Αφροδίτη Γραμμέλη

Αυτής που συναντάται κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα και χωρίζει τους χρήστες σε καλούς και κακούς, συμπαθείς και αντιπαθείς γιατί έτσι αρέσει σε όποιον διατυπώνει άποψη.
Στην παρούσα φάση ήλθε η ώρα του πιο επιτυχημένου ριάλιτι του Survivor να γίνει η αφορμή να χωριστούμε στα δύο: σε αυτούς που κακώς το βλέπουν και σε αυτούς που καλώς δεν το βλέπουν. Φυσικά, την πρώτη κατηγορία αναθεματίζει η δεύτερη.  Συνηθίζεται άλλωστε να νιώθουν πολλοί ότι το ποστάρισμα τους κάνει πανίσχυρους. 

Το να βγεις και να δηλώσεις ότι κάνεις κάτι κόντρα στο ρεύμα για κάποιους συνιστά ανδραγάθημα. Θαρρείς και το ριάλιτι που βλέπει κάποιος στην τηλεόραση αναιρεί την οποιαδήποτε επιθυμία να διαβάσει Χέμινγκγουεϊ ή σώνει και ντε το να παρακολουθείς ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα εξισώνεται με την φοίτηση στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 
Τα ποσοστά 50% και 60% τηλεθέασης που σημειώνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα αποδεικνύουν ουσιαστικά ότι πρόκειται για μια επιτυχημένη παραγωγή. Το ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα έχει διεισδύσει σε παιδιά και νέους τηλεθεατές σημαίνει πως μάλλον κάποια από τα στοιχεία του αποδεικνύονται και είναι διασκεδαστικά.

Το Survivor διαθέτει δράση, ρυθμό, παιχνίδι, ανθρώπινες συμπεριφορές και χαρακτήρες που λειτουργούν κάτω από ιδιαίτερη πίεση άρα αποκαλύπτονται, έχει οφθαλμόλουτρο, έχει ένταση. Ο τηλεθεατής ταυτίζεται με κάποια ομάδα, επιλέγει αγαπημένο παίκτη και ταυτόχρονα απομυθοποιεί αυτόν που συνηθίζουμε να αποκαλούμε “επώνυμο”. Παρακολουθεί μία σκηνοθετημένη δράση η οποία παραπέμπει σε κλειδαρότρυπα. Βλέπει ανθρώπους να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να τσακώνονται, να σπάνε πλάκα, να ζορίζονται, να θυμώνουν, να λένε ψέματα. Είναι ένα πλήρες ριάλιτι. 

Επιπλέον το Survivor έχει και κάτι ακόμη: την τύχη να έχει αδύναμους ανταγωνιστές στο prime time. Προγράμματα μυθοπλασίας και εκπομπές που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν το κοινό τους, παραγωγές που δεν άντεξαν και ατυχείς επιλογές που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν αυτή την λαίλαπα.

Το να παρακολουθείς μία τηλεοπτική εκπομπή είναι καθαρή επιλογή η οποία δε σημαίνει ότι ακόμη κι αν διαρκεί τρεις ώρες οι υπόλοιπες 21 έχουν τη αισθητική αυτού που παρακολουθείς.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το να δηλώνεις ότι δεν παρακολουθείς κάτι το οποίο κατά την κρίση σου θυμίζει υποκουλτούρα δεν σε κατατάσσει αυτομάτως στην κατηγορία των μαικήνων του πολιτισμού. Αφενός διότι ό,τι δηλώσεις δεν είσαι και κυρίως διότι το να δηλώσεις ότι κάτι που αποδοκιμάζεις είναι κακό δεν συνιστά επιβεβαίωση ότι αυτό που επιδοκιμάζεις είναι καλύτερο.