Η επίτευξη του well-being είναι τέχνη, αλλά και οι Τέχνες (και τα Γράμματα) είναι πτυχές του well-being. Απαραίτητοι όροι ευζωίας και ευεξίας, συμπληρώνουν τις υπόλοιπες πτυχές και ολοκληρώνουν το αίσθημα του feel good.
Μία σύγχρονη βασική παράμετρος σε σχέση με την ευεξία και το well-being και συγχρόνως μια τάση που αναδύεται, είναι οι Τέχνες και τα Γράμματα. Για κάποιους μπορεί να ακούγεται παράδοξο ή προαιρετικό, η αλήθεια όμως είναι ότι το well-being στο δυτικό κόσμο -τη στιγμή που μιλάμε, δηλαδή το 2023, αλλά σίγουρα και τα επόμενα χρόνια- δεν νοείται χωρίς τη συμμετοχή του ατόμου σε καλλιτεχνικά δρώμενα, στην κουλτούρα της ανάγνωσης, σε πνευματώδεις συζητήσεις κ.λπ.
Άλλωστε η Οικονομία του well-being είναι μια οικονομία που έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τους ανθρώπους και τον πλανήτη και όχι το αντίστροφο. Αντί να αντιμετωπίζει την οικονομική ανάπτυξη ως αυτοσκοπό και να την επιδιώκει με κάθε κόστος, η Οικονομία του well-being θέτει τις πνευματικές μας ανάγκες στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων της, διασφαλίζοντας ότι όλες αυτές οι ανάγκες καλύπτονται εξίσου. Εύλογα, ρίχνει το βάρος στην ανθρωπιστική παιδεία και χωρίς να δαιμονοποιεί την απουσία της, αναδεικνύει την τεράστια σημασία της για τη ζωή κάθε ανθρώπου.
Έτσι, δεν νοείται ευεξία και ευζωία δίχως την παρακολούθηση μιας καλής παράστασης, την παρακολούθηση μιας κινηματογραφικής ταινίας ή το διάβασμα ενός συναρπαστικού μυθιστορήματος. Χωρίς την επίσκεψη σε μια έκθεση τέχνης ή μια γκαλερί ζωγραφικής. Οι Τέχνες και τα Γράμματα αναδεικνύονται σε ζωτικό κομμάτι της ευημερίας. Οι καλλιτέχνες εμπνέουν άλλους να ανοιχτούν, να νιώσουν, να μάθουν, να καταλάβουν. Η ακρόαση ενός μουσικού έργου, η παρακολούθηση μιας συναυλίας, μια λογοτεχνική βραδιά, μια επίσκεψη στην έκθεση βιβλίου ή απλώς στα βιβλιοπωλεία, αποτελούν πτυχές της ευεξίας, που είναι το ίδιο απαραίτητες με τον Ύπνο, τη Γυμναστική, την Ψυχική Ηρεμία, τη Διατροφή.
Από αρκετές έρευνες έχει διαπιστωθεί, άλλωστε, ότι τα άτομα που συμμετέχουν σε μια ομάδα χορού ή στη θεατρική ομάδα του δήμου τους έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση και λαμβάνουν περισσότερη ευχαρίστηση από τη ζωή τους. Το ίδιο ισχύει και με τους αναγνώστες βιβλίων, αλλά και με εκείνους που αγαπούν τα Εικαστικά. Ειδικά όταν το κάνουν όχι στη βάση του «καταναγκασμού» ή της εργασίας, αλλά στη βάση μιας πολυσυλλεκτικής ζωής που τους παρέχει ένα εύρος ερεθισμάτων και αφορμών. Και επειδή στην Τέχνη δεν υπάρχει τίποτε το ταπεινό, κάθε μορφή Τέχνης, κάθε επικοινωνία με τον πνευματικό πολιτισμό, μας φέρνει πιο κοντά στο στόχο της ευεξίας, του να νιώθουμε καλά «έξω» αλλά και «μέσα».
