Σήραγγες Σκαραμαγκά: Το έργο 22 εκατ. που δεν έγινε ποτέ λόγω ενός σπιτιού μίας ηλικιωμένης (vid)

Πολλοί θα έχετε παρατηρήσει στον Σκαραμαγκά, δίπλα στην Εθνική Οδό, εκεί στο ύψος της λίμνης Κουμουνδούρου, δύο σήραγγες ατελείς. Δύο τούνελ, μέσα και μπρος-πίσω από τις οποίες δεν περνά κανείς δρόμος, δεν οδηγούν πουθενά, παρά υπάρχουν εκεί… απλά για να υπάρχουν. Εδώ και 20 χρόνια, ναι 20 χρόνια, θα έπρεπε το έργο να έχει ολοκληρωθεί. Αντί αυτού, υπάρχουν εκεί για να μας θυμίζουν πως στην Ελλάδα όλα (δεν) γίνονται! Α, και ότι… πετάχτηκαν 22 εκατομμύρια ευρώ για δύο τρύπες!

O ανισόπεδος κόμβος Σκαραμαγκά, στο ύψος που διασταυρώνεται η Δυτική Περιφερειακή Λεωφόρος Αιγάλεω με την Εθνικό Οδό και συνδέει τον Πειραιά με την Αττική Οδό, αντί να έχει εξελιχθεί- έτσι όπως προοριζόταν- σε ένα από τα πιο εμβληματικά οδικά έργα της Αττικής, αποτελεί τρανό παράδειγμα των δεινών του δημοσίου και των εργολαβιών που ταλάνιζαν επί χρόνια την Ελλάδα.

Το έργο δημοπρατήθηκε το 1997, αλλά στην πορεία του διαφάνηκαν πως οι ελλιπείς μελέτες έδιναν την ευκαιρία στον εργολάβο να διεκδικεί περισσότερα χρήματα. Συν του ότι, υψώθηκε και ένα πρόβλημα με το σπίτι μιας ηλικιωμένης πάνω από τις σήραγγες, το οποίο αποδείχθηκε ανυπέρβλητο. Φτάσαμε στις αρχές του 2002 όπου δεν υπήρχε πλέον πηγή χρηματοδότησης και σταμάτησαν οριστικά οι όποιες εργασίες.

Το έργο είχε αναλάβει η τεχνική εταιρεία «Παντεχνική, ύψους 13,46 εκατ. ευρώ, αφού σημαντικά κονδύλια απαιτήθηκαν για τις απαλλοτριώσεις. Την Πρωταπριλιά του 1999 όμως, η «Παντεχνική» κατέθεσε πρόταση για την τροποποίηση του έργου, με την οποία πρότεινε να κατασκευαστεί μια ακόνη σήραγγα δίπλα στην πρώτη από την οποία θα διερχόταν η Εθνική οδός Αθηνών – Κορίνθου. Στην αρχική προκήρυξη της δεν περιλαμβανόταν κάτι τέτοιο φυσικά. Στη νέα πρόταση υπήρχαν κι άλλες τροποποιήσεις, με την υποσημείωση όμως πως το κόστος θα ήταν ίδιο, εκτός… το κόστος για τις ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις των σηράγγων, τις εργασίες που ενδεχομένως θα ζητούσε η Αρχαιολογική Υπηρεσία, κ.λπ.

Η αρμόδια διεύθυνση του ΥΠΕΧΩΔΕ ενέκρινε την αλλαγή του σχεδιασμού, παρά το γεγονός ότι όλα συνηγορούσαν πως το κόστος δεν θα έμενε το ίδιο αλλά… θα ξέφευγε. Στη σχετική εισήγηση αναφερόταν μάλιστα ότι «με αυτήν την προτεινόμενη λύση η ολοκλήρωση των έργων θα γίνει σε μικρότερο χρόνο σε σύγκριση με τη συμβατική λύση διότι η ανάδοχος εταιρεία του έργου θα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει περισσότερα μέτωπα εργασίας ανενόχλητη από εξωγενείς παράγοντες»!

Όταν έγραφαν βέβαια το… «θα γίνει σε μικρότερο χρόνο», κανείς δεν είχε υπολογίσει στην ηλικιωμένη κυρία, η οποία κατείχε έκταση τεσσάρων στρεμμάτων και μικρή κατοικία, στην περιοχή που κατασκευάζονταν οι σήραγγες. Παρά το γεγονός ότι της επιδικάστηκαν 440.000 ευρώ (σ.σ. 150 εκατομμύρια δραχμές) ως αποζημίωση για την απαλλοτρίωση, δεν μπορούσε να τα πάρει, γιατί δεν διέθετε τους απαραίτητους τίτλους ιδιοκτησίας. Συν τοις άλλοις, δεν ήθελε να φύγει από την περιοχή.

Προσέφυγε στο Συμβούλιο Επικρατείας (ΣτΕ), το οποίο την δικαίωσε το 2002, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν προβλήματα στο έργο ενώ με μια δεύτερη απόφασή του το ΣτΕ, δεν επέτρεπε στο Δημόσιο να προχωρήσει στην αναγκαστική απαλλοτρίωση των τεσσάρων στρεμμάτων της ηλικιωμένης γυναίκας.

Να ήταν όμως μόνο η κυρία το πρόβλημα… Λίγους μήνες μετά την υπογραφή της σύμβασης, ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις για αύξηση του τιμήματος- αφού είχαν γίνει μεταβολές στα σχέδια και τροποποιήσεις- και έτσι, τον Οκτωβρίου του 2001 εγκρίθηκε ο πρώτος συγκριτικός πίνακας βάσει του οποίου το κόστος του έργου πήγε από τα 13,46 εκατομμύρια ευρώ στα 27,14% με νέα ημερομηνία για την ολοκλήρωσή του μέχρι τον Φεβρουάριο του 2003.

Αλλά… «λόγω νέων προβλημάτων που αφορούσαν κυρίως το υπέρογκο κόστος των απαλλοτριώσεων (…) δόθηκε εντολή στον εργολάβο να διερευνήσει τη δυνατότητα μείωσης του κόστους αυτού, ώστε να είναι το έργο κατασκευάσιμο», ανέφεραν τότε. Οπότε «με νέα μελετητική πρόταση τροποποίησης που κατέθεσε ο εργολάβος για έλεγχο και έγκριση, οδηγήθηκε το έργο σε νέα τροποποίηση της μελέτης του, ως προσωρινή λύση, μέχρι να ευρεθούν τα κονδύλια για την απαλλοτρίωση». Με την αλλαγή του έργου, χρειάστηκαν και νέες απαλλοτριώσεις με τον φαύλο κύκλο να συνεχίζεται μέχρι σήμερα…

Με αυτά και με εκείνα όμως, τα χρήματα… τέλειωσαν. H «Παντεχνική» είχε αρχίσει να αντιδρά για τις καθυστερήσεις στις πληρωμές και στις αρχές του 2003 ανακοίνωσε στο ΥΠΕΧΩΔΕ ότι διακόπτει τις εργασίες, οι οποίες βέβαια είχαν σταματήσει λόγω των απαλλοτριώσεων.

Βέβαια, κάπου φάνηκαν χρήσιμες οι δύο (ατελείς) σήραγγες, καθώς εκεί φαίνεται πως γύρισε το σήμα της εκπομπής της «Φως στο Τούνελ», η Αγγελική Νικολούλη.