Υιοθεσία αδέσποτων: Κοινωνική και ανθρώπινη ανάγκη

 Κι όμως,  όσο κι αν αγαπάμε τα ζώα, όσο κι αν αυξάνεται η ευαισθητοποίηση όσον αφορά τα ζωάκια που βλέπουμε να υποφέρουν στο δρόμο, δυστυχώς δεν είναι αρκετό. Περίπου 3 εκατομμύρια αδέσποτα το 2015 έχουν γεμίσει τους δρόμους των πόλεων, της πρωτεύουσας, των χωριών. Δεν πρόκειται για απλό ζήτημα.

Ο κάθε κάτοχος ζώου πρέπει να σκεφτεί διπλά όταν το αποκτήσει. Το κατοικίδιο δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι κάτι εφήμερο. Είναι ζωντανό πλάσμα με αισθήματα και ζωή, προβλήματα και χαρές. Το κατοικίδιο πολλές φορές είναι και ζωτικός φίλος και βοηθός για ΑΜΕΑ, για μοναχικούς ανθρώπους, αλλά πολλοί οι οποίοι αγοράζουν ή υιοθετούν ένα κουτάβι ή ένα γατί, μετά από λίγους μήνες, και δη τους καλοκαιρινούς που “δεν έχουν τί να το κάνουν” το παρατάνε στους δρόμους. Το αφήνουν στη μοίρα του. Και εμείς οι υπόλοιποι τα βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους αυτούς, πεινασμένα, κακοποιημένα από κακόβουλος περαστικούς, και μίζερα. Πολλοί από εμάς δεν κάνουμε τίποτα. Αλλά δεν χρειάζεται τίποτα άλλο από αλλαγή στην παιδεία και στον τρόπο σκέψης μας όσον αφορά αυτά τα ζωντανά.

Πρώτον και κυριότερο. Ο καθένας μπορεί να δηλώσει εθελοντής σε Ζωοφιλική οργάνωση. Η στείρωση των αδέσποτων είναι αναγκαία. Η βοήθεια δεν κοστίζει τίποτα άλλο από χρόνο, και κάποια ζωάκια που μπορούμε να σώσουμε μπορείτε εύκολα να σκεφτείτε πως μπορούν να δώσουν χαρά και ζωντάνια σε ένα άδειο σπιτικό, ή σε ένα παιδάκι που θέλει παρέα δική του.

Δεύτερον. Η υιοθεσία αδέσποτων. Αντί να ξοδεύουμε χρήματα για ζωάκια “με βούλα” και χαρτιά καταγωγής όπως -καλά- κάνουν οι επαγγελματίες εκπαιδευτές οι οποίοι έχουν τις εγκαταστάσεις και το Know-how για να τα περιποιηθούν, μπορούμε να πάμε σε κέντρο με αδέσποτα και να διαλέξουμε ένα σκυλάκι το οποίο μπορεί να φαίνεται... “άσχημο” αλλά είναι σίγουρα αξιαγάπητο. Μη νομίζετε. Τα κατοικίδια που έχουν κακοποιηθεί και έχουν διασωθεί έχουν κι αυτά ψυχολογικά προβλήματα. Φοβούνται την επαφή, ή γίνονται επιθετικά γιατί έτσι τους οδηγεί το ένστικτο της επιβίωσης, λόγω της βίας που έχουν ζήσει. Με τη σωστή φροντίδα και τη σωστή εκπαίδευση, με όπλα την παιδεία και τη γνώση, το κάθε κατοικίδιο, ό,τι κι αν έχει περάσει, μπορεί να γίνει φίλος, προστάτης και αγαπημένο μέλος οποιασδήποτε οικογένειας.


Επίσης, όταν βλέπουμε κατοικίδιο να κακοποιείται συστηματικά από κάποιο γείτονα, πρέπει να το καταγγέλλουμε. Χωρίς καν να αναφέρουμε τις περιπτώσεις φόλας, οι οποίες αποτελούν ποινικό αδίκημα και πρέπει να εκλείψουν ΑΜΕΣΑ, οι πολίτες είναι η πρώτη γραμμή προστασίας των ζώων αυτών. Οι Δήμοι είναι υποχρεωμένοι από το Νόμο να φροντίζουν για την σίτιση, περίθαλψη, στείρωση, ηλεκτρονική σήμανση, και φιλοξενία των αδέσποτων που βρίσκονται εντός των ορίων τους. Αλλά ακόμη κι αν αυτό δεν ευοδωθεί, υπάρχουν φιλοζωϊκά σωματεία τα οποία μπορείτε πολύ εύκολα να βρείτε.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως τα αδέσποτα, όπως και τα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα είναι υποχρέωση όλων μας, ανεξαρτήτως κυβέρνησης και διοίκησης. Ακόμη κι ένα πιατάκι με φαγητό εάν δείτε πως η γάτα της γειτονιάς γέννησε ή ένας σκύλος κυκλοφορεί πεινασμένος κοντά στο σπίτι, μπορεί να βοηθήσει, μέχρι κι εσείς να βρείτε βοήθεια για το τί πρέπει να κάνετε. Δεν χρειάζεται αυτοθυσία, χρειάζεται παιδεία. Ενημερωθείτε, δράστε, και σκεφτείτε πως ο άνθρωπος πρέπει να προστατεύει τα ζώα, και όχι να τα επικυριαρχεί.