Αφροδίτη Γραμμέλη

Η μήπως ανάμεσά μας δεν υπάρχουν κάποιοι που δυνάμωσαν την τηλεόραση για να μην ακούνε τις φωνές από την απέναντι πολυκατοικία. Κάποιοι που δικαιολόγησαν τις απειλές του δυνάστη λέγοντας «ε, είναι νευρικός». Κάποιοι που ήξεραν καλά αλλά είπαν «μην ανακατεύεσαι» σε όποιον από την οικογένειά τους θέλησαν να πάνε ένα βήμα παρακάτω; Πόσες μανάδες δεν είπαν «μην χαλάσεις το σπίτι σου, κάνε υπομονή» ή «Εχεις παιδιά, μην διαλύσεις το γάμο σου». Πόσες φίλες δεν είπαν «ρε, είναι κούκλος μην χωρίσεις, απλά είναι λίγο νευρικός».

Πόσες από εμάς δεν πίστεψαν το «Σ’ αγαπάω, μωρό μου, δεν το ήθελα. Στ’ ορκίζομαι δεν θα ξαναγίνει». Πόσες δεν φοβήθηκαν ότι δεν θα τα καταφέρουν μόνες τους αν χωρίσουν, βυθισμένες στην ανασφάλεια που τους βύθισαν οι γονείς τους; Πόσες δεν προσπάθησαν να λυτρωθούν αλλά βρήκαν τοίχους, κλειστές πόρτες;

Πόσοι επιτέλους γνώριζαν αλλά δεν μίλησαν ποτέ, μέχρι που το κακό έγινε και μίλησαν στις κάμερες αλλά ποτέ εκεί που έπρεπε; Πόσοι μπαρμπάδες και σόγια δεν δικαιολόγησαν τα χαστούκια και την ψυχολογική βία ως δικαίωμα του νταή που φέρνει τα λεφτά στο σπίτι; Πόσες πεθερές δεν δικαιολόγησαν τους κανακάρηδες λέγοντας «κάτι θα του έκανε του γιου μου»…

Ακόμη αναρωτιέστε γιατί σκοτώνουν τα κορίτσια; Ντροπή μας.