Αφροδίτη Γραμμέλη

Όλα δείχνουν και είναι λίγα. Μπροστά σε αυτό το μέγεθος, το ταλέντο, την προσωπικότητα. Όλα μικραίνουν, συρρικνώνονται ενώπιον του αναστήματός του και του αποτυπώματός του.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε. Ο σπουδαίος Ελληνας, ο αδάμαστος, ο ευφυής, ο μοναδικός, ο σοφός, ο φλογερός, ο παγκόσμιος Μίκης. Ο πανταχού παρών. Στην τέχνη, στην μουσική, στην κοινωνία, στην πολιτική, στην ΖΩΗ.

Δεν υπάρχουν Ελληνες όπως εκείνος. Ο συνθέτης που μελοποίησε Σεφέρη, Ελύτη, Γκάτσο, Ρίτσο, Νερούδα, που έδωσε πνοή στους αγώνες, στην αντίσταση και στην διεκδίκηση της ελευθερίας. Ο πνευματικός επαναστάτης, ο ονειροπόλος μουσικός, ο πολιτικός στοχαστής, ο γοητευτικός ομιλητής, ο ήρωας του έθνους μας, ο δικός μας ήρωας.

Η είδηση του θανάτου Μίκη με βρήκε να οδηγώ. Εκλαψα με λυγμούς και θυμήθηκα τους μεγάλους δασκάλους μου. Τον Μάριο Πλωρίτη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο. Τους θεατρανθρώπους, τους φίλους του. Και τις ιστορίες που μας αφηγούνταν με τον φίλο και συνεργάτη τους.

Στην διαδρομή των δακρύων μου κύλησαν οι αναμνήσεις εκείνων των εποχών που τα ιδανικά είχαν άλλο μέγεθος και προοπτική, που η αισθητική και η τέχνη μετρούσαν λιγότερες πληγές κι εμείς ονειρευόμαστε έναν κόσμο καλύτερο με πυγμή και πηγαία αντίδραση στο κακό, στα δεσμά και στην παραμόρφωση.

Κόντρα στην κάθε χούντα, φανερή ή υπολανθάνουσα, ενάντια στον μηχανισμό αλλοτρίωσης των ψυχών μας, ενάντια στην κατρακύλα που σε απομακρύνει από την τέχνη, την δημοκρατία και τα ιδεώδη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν ηγέτης, ήταν σχεδόν υπεράνθρωπος. Ενέπνεε εν τη απουσία του. «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». Οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη ακούγονται με την δωρική φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση στο ραδιόφωνο με τους παραγωγούς να προσπαθούν να συνθέσουν αφιερώματα στην μνήμη του μεγάλου Ελληνα.

Ο άνθρωπος που δεν έπαψε να διεκδικεί την ευτυχία και να παροτρύνει και τους υπολοίπους έφυγε σε περίοδο που η ευτυχία είναι δυσεύρετη.

Για το μέλλον κρατώ αυτά τα πολύτιμα λόγια του. Μαζί με τις εικόνες, τις μελωδίες και το ανάστημά του.

«Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε, όπως αρμόζει, τους μεγάλους κινδύνους, που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας».

Αντίο, Μίκη Θεοδωράκη