυριότερες εμπνεύσεις στη διαμόρφωση του σύγχρονου αντρικού στυλ (ειδικά στο τιμόνι μιας Rolls Royce ή μιας Ferrari GT 250s) και, σαφέστατα, μία από τις κορυφαίες στιγμές της βρετανικής παράδοσης κοστουμιών, διά χειρός Doug Hayward, του ανθρώπου που ευθύνεται μεταξύ άλλων και για τα κοστούμια του Μάικλ Κέιν στο «Τhe Italian Job».




(1960, σκ. Λιούις Μαϊλστόουν)
Μπορεί να φταίει η γοητεία που από τη φύση του ασκεί, η αψεγάδιαστη ενδυματολογικά εκδοχή του ρετρό στην ποπ κουλτούρα, ειδικά όταν προέρχεται από τα γεννοφάσκια της δεκαετίας του ’60, όμως η αλήθεια είναι πως μπροστά στον Φρανκ Σινάτρα και τη βασισμένη σε μοχέρ και sharkskin γκαρνταρόμπα του πρωτότυπου Rat Pack που έραψε ο Sy Devor, η ανάλογη της παρέας του Τζορτζ Κλούνι στο ριμέικ της ταινίας μοιάζει οκαζιόν.




TZON TΡΑΒΟΛΤΑ - ΠΥΡΕΤΟΣ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ
(1977, σκ. Τζον Μπάνταμ)
Το πιο πιθανό αν συναντούσατε σήμερα κάποιον ντυμένο όπως ο Τζον Τραβόλτα στη θρυλικότερη ταινία της disco κουλτούρας είναι να τον αποκαλούσατε «γαλατά», για να μην πω κάτι χειρότερο. Η αλήθεια όμως είναι πως αφενός δεν υπήρξε ποτέ πιο χαρακτηριστική ενδυμασία (λευκό κοστούμι, γιλέκο, μαύρο πουκάμισο ανοιχτό στα πάνω κουμπιά του τριχωτού στήθους και μαλλί καψαλισμένο από το σεσουάρ) του πυρετού της ντισκομπάλας, αφετέρου, ναι, με έναν διεστραμμένο τρόπο, αυτό το ντύσιμο, τουλάχιστον πάνω στον Τραβόλτα - Τόνι Μανέρα, εξακολουθεί να φαίνεται και κομψό και σέξι.




ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΓΚΙΡ - ΑΜΕRICAN ZIGOLO
(1980, σκ. Πολ Σρέιντερ)
Μπορεί το θεατρικό έργο του Τζον Φορντ από το 1625 να ονομάζεται
«Κρίμα που είναι πόρνη», όμως ο συγγραφέας του δικαιολογείται εφόσον στην εποχή του δεν υπήρχε ένας ανερχόμενος τη χρονιά των γυρισμάτων της ταινίας (που έμελλε να σπρώξει πολλούς από μας στο ενδεχόμενο
της επαγγελματικής μας αποκατάστασης μέσω της αντρικής πορνείας) σχεδιαστής με το όνομα Giorgio Armani, στο ατελιέ του οποίου ο Ρίτσαρντ Γκιρ μεταμορφώθηκε σε σύμβολο της υλιστικής δεκαετίας του ’80, αποδεικνύοντας ότι μερικά πράγματα, όπως η γοητεία, η πορνεία και το καλό γούστο, είναι απλώς διαχρονικές αξίες.




ΚΑΡΙ ΓΚΡΑΝΤ - ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΓΙΓΑΝΤΩΝ
(1959, σκ. Αλφρεντ Χίτσκοκ)
Καθοδηγημένος από έναν σκηνοθέτη που ήξερε πάντα για τις ταινίες του πως το στυλ είναι η μισή ουσία, ο ούτως ή άλλως πάντα άψογος σε θέματα αντρικού πατρόν Κάρι Γκραντ φοράει το θρυλικότερο ίσως κοστούμι
της καριέρας του, με ένα υπέροχο γκρι τρίκουμπο σακάκι ραμμένο από
τον θρυλικό εδώ και 120τόσα χρόνια Kilgour της Saville Road, που μένει ατσαλάκωτο σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της καταιγιστικής δράσης της ταινίας.




ΑΛΕΝ ΝΤΕΛΟΝ - ΓΥΜΝΟΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ
(1960, σκ. Ρενέ Κλεμάν)
Ξεχάστε (που δεν είναι και δύσκολο) τον Ματ Ντέιμον στον «Ταλαντούχο
κ. Ρίπλεϊ» και εστιάστε στον αγαπημένο Ρίπλεϊ της ίδιας της συγγραφέως Πατρίτσια Χάισμιθ, με τον Ντελόν να δίνει άλλη έννοια στη φράση δολοφονική φωτογένεια. Με φόντο την ηλιόλουστη Μεσόγειο, ο Γάλλος γόης φοράει καλοκαιρινά κοστούμια, ξεκάλτσωτα loafer, παραπλανητικά χακί και σοφιστικέ πουκάμισα με διπλωμένα τα μανίκια, προκαλώντας περισσότερους φόνους απ’ όσους ο ίδιος ο Ρίπλεϊ έχει σχεδιάσει στην καριέρα του.




ZAN ΠΟΛ ΜΠΕΛΜΟΝΤΟ - ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ
(1959 σκ. Ζαν Λικ Γκοντάρ)
Η επιτομή του ενδυματολογικού cool της beat γενιάς (ναι, ξέρω
δύο αγγλικές λέξεις σε μια πρόταση είναι toο much) βρίσκει τον κυριότερο εκπρόσωπό της στη nouvelle vague (ορίστε και μια γαλλική για να μην παραπονιέστε) και τον Ζαν Πολ Μπελμοντό στην πιο χαρακτηριστική ίσως στιγμή της καριέρας του. Ρέμπελος, ατίθασος και ερωτύλος, ο Ζαν Πολ αφήνει ανεξίτηλο το στυλιστικό του στίγμα στο σελιλόιντ, με ρούχα που πάνω σε οποιονδήποτε άλλον θα φαίνονταν τουλάχιστον περίεργα, όσον αφορά στο μήκος της γραβάτας και το φάρδος του τζάκετ.