Πόσο ακόμη μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση;

Από το 1974 και μετά η χώρα  δεν έχει περάσει τόσο μαύρη περίοδο. Όλοι είναι βυθισμένοι σε μια ανησυχία, σε μια μεγάλη αβεβαιότητα για το αύριο. Είναι η πρώτη φορά που όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου και  κοινωνικής θέσης έχουν ένα σοβαρό λόγο να νιώθουν ανασφαλείς. Οι περισσότεροι αγωνιούν για τα αν θα έχουν αύριο  δουλειά. Αλλά και οι επιχειρηματίες   ανησυχούν για το αν θα επιβιώσουν, αν θα αντέξουν στην κρίση οι εταιρίες τους. Αυτοί που πίστευαν ότι αποσύρθηκαν  στην ασφάλεια της σύνταξης υποβάλλονται τώρα στο μαρτύριο της σταδιακής μείωσης των συντάξεων κάθε τρεις-τέσσερις μήνες.
      
Οι άλλοτε πιο ασφαλείς πελάτες των τραπεζών, οι δημόσιοι υπάλληλοι ζουν το μεγαλύτερο εφιάλτη για το μέλλον τους. Σχεδόν κάθε μήνα τους με τη μισθοδοσία τους περιμένει μια νέα οδυνηρή έκπληξη, ενώ τελευταία απέκτησαν και το άγχος της απόλυσης. Η μεσαία τάξη βλέπει το εισόδημα της να συρρικνώνεται και  τους λογαριασμούς να αυξάνονται. Την τελευταία 20ετία, όλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δημιούργησαν ένα επίπεδο ζωής που σήμερα δεν μπορούν να το υποστηρίξουν οικονομικά. Καθημερινά  αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων οι οποίοι δεν είναι σε θέση να πληρώνουν τα έξοδα της οικογένειας, τα χρέη κλπ
       
Η αβεβαιότητα για το αύριο συνυπάρχει με  ένα έντονο αίσθημα αδικίας. Το έχουν όλοι αυτοί που δήλωναν τα εισοδήματα τους –δηλαδή μισθωτοί και συνταξιούχοι- και τώρα καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερες έκτακτες εισφορές σε σχέση με αυτούς που έκλεβαν την εφορία. Το έχουν όλοι αυτοί που ενώ πλήρωσαν ένα σωρό φόρους για τα ακίνητα τους, καλούνται τώρα να πληρώσουν με τη ΔΕΗ ένα ακόμη φόρο για να έχουν ρεύμα. Το έχουν οι συνταξιούχοι που εργάστηκαν 35 χρόνια, πλήρωσαν εισφορές και τώρα οι συντάξεις τους μειώνονται μαζί με αυτούς που  έφυγαν πρόωρα  με μια μεγάλη σύνταξη.  
      
Πόσο ακόμη μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση; Κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη, αλλά τα περιθώρια έχουν αρχίσει να στενεύουν.  Η πραγματική βόμβα για την κοινωνία  είναι η ανεργία. Οι άνθρωποι που έχασαν τη δουλειά τους και  δεν μπορούν να βρουν άλλη είναι σήμερα στην πιο απελπιστική θέση. Ζουν στην ανέχεια και δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν.
       
Όσο παραμένουν στο περιθώριο τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος μιας κοινωνικής έκρηξης.